ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28.09.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ (Λκ 5,1-11)

«Ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον»

 Ἡ περασμένη Κυριακὴ ἦταν ἡ Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσι. Καὶ ἀπὸ τὴν σημερινὴ Κυριακὴ ἀρχίζει, γιὰ τὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα, ἡ περίοδος τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἡ ὁποία ἐκτείνεται μέχρι τὴν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης τεσσαρακοστῆς, μὲ δύο διακοπὲς γιὰ τὰ εὐγγέλια πρὸ καὶ μετὰ τὶς ἑορτὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Φώτων.

Στὴν σημερινὴ πρώτη Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ ἀκούσαμε τὸ ἀνάγνωσμα τῆς θαυμαστῆς ἁλιείας καὶ τῆς κλήσεως τῶν πρώτων μαθητῶν. Ὁ εὐαγγελιστὴς περιγράφει μιὰ θαυμάσια εἰκόνα. Ὁ Κύριος καθισμένος στὴν πλώρη μιᾶς βάρκας διδάσκει τὸν λαό, ποὺ εἶναι καθισμένος στὴν παραλία τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας. Καὶ ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τὴν διδασκαλία του, προέτρεψε τὸν ἰδιοκτήτη τῆς βάρκας, ποὺ ἦταν ὁ Πέτρος, νὰ πάη γιὰ ψάρεμα μέρα μεσημέρι. Τότε ἐκεῖνος τοῦ εἶπε˙ Δάσκαλε, κουρασθήκαμε ὅλη τὴν νύκτα ψαρεύοντας, ἀλλὰ δὲν πιάσαμε τίποτε, ἐπειδὴ ὅμως τὸ λὲς ἐσὺ θὰ ρίξω πάλι τὰ δίκτυα. Καὶ ρίχνοντας τὰ δίκτυα γέμισαν ἀπὸ ψάρια τόσα ποὺ θὰ ἔσκιζαν τὰ δίκτυα. Ζήτησαν τότε νὰ ἔρθουν καὶ οἱ συνέταιροί τους μὲ τὴ ἄλλη βάρκα, ποὺ γέμισε καὶ αὐτὴ μέχρι ποὺ θὰ βούλιαζε ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν. Ὁ Πέτρος τότε γονατιστὸς τοῦ εἶπε˙  Βγὲς ἀπὸ τὴν βάρκα μου διότι εἶμαι ἀνάξιος νὰ εἶμαι μαζί σου. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔμεινα ἔκθαμβοι γιὰ τὸ θαυμαστὸ πλῆθος ψαριῶν. Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Κύριος˙ Μὴ φοβᾶσαι ἀπὸ τώρα θὰ γίνης ψαρᾶς ἀνθρώπων. Καὶ ἄφησαν ὅλοι τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.

Θαυμάζομε καὶ ἐμεῖς γιὰ τὸν τρόπο, ποὺ ὁ Κύριος ἐκμεταλλεύεται κάθε δυνατότητα καὶ εὐκαιρία, προκειμένου νὰ κηρύξη καὶ νὰ διδάξη. Μία βάρκα ἔγινε ὁ καλύτερος ἄμβωνας, καὶ ἡ παραλία ἡ καλύτερη αἴθουσα κατηχητικοῦ. Διδάκαλος βεβαίως ὁ μόνος τέλειος Διδάσκαλος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Γιὰ τὸν Κύριο προηγεῖται ἡ διδασκαλία, ὁ λόγος, καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ ἡ ἐπαγγελματικὴ ἀσχολία. Αὐτὸ εἶναι ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ προσέχουμε καὶ δὲν τοῦ δίνομε τὴν σημασία ποὺ πρέπει. Ἐμεῖς πάντα βάζομε πρῶτα τὴν δουλειά μας καὶ μετὰ τὴν φροντίδα τῆς ψυχῆς. Καὶ δὲν καταλαβαίνομε ὅτι ἂν δὲ βάλλομε πρῶτα τὸν Θεό, ὅλος ὁ κόπος μας θὰ εἶναι χαμένος, καὶ θὰ λέμε αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Πέτρος «κοπιάσαντες δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς οὐδὲν ἐλάβομεν».

Τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Κύριος ἀνέβηκε στὴν βάρκα νὰ διδάξη, οἱ ψαράδες εἶχαν γυρίσει μὲ ἄδεια χέρια ἀπὸ ὁλονύκτιο ψάρεμα. Τώρα ἀκοῦνε τὴν διδασκαλία σαγηνεμένοι, ἀλλὰ καὶ τὴν προτροπὴ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ πᾶνε νὰ ψαρέψουν. Τί ἔπρεπε νὰ κάνουν; 

Ὁ Πέτρος εἶναι ἐπαγγελματίας ψαράς. Ξέρει πολὺ καλὰ ὅτι τὸ ψάρεμα γίνεται τὴν νύκτα καὶ ὄχι τὴν ἡμέρα. Ξέρει ὅτι καὶ τὶς νύκτες ποὺ ἔχει φωτεινὸ φεγγάρι πάλι εἶναι προβληματικὸ τὸ ψάρεμα. Καὶ τώρα, μετὰ τὴν διδασκαλία ποὺ ἄκουσε, ἐπειδὴ τὸ λέει ὁ Κύριος δέχεται νὰ πάη στὸ ψάρεμα, παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὸ εἶναι ἀντίθετο μὲ τὰ δεδομένα τῆς ψαρικῆς. Καὶ ἔχει βαρύτητα ἡ ἀναγνώρισι καὶ ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔδειξε στὸν Χριστό. Θὰ κάνη κάτι ποὺ εἶναι ἀντίθετο μὲ τὴν λογικὴ. Εἶναι ἀντίθετο μὲ τοὺς νόμους καὶ τὰ δεδομένα τοῦ ἐπαγγέλματος τοῦ ψαρᾶ. Ἀλλὰ γιὰ τὸν Πέτρο, εἶναι πιὸ σημαντικὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου. Δείχνει νὰ ἔχη μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη στὸν λόγο τοῦ Κυρίου, παρὰ στὴν καθημερινὴ πρακτικὴ καὶ λογική, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστις. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν πέρα καὶ πάνω ἀπὸ κάθε προσδοκία. Ὁ κόπος τῆς νύκτας, ἡ δουλειὰ ποὺ ἔγινε ὅπως καὶ ὅποτε ἔπρεπε, δὲν εἶχε ἀποτέλεσμα. Ἡ ὑπακοὴ στὸν λόγο τοῦ Κυρίου ἀνέτρεψε τοὺς νόμους καὶ ἔφερε ἀνέλπιστο ἀποτέλεσμα, κόντρα στὴν λογική. Μέρα μεσημέρι ἀνέλπιστα πλούσια ψαριά. Καὶ ἀκοῦμε ἕνα παράξενο λόγο ἀπὸ τοὺς κήρυκες στὶς ἐκκλησίες˙ Πίστι εἶναι νὰ περιμένης ἥλιο τὰ μεσάνυκτα καὶ ἀστροφεγγιὰ τὸ μεσημέρι. Παράλογα φαίνονται, ἀλλὰ πίστι εἶναι νὰ ἐλπίζης, ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ ξέρεις ἢ βλέπεις, ἀλλὰ σὲ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Κύριος. Πίστεψε ὁ Πέτρος ἔτσι ἁπλᾶ στὰ λόγια τοῦ Κυρίου καὶ πράγματι εἶδε νὰ γίνεται τὸ πιὸ παράξενο πρᾶγμα. Καὶ ὅλοι ἔμειναν ἔκθαμβοι ἀπὸ τὸ θαῦμα. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὸ φαντασθῆ, ἀλλὰ καὶ οὔτε νὰ ἀρνηθῆ τὸ θαῦμα.

Πρέπει νὰ προσέξουμε ἰδιαιτέρως τὴν  στάσι τοῦ Πέτρου. Ὁ Πέτρος δὲν βλέπει νὰ πάμπολλα ψάρια, δὲν θαμπώθηκε, ἀλλὰ εἶδε καλύτερα τὸν ἑαυτό του. Ὅσο βλέπει κοντά του τὸν Κύριο νὰ ἐνεργῆ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα, τόσο ὁ Πέτρος βλέπει πιὸ ἁμαρτωλὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀνάξιο νὰ εἶναι κοντὰ στὸν Κύριο. Γονατίζει καὶ ζητάει νὰ φύγη ὁ Κύριος, ὄχι διότι δὲν τὸν θέλει, ἀλλὰ διότι βλέπει τὴν ἀναξιότητά του. Καὶ ὁ Κύριος τὸν καθησυχάζει καὶ ὄχι μόνον δὲν φεύγει, ἀλλὰ ἀναθέτει στὸν Πέτρο μεγάλα καὶ σπουδαῖα καθήκοντα. Τὸν κάνει ἁλιέα ἀνθρώπων.

Ἔτσι εἶναι. Ὅσο πλησιάζει κανεὶς τὸ φῶς, τόσο καλύτερα βλέπει. Ὅσο περισσότερο φωτίζεται, τόσο διακρίνει καὶ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες. Σὲ ἕναν θαμπὸ καθρέπτη μόλις διακρίνομε τὸ πρόσωπο, ὅσο πιὸ λαμπερὸς καὶ καθαρὸς εἶναι ὁ καθρέπτης τόσο καλύτερα βλέπομε τὰ πράγματα.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πλησιάζει τὸν Κύριο, καταλαμβάνεται ἀπὸ φόβο ὄχι ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ γεγονός ὅτι ὁ Κύριος τὸν κάνει νὰ δῆ καλύτερα τὸν ἐαυτό του. Μέσα ἀπὸ τὸν Κύριο βλέπομε καλύτερα τὸν ἑαυτό μας. Καὶ βεβαίως ὁ Κύριος δὲν φεύγει. Ἀλλοίμονο ἂν ὁ Κύριος μᾶς ἐγκατέλειπε. Ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἀναξιότητός μας, τῆς ἁμαρτωλότητός μας, μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὸν Κύριο. Αἰσθανόμαστε περισσότερο τὴν ἀνάγκη τῆς παρουσίας του. Καὶ ἐκεῖνος μᾶς δίνει πλουσιώτερη τὴν χάρι του. Δὲν μᾶς διώχνει, μᾶς δέχεται καὶ μᾶς ἀνέχεται καὶ μᾶς ἁγιάζει.

Τὸ πρόβλημά μας εἶναι πότε θὰ καταλάβομε ὅτι χωρὶς τὸν Κύριο δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτε; Πότε θὰ μάθουμε, ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑαυτό μας, τὴν ζωή μας, τὰ πάντα, στὸν Κύριο; Οἱ δικές μας δυνάμεις εἶναι περιορισμένες. Οἱ δικές μας δυνατότητες δὲν μποροῦν νὰ λύσουν ὅλα τὰ προβλήματά μας. Γι’ αὐτὸ γονατιστοὶ ζητᾶμε τὴν χάρι του καὶ τὴν βοήθειά του. Ξεκινᾶμε πάντα ἀπὸ τὸν Κύριο. Πρῶτα ὁ Κύριος καὶ μετὰ ἐμεῖς. Ἀπόλυτη ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Κύριο. Καὶ ὅσο περισσότερο τὸν προσεγγίζομε, τόσο καθαρότερα θὰ βλέπωμε τὸν ἑαυτό μας. Καὶ τόσο περισσότερο θὰ νοιώθουμε τὴν ἀνάγκη τῆς παρουσίας του στὴν ζωή μας. Μακάρι νὰ γίνη!

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21.09.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (Μρ 8,34-9,1)

«Καὶ ἀκολουθείτω μοι»

Εἶπε ὁ Κύριος˙ Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήση, ἂς ἀπαρνηθῆ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώση τὸν σταυρό του, καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήση. Διότι ὅποιος θὰ θελήσει νὰ σώση τὴν ψυχή του, θὰ τὴν χάσει. Καὶ ὅποιος θὰ χάσει τὴν ψυχή του γιὰ χάρι μου καὶ γιὰ τὸ εὐαγγέλιο, αὐτὸς θὰ τὴν σώσει. Ἀλήθεια τί θὰ ὠφελήσει ἕναν ἄνθρωπο, ἐὰν κερδήσει ὅλον τὸν κόσμο, ἀλλὰ ζημιωθῆ τὴν ψυχή του; ἢ τί ἀντάλλαγμα μπορεῖ νὰ δώση ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του;  Ἀλλὰ καὶ ὅποιος ντρέπεται γιὰ μένα καὶ τὰ λόγιά μου σὲ αὐτὴν τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴ γενεά, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, θὰ τὸν ντροπιάσει, ὅταν ἔρθη μὲ τὴν δόξα τοῦ πατέρα του καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους του. Καὶ συμπλήρωσε˙ Ἀλήθεια σᾶς λέγω ὅτι, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἐδῶ, δὲν θὰ δοκιμάσουν τὸν θάνατο, ἐὰν πρῶτα δὲν ἰδοῦν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται δυναμικά.

Σήμερα ποὺ εἶναι ἡ Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσι ἀκούσαμε ἅλλη μία εὐαγγελικὴ περικοπή, ἡ ὁποία ἀναφέρεται καὶ αὐτὴ στὸν Σταυρό. Καὶ μὲ αὐτὴ τὴν περικοπὴ κλείνει ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ σταυρός, στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, εἶναι ὁ δικός μας σταυρὸς, ὁ σταυρὸς τοῦ κάθε πιστοῦ. Θὰ δοῦμε μόνο τὴν πρώτη φρᾶσι ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τονίζεται τὸ˙ «ὅστις θέλει». Πάνω σὲ αὐτὸ ἔγιναν, γίνονται καὶ θὰ γίνωνται, ἀτελείωτες συζητήσεις, διότι εἶναι πολὺ βασικὸ θέμα ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή, ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει ὁ Κύριος νὰ κάνουμε. Θὰ τὸ ποῦμε ἁπλᾶ. Μπορεῖ ὁ Θεὸς, μὲ τὴν παντοδυναμία του, νὰ μᾶς καλέση νὰ τὸν ἀκολουθήσωμε, καὶ νὰ μὴν μπορῆ κανεὶς νὰ ἀρνηθῆ στὴν πρόσκλησί του. Νὰ μᾶς καλέση καὶ νὰ γίνη αὐτὸ ἔργο γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Νὰ γίνουμε ὅλοι τέλειοι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Ὅμως αὐτὸν τὸν τρόπο ὑπακοῆς στὸ θέλημά του, νὰ τὸν ὑπακοῦμε δηλαδὴ χωρὶς νὰ μᾶς ρωτάη καὶ νὰ μὴν ἀποφασίζωμε ἐμεῖς, ἀν θέλομε νὰ τὸν ἀκολουθήσωμε ἢ ὄχι, δὲν τὸν θέλει ὁ Θεός, διότι αὐτὸ εἶναι ἐξαναγκασμός. Καὶ ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσωμε μετὰ ἀπὸ δική μας ἐλεύθερη ἐπιλογή, χωρὶς βία καὶ ἐξαναγκασμό.

Κάνει τὴν πρόσκλησι ὁ Θεὸς καὶ ἀνταποκρίνεται ὅποιος θέλει. Κανένας δὲν ἐξαναγκάζεται. Ἀλήθεια, μᾶς ἀνάγκασε ποτέ κανένας νὰ πιστεύσωμε; Πῆρε ποτὲ ἡ Ἐκκλησία παρουσίες τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ δῆ πόσοι καὶ ποῖοι καὶ γιατὶ ἀπουσιάσαμε ἀπὸ τὸν ναό; Μήπως, γιὰ νὰ μᾶς κοινωνήση ὁ ἱερέας, μᾶς ζήτησε ποτὲ βεβαίωσι ἀπὸ τὸν πνευματικὸ ὅτι ἐξομολογηθήκαμε; Ὄχι! Ἐλεύθερα ἀποφασίζει ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀκολουθεῖ ἢ δὲν ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό. Τότε μόνον ἔχει ἀξία ἡ πίστις μας, ὅταν τὴν ἐπιλέγουμε ἐμεῖς. Καὶ τότε μόνον ἔχομε εὐθύνη, καὶ βεβαίως συνέπειες. Ἐὰν εἴμαστε ἀναγκασμένοι, δὲν ἔχομε καμμία εὐθύνη, ἀλλὰ καὶ καμμία ἀξία. Τὰ νευρόσπαστα καὶ τὰ ρομπὸτ κάνουν ὅ,τι θέλει τὸ ἀφεντικό. Ὁ ἐλεύθερος κάνει, μὲ δική του εὐθύνη, αὐτὸ ποὺ θέλει. Ἐδῶ ὅμως εἶναι καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ εἰδοποιός, ἡ οὐσιαστικὴ διαφορὰ ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῶα, ποὺ δὲν ἔχουν δική τους βούλησι.

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐκλέγει κάποιος τὸν δρόμο νὰ ἀκολουθήση τὸν Χριστό, τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κάνη εἶναι νὰ ἀρνηθῆ τὸν ἑαυτό του. Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ δὲν κάνει τὸ δικό του, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Δὲν ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀδελφό του, τὸν πλησίον, αὐτὸ λέγεται καὶ εἶναι αὐταπάρνησις. Νωρίτερα, ὅταν ὁ Κύριος μίλησε στοὺς μαθητές του καὶ τοὺς ἀποκάλυψε ὅτι πρέπει νὰ σταυρωθῆ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὁ Πέτρος τὸν πῆρε ἰδιαιτέρως καὶ, κατὰ κάποιο τρόπο, τοῦ ὑπέδειξε νὰ μὴν θυσιασθῆ. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Χριστὸς τὸν βαρὺ λόγο˙ «φύγε πίσω μου σατανᾶ διότι αὐτὴ ἡ σκέψις δὲν εἶναι τοῦ Θεοῦ». Καὶ ἐφ’ ὅσον ὁ Κύριος θυσιάζεται γιὰ τοὺς ἄλλους, τὸ ἴδιο πρέπει νὰ κάνουν καὶ οἱ μαθητὲς του, οἱ πιστοί του, ἐμεῖς. Κόβομε τὸ δικό μας θέλημα καὶ κάνομε μόνον τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, αὐτὸ εἶναι αὐταπάρνησις. Αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται τὸν ἑαυτό του ζεῖ γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἄλλων μὲ πλήρη ὅμως ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἀκούγεται δύσκολο αὐτό. Ναί, εἶναι δύσκολο. Γι’ αὐτὸ λέγει μετὰ ὁ Κύριος˙ «Καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ». Ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει ἕναν σταυρὸ νὰ σηκώσουμε. Σήκωσε ὁ ἴδιος τὸν δικό του. Καὶ ἐμεῖς, ὡς μαθητές του, θὰ σηκώσουμε τὸν δικό μας σταυρό. Ὅταν εἶπε ὅτι πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας δὲ ἔβαλε μέτρο. Πόσο νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας; Τελείως, ἐὰν χρειασθῆ καὶ μέχρι τὸν θάνατο θὰ φθάσουμε καὶ μάλιστα θάνατο ἀπὸ τοὺς πιὸ ὀδυνηρούς, ὅπως ὁ σταυρικός. Βεβαίως δὲν γίνεται λόγος γιὰ κάποιο ξύλινο σταυρό, ἀλλὰ γιὰ τὸ βάρος ὅλης τῆς νέας ζωῆς κάτω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πήραμε τὴν ἀπόφασι καὶ ἀφήνομε πίσω μας τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, καὶ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ συμμορφωθοῦμε μὲ τὸ ὑπόδειγμα ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος

Θλίψεις ποὺ μᾶς στέλνει ἡ Θεία Πρόνοια, θλίψεις ἀπὸ διωγμούς, ἀλλὰ καὶ κάθε στενοχώρια, ποὺ συμβαίνει στὴν ζωή μας, εἶναι ὁ σταυρός μας. Ὁ δικός μας σταυρός, ποὺ δίνεται στὸν καθένα ἀνάλογα μὲ τὸ μέτρο ποὺ δίνει ὁ Θεός. Ἐκεῖνος γνωρίζει τὴν ἀντοχή μας, ἐκεῖνος κατασκευάζει καὶ τὸν σταυρό μας. Ποτὲ δὲν ἀδικεῖ, δὲν φορτώνει κανέναν μὲ βάρος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σηκώση. Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτρέπη ὁ Θεὸς, σημαίνει ὅτι εἶναι μετρημένο καὶ κομμένο γιὰ μᾶς, τὸ ὁποιοδήποτε κακὸ, δοκιμασία, θλῖψις ἢ πειρασμός. Ἕνας πατέρας δὲν δίνει ποτὲ δηλητήριο στὸ παιδί του, ὅμως τὸ παιδαγωγεῖ, τὸ σκληραγωγεῖ, καὶ πάντα κατὰ τέτοιο τρόπο καὶ μέτρο, ποὺ τὸ παιδί του θὰ βγῆ κερδισμένο καὶ δυνατὸ ἀπὸ τὴν δοκιμασία. Ὁ οὐράνιος πατέρας ξέρει, καὶ πρέπει νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε, καὶ σίγουροι γιὰ τὴν ἀγάπη του νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε.

Γι’ αὐτὸ λέγει στὴν συνέχεια˙ «Καὶ ἀκολουθείτω μοι». Πέρνομε τὴν ἀπόφασι ἐλεύθερα, θέλομε νὰ πᾶμε πίσω του, μαθητές του. Προχωρᾶμε στὴν αὐταπάρνηση, σηκώνουμε τὸν σταυρό μας, καὶ τὸν ἀκολουθοῦμε. Τὸν ἀκολουθοῦμε συνεχῶς, μέχρι τέλους. Δὲν ξεστρατίζομε, ἄλλοτε ἐδῶ ἄλλοτε ἐκεῖ, οὔτε δεξιὰ οὔτε ἀριστερά. Μόνον ἀκολουθοῦμε πίσω ἀπὸ τὸν Χριστό. Οὔτε πολὺ περισσότερο δὲν γυρίζομε πίσω. Ἀκολουθοῦμε σταθερά, καὶ συνέχεια μέχρι τέλους, τὸν Κύριο. Καὶ βλέπομε τὴν πορεία τοῦ Κυρίου. Σταυρώθηκε, σήκωσε τὸν σταυρό του μέχρι τέλους, ἀλλὰ μετὰ ἦρθε ἡ ἀνάστασις. Αὐτὴ ἡ ἀνάστασις φωτίζει τὸν δρόμο μας.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 07.09.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Ἰω.3.13-17)

«Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»

 Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι τὶς τρεῖς μεγάλες ἑορτές, τὰ Χριστούγεννα, τὰ Θεοφάνεια καὶ τὴν Ὕψωσι τοῦ τιμίου σταυροῦ, νὰ τὶς πλαισιώνη μὲ Κυριακὲς πρὸ καὶ μετὰ τὴν ἑορτή. Ἔτσι ἡ σημερινὴ Κυριακὴ λέγεται Κυριακὴ πρὸ τῆς ‘Υψώσεως. Καὶ οἱ ἀποστολικὲς καὶ εὐαγγελικὲς περικοπὲς αὐτῶν τῶν Κυριακῶν σχετίζονται μὲ τὴν ἑορτή.

Ἐρχόμαστε τώρα νὰ δοῦμε τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

Εἶπε ὁ Κύριος˙ Κανένας δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό, παρὰ μόνον αὐτὸς ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό, δηλαδὴ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό. Καὶ ὅπως ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τὸ φίδι στὴν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νὰ ὑψωθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε ὁ κάθε ἕνας ποὺ πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μή χάνεται, ἀλλὰ νὰ ἔχη ζωὴ αἰώνια. Διότι τόσο ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τὸν μονογενῆ υἱό του, ἔτσι ποὺ ὁ κάθε ἕνας ποὺ πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μή χάνεται, ἀλλὰ νὰ ἔχη ζωὴ αἰώνια. Ἐξ ἄλλου ὁ Θεὸς δὲν ἔστειλε τὸν υἱό του νὰ κρίνη τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθῆ μέσω αὐτοῦ ὁ κόσμος.

Αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα εἶναι ἕνα μέρος ἀπὸ τὸν λυτρωτικὸ διάλογο ποὺ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς μὲ τὸν κρυφὸ μαθητή του Νικόδημο, ὁ ὁποῖος τὸν ἐπισκέφθηκε νύκτα καὶ εἶχε μαζί του μακρᾶ συζήτησι. Στὴν συζήτησι τοῦ ἀποκάλυψε οὐράνιες ἀλήθειες, σωτήριες γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου; Μὲ τὴν σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μας. Αὐτὸ γιὰ νὰ τὸ καταλάβη ὁ Νικόδημος, καὶ γιὰ νὰ τὸ καταλάβωμε καὶ ἐμεῖς στὴν συνέχεια, ἀνατρέχει ὁ Κύριος στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ θυμίζει ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ περιούσιου λαοῦ.

Ὅταν οἱ Ἑβραῖοι βρίσκονταν στὴν ἔρημο, πορευόμενοι πρὸς τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἐξ αἰτίας τῆς σκληροκαρδίας τους, ἔβγαλε ἡ γῆ φίδια φαρμακερά, τὰ ὁποῖα θανάτωναν τὸν λαό. Ὁ κίνδυνος ἦταν μεγάλος νὰ ἀφανισθοῦν ὅλοι. Τότε, ὅπως καὶ σὲ ὅλες τὶς δύσκολες περιστάσεις, ὁ Μωϋσῆς μὲ τὴν προσευχή του ζήτησε τὴν βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς ὑπέδειξε νὰ κατασκευάση ἕνα χάλκινο φίδι, νὰ τὸ καρφώση σὲ ἕνα μακρὺ ξύλο καὶ νὰ τὸ σηκώση ψηλά, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ τὸ βλέπουν ὅλοι. Ὅσοι στρέφανε τὸ βλέμμα τους στὸ χάλκινο φίδι γλύτωναν ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν. Ἔτσι σώθηκε καὶ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσι ὁ λαός.

Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ τὸ ἤξερε ὁ Νικόδημος ὡς νομοδιδάσκαλος, τὸ ἤξερε καὶ ὅλος ὁ λαός, ὅμως δὲν καταλάβαινε τὴν σημασία του. Ἔρχεται τώρα ὁ Κύριος καὶ τὰ ἐξηγεῖ ὅλα, διασαφηνίζει τὴν σημασία γνωστῶν περιστατικῶν.

Λέγει, «ὅπως ὁ Μωϋσῆς…», δηλαδὴ ὅπως τότε σώθηκε ὁ λαός, ἔτσι καὶ τώρα θὰ σωθῆ, καὶ θὰ σώζεται πάντα, μὲ τὴν ὕψωσι τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρό, ἔτσι ὥστε κάθε ἕνας ποὺ θὰ πιστεύει στὸν σταυρωμένο Χριστὸ δὲν θὰ χάνεται, ἀλλὰ θὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια. Ἐκεῖ στὴν ἔρημο τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν θανάτωνε τοὺς ἀνθρώπους. Μᾶς θανατώνει ἐμᾶς ὁ διάβολος, καὶ τὸ δηλητήριο εἶναι ἡ ἁμαρτία. Μὲ τὸ περιστατικὸ ἀπὸ τὴν ἔρημο ἀποκάλυψε ὁ Χριστὸς στὸν Νικόδημο ὅτι ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου φέρνει τὴν λύτρωσι στὸν ἄνθρωπο. Στὴν ἔρημο δόθηκε ἡ προτύπωσις τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ, προαναγγέλθηκε ἡ σωτηρία μὲ τὴν σταύρωσι τοῦ Κυρίου. Ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος  εἶναι τὸ ἀντίδοτο στὸ θανατηφόρο δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἐμεῖς ἀπὸ τὸ δηλητήριο καὶ τὸν θάνατο, θὰ κάνωμε ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἑβραῖοι στὴν ἔρημο. Ἐκεῖνοι κοίταζαν τὸ χάλκινο φίδι καὶ σώζονταν ἀπὸ τὸ θάνατο. Ἐμεῖς καλούμαστε νὰ πιστεύσωμε στὸν ἑσταυρωμένο γιὰ νὰ ἔχωμε ὄχι ἁπλῶς ζωή, ἀλλὰ ζωὴ αἰώνια. Ἔτσι μίλησε Κύριος στὸν Νικόδημο˙ «Πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».

Στὴν συνέχεια τοῦ διαλόγου ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος καὶ τὸν λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο τὸ κάνει αὐτό. Καὶ ὁ λόγος εἶναι μόνον ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Τὸ μέγεθος τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μετριέται μὲ τὸν Σταυρό. Θέλεις νὰ μάθῆς πόσο σὲ ἀγαπάει ὁ Θεός; Κύτταξε τὸν Σταυρό. Πόσο μᾶς ἀγαπάει ὁ Θεός; Τόσο, ποὺ ἔδωσε τὸν Υἱό του τὸν μονογενῆ, ὥστε ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει σὲ αὐτὸν νὰ μὴ χάνεται, ἀλλὰ νὰ ἔχη ζωὴ αἰώνια, ἐπαναλαμβάνει.

Πόση, ἀλήθεια, πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ θυσιάζει τὸν μονογενῆ τοῦ Υἱό, γιὰ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι μακρυά του, ποὺ εἶναι ἐχθροί του; Διότι λέγει˙ «Ἐνῶ ἀκόμα εἴμασταν ἁμαρτωλοί, ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ μᾶς». Ποιὸς θυσιάζεται γιὰ τὸν ἔχθρό του; Ποιὸς θυσιάζεται γιὰ κάποιον ποὺ τοῦ εἶναι μακρυά; Αὐτὸ ποὺ δὲν χωράει στὸ νοῦ μας, ἀυτὸ ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ συλλάβουμε, εἶναι τὸ ἄπειρο. Ἀπειρη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μιὰ ἀγάπη ποῦ τοὺς χωράει ὅλους. Μιὰ ἀγάπη ποὺ χωράει καὶ τοὺς ἐχθροὺς ἀκόμα. Μιὰ ἀγάπη ποὺ καλύπτει ὅλου τοὺς ἀνθρώπους.

Τὴν ἀγάπη του ὁ Θεός τὴν ἔδειξε, τὴν φανέρωσε, καὶ ἀπέδειξε πόσο μᾶς ἀγαπάει. Σὲ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ἀνταποδίδομε τὴ δική μας ἀγάπη; Ἀνταποκρινόμαστε μὲ ἀγάπη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Αὺτὸ εἶναι ἕνα ἐρώτημα. Ἐδῶ  εἶναι καὶ ἡ δική μας εὐθύνη. ;

Τὶ ζητάει ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεός, γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε; Στὸν διάλογο ποὺ ἔκανε μὲ τὸν Νικόδημο τὰ ἀποκάλυψε ὅλα ὁ Κύριος. Εἶπε˙ Ὁ Πατέρας δίνει τὸν Υἱό του νὰ σταυρωθῆ, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». Ὁ Χριστὸς μας σταυρώθηκε, ἀλλὰ σώζεται ὅποιος πιστεύει σὲ αὐτόν. Ἐὰν μείνωμε ἀδιάφοροι στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ ἀμελήσωμε, τότε σὲ τίποτε δὲν θὰ μᾶς ὀφελήσει ἡ θυσία τοῦ Κυρίου μας. Χρειάζεται λοιπὸν νὰ πιστεύσωμε στὸν Ἐσταυρωμένο Κύριο. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε˙ «Κηρύσσομεν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον». Ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος ζητάει νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε. Αὐτὸς εἶναι ἡ μοναδικὴ σωτηρία. Ἐκεῖ στὴν ἔρημο μὲ τὰ φίδια, ὑπῆρχε τὸ χάλκινο φίδι ὡς ἀντίδοτο, αὐτὸ ὑπέδειξε ὁ Θεός, δὲν τὸ ἔκανε μόνος του ὁ Μωϋσῆς, δὲν τὸ ἐπενόησε ὁ Μωϋσῆς, καὶ ὅσοι τὸ βλέπανε σώζονταν, ὅσοι δὲν ἤθελαν νὰ τὸ βλέπουν πέθαιναν κάτω ἀπὸ φρικτοὺς πόνους.

Γιὰ μᾶς ἡ Σταύρωσις ἔγινε. Ἡ σταυρικὴ θυσία εἶναι ἡ λύτρωσίς μας. Ὅσοι θέλομε νὰ σωθοῦμε ἔχομε τὸν τρόπο. Πιστεύομε στὸν Ἐσταυρωμένο Κύριο καὶ ἡ πίστις μας αὐτὴ μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸν δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, νικᾶ τὸν θάνατο καὶ μᾶς χαρίζει ζωὴ αἰώνια.