ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24.08.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (18,23-35)

 Ἀπὸ τὸν Κύριο ἀκούσαμε σήμερα τὴν παραβολὴ τοῦ σκληροῦ δούλου. Κατὰ τὴν παραβολή, παρομοιάζεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ ἕναν βασιλιά, ποὺ θέλησε νὰ λογαριασθῆ μὲ τοὺς ὑπηρέτες του. Ἀρχίζοντας τὸν ἔλεγχο βρέθηκε ἕνας δοῦλος νὰ τοῦ χρωστάη δέκα χιλιάδες τάλαντα. Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶχε νὰ ἐξοφλήση, διέταξε ὁ ἀφέντης νὰ πουλήσουν τὸν δοῦλο, μαζὶ μὲ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά, γιὰ νὰ ἀποπληρωθῆ τὸ χρέος. Τότε ὁ δοῦλος ἔπεσε στὰ πόδια, παρακαλῶντας, καὶ εἶπε˙ Δῶσε μου χρόνο καὶ ὅλα θὰ στὰ πληρώσω. Ὁ Κύριος τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ χάρισε τὸ δάνειο. Αὐτὸς ἔφυγε χαρούμενος, ἀλλὰ συνάντησε ἕναν συνάδελφό του ὑπηρέτη, ποὺ τοῦ χρωστοῦσε ἑκατὸ δηνάρια. Τὸν ἔπιασε καὶ τοῦ ζητοῦσε τὸ δάνειο. Ἐπειδὴ ἐκεῖνος δὲν εἶχε νὰ πληρώση, παρακάλεσε καὶ ζήτησε προθεσμία γιὰ νὰ ξεπληρώση τὰ ἑκατὸ δηνάρια. Ὁ ἄλλος ὅμως δὲν δέχθηκε καὶ τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακή. Οἱ συνάδελφοί τους, ποὺ εἶδαν τὶ ἔγινε, στενοχωρέθηκαν καὶ τὰ ἀνέφεραν ὅλα στὸν ἀφέντη. Αὐτὸς τὸν κάλεσε καὶ τοῦ εἶπε˙ Δοῦλε πονηρέ, ἐγὼ, ἐπειδὴ μὲ παρεκάλεσες, σοῦ χάρισα τόσο μεγάλο χρέος, δὲν ἔπρεπε καὶ ἐσὺ νὰ κάνης τὸ ἵδιο στὸν συνάδελφό σου; Ὀργίσθηκε ὁ κύριος καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς βασανιστές μέχρι νὰ πληρώση ὅλο τὸ χρέος. Ἔτσι θὰ κάνη καὶ σὲ ἐσᾶς ὁ Πατέρας μου ὁ οὐράνιος, ἐὰν ὁ καθένας σας δὲν συγχωρήσετε τὰ σφάλματα τῶν ἀδελφῶν σας, μὲσα ἀπὸ τὴν καρδιά σας.

Ὁ Κύριός μας χρησιμοποιοῦσε στὴν διδασκαλία του πολλὲς φορὲς παραβολές. Οἱ παραβολὲς εἶναι ἱστορίες βγαλμένες ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν εἶναι πραγματικὲς, ἀλλὰ θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι. Καὶ μὲ αὐτὲς ἀποκάλυπτε οὐράνιες ἀλήθειες, σὲ ἐκείνους ποὺ εἶχαν ἀνοικτὰ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς τους νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Καὶ ὅσοι δὲν ἤθελαν, ἄκουγαν ἀλλὰ δὲν κατανοοῦσαν. Γι’ αὐτὸ τὶς περισσότερες παραβολὲς τὶς τελείωνε μὲ τὴν φρᾶσι˙ «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». Καὶ ἐμεῖς ἂς ἀνοίξουμε τὰ αὐτιά μας νὰ καταλάβουμε τὰ βαθύτερα πνευματικὰ νοήματα ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας.

Στὴν παραβολὴ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ὁ ἀφέντης πρόθυμα καὶ φιλάνθρωπα, σπλαγχνιζόμενος τὸν δοῦλο μὲ τὸ μεγάλο χρέος, καὶ ἐπειδὴ τὸν παρακάλεσε, τοῦ χάρισε τὸ δάνειο. Ὁ ὀφειλέτης χάρηκε ἀφάνταστα, διότι γλύτωσε τὴν φυλακή καὶ ἔσωσε τὴν γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του ἀπὸ τὴν δουλεία. Ὁ ἴδιος ὅμως φέρθηκε πολὺ σκληρὰ σὲ σύνδουλό του ποὺ τοῦ χρωστοῦσε ἕνα πολὺ μικρὸ ποσό, σὲ σύγκρισι μὲ τὸ δικό του τεράστιο χρέος. Καὶ ἀντὶ νὰ φερθῆ καὶ αὐτὸς, ὅπως τοῦ φέρθηκε ὁ ἀφέντης του, σπλαγχνικὰ καὶ φιλάνθρωπα, - ἀλήθεια καὶ τὶ εἶναι τὰ ἑκατὸ δηνάρια σὲ σύγκρισι μὲ τὰ δέκα χιλιάδες τάλαντα; - αὐτὸς φέρθηκε ἀπάνθρωπα. Ἔπρεπε νὰ σκεφθῆ σὰν τὸν ἀφέντη του, καὶ ὅπως ἐκεῖνος τοῦ χάρισε τὰ μύρια τάλαντα, νὰ χαρίση καὶ αὐτὸς τὰ ἑκατὸ δηνάρια. Γιὰ ἑκατὸ δηνάρια ὅμως τὸν ἔριξε στὴν φυλακή.

Ἡ σκληρὴ αὐτὴ συμπεριφορά του ἔγινε γνωστὴ στὸν ἀφέντη ἀπὸ τοὺς ἄλλους δούλους, ποὺ καὶ αὐτοὶ ἀκόμα στενοχωρέθηκαν γιὰ τὴν ἀπάνθρωπη πρᾶξι του. Τότε ὁ ἀφέντης κάλεσε πίσω τὸν δοῦλο, ἀνακάλεσε τὸ δάνειο καὶ ζήτησε τὴν πλήρη ἀποπληρωμή του. Καὶ, ἐφ’ ὅσον δὲν μποροῦσε νὰ τὸ πληρώση, τὸν ρίξανε στὴν φυλακὴ μέχρι νὰ ἀποπληρώση ὅλο τὸ χρέος.

Πίσω ἀπὸ τὰ λόγια τῆς παραβολῆς κρύβεται ἡ ἀλήθεια. Ἀφέντης καὶ βασιλιάς εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸς λογαριάζεται μὲ ἐμᾶς. Καὶ βρισκόμαστε ὅλοι νὰ χρωστᾶμε τεράστια ποσά. Τὸ χρέος μας τὸ μεγάλο εἶναι οἱ ἀναρίθμητες ἁμαρτίες μας. Αὐτὲς μᾶς ρίχνουν στὴν φυλακή, τὴν αἰώνια φυλακή, ποὺ εἶναι ἡ αἰώνια κόλασις. Πέφτομε ὅμως στὰ γόνατα καὶ παρακαλᾶμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς σπλαγχνισθῆ. Ζητᾶμε τὸ ἔλεός του. Αὐτὴ εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησις. Καὶ ὁ Κύριος μᾶς λυπᾶτε, μᾶς ἀγαπάει, μᾶς ἐλεεῖ, καὶ σβήνει τὸ χρέος. Τὸ αἷμα τῆς σταυρικῆς του θυσίας, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ἔχει αὐτὴν τὴν δύναμι, νὰ σβήνη ὅλες τὶς ἁμαρτίες. Καὶ ὅπως χάρηκε ὁ δοῦλος τῆς παραβολῆς γιὰ τὸ σβήσιμο τοῦ χρέους του, ἔτσι χαίρεται καὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ τοῦ συγχωροῦνται στὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως οἱ ἁμαρτίες. Γι’ αὐτὴν τὴν χαρὰ μπορεῖ νὰ μιλήση ὁ κάθε χριστιανός, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὸ ἐξομολογητήρι, καὶ εἰλικρινὰ μετανοημένος ἄνοιξε τὴν καρδιά του καὶ ἔβγαλε ὅλο τὸ χρέος νὰ τὸ σβήση ὁ Θεός. Ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι θεωρία, ἀλλὰ βίωμα καὶ ζωὴ καὶ πρᾶξις. Δὲν ἔχετε παρὰ νὰ δοκιμάσετε αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, ἐὰν μέχρι τώρα δὲν τὴν γευθήκατε ἀκόμα στὴν ζωή σας.

Ὅμως ὁ δοῦλος μὲ σβησμένο τὸ τεράστιο χρέος του δὲν χάρηκε γιὰ πολύ. Ἐπειδὴ δὲν χάρισε ἑκατὸ δηνάρια τοῦ συνδούλου του, βρέθηκε φορτωμένος πάλι μὲ τὸ χρέος τῶν μυρίων ταλάντων, καὶ σάπισε στὴν φυλακή.

Ἡ Παραβολὴ θέλει νὰ μᾶς δείξη ὅτι, γιὰ νὰ χαρίση ὁ Κύριος τὰ ἀναρίθμητα ἁμαρτήματά μας, δὲν ζητάει νὰ γίνουμε ἀσκητὲς, δὲν ζητάει νὰ γίνουμε ἱεραπόστολοι, δὲν ζητάει νὰ πουληθοῦμε χάριν τῶν πτωχῶν. Ζητάει νὰ συγχωροῦμε τοὺς συναθρώπους μας στὰ φταιξίματά τους ἀπέναντί μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη προϋπόθεσις. Νὰ συγχωροῦμε, γιὰ νὰ συγχωρήση καὶ ἐμᾶς ὁ Κύριος. Ἡ διαφορὰ τῶν δικῶν μας ἁμαρτημάτων, δηλαδὴ τὸ φταίξιμό μας πρὸς τὸν Κύριο, μὲ τὰ σφάλματα ἢ τὰ ἀδικήματα τῶν ἄλλων ἀπέναντί μας εἶναι τεράστια. Καὶ ὅμως ὁ Κύριος μᾶς τὰ συγχωρεῖ ὅλα, τὰ σβήνει ὅλα. Καὶ δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ σβήσωμε, νὰ συγχωρήσωμε, τὰ μικροχρέη καὶ μικροσφάλματα τῶν συνανθρώπων μας;  Ἡ ζωὴ δυστυχῶς μᾶς διδάσκει ὅτι εἴμαστε πολὺ σκληροὶ στοὺς συναθρώπους μας. Ὄχι στοὺς μακράν, ἀλλὰ στοὺς δικούς μας. Ἀδελφὸς ἀδελφό δὲν συγχωρεῖ γιὰ ἕνα χωράφι. Γείτονας τὸν γείτονα δὲν συγχωρεῖ γιὰ μιὰ στρέχα. Ποῦ νὰ μιλήσουμε μὲ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου μας ποὺ θέλει καὶ τοὺς ἐχθρούς μας νὰ ἀγαπᾶμε;

Ἐὰν θέλομε νὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ καὶ βασιλεία οὐρανῶν, πρῶτα θὰ συγχωρήσουμε τοὺς συνανθρώπους μας, καὶ μετὰ ὁ Θεὸς θὰ συγχωρήση τὰ δικά μας ἁμαρτήματα. Ἐξ ἄλλου στὸ «Πάτερ ἡμῶν» λέμε˙ «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Δηλαδὴ ὅπως καὶ ὅσο ἐμεῖς συγχωροῦμε, Κύριε, ἔτσι νὰ συγχωρήσης καὶ ἐμᾶς. Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ.