ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13.07.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Μθ 8,28-34.9,1)

 
Ὁ Κύριος περιόδευε τὴν Γαλιλαία διδάσκοντας, κηρύττοντας καὶ θεραπεύοντας, ὅπως τὸ εἴδαμε σὲ προηγούμενο εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα.

Ἔτσι, κάνοντας περιοδεία, ἦρθε μιὰ φορὰ καὶ στὰ Γέργεσα. Τὰ Γέργεσα εἶναι χωριὸ ποὺ βρίσκεται ἀνατολικὰ ἀπὸ τὴν λίμνη τῆς Γενησαρέτ. Πρὶν ὅμως μπῆ στὸ χωριό, τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι, ποὺ βγῆκαν ἀπὸ τὰ μνήματα, ἦταν φοβεροὶ στὴν ὄψι τόσο, ποὺ δὲν τολμοῦσαν οἱ ἄνθρωποι νὰ περάσουν ἀπὸ τὸ μέρος ἐκεῖνο. Οἱ δαιμονισμένοι ὅταν εἶδαν τὸν Κύριο φώναξαν δυνατά˙ Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τί ἔχομε μεταξύ μας ἐμεῖς καὶ ἐσύ; Γιατὶ ἦρθες νὰ μᾶς βασανίσης πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα μας; Ἐκεῖ κοντὰ ἔβοσκε ἕνα μεγάλο κοπάδι ἀπὸ χοίρους. Τὰ δαιμόνια, ποὺ ἦταν μέσα στοὺς δύο δαιμονισμένους, ἄρχισαν νὰ παρακαλᾶνε τὸν Κύριο, καὶ νὰ ζητοῦν, ἂν τοὺς βγάλει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς ἐπιτρέψη νὰ μποῦν στὰ γουρούνια. Ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν ἄδεια, καὶ δαιμονισμένα τὰ γουρούνια ἔπεσα στὴν λίμνη καὶ πνίγηκαν. Οἱ χοιροβοσκοὶ ἔφεραν τὴν εἴδησι στὸ χωριό, καὶ τότε βγῆκαν ὅλοι νὰ συναντήσουν καὶ νὰ δοῦν τὸν Κύριο. Τὸν εἶδαν καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγη. Αὐτὸς μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ γύρισε στὴν πόλι του.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ τὸ ἀκούσαμε σὲ ἁπλοϊκὴ ἀπόδοσι, μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε μιὰ σύντομη ἀναφορὰ γενικὰ στὸ θέμα τῶν δαιμονίων. Θὰ συναντήσωμε καὶ ἄλλες περιπτώσεις θεραπείας δαιμονισμένων, καὶ, μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀναφερόμαστε σὲ διάφορες πλευρὲς τοῦ θέματος.

Τὰ δαιμόνια δὲν εἶναι μιὰ προσωποποίησι τοῦ κακοῦ. Δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε, τὸ κακό, ἔτσι γενικὰ καὶ ἀόριστα. Τὰ δαιμόνια, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι λογικὰ ὄντα, εἶναι πρόσωπα ποὺ ἔχουν συνείδησι τοῦ ἑαυτοῦ τους. Δὲν τὰ δημιούργησε ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τοὺς ἀγγέλους. Ἀλλ’ ἕνα τάγμα ἀγγέλων, ἀπὸ τὰ λαμπρότερα, μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἑωσφόρο, περηφανεύθηκαν καὶ ἐπεθύμησαν νὰ γίνουν ἀνώτεροι ἀπὸ τὸν Δημιουργό τους, καὶ τότε ξέπεσαν. Δηλαδὴ ἀπὸ φωτεινοὶ ἄγγελοι γίνανε σκοτεινὰ πνεύματα, τὰ ὁποῖα ἀπὸ τὸτε διαβάλλουν τὸν Θεὸ στοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀνθρώπους στὸν Θεό, γι’ αὐτὸ καὶ λέγονται διάβολοι. Ἕνα ἀγγελικὸ τάγμα ξεπεσμένο ἀπὸ τὴν τάξι τῶν φωτεινῶν καὶ ἁγίων ἀγγέλων ἔγινε τάγμα πονηρῶν πνευμάτων μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἑωσφόρο ἢ Σατανᾶ, ποὺ ἔχει ὡς ὄργανά του τοὺς δαίμονες ἢ διαβόλους.

Ἐμφανίζονται στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων νὰ ἔχουν μεγάλη δύναμι, εἶναι σχεδὸν ἀνίκητοι. Ἔτσι δείχνουν. Ἔτσι ἐξαπατοῦν τοὺς ἀνθρώπους. Γνωρίζουν πολὺ καλὰ τί τοὺς περιμένει στὸ τέλος τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτὸ τώρα ποὺ συνάντησαν τὸν Κύριο τοὺς ἀκοῦμε νὰ παραπονοῦνται λέγοντας˙ «Ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς». Φοβοῦνται μὴν τοὺς βασανίση πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τους, δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ τὴν συντέλεια. Ποῦ εἶναι ἡ δύναμι, ποὺ φαίνεται ὅτι ἔχουν; Φοβοῦνται τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀποκαλύπτει ὅτι τὰ δαιμόνια ἀπὸ μόνα τους, χωρὶς τὴν ἄδεια, τὴν θέλησι τοῦ Κυρίου, δὲν μποροῦν οὔτε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ βγοῦν, οὔτε στὰ γουρούνια νὰ μποῦν. Λέει, «Ἐὰν μᾶς βγάλεις ἀπὸ ἐδῶ, ἐπίτρεψέ μας νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι τῶν γουρουνιῶν». Καὶ δύναμι δὲν ἔχουν ὅση δείχνουν, καὶ ὡς πνεύματα δὲν ξέρουν πολλά. Ἐδῶ ὁμολογοῦν τὴν ἄγνοιά τους. Δὲν ξέρουν τὶ σκέφτεται νὰ τοὺς κάνη ὁ Κύριος. Στὰ παρακάλιά τους λένε· «Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς», δηλαδὴ ἐὰν μᾶς βγάλεις. Μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ στὴν πραγματικότητα δὲν ξέρουν τίποτε. Ἐξαρτῶνται ἀπόλυτα ἀπὸ τὸν Κύριο. Εἶναι ὅμως, μέχρι τὴν συντέλεια τοῦ κόσμου, ἐλεύθερα νὰ κινοῦνται καὶ νὰ πειράζουν τοὺς ἀνθρώπους.

Σωστὰ ὀνομάζομε «πειρασμοὺς» ὅλες τὶς σκέψεις, τὶς ἐπιθυμίες, τοὺς λογισμούς, τὰ περιστατικὰ ὅλα, ποὺ μὲ διάφορους τρόπους μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἁμαρτία. Οἱ πειρασμοὶ προέρχονται ἀπὸ τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος λέγεται καὶ «Πειραστής». Χρειάζεται δὲ μεγάλη προσπάθεια καὶ συνεχὴς ἀγώνας γιὰ νὰ μπορέσωμε νὰ διακρίνωμε πότε μᾶς πειράζει ὁ διάβολος καὶ πῶς θὰ τὸν ἀντιμετωπίσωμε, διότι ἐνεργεῖ ὕπουλα καὶ σκοτεινά. Καὶ ὄχι μόνον δὲν εἶναι ἐμφανεῖς οἱ ἐνέργειές του, ἀλλὰ ἔχει καταφέρει πάρα πολλοὺς νὰ πιστεύουν ὅτι δαιμόνια δὲν ὑπάρχουν. Σκεφθεῖτε ἕνα πρᾶγμα μόνον. Ἂν δὲν ὑπάρχουν δαιμόνια τότε ὁ Χριστὸς τὶ θεραπεύει στὰ Γέργεσα; Μὲ ποιοὺς μιλάει; Σὲ ποιοὺς δίνει τὴν ἄδεια νὰ μποῦν στὰ γουρούνια; Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχουν, τότε ποιὸς ἔσπρωξε τὰ γουρούνια στὴν λίμνη νὰ πνιγοῦν;

Τόσα θαύματα θεραπείας δαιμονισμένων, ποὺ περιγράφονται στὰ ἱερὰ εὐαγγέλια, εἶναι ψέματα; Ἀσφαλῶς ὄχι. Τὰ δαιμόνια ὑπάρχουν ὡς λογικὰ ὄντα, τὰ ὁποῖα δοκιμάζουν τοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλ’ ἦρθε ὁ Χριστός καὶ δείχνει τὴν δύναμι καὶ ἐξουσία ποὺ ἔχει, ὄχι μόνο πάνω στὴν ὑλικὴ φύσι, πάνω στὶς ἀρρώστιες τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ πάνω στὰ πονηρὰ πνεύματα. Οἱ θεραπεῖες τῶν δαιμονισμένων ἀναδεικνύουν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ παντοδύναμο Θεό, ποὺ ἐξουσιάζει ὁρατὸ καὶ ἀόρατο, ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ κόσμο. Ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἀπαλλάξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Αὐτὸ φαίνεται χειροπιαστὰ στὶς περιπτώσεις ποὺ ὁ Χριστὸς θεραπεύει δαιμονισμένους.

Μπροστὰ στὸν Κύριο τὰ δαιμόνια φεύγουν. Φεύγουν καὶ ἀπὸ τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μαζί τους τὸν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος ὅταν βαπτίζεται, σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα λέει καὶ κάνει ἡ Ἐκκλησία μας, ἀποτάσσεται τὸν σατανᾶ καὶ συντάσσεται μὲ τὸν Χριστό. Δυστυχῶς ὅμως, δὲν τὰ ἀκοῦμε αὐτὰ τὰ λόγια, διότι ἄλλα πράγματα προσέχομε τὴν ἱερὴ ὥρα ποὺ διαβάζονται οἱ εὐχὲς τοῦ Μυστηρίου. Ἡ Ἐκκλησία μας, ὅταν δέχεται ἕνα νέο μέλος, τὸ δέχεται ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὰ ἔργα του

Τὰ δαιμόνια ὑπάρχουν, ἀλλὰ τὰ νίκησε ὁ Χριστὸς. Ἔδωσε τὴν ἐξουσία αὐτὴ καὶ στοὺς μαθητές του, ὅταν τοὺς εἶπε: «Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε».