ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17.08.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (17,14-23)

 

Ἀκούσαμε σήμερα ὅτι, κάποιος ἄνθρωπος,  πλησίασε γονατιστὸς τὸν Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπε˙ Κύριε ἐλέησε τὸν υἱό μου, διότι σεληνιάζεται καὶ ὑποφέρει. Διότι πολλὲς φορὲς ρίχνεται στὴν φωτιὰ ἢ στὸ νερό. Τὸν ἔφερα νωρίτερα στοὺς μαθητές σου, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν. Μίλησε ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε˙  Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη! Μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε τὸ παιδὶ ἐδῶ. Καὶ διέταξε ὁ Ἰησοῦς, καὶ τὸ δαιμόνιο βγῆκε καὶ τὸ παιδὶ θεραπεύθηκε τὴν ἴδια στιγμή. Ὅταν βρέθηκαν μόνοι, οἱ μαθητὲς ρώτησαν τὸν Ἰησοῦ, γιατὶ αὐτοὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸ θεραπεύσουν; Καὶ τοὺς ἀπάντησε˙ Γιὰ τὴν ἀπιστία σας. Καὶ συνέχισε. Ἀληθινὰ σᾶς λέγω, ἐὰν ἔχετε πίστι ὅσο τὸ σποράκι τοῦ σιναπιοῦ, θὰ λέτε στὸ βουνὸ αὐτό, πήγαινε ἀπὸ ἐδῶ ἐκεῖ, καὶ θὰ πηγαίνη, καὶ τίποτα δὲν θὰ σᾶς εἶναι ἀδύνατο. Αὐτὸ τὸ γένος τῶν δαιμονίων δὲν βγαίνει παρὰ μόνον μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Καὶ ἐκεῖ ποὺ γύριζαν γιὰ τὴν Γαλιλαία τοὺς ἀποκάλυψε ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς εἶπε˙ Πρόκειται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ παραδοθῆ σὲ χέρια ἀνθρώπων, ποὺ θὰ τὸν θανατώσουν, καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθῆ.

Σὲ αὐτὴν τὴν διήγησι τοῦ εὐαγγελίου ἔχομε ἄλλη μία θεραπεία δαιμονιζομένου. Ὁ πατέρας ἔφερε τὸ δαιμονισμένο παιδί του γιὰ θεραπεία, ἀλλὰ τότε ὁ Κύριος ἀπουσίαζε, διότι μὲ τοὺς τρεῖς  μαθητές του, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη βρισκόταν στὸ ὄρος, ὅπου ἔγινε ἡ Μεταμόρφωσις. Οἱ ὑπόλοιποι μαθητές του, μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἀνδρέα, δοκίμασαν ἀλλὰ δὲν θεράπευσαν τὸν δαιμονισμένο. Ὅταν κατέβηκε ἀπὸ τὸ ὄρος ὁ Κύριος, τότε προσῆλθε ὁ πατέρας γονατιστὸς μπροστά του καὶ ζήτησε τὴν βοήθειά του. Καὶ στὴν πληροφορία τοῦ πατέρα, ὅτι οἱ μαθητές του δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν, θὰ ἐκφράση ὁ Ἰησοῦς τὸ παράπονό του: Ἄπιστη καὶ διεστραμμένη γενεά, μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας, μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;

Ἡ γενεὰ τοῦ Ἰησοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ποὺ ὁ Ἰησοῦς ὡς ἱστορικὸ πρόσωπο ἦταν πάνω στὴ γῆ, χαρακτηρίζονται ἄπιστοι καὶ διεστραμμένοι.

Χαρακτηρίζονται ἔτσι διότι εἶχαν τὸν νόμο, εἶχαν τοὺς προφῆτες, εἶχαν τοὺς ἱερεῖς, εἶχαν τὴν ἀποκάλυψι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν λαό του, γιὰ νὰ περιμένουν τὸν Μεσσία καὶ νὰ τὸν δεχθοῦν. Καὶ ὅμως, ὅταν ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, αὐτοὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν. Δὲν τὸν δέχθηκαν, δὲν τὸν πίστεψαν. Παρέμειναν ἀρνητικοὶ, παρέμειναν ἄπιστοι.

Ἐπὶ πλέον, κοντὰ στὴν ἀπιστία τους, προστίθεται ἡ διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔμειναν μόνον ἄπιστοι, ἀλλὰ προχώρησαν καὶ πιὸ πέρα. Συκοφάντησαν τὸν Μεσσία οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἀκολουθήσουν οἱ ἄνθρωποι. Τὸν χαρακτήρισαν δαιμονισμένο, τὸν εἶπαν συνεργάτη τοῦ Βελζεβούλ. Παρερμήνευαν τὰ λόγια καὶ τὴν διδασκαλία του. Τὸν κατηγόρησαν ὡς ἐχθρὸ τοῦ τόπου καὶ τοῦ ναοῦ, καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ τὸ ἔθνος. Στὸ τέλος τὸν κατεδίκασαν στηριγμένοι σὲ ψευδομάρτυρες. Νά, ἡ διαστροφή τους.

Ἡ ἐπὶ γῆς παρουσία τοῦ  Κυρίου εἶχε περιορισμένη χρονικὴ διάρκεια. Στὰ τρία χρόνια ἔπρεπε νὰ ὁλοκληρωθῆ ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Ἰησοῦ, καὶ νὰ πάρη ὁ κόσμος τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἡ θεραπεία τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου γίνεται μετὰ τὴν Μεταμόρφωσι, δηλ. λίγο πρὶν τὸ Πάθος, καὶ ἀκόμα κυριαρχεῖ ἡ ἀπιστία. Μετὰ ἀπὸ σχεδὸν τρία χρόνια, ποὺ εἶχαν οἱ μαθητές του τὴν εὐκαιρία νὰ δοῦν ἀναρίθμητα θαύματα, ἀδυνατοῦν νὰ θεραπεύσουν ἕνα δαιμονισμένο. Γι’ αὐτὸ ἀναρωτιέται ὁ Ἰησοῦς˙ Μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας;

Καὶ δὲν ἀναρωτιέται μόνον, ἀλλὰ προσθέτει καὶ ἕναν βαρύτερο λόγο˙ Μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;

Αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ μᾶς προβληματίση πολύ, διότι ἀποκαλύπτει πὼς ἡ ἀνοχὴ τοῦ Κυρίου ἔχει ὅρια. Εἶναι μακρόθυμος ὁ Κύριος, ἀλλὰ γιὰ πάντα καὶ γιὰ ὅλες μας τὶς ἀρνήσεις, τὶς ἀπιστίες, τὶς διαστροφές; Φαίνεται ὅτι δὲν μπορῦμε νὰ εἶμαστε ἐμεῖς ἀσύδοτοι καὶ ὁ Κύριος νὰ μὴν κάνη κάτι, νὰ μὴν ζητήση ἐπὶ τέλους τὸν λόγο ἀπὸ ἐμᾶς. Δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ἐπικαλούμαστε τὴν μακροθυμία του καὶ τὴν φιλανθρωπία του, γιὰ νὰ μένωμε στὴν ἀπιστία μας καὶ στὴν διαστροφή μας γιὰ πάντα. Ἀκοῦμε ἀπὸ χριστιανοὺς νὰ λένε πολὺ συχνά˙ Μὰ πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ τιμωρῆ, ἀφοῦ λέτε ἐσεῖς οἱ θεολόγοι ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη ἢ εἶναι Θεὸς ἀγάπης; Πράγματι ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινὸς εἶναι ἀγάπη. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τὴν ὁποία ὁ Κύριος ἔδειξε καὶ ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο, δὲν πρέπει νὰ ἀνταποδοθῆ; Ἡ ἀγάπη εἶναι πάντα ἀμοιβαία. Ὁ Κύριος μὲ τὴν ἐνανθρώπησί του καὶ τὴν σταυρικὴ θυσία του μᾶς χάρισε τὴν ἀγάπη του, καὶ ἀπέδειξε ὅτι μᾶς ἀγαπάει. Σὲ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ἐμεῖς πόσο ἀνταποκρινόμαστε; Πόσο τὸν ἀγαπᾶμε; Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής˙ «Ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἀγαπῶμεν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν τὸν Θεὸν ἀγαπῶμεν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἵνα τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν».

Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ συνδέεται μὲ τὴν ἀγάπη. Ἐμεῖς μὲ τὴν μόνιμη παράβασι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν μὴ τήρησι τοῦ νόμου του, δείχνομε ὅτι δὲν τὸν ἀγαπᾶμε, ἀλλὰ θέλομε μόνο  νὰ ἀπολαμβάνωμε τὴν μακροθυμία του. Θέλομε νὰ ἁμαρτάνωμε, χωρὶς νὰ μᾶς τιμωρῆ ὁ Θεός. Πάλι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ μᾶς προειδοποιεῖ ὅταν λέει˙ «Πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Δηλαδὴ κάθε παρανομία δίκαια τιμωρεῖται. Καλὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, δὲν πρέπει ὅμως νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι καὶ δικαιοσύνη.

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ τὰ ὅρια τῆς ὑπομονῆς του. Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀμετανόητοι, καὶ νὰ μένωμε καὶ ἀτιμώρητοι.

Ἀλήθεια, πρέπει πολὺ νὰ εὐγνωμονοῦμε καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, ποὺ μᾶς ἀνέχεται ἀκόμα. Σὲ μία πρωϊνὴ προσευχὴ βάζουν οἱ πατέρες αὐτὴν τὴν εὐχαριστία πρὸς τὸν Κύριο: «Εὐχαριστῶ σοι, ἁγία Τριὰς, ὅτι διὰ τὴν πολλὴν σου ἀγαθότητα καὶ μακροθυμίαν, οὐκ ὠργίσθης ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ, οὐδὲ συναπώλεσάς με ταῖς ἀνομίαις μου, ἀλλ’ ἐφιλανθρωπεύσω συνήθως, καὶ πρὸς ἀπόγνωσιν κείμενον ἤγειράς με, εἰς τὸ ὀρθρίσαι καὶ δοξολογῆσαι τὸ κράτος σου…».