ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31.08.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Μθ 19, 16-24)

 Ἕνας νέος στὴν ἡλικία ἄνθρωπος προσεγγίζει τὸν Ἰησοῦ γονατιστὸς καὶ τοῦ λέγει˙ Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί καλὸ πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κερδήσω αἰώνια ζωή;  Τοῦ ἀπαντάει ὁ Ἰησοῦς˙ Γιατὶ μὲ ὀνομάζεις ἀγαθό; Ἕνας μόνον εἶναι ἀγαθός, ὁ Θεός. Ἀλλ’ ἐὰν θέλεις νὰ μπῆς στὴν αἰώνια ζωή, πρέπει νὰ ἐφαρμόσης τὶς ἐντολές. Ὁ νὲος ρωτάει ποιὲς ἀπὸ ὅλες. Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπε˙ Τίς˙ «οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα», καί «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Γιὰ νὰ πῆ ὁ νεανίσκος˙ Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐφάρμοσα, τί ἄλλο μοῦ λείπει; Καὶ θὰ τοῦ πεῖ ὁ Ἰησοῦς˙ Γιὰ νὰ εἶσαι τέλειος, θὰ πουλήσεις τὰ ὑπάρχοντά σου, θὰ τὰ μοιράσεις στοὺς πτωχοὺς καὶ θὰ βρεῖς θησαυρὸ στὸν οὐρανό, μετὰ ἀκολούθησέ με. Ὅταν ἄκουσε ὁ νέος τὰ τελευταῖα λόγια, ἔφυγε στενοχωρημένος, γιατὶ εἶχε μεγάλη περιουσία. Καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς μαθητές του εἶπε˙  Ἀλήθεια σᾶς λέγω ὅτι, δύσκολα θὰ μπεῖ πλούσιος στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ πάλι σᾶς λέγω ὅτι, εἶναι εὐκολώτερο χοντρὸ σχοινὶ νὰ περαστῆ ἀπὸ τὴν τρύπα βελόνας, παρὰ νὰ μπῆ πλούσιος στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Οἱ μαθητές του ἀκούγοντας αὐτὰ τὰ λόγια ἔδειξαν μεγάλη ἀπορία καὶ εἶπαν˙ Ἄραγε ποιός μπορεῖ νὰ σωθῆ; Ἀπαντώντας καὶ μὲ τὸ βλέμμα του ὁ Ἰησοῦς εἶπε˙ Αὐτὸ εἶναι πράγματι ἀδύνατο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τὸν Θεὸ ὅμως ὅλα εἶναι δυνατὸν νὰ γίνουν.

Ἔρχεται στὸν Ἰησοῦ ἕνας νέος. Αὐτὸ εἶναι ἐντυπωσιακό! Καὶ δὲν ἔρχεται γιὰ νὰ ζητήση ἔλεος, ἢ κάποια θεραπεία τέλος πάντων, ἀλλὰ ζητάει βασιλεία οὐρανῶν, δηλ. ζητάει τὸ ὑψηλότερο ἀγαθό. Ἦταν βεβαίως πλούσιος καὶ εἶχε λυμένα τὰ βιοποριστικὰ προβλήματα. Μά, εἶναι ἀκόμα πιὸ θαυματὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ ἦταν πλούσιος, τὸν ἐνδιέφεραν τὰ πνευματικὰ προβλήματα. Διότι συνήθως, ὅποιος «πέποιθε ἐπὶ τὸ χρῆμα», δηλ. ὅποιος βασίζεται στὴν μεγάλη περιουσία του, δὲν ἐνδιαφέρεται, καὶ πιθανότατα, δὲν πιστεύει στὰ πέραν τοῦ θανάτου. Ἁπλῶς ἀπολαμβάνει τὴν περιουσία του. Στηρίζεται σ’  αὐτὴν καὶ δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ. Νοιώθει αὐτάρκης. Ἡ περιουσία, τὰ κτήματα, τὰ χρήματά του ἔχουν ἀντικαταστήσει τὸν Θεό. Γιὰ θεὸ ἔχει τὸν χρυσό.

Ἐδῶ ὁ πλούσιος νέος ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ ἐπουράνια. Ἐπιμένω καὶ τονίζω αὐτὸ τὸ ἐνδιαφέρον, διότι εἶναι πολὺ σημαντικὸ. Ἐμεῖς, ὁ ἄνθρωπος γενικὰ, ἔχομε ἐνδιαφέροντα, καὶ μάλιστα πολλὰ. Πολλὰ καὶ διάφορα εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν καί «τρῶνε» τὴν ζωή μας.

Ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν ζωή μας, καὶ θέλομε νὰ τὴν κάνωμε ὅσο γίνεται πιὸ καλή, πιὸ ἄνετη, πιὸ ξεκούραστη. Τὴν θέλομε μὲ πολλὰ χρόνια καὶ μὲ καλὴ ὑγεία. Μετὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν οἰκογένειά μας, γυναῖκα καὶ παιδιὰ. Ἡ ἐπιβίωσις καὶ ἡ ἀποκατάστασις εἶναι μέσα στὰ ἐνδιαφέροντά μας. Αὐτὰ τὰ ἐνδιαφέροντα εἶναι φυσιολογικά, τὰ προβλέπει δὲ καὶ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν καὶ ἐνδιαφέροντα, ποὺ δείχνουμε κάποιοι γιὰ πράγματα, ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν μεγάλη ἀξία. Πῶς δηλ. νὰ γεμίσουμε τὸν ἐλεύθερό μας χρόνο. Ὑπάρχουν τὰ διάφορα “χόμπι”. Δὲν θὰ τὰ ἀναφέρω ἐδῶ. Θὰ πῶ μόνον ὅτι πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ φτάνουν καὶ στὰ ὅρια τῆς ἁμαρτίας.

Τὸ μεγάλο πάντα πρόβλημα εἶναι ἂν μέσα στὰ ἐνδιαφέροντά μας ὑπάρχει, ἔστω καὶ λίγο, μέρος καὶ γιὰ τὰ οὐράνια καὶ ὄχι μόνον γιὰ τὰ ἐπίγεια, τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ πρόσκαιρα καὶ φθαρτά.

Δυστυχῶς ἡ πραγματικὸτητα εἶναι πολὺ σκληρή. Ἐξαντλοῦνται τὰ ἐνδιαφέροντά μας μόνον στὰ γήινα καὶ τὰ πρόσκαιρα. Τί θὰ φᾶμε, τί θὰ πιοῦμε καὶ πῶς θὰ διασκεδάσωμε. Δὲν μπόρεσε, οὔτε ἡ μεγάλη δοκιμασία ποὺ περνᾶμε, νὰ ἀλλάξη τὰ ἐνδιαφέροντά μας.

Ὁ νὲος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος μᾶς στέλνει ἕνα ἰσχυρὸ μήνυμα. Πλούσιος ἦταν, νέος ἦταν, καὶ ὅμως τὸν ἀπασχολοῦσε ἕνα πρόβλημα˙ ἔχει ἕνα ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ οὐράνια. Βρῆκε τὴν πηγή. Συνάντησε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο γιὰ τοῦ ζητήση ἀπάντησι στὴν ἀγωνία του.

Εἶναι ἀξιοσημείωτος καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο προσέρχεται. Προσέρχεται γονυπετών. Γονατιστὸς ζητάει λύσι στὸ πρόβλημά του. Αὐτὸ δηλώνει τὴν μεγάλη ἀγωνία ποὺ εἶχε.

Νὰ ἔρθωμε τώρα στὰ δικά μας. Ἐμεῖς πότε θὰ δείξωμε ἐνδιαφέρον, ὄχι μόνον γιὰ τὰ ἐπίγεια, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ οὐράνια; Πότε θὰ μᾶς ἀπασχολήση τὸ πρόβλημα τῆς ψυχῆς μας; Πότε θὰ  κυττάξωμε πρὸς τὸν οὐρανό;

Κάποιοι λένε ὅτι ἔχουμε καιρό. Αὐτὰ τὰ θέματα θὰ τὰ δοῦμε ὅταν γεράσουμε. Τότε θὰ ἐκκλησιασθοῦμε, τότε θὰ νηστεύσουμε, τότε θὰ ἐξομολογηθοῦμε, τὸτε θὰ τὰ κάνουμε ὅλα τὰ «ἁγιοτικά». Καὶ γεννιέται τὸ ἐρώτημα˙ Θὰ ἐκκλησιασθοῦμε, ὅταν δὲν θὰ μποροῦμε νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας; Θὰ νηστεύσουμε, ὅταν ὁ γιατρὸς θὰ ἐπιβάλη εἰδικὲς δίαιτες; Θὰ ἐξομολογηθοῦμε, ὅταν δὲν θὰ ἔχωμε μνήμη; Θὰ κάνουμε ὅλα τὰ «ἁγιοτικά», ὅταν δὲν θὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτε; Ποιὸς μᾶς βεβαιώνει ὅτι θὰ προλάβουμε νὰ γεράσουμε;

Καὶ ἐπειδὴ τὰ ὅρια τῆς ζωῆς μας εἶναι ἄγνωστα, ἂς μὴ μᾶς ξεγελάη κανένας. Τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὰ οὐράνια δὲν εἶναι ὑπόθεσις ἡλικίας. Κανένας δὲν γνωρίζει τὸν χρόνο ποὺ ἔχει στὴν διάθεσί του. Ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα εἶναι ἄγνωστη. Αὐτὸ ποὺ γνωρίζομε εἶναι μόνον ὅτι θὰ ἔρθει ἐξάπαντος. Νὰ γιατὶ χρειάζεται ἐπαγρύπνησις καὶ συνεχὲς ἐνδιαφέρον, γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς. Τό, τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ ἔχω ζωὴν αἰώνιον, εἶναι ἡ μόνη ἀγωνία ποὺ ἐπιτρέπεται στὸν χριστιανό. Γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν συγχωρεῖται λαχτάρα, ἀγωνία, ἄγχος, παρὰ μόνον γιὰ τὴν σωτηρία μας, παρὰ μόνον γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή.

«Ἐκ νεότητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη», λέγει ὁ προφήτης Δαβίδ. Ἑπομένως ἐκ νεότητος πρέπει νὰ δείξωμε καὶ τὸ ἐνδιαφέρον νὰ νικήσωμε τὰ πάθη. Ἐκ νεότητος πρέπει νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν ψυχή μας. Ἐκ νεότητος πρέπει νὰ δείξωμε τὸ μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ οὐράνια καὶ τὰ αἰώνια. Καὶ ἂν ἔχη περάσει ἡ ἡλικία μας τότε τὸ ἐνδιαφέρον μας πρέπει νὰ εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερο. Ἡ ἀδιαφορία δὲν ἔχει θέσι στὴν ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ. Ἡ ἀμέλεια δὲν δικαιολογεῖται. Τώρα βιαζόμαστε, τρέχομε.