ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27.04.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ, (Πρξ 5,12-20)

Μετὰ τὴν ἀνάστασι καὶ ἀνάληψι τοῦ Κυρίου οἱ μαθητές του ἔμειναν χωρὶς τὴν προσωπικὴ παρουσία του. Ὅμως εἶναι σίγουροι καὶ βέβαιοι ὅτι ὁ διδάσκαλός τους δὲν κατοικεῖ στοὺς νεκρούς. Εἶναι ἀναστημένος. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ κηρύξουν. Ἔχουν μπροστά τους ἕνα ἔργο. Φωτισμένοι ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, κατὰ τὴν ὑπόσχεσι τοῦ Κυρίου, μποροῦν τώρα νὰ συνεχίσουν τὸ ἔργο ποὺ τοὺς ἀνέθεσε. Νὰ πορευθοῦν καὶ νὰ διδάξουν πάντα τὰ ἔθνη, νὰ γίνουν “μάρτυρές του ἔν τε Ἰερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς”.

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τοὺς βλέπομε νὰ δίνουν τὴν μαρτυρία τους στὰ Ἰεροσόλυμα. Ὡς χῶρο γιὰ τὸ ἔργο τους ἔχουν ἐπιλέξει τὸ κέντρο λατρείας τῶν Ἰουδαίων, δηλαδὴ τὸν Ναό. Εἶναι ὅλοι οἱ μαθητὲς συγκεντρωμένοι “ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος”. Χῶρος ὅπου μποροῦν νὰ προσευχηθοῦν, χῶρος ὅπου ἀκούγεται ὁ Νόμος καὶ οἱ Προφῆτες, χῶρος ὅπου συγκεντρώνεται πλῆθος πιστῶν Ἰουδαίων οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στὴν κοινὴ λατρεία. Ἐδῶ τώρα “διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά”. Οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου βρίσκονται στὸν Ναὸ καὶ ἐπιτελοῦν, ἐνεργοῦν θαύματα. Αὐτὰ εἶναι “τὰ σημεῖα καὶ τέρατα”.

Βλέπομε ὅτι τὸ πρῶτο σημαντικὸ στοιχεῖο ποὺ σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, γι’ αὐτὴν τὴν ἀρχικὴ δραστηριότητα καὶ δημόσια παρουσία τῶν ἀποστόλων, εἶναι τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔκαμναν. Οἱ ἀπόστολοι πῆραν ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν ἐξουσία τοῦ “πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ”. Τώρα βλέπουν νὰ φυγαδεύωνται ὅλες οἱ ἀσθένειες ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς πλησίαζαν ἱκετευτικὰ. “Διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων” σημαίνει ὅτι οἱ ἀπόστολοι μὲ τὰ χέρια τους ἀκουμποῦσαν πάνω στὰ σώματα τῶν ἀσθενῶν. Εἶχαν δεῖ ἤδη κατὰ τὴν τριετῆ δρᾶσι του τὸν Κύριό τους νὰ ἀκουμπάη τὸ χέρι του στὸ μάτι τοῦ τυφλοῦ ἢ στὸ αὐτὶ τοῦ κωφοῦ ἢ στὸ στόμα τοῦ μογγιλάλου, ἢ νὰ πιάνη τὸ χέρι τῆς πεθερᾶς τοῦ Πέτρου, γιὰ παράδειγμα. Κατὰ τὸν ἴδο τρόπο ἀντιμετωπίζουν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ οἱ ἴδιοι, “διὰ τῶν χειρῶν”. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ γράμμα ἢ κατὰ λέξι ἑρμηνεία. “Διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων” σημαίνει ἀκόμα ὅτι καὶ ἡ παρουσία, ἡ συμβουλή, ὁ λόγος τῶν μαθητῶν, ἐπενεργοῦσε θεραπευτικά. Τά “σημεῖα καὶ τὰ τέρατα” γίνονταν ὅσο ὑπῆρχε ἡ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο παρουσία τῶν μαθητῶν. Διότι θὰ σημειώση παρακάτω τὸ κείμενο πὼς καὶ μόνο “ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου κἂν ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν” ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ γίνη θαῦμα θεραπευτικό. Περαστικὸς ὁ Πέτρος μέσα στὸ πλῆθος, μὲ τὴν σκιὰ τοῦ σώματός του πάνω στοὺς ἀναμένοντας ἀσθενεῖς, ἐνεργοῦσε θαύματα.

Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μαθητὲς ἀποτελοῦν μία ὁμάδα. Ἐμφανίζονται στὸ Ναὸ ὅλοι μαζί. “Ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος”. Τοὺς διακρίνει ἡ σύμπνοια, ἡ ὁμαδικότητα, ἡ κοινὴ δρᾶσις. Αὐτὰ τώρα στὴν ἀρχή. Διότι σὲ λίγο θὰ γίνεται ἀνάθεσις ἔργου καὶ θὰ ἀποστέλωνται ὁ κάθε μαθητὴς σὲ διαφορετικὸ τόπο ἱεραποστολῆς.

Ἄξιο προσοχῆς εἶναι τὸ ὅτι δροῦν, τώρα στὴν ἀρχὴ τουλάχιστον, ἀνενόχλητοι. Ἡ σημείωσις “τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς” εἶναι σημαντική, διότι μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγο ζοῦσαν κάτω ἀπὸ ἕνα φόβο, τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων. Κλειδαμπαρώνανε τὼν χῶρο ὅπου ἦσαν, καὶ τώρα δημόσια δροῦν καὶ κανένας ἀπὸ τοὺς λοιποὺς δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ. “Οἱ λοιποί” εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ σύστημα τὸ ρωμαϊκό, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ὁδήγησαν τὸν διδάσκαλό τους στὸν σταυρό. Καὶ ἡσύχασαν, ὅπως ἔκτοτε γίνεται πάντα. Πίστευσαν ὅτι σταυρώνοντας τὸν Ἰησοῦ κλείνουν μιὰ ὑπόθεσι ἐνοχλητική. Δὲν μόρεσαν οὔτε νὰ ὑποπτευθοῦν μὲ ποιὸν ἔχουν νὰ κάνουν. Ὁ Ἰησοῦν Χριστός δὲν ἦταν ἕνα ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ψευδομεσσίες καὶ σωτῆρες ποὺ ξεσήκωναν τὸν λαό σὲ κινήματα καὶ μετὰ τοὺς ἐγκατέλειπαν θύματα τῶν λεγεώνων. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἕνας καὶ μόνος Θεὸς ἀληθινός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο. Μὲ τὴν σταύρωσί του ὁλοκλήρωσε τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του, ἀλλὰ ἄρχισε τότε νὰ ἁπλώνεται ἡ λύτρωσις σὲ ὅλο τὸ κόσμο, γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ παρουσία ὅλων τῶν μαθητῶν στὴν στοὰ Σολομῶντος καὶ ἡ ἐκεῖ δρᾶσις τους εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς καινῆς ἐποχῆς τῆς Χάριτος.

Καὶ ἐνῶ “οἱ λοιποί” δὲν τολμοῦν νὰ παρενοχλήσουν τὴν δρᾶσι τῶν ἀποστόλων, ὁ λαὸς δείχνει τὸν θαυμασμό του. Ἀποδέχεται τὸ ἔργο τους, θαυμάζει καὶ τὸ διαφημίζει. “Ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός”. Ὁ λαὸς ἐπαινεῖ τὴν δρᾶσι τῶν ἀποστόλων καὶ τὴν στηρίζει. Ἡ φήμη διαχέεται, καὶ φθάνει σὲ ὅλη τὴν χώρα ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Ἰεροσολύμων. Τὸ σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς λίγο πιὸ κάτω· “Συνήρχετο δὲ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἰερουσαλήμ, φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες”. Πλήθη λαοῦ ἀπὸ τὶς γύρω πόλεις συγκεντρώνονται στὰ Ἰεροσόλυμα φέρνοντας μαζί τους ἀρρώστους ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἐνοχλοῦσαν ἀκάθαρτα πνεύματα, καὶ ὅλοι αὐτοὶ θεραπεύονταν.

Μποροῦμε ἀσφαλῶς νὰ συμπεράνωμε καὶ νὰ δοῦμε νοερὰ νὰ προστρέχουν πλήθη πονεμένων ἀνθρώπων, ποὺ ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τῶν ἰατρικῶν δεδομένων τῆς ἐποχῆς, νὰ ἀποζητοῦν ἴασι καὶ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς ἀσθένειες τὶς σωματικές, καὶ πετυχαίνουν τὸν σκοπό τους. Τὸ δὲ θαυμασιότερο εἶναι ὅτι “ἐθεραπεύοντο ἅπαντες καὶ οἱ ὀχλούμενοι ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων”. Αὐτὲς οἰ περιπτώσεις ἔδειχναν ὅτι ἡ ἐξουσία τῶν ἀποστόλων ξεπερνοῦσε τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα. Εἶχαν ἐξουσία κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων. Καὶ ἡ ἐξουσία αὐτὴ δὲν εἶναι ἐπιστημονική, δὲν στηρίζεται σὲ γνώσεις ἢ χρῆσι φαρμάκων, ἀλλ’ εἶναι ἐξουσία θεία, προερχομένη ἄνωθεν. Βεβαίως καὶ γιὰ τὴν θεραπεία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν ἡ ἐξουσία τους εἶναι ἄνωθεν, ἀφοῦ καὶ μόνον ἡ σκιὰ τους ἐπιφέρει θεραπεία, πολὺ περισσότερο ὅμως τοῦτο ἰσχύει στὶς περιπτώσεις δαιμονοπληξίας.

Οἱ ἀπόστολοι κάνουν τὸ πρῶτο ξεκίνημα τοῦ ἔργου γιὰ τὸ ὁποῖο ἐπιλέχθηκαν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, καὶ θὰ γίνη στὴν συνέχεια καθημερινὴ ἀσχολία, ὑπεύθυνη ἀποστολὴ καὶ μαρτυρία μέσα στὸν κόσμο. Καὶ θὰ ἀπαληθευθῆ ὁ προφητικὸς λόγος· “Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν”.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 20.04.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Πρξ 1,1-8)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

“Ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων” ἡ σημερινὴ πανευφρόσυνος ἡμέρα, ἡ μεγάλη τοῦ Πάσχα. Ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου κατετρόπωσε τόν “ἔσχατο ἐχθρό”, τὸν θάνατο, καὶ χάρισε σὲ μᾶς τὴν οὐράνια βασιλεία. Ἀποτελεῖ δὲ κέντρο, ἀφετηρία καὶ τέρμα ὅλης τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπὸ σήμερα ἀρχίζουν τὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννη εὐαγγέλιο καὶ τὰ ἀποστολικὰ ἀπὸ τὸ βιβλίο Πράξεις Ἀποστόλων μέχρι τὴν Πεντηκοστή.

Στὸ πρῶτο Πραξαποστολικὸ ἀνάγνωσμα γίνεται λόγος γιὰ τὸν ἀναστημένο Κύριο. Καὶ ἀσφαλῶς δὲν εἶδε μάτι ἀνθρώπου τὸν Κύριο νὰ ἀνασταίνεται καὶ οὔτε ἦταν αὐτὸ δυνατό. Ὅμως ὁ ἴδιος ὁ ἀναστημένος Κύριος ἔκανε τὶς ἐμφανίσεις του μὲ τὶς ὁποῖες βεβαίωσε τοὺς μαθητές του γιὰ τὴν ἀνάστασί του καὶ τὴν νίκη του κατὰ τοῦ θανάτου. Γράφει ὁ Λουκᾶς· “Οἷς (μαθηταῖς) παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ”. Μέσα σὲ λίγες λέξεις περιέχεται ἡ πίστις μας γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου. Ἀναστήθηκε καὶ παρουσίασε τὸν ἑαυτό του ζωντανό, ὕστερα ἀπὸ τὸ σωτήριο πάθος του, καὶ ἔδωσε πολλὲς ἀποδείξεις, ὅτι ἦταν πράγματι ζωντανός. Γιὰ σαράντα ἡμέρες παρουσιαζόταν σὲ αὐτοὺς καὶ τοὺς δίδασκε γιὰ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν ἀνάστασί του ἀποτελοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας τὴν βεβαίωσι τῆς ἀναστάσεως. Ἐμφανίζεται, ὅπως γράφει τὸ κείμενο, ζωντανός “ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις”. Εἶναι πολλὲς οἱ ἀποδείξεις ποὺ βεβαιώνουν τὴν ἀνάστασι. Αὐτὲς τὶς ἀποδείξεις δὲν τὶς δημιουργοῦμε, δὲν τὶς κατασκευάζουμε ἐμεῖς, ἀλλὰ μᾶς τὶς παρέχει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ τὴν ἀνάστασί του δὲν ἀναλαμβάνεται εὐθὺς στοὺς οὐρανούς, ἀλλὰ παραμένει ἐδῶ κάτω στὴν γῆ γιὰ σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες. Σημειώνεται στὰ πατερικὰ κείμενα ὅτι ἂν ὁ Κύριος ἀναχωροῦσε ἀμέσως θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῆ ἡ ἀνάστασις ἕνα ὄνειρο ἢ μία φαντασία, διότι αὐτὰ εἶναι ποὺ διαρκοῦν ἐλάχιστο χρόνο. Σὲ καμμία ὅμως περίπτωσι δὲν μπορεῖ νὰ διαρκῆ ἕνα ὄνειρο ἢ μία φαντασία σαράντα ἡμέρες. Ἔτσι παρατείνει τὴν ἐδῶ παρουσία του μέχρι νὰ βεβαιωθοῦν οἱ μαθητές του ὅτι πραγματικὰ ἀναστήθηκε καὶ βρίσκεται ζωντανὸς ἀνάμεσά τους.

Ἐμφανίζεται δὲ σὲ διαφορετικοὺς τόπους. Ἐμφανίζεται στὸ ὑπερῶο ὅπου εἶναι συγκεντρωμένοι οἱ μαθητές του, καὶ μάλιστα ἡ ἐπίσκεψίς του γίνεται “κεκλεισμένων τῶν θυρῶν”. Ἐμφανίζεται στὸ χῶρο τοῦ κήπου ὅπου ἦταν ὁ ἄδειος τάφος του. Ἐμφανίζεται καθ’ ὁδὸν πρὸς Ἐμμαούς. Ἐμφανίζεται στό “ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς”. Ἐμφανίζεται στὴν Γαλιλαία τὴν ὥρα ποὺ οἱ μαθητές του ἤδη εἶχαν γυρίσει στὴν ἐπαγγελματικὴ τους ἀσχολία, δηλαδὴ τὴν ἁλιεία.

Τὰ τεκμήρια τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ εἶναι πολλά. Πέρα ἀπὸ τὴν διάρκεια τῶν σαράντα ἡμερῶν καὶ τῶν διαφορετικῶν τόπων ἐμφανίσεως, εἶναι σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι διαφέρει καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν προσώπων ἐνώπιον τῶν ὁποίων “ὀπτάνεται”, ἐμφανίζεται, ὁ Κύριος. Οἱ μαθητές του, οἱ ὁποῖοι τὸν εἶδαν τὴν πρώτη ἡμέρα ἦταν οἱ δέκα, χωρὶς τὸν Ἰούδα τὸν Ἰσκαριώτη καὶ τὸν Θωμᾶ. Μετὰ ὀκτὼ ἡμέρες τὸν εἶδαν οἱ ἔνδεκα. Στὸν δρόμο πρὸς Ἐμμαοὺς ἦσαν δύο. Στὸν κῆπο ἐμφανίσθηκε μία φορὰ μόνον στὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνή, καὶ μετὰ ἐμφανίσθηκε καὶ σὲ ὁμάδα Μυροφόρων γυναικῶν. Ὅταν ἐμφανίσθηκε στὴν παραλία τῆς Γαλιλαίας ἦσαν παρόντες ὅλοι οἱ ἁλιεῖς μαθητές. Οἱ μάρτυρες εἶναι πολλοί.

Ἐπὶ πλέον ὁ ἀναστημένος Κύριος δὲν κάνει ἁπλῶς ἐμφάνισι, ἔστω γιὰ πολλὲς ἡμέρες, σὲ διαφορετικοὺς τόπους καὶ πλῆθος προσώπων, ἀλλὰ στὶς ἐμφανίσεις του παρέχει τὸν ἑαυτό του στὴν διάθεσι τῶν μαθητῶν του νὰ τὸν ψηλαφήσουν, νὰ βεβαιωθοῦν, καὶ μὲ τὴν αἴσθησι τῆς ἀφῆς. Καὶ ὄχι μόνον. Κάθεται μαζί τους καὶ τρώει. Ἔφαγε ὁ Κύριος μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του καὶ μετὰ τὴν ἀνάστασί του “ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου”. Ἔφαγε ψητὸ ψάρι καὶ μελισσόκηρο. Ὅλα αὐτὰ βεβαιώνουν ὅτι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε ὄντως καὶ συνεχίζει μὲ τοὺς μαθητές του νά “συναλίζεται”, νὰ συναναστρέφεται καὶ νὰ συντρώγη, ὅπως, γιὰ τρία περίπου χρόνια, ἔκαμνε καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος.

Ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ προσέξωμε τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀναστημένος Κύριος καὶ μετὰ τὴν ἀνάστασί του συναναστρέφεται τοὺς μαθητές του καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ τοὺς διδάσκη, ὅπως καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος. Τονίζει ὁ Λουκᾶς τό· “δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ”. Διδάσκει, ἐξηγεῖ, ἀποκαλύπτει ὅλα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ οἱ μαθητὲς συνομιλοῦν, καὶ ἐρωτοῦν τὸν Κύριο καὶ μάλιστα ζητοῦν περισσότερες πληροφορίες πάλι γιὰ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Λίγο πιὸ κάτω στὸ κείμενο καταγράφεται ἡ ἐρώτησις ποὺ κάνουν οἱ μαθητές. Ρωτοῦν· “Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ”;

Γιὰ τὴν ἀρχὴ τοῦ διδακτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου μας, τότε ποὺ ἐγκαταστάθηκε στὴν Καπερναοὺμ μετὰ τὴν βάπτισί του, σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής· “Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸ πάθος ὁ ἀναστημένος Κύριος πάλι λέγει “περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ”.  Αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικὸ θέμα τῆς διδασκαλίας του. Εἶναι πιὰ φανερὸ ὅτι ὁ Κύριος ἦρθε ἐδῶ κάτω στὴν γῆ νὰ ἐγκαθιδρύση τὴν βασιλεία του τὴν αἰώνιο, στὴ ὁποία μᾶς προσκαλεῖ ἐμᾶς, γιὰ νὰ γίνωμε πολῖτες της.

Αὐτὸ τώρα εἶναι δυνατό. Ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὴν  εἴσοδό μας στὴν οὐράνια βασιλεία. Τώρα μὲ τὴν ἀνάστασι νικήθηκε ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου σήμανε τὸ τέλος τῆς ἐξουσίας τοῦ θανάτου πάνω στὸν ἄνθρωπο. Πλέον “μηδεὶς φοβείσθω τὸν θάνατον· ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος”. Καὶ συμπληρώνει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος· “Ὁ θάνατος ἐπικράνθη, κατηργήθη, ἐνεπαίχθη, ἐνεκρώθη, καθῃρέθη, ἐδεσμεύθη”. Γεμίζει τὸν ἀέρα μία ἰαχὴ θριάμβου· “Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος”;

Ὁ Κύριος κήρυξε τὴν βασιλεία του, θυσιάσθηκε, θανατώθηκε καὶ ἀναστήθηκε. “Ὁ Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο”. Ὁ Χριστὸς προηγεῖται καὶ ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε στὴν ἀνάστασι.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13.04.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (Φιλιπ 4,4-9)

Μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ διανύσαμε τὴν εὐλογημένη καὶ κατανυκτικὴ περίοδο τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς, καὶ ἤδη ζοῦμε τὸν θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου. Ἀνέστησε τὸν φίλο του τετραήμερο Λάζαρο, καὶ ὁ λαὸς τὸν ὑποδέχεται μὲ τιμὲς στὰ Ἰεροσόλυμα. ἡ Βαϊφόρος σηματοδοτεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ Πάθους. Ἀπὸ τώρα μπαίνομε στὴν ἁγία καὶ μεγάλη ἑβδομάδα τῶν παθῶν ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν θάνατο τοῦ θανάτου καὶ τὴν λάμψι τῆς ζωῆς, τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ.

Κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἐπιλεγμένο ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολή περιέχει στοργικὲς προτροπὲς καὶ ὁδηγίες τοῦ Παύλου. Καὶ ἐμεῖς τὶς ἀκοῦμε μὲ προσοχή.

“Χαίρετε”. Μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος νὰ χαιρώμαστε. Ἡ χαρὰ εἶναι ὄχι μόνον εὐχάριστο συναίσθημα, ἀλλὰ τὸ ζητούμενο στὴν ζωή μας. Ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται κυνηγὸς τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτὸ προσπαθεῖ μὲ μύριους τρόπους νὰ ζῆ μέσα στὴν χαρά, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέρνει. Ἐπινοεῖ διασκεδάσεις, διάφορες ἀσχολίες, καὶ μύριους τρόπους γιὰ νὰ κρατήση τὴν χαρά, καὶ πάντα ὡστόσο φαίνεται ὅτι οἱ θλίψεις κυριαρχοῦν. Καὶ πῶς ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει λέγοντας· “Νὰ χαίρεσθε πάντοτε, πάλιν σᾶς λέγω νὰ χαίρεσθε”; Διευκρινίζοντας προσθέτει· “Ἐν Κυρίῳ”. Τὴν χαρὰ δὲν θὰ τὴν βροῦμε στὸ ποτό, στὸν χορό, στὸ τραγούδι, στὸ ξενύχτι, καὶ ὅπου τέλος πάντων λανθασμένα προσπαθοῦμε νὰ τὴν βροῦμε. Χαρὰ πραγματικὴ καὶ μόνιμη ποὺ ξεκουράζει καὶ εὐφραίνει τὴν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται κοντὰ στὸν Κύριο.

“Γνωσθήτω τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν”. Ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ ἐνεξικακία, ἡ ἐπιείκεια καὶ ἡ ὑποχωρητικότητα ὄχι μόνον πρέπει νὰ διακρίνουν ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ ἀρετὲς γνωστὲς σὲ ὅλους, διότι μποροῦν νὰ διδάξουν πιστοὺς καὶ ἀπίστους.

“Μηδὲν μεριμνᾶτε”. Ἂν ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα ποὺ μᾶς βασανίζει καὶ μᾶς ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα εἶναι οἱ μέριμνες τοῦ βίου. Ἡ φροντίδα καὶ ἡ σκέψις γιὰ τὴν ἐξασφάλισι τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὴν συντήρησί μας, γιὰ τὴν ἐπιβίωσί μας, εἶναι ὁ σάρακας ποὺ δὲν ἀφήνει περιθώρια νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ πνευματικὰ καθήκοντα. Παραμελοῦμε τὴν ψυχή μας ἐπειδὴ οἱ μέριμνες ἀπαιτοῦν ὅλο τὸν χρόνο καὶ κάθε μας διάθεσι καὶ δύναμι. Ζοῦμε τὴν μεγάλη ἀπάτη ὅτι ἐμεῖς μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσωμε κάθε ἀνάγκη. Ξεχνᾶμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας ποὺ λέγει “ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν”. Θέλομε χωρὶς τὸν Κύριο νὰ λύσωμε τὰ προβλήματά μας. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ λάθος μᾶς βγάζει ὁ ἀπόστολος ὅταν λέγει· Μὴ ἀφίνετε τὸν ἑαυτό σας νὰ καταληφθῆ ἀπὸ μέριμνες καὶ φροντίδες, ἀλλὰ γιὰ κάθε τι ποὺ σᾶς χρειάζεται κάντε το γνωστὸ στὸν Θεὸ μὲ τὰ αἰτήματα τῆς προσευχῆς. Μαζὶ μὲ τὰ αἰτήματα νὰ ἐκφράζετε καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη σας στὸν Θεὸ γιὰ ὅσα μέχρι τώρα μᾶς χάρισε. Μὲ ἄλλα λόγια, γιὰ νὰ εἶναι ἀποτελεσματικὴ ἡ δική μας ἐργασία καὶ προσπάθεια πρέπει νὰ ἔχη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι μὲ ἐμπιστοσύνη ἀποθέτομε τὰ αἰτήματά μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Τὴν λύσι στὰ προβλήματά μας θὰ τὴν πάρωμε ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἐδῶ βεβαίως χρειάζεται νὰ δυναμώσωμε τὴν πίστι μας καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸν Κύριο. Ἡ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ μέσα, ποὺ ἔχομε ἀναπτύξει στὸν τομέα τῆς τεχνολογίας καὶ ἐπιστήμης γενικά, δὲν μᾶς ἀφίνουν περιθώρια ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Καὶ ὅμως μόνον ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ εἶναι αὐτὴ ποὺ φέρνει τὴν γαλήνη καὶ τὴν εἰρήνη στὴν ψυχή, διότι μόνον μὲ τὴν παντοδύναμι χάρι τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσωμε ὅλα τὰ προβλήματα, αὐτὰ ποὺ οἱ δικές μας μέριμνες καὶ φροντίδες ἀδυνατοῦν νὰ λύσουν.

“Λογίζεσθε”. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ μόνο ὂν ποὺ μπορεῖ καὶ λογίζεται, σκέπτεται, κρίνει, διότι εἶναι ὂν λογικό. Ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ βάσις τῆς ἐλευθερίας του, τοῦ αὐτεξουσίου του, διότι μπορεῖ νὰ ἐπιλέγη τοὺς λογισμούς του. Οἱ ἀσκητικοὶ πατέρες προτρέπουν νὰ κάνωμε πάντοτε καλοὺς λογισμούς. Μακρυὰ ἀπὸ ἁμαρτωλὲς φαντασίες καὶ σκέψεις ποὺ μᾶς μολύνουν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνει μία προτροπὴ καὶ λέγει· Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα εἶνα ἀληθινά ὅσα εἶναι τίμια καὶ σεβαστὰ, ὅσα εἶναι δίκαια μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ὅσα εἶναι ἀμόλυντα καὶ καθαρά, ὅσα ἀρέσουν στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ὅσα ἔχουν καὶ δίνουν καλὸ ὄνομα καὶ ὑπόληψι, κάθε ἀρετὴ καὶ κάθε τι ποὺ εἶναι ἀξιέπαινο, αὐτὰ καὶ μόνον νὰ συλλογίζεσθε.

Ἔπρεπε νὰ κάνη αὐτὴν τὴν προτροπή, διότι ἀπὸ τὸν λογισμὸ ἀρχίζει καὶ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ ἔλλειψις ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Οἱ μέριμνες εἶναι λογισμοί, ποὺ καὶ δὲν λύνουν τὰ προβλήματά μας καὶ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς εἰρήνης. Ὁ λογισμὸς ἐκκολάπτει καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχὴ καὶ μεγάλος ἔλεγχος γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν λογισμῶν μας. Διότι δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀσταθὲς καὶ εὐόλισθο ἀπὸ τὸν λογισμό. Ὅλοι βιώνομε τὴν ἄσχημη ἐμπειρία καὶ γνωρίζομε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας πόσο εὔκολα καὶ ἀσυναίσθητα περιπίπτο-με σὲ λογισμοὺς ἁμαρτωλούς. Θέλομε νὰ κάνωμε καλοὺς λογισμοὺς καὶ συλλαμβάνομε τὸν ἑαυτό μας νὰ βουλιάζη σὲ ἐφάμαρτες φαντασίες καὶ λογισμούς. Μὲ τὸ θέμα ἀσχολήθηκαν πολλοὶ πατέρες καὶ ἔχουν κατά-γράψει τρόπους καὶ μεθόδους ἀντιμετωπίσεως τῶν κακῶν λογισμῶν.

Ἀπὸ τοὺς πρώτους διδάξαντες εἶναι καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Διότι ἀφοῦ προέτρεψε γιὰ καλοὺς λογισμούς, σημείωσε στὴν συνέχεια· Δηλαδὴ ὅσα μάθατε καὶ παραλάβατε καὶ ἀκούσατε στὴν προφορική μου διδασκαλία, ὅσα ἐπὶ πλέον εἴδατε στὴν ὅλη μου ζωὴ καὶ συμπεριφορά, αὐτὰ καὶ σεῖς νὰ κάνετε. “Ταῦτα πράσσετε”. Ὁ ἅγιος Παῦλος δὲν ἔκαμνε διδασκαλία γιὰ νὰ μάθουν οἱ πιστοί, ἀλλὰ γιὰ νὰ πράξουν καὶ νὰ βιώσουν ὅσα δίδασκε. Δὲν εἶναι σπουδαῖο νὰ μάθωμε, ἀλλὰ νὰ τηρήσωμε τὴν διδασκαλία. Καὶ ὁ Κύριος εἶχε πεῖ· “Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν”.

Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας θὰ φέρει τὸ αἴσιο ἀποτέλεσμα· “Καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν”. Νωρίτερα σημείωσε ὅτι, ὅταν ἐμπιστευόμαστε στὸν Θεὸ τὰ προβλήματά μας, ἡ ἀμεριμνησία φέρνει εἰρήνη ποὺ σκεπάζει τὶς καρδιές μας. Τώρα συπληρώ-νει λέγοντας ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ φέρνει τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ τῆς εἰρήνης νὰ εἶναι μὲ ἐμᾶς. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ στόχος ὅλου τοῦ ἀγῶνος τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς. Φτάνομε στὸ τέλος ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 06.04.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ (Ἑβ 09,11-14)

Καὶ σήμερα τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἐπιλεγμένο ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Καὶ πάλι ἀναφέρεται στὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα τοῦ Κυρίου. Σχετικὸ ἦταν τὸ ἀποστολικὸ κείμενο τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ὅπου καὶ κάναμε σχετικὴ ἀναφορά. Τονίσαμε τὴν διαφορὰ καὶ γνωρίσαμε τὴν ἀνωτερότητα τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τοῦ Κυρίου ἔναντι τῆς ἀρχιερωσύνης τῶν Ἰουδαίων. Συνεχίζομε καὶ μὲ τὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα τὸ ἴδιο θέμα.

Γράφει ὁ ἀπόστολος· “Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι’ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος”. Πιὸ ἁπλᾶ· Πραγματικὰ ὁ Χριστός, ὅταν ἦρθε ὡς Ἁρχιερέας τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, εἰσῆλθε μὲ τὴν μεγαλύτερη καὶ τελειότερη σκηνή, ποὺ δὲν εἶχε κατασκευασθῆ ἀπὸ ἀνθρώπινα χέρια, δηλαδὴ ὄχι διὰ μέσου ὑλικῶν κτισμάτων, ἀλλὰ μὲ τὸ ἅγιό του σῶμα, τὸ ὁποῖο ἔγινε ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα διὰ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Εἰσῆλθε δὲ μία φορά, μιὰ γιὰ πάντα, στὰ ἐπουράνια Ἅγια προσφέροντας θυσία ὄχι μὲ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ἀλλὰ μὲ τὸ δικό του αἷμα, καὶ ἔτσι πέτυχε γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς τὴν αἰώνια ἀπολύτρωσι καὶ σωτηρία.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἀρχιερέας “παραγενόμενος”. Ὄχι “γενόμενος”, διότι δὲν ἦρθε εἰς διαδοχὴν στὴν σειρὰ τῶν ἀρχιερέων. Δὲν διαδέχθηκε κανέναν ἀρχιερέα. Ἦρθε ὡς ἀρχιερέας. Ὡς Θεὸς ἔχει τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα. Καὶ ἔρχεται ἐδῶ ὄχι ὡς ἀρχιερέας τῶν θυομένων, αὐτῶν ποὺ εἶναι γιὰ θυσία, ἀλλὰ ἀρχιερέας τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα μόνον αὐτὸς ἐξουσιάζει. Μέλλοντα ἦταν γιὰ τὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μὲ τὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Λόγου ἔγιναν παρόντα ποὺ θὰ ὁλοκληρωθοῦν μὲ τὴν δεύτερη παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἦρθε “διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ’ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως ”. Σκηνὴ εἶναι τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Ὁ Χριστὸς ἦρθε μὲ σῶμα. Καὶ πάλι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος τονίζει· “Ἰδοὺ πῶς εἶναι ἀνώτερη ἡ σκηνὴ μὲ τὴν ὁποία ἦρθε ὁ Χριστὸς. Δὲν θὰ ἦταν ἐκ Πνεύματος ἐὰν τὴν ἔκαμνε ἄνθρωπος. Δὲν ἦταν ἀπὸ αὐτὴν τὴν κτίσι, δηλαδὴ δὲν ἦταν ἀπὸ τὰ ὑλικὰ αὐτῆς τῆς κτίσεως ἀλλὰ ἀπὸ πνευματικά, διότι ἐκ Πνεύματος ἔγινε ἁγίου”. Καὶ συμπληρώνει· “Βλέπεις ὅτι καὶ σκηνὴ καὶ καταπέτασμα καὶ οὐρανὸ καλεῖ τὸ σῶμα”.

Αὐτὸ ἰσχύει μόνον γιὰ τὸν ἀρχιερέα Χριστὸ καὶ ὄχι γιὰ τοὺς ἀρχιερεῖς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Οἱ ἀρχιερεῖς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἔκαμναν θυσίες μὲ τὸ αἷμα τῶν τράγων καὶ τῶν μόσχων, καὶ μὲ αὐτὸ τὸ αἷμα εἰσέρχονταν στὰ Ἅγια. Ὁ Χριστὸς δὲν θυσιάζει τράγους καὶ μόσχους, οὔτε χρειάζεται αἷμα ζώων γιὰ νὰ εἰσέλθη στὰ Ἅγια. Θυσιάζεται ὁ ἴδιος καὶ προσφέρει θυσία τὸ δικό του αἷμα, καὶ μὲ τὸ δικό του αἷμα εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἅγια. Αὐτὸς εἶναι “ὁ ἀμνὸς ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου”. Γι’ αὐτὸ εἶπε ὅτι εἰσῆλθε μὲ τὴν μείζονα καὶ τελειότερη σκηνὴ στὰ Ἅγια. Καὶ ἐνῶ οἱ ἀρχιερεῖς μιὰ φορὰ τὸν χρόνο εἰσέρχονταν στὰ Ἅγια μὲ τὸ αἷμα τῶν ζώων, ὁ Χριστός “διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια”. Μιὰ φορὰ ἔγινε ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐξασφάλισε τὴν αἰώνια λύτρωσι γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικό, κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, διότι λέγει στὴν συνέχεια· “Ἐὰν τὸ αἷμα τῶν τράγων καὶ ταύρων καὶ ἡ ἀνακατωμένη με νερὸ στάχτη τῆς δαμάλεως ποὺ καιγόταν στὴν θυσία, ὅταν ράντιζε τοὺς μολυσμένους, τοὺς ἔδινε κάποιο ἁγιασμὸ καὶ καθαρότητα στὸ σῶμα, πόσο περισσότερο τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ; Ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἑνωμένο μαζί του ἅγιο Πνεῦμα προσέφερε θυσία τὸν ἑαυτό του, ποὺ ἦταν ἀμόλυντος καὶ ἀπαλλαγμένος τελείως ἀπὸ κάθε ἁμαρτία. Αὐτὸς θὰ καθαρίσει τὴν συνείδησί σας ἀπό νεκρῶν ἔργων, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, καὶ θὰ σᾶς δώση παρρησία νὰ λατρεύετε μὲ ὀρθὸ τρόπο τὸν ζῶντα Θεό”. Πάνω σὲ αὐτὰ σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ λέγει· “Ὥστε ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα σὲ μᾶς τοὺς χριστιανούς. Εἶναι ὅλα ζῶντα καὶ ἀληθινά. Ἐκεῖνα δὲ στοὺς Ἰουδαίους εἶναι καὶ νεκρὰ καὶ ψευδῆ. Καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικό”.

Στὴν συνέχεια κηρύττει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος· “Κανένας νὰ μὴν εἰσέρχεται ἐδῶ ἔχοντας νεκρὰ ἔργα. Διότι ἐὰν δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ εἰσέρχωνται ὅσοι ἀκουμποῦσαν πάνω σὲ νεκρὸ σῶμα, πολὺ περισσότερο ὅσοι ἔχουν νεκρὰ ἔργα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχωνται, διότι εἶναι μολυσμὸς χειρότερος. Νεκρὰ δὲ ἔργα εἶναι ὅσα δὲν ἔχουν ζωὴ μέσα τους καὶ ἀποπνέουν δυσωδία. Καὶ ὅπως τὸ νεκρὸ σῶμα δὲν  ἔχει καμμία αἴσθησι, εἶναι ἄχρηστο καὶ στενοχωρεῖ ὅσους τὸ πλησιάζουν, ἔτσι καὶ ἡ ἁμαρτία πληγώνει κατ’ εὐθεῖαν τὸ λογιστικὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν ἀφήνει τὴν διάνοια νὰ ἠρεμῆ, ἀλλὰ θορυβεῖ καὶ ταράσσει. Κάθε μολυσματικὴ ἀρρώστεια διαφθείρει τὰ σώματα. Τέτοια εἶναι ἡ ἁμαρτία. Εἶναι ἀκόμη χειρότερη καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη ἀπὸ τὸν λοιμό, διότι δὲν μολύνει τὸν ἀέρα καὶ τὰ σώματα, ἀλλὰ πληγώνει ἄμεσα τὴν ψυχή”.

Ὁ Κύριός μας, ἀδελφοί, μὲ τὴν ὑπεροχικὴ ἀρχιεροσύνη του, ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴν Ἰουδαϊκή, προσέφερε τὸν ἑαυτό του θυσία. Ἔτσι ἐξασφάλισε μὲ τὴν θυσία του αἰώνια λύτρωσι στὸν ἄνθρωπο. Μὲ τὸ αἷμα του καθαρίζει τὴν συνείδησι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ μᾶς ἱκανώνει νὰ λατρεύωμε σωστὰ τὸν ζῶντα Θεό. Πρὸς αὐτὴν τὴν κατάστασι μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία πάντοτε, ἰδιαιτέρως ὅμως τώρα κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ νεκρὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς παρουσιάζει καὶ ἐξαίρετα ὑποδείγματα ἀνθρώπων, τῶν ὁποίων ἔσβησε τὰ ἁμαρτήματα ἡ θυσία καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου.  Δεῖτε τὴν περίπτωσι τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, τὴν ὁποία σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει γιὰ νὰ παραδειγματισμοῦμε ἀπὸ τὴν μετάνοια της. Γιὰ τὴν θυσία τοῦ Κυρίου δὲν ὑπάρχει περιορισμός. Δὲν ὑπάρχει οὔτε πλῆθος οὔτε βαρύτητα ἁμαρτιῶν τὶς ὁποῖες νὰ μὴν μπορῆ νὰ σβήση τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ. Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής· “Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας”. Μᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία χωρὶς καμμία ἐξαίρεσι. Ἀπόδειξις εἶναι ἡ περίπτωσις τῆς ὁσίας Μαρίας. Αὐτὴ δίδει καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς ἐλπίδα καὶ δύναμι νὰ βαδίζωμε τὸν δρόμο τῆς μετανοίας.