ΚΥΡΙΑΚΗ
ΟΓΔΟΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Μθ
14,14-22)
«Ἀναβλέψας εἰς τὸν
οὐρανὸν εὐλόγησε»
Ἀπὸ
εὐσπλαγχνία ὁ Κύριος, ὅταν εἶδε πολὺν κόσμο, θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους. Καὶ ὅταν
ἔπεσε ἡ ἡμέρα ἦρθαν οἱ μαθητές του καὶ τοῦ εἶπαν˙ Ὁ τόπος εἶναι ἔρημος καὶ ἡ
ὥρα πέρασε. Σταμάτα τὴν διδασκαλία καὶ ἄφησε τὸν κόσμο, γιὰ νὰ πᾶνε στὰ γύρω
χωριὰ νὰ ἀγοράσουν νὰ φᾶνε. Ὁ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε˙ Δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε. Καὶ
αὐτοὶ εἶπαν˙ Δὲν ἔχομε ἐδῶ παρὰ μόνον πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια. Καὶ τοὺς εἶπε˙
Φέρτε τα ἐδῶ. Καὶ ἔδωσε παραγγελία νὰ βάλουν τὸν κόσμο νὰ καθήση στὰ χορτάρια,
καὶ ἀφοῦ πῆρε τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια στὰ χέρια του, κύτταξε στὸν οὐρανό, τὰ
εὐλόγησε, καὶ κομματιάζοντας τὰ ψωμιὰ τὰ ἔδινε στοὺς μαθητές του καὶ αὐτοὶ στὸν
κόσμο. Καὶ ἔφαγαν ὅλοι καὶ χόρτασαν καὶ μάζεψαν τὰ περισσεύματα, ποὺ ἦταν
δώδεκα κοφίνια. Αὐτοὶ ποὺ ἔφαγαν ἦταν πέντε χιλιάδες ἄνδρες χωρὶς τὶς γυναῖκες
καὶ τὰ παιδιά. Ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἀνάγκασε τοῦς μαθητές του, νὰ μποῦν στὸ πλοῖο,
νὰ πᾶνε ἀπέναντι, μέχρι νὰ διαλύση τὰ πλήθη.
Ἀκούσαμε
σήμερα ἕνα εὐαγγέλιο, τὸ εὐαγγέλιο τοῦ χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων, ποὺ εἶναι
πλούσιο ὄχι μόνον σὲ ψωμί, ἀλλὰ καὶ σὲ πνευματικὰ νοήματα. Θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ
λίγα.
Διαπιστώνουμε
πρῶτα ὅτι διδάσκει ὁ Κύριος γιὰ ὧρες πολλὲς, καὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀφοσιωμένοι
στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ τόσο ποὺ δὲν σκέπτονται καθόλου τὶς ἀνάγκες γιὰ τροφή.
Διότι ἡ οὐράνια διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ τρέφει τὸν ἄνθρωπο, τρέφει τὴν ψυχὴ τοῦ
ἀνθρώπου. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ λέγει˙ «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐν
παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ». Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ μόνον μὲ τὸ
ψωμὶ καὶ τὸ φαγητὸ. Ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη καὶ ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ τρέφει
τὴν ψυχή. Τώρα ποὺ ὁ Κύριος μιλάει, οἱ ἀκροατές του εὐφραίνονται, διότι
ζωογονεῖται ἡ ψυχή τους. Ἀκοῦνε ὅλη τὴν ἡμέρα, ὅσα δὲν εἶχαν ἀκούσει ποτέ. Καὶ
ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πέφτει στὶς καρδιὲς τους σὰν τὴν βροχούλα ποὺ ποτίζει τὴν γῆ,
καὶ σὰν τὸ μάννα ποὺ ἔστειλε ὁ Θεὸς στὸν λαό του στὴν ἔρημο. Οἱ μαθητὲς τοῦ
Κυρίου, κατὰ τὸ δειλινὸ τοῦ θύμισαν ὅτι πέρασε ἡ ἡμέρα καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν
ἔφαγαν, γι’ αὐτὸ ἔπρεπε νὰ διαλυθοῦν καὶ νὰ πᾶνε στὰ γύρω χωριὰ νὰ ἀγοράσουν
τρόφιμα. Καὶ νὰ σκεφθῆ κανεὶς ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἦρθαν ἀπὸ μακρυά. Πολλοὶ
ἔκαναν τὸν γύρω τῆς λίμνης γιὰ νὰ βροῦν τὸν Ἰησοῦ. Δὲν σκέφθηκαν νὰ πάρουν μαζί
τους φαγητό. Αὐτοὶ πεινοῦσαν γιὰ τὸν οὐράνιο ἄρτο, διψοῦσαν νὰ ἀκούσουν τὸν
Χριστό.
Ἀλήθεια,
αἰσθανόμαστε ἐμεῖς σήμερα αὐτὴν τὴν ἀνάγκη; Μπαίνομε στὸν κόπο νὰ πᾶμε νὰ
βροῦμε καὶ νὰ ἀκούσωμε λόγο Θεοῦ; Εἴμαστε διατεθειμένοι νὰ βαδίσουμε χιλιόμετρα
γιὰ νὰ ἀκούσωμε λόγο Θεοῦ; Διαθέτομε χρόνο γιὰ νὰ ἀκούσωμε λόγο Θεοῦ;
Σκεφθήκαμε καμμιὰ φορὰ νὰ ἀφήσωμε τὶς δουλειές μας γιὰ νὰ ἀκούσωμε λόγο
Θεοῦ; Μήπως νομίζομε ὅτι τὸ νὰ ἀκοῦμε
λόγο Θεοῦ, στὸν ναό, σὲ αἴθουσα, σὲ «κύκλο», κτλ, εἶναι χάσιμο χρόνου; Συχνὰ
μάλιστα λέμε˙ Ἐμεῖς δὲν ἔχομε χρόνο γιὰ κηρύγματα. Ἔχομε ἀνάγκη ἀπὸ δουλειά. Τί
θὰ μᾶς δώσει τὸ κήρυγμα;
Ἀδελφοί
μου, δὲν βλέπετε ὅτι ὅσοι μὲ προσοχὴ καὶ δίψα ἄκουσαν τὸν Κύριο καὶ χόρτασε ἡ
ψυχή τους, μετὰ ὁ Κύριος τοὺς ἔδωσε καὶ τὸ ὑλικὸ ψωμὶ καὶ ὄχι μόνον χόρτασαν,
ἀλλὰ καὶ ὑπῆρχε καὶ ἀρκετὸ περίσσευμα; Πρέπει κάποτε νὰ καταλάβωμε ὅτι αὐτὸν
τὸν κόσμο τὸν κυβερνάει ὁ Θεός, καὶ ὅτι τὰ πάντα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν Θεό. Πρέπει
ὅμως ἐμεῖς νὰ τὸν ἀναζητήσωμε, καὶ νὰ συναντηθοῦμε μαζί του, γιὰ νὰ θρέψη καὶ
τὴν ψυχή μας καὶ τὸ σῶμα μας.
Ὁ
Χριστὸς εἶναι «ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς». Ἀπὸ αὐτὸν ἔχομε ἀνάγκη, αὐτὸς
μᾶς εἶναι ἀπαραίτητος, διότι αὐτὸς μπορεῖ νὰ μᾶς θρέψη καὶ πνευματικὰ καὶ
ὑλικά.
Πνευματικά, διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ οὐράνιος
ἄρτος, ποὺ μᾶς προσφέρεται στὴν θεία λειτουργία. Στὶς εὐχὲς τῆς θείας
λειτουργίας λέγει ὁ ἱερέας μυστικὰ γιὰ τὸν ἄρτο αὐτὸν ὅτι, εἶναι «ὁ μελιζόμενος
καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος». Δηλαδὴ
κομματιάζεται ὁ ἄρτος ὄχι ὅμως ὁ Χριστός. Μυριάδες κλάσματα μπορεῖ νὰ γίνη,
ὅμως κάθε ρανίδα εἶναι ὁλόκληρος ὁ Χριστός, δὲν διαιρεῖται. Τρῶμε αὐτὸν τὸν
ἄρτο ὅλοι οἱ χριστιανοί, καὶ οὐδέποτε τελειώνει. Ἀκούσαμε τὸ θαῦμα τοῦ
χορτασμοῦ. Θαῦμα εἶναι καὶ αὐτὸ ποὺ γίνεται μὲ τὴν θεία Εὐχαριστία, καὶ μάλιστα
μὲ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ προαναγγέλεται ἡ θεία Εὐχαριστία.
Ὑλικά, διότι αὐτὰ ποὺ βγάζει ἡ γῆ γιὰ νὰ τρῶμε εἶναι
δῶρα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι τοῦ γεωπόνου οὔτε τῆς γῆς. Ὁ Θεὸς μᾶς τὰ παρέχει.
Λέγει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὶς Διδαχές του˙ «Ἐσὺ ἡ μητέρα, ὅταν σοῦ ζητάει
τὸ παιδί σου ψωμί, κόψε τὴν φέτα καὶ προτοῦ τὴν δώσης στὸ παιδί σου βάλε την
στὸ εἰκόνισμα καὶ πὲς στὸ παιδί σου˙ Παιδί μου τὸ ψωμὶ δὲν εἶναι δικό μας, μᾶς
τὸ δίνει ὁ καλός Θεός. Μὲ τὴν προσευχή σου ζήτησέ το ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι θὰ μάθη
τὸ παιδὶ ἀπὸ μικρὸ νὰ τὰ ζητάη ὅλα ἀπὸ τὸν Θεό». Στὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ
βλέπομε τὸν Ἰησοῦ νὰ παίρνη τὸ ψωμὶ στὰ χέρια του, νὰ ἀναβλέπη στὸν οὐρανό, νὰ
εὐλογῆ καὶ μετὰ νὰ τὸ σπάζη καὶ νὰ τὸ δίνη στοὺς μαθητές γιὰ νὰ τὸ μοιράσουν στὸν κόσμο. Καὶ τὸ κάνει
αὐτὸ ὁ Κύριος μπροστὰ σὲ ὅλους, γιὰ νὰ δοῦνε καὶ νὰ μάθουμε τὶ πρέπει νὰ
κάνουμε.
Θὰ θίξουμε
ἐδῶ ἕνα πρακτικὸ θέμα. Κάνομε, ἀλήθεια, προσευχὴ πρὶν καθίσωμε στὸ τραπέζι γιὰ
νὰ φᾶμε; Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ ποὺ μᾶς δίνει τὸν «ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον»; Ἂν
ὁ Χριστὸς κυττάζει τὸν οὐρανό, εὐλογεῖ, καὶ μετὰ μοιράζει τὸ ψωμὶ γιὰ νὰ τὸ
φᾶνε οἱ ἄνθρωποι, ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνωμε; Εἶναι ἀπαραίτητη, ἀδελφοί, ἡ
προσευχὴ πρὸ τοῦ φαγητοῦ. Ἔτσι ὁμολογοῦμε ὅτι ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Θεὸς
δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει. Θὰ μᾶς ἐξασφαλίζει τὸν ἐπιούσιο. Ἐκεῖ στὴν Αὐστραλία οἱ
ὁμογενεῖς μας στὸ ἔντυπο πρόγραμμα ἐπίσημου δείπνου, εἶδα νὰ γράφουν «Εὐλογία
Δείπνου». Καὶ στὴν ὥρα του σηκώθηκε ὁ ἱερέας καὶ εὐλόγησε τὸ δεῖπνο καὶ μετὰ
ἄρχισαν νὰ τρῶνε. Δὲν λέω γιὰ ἐπίσημα δεῖπνα, ὅπου μεγάλοι εἶναι οἱ ἐπίσημοι.
Στὸ σπίτι μας, μὲ τὴν οἰκογένεια γύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι, θυμόμαστε τὸ ἅγιο Θεό; Ἡ
χριστιανικὴ οἰκογένεια δὲν τρώει χωρὶς προσευχή, τόσο πρὶν ὅσο καὶ μετὰ τὸ
φαγητό. Ἔτσι δείχνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ «χορηγὸς τῶν ἀγαθῶν», ποὺ ἐξασφαλίζει
τὸν χορτασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου