ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ
Ἀκούσαμε σήμερα στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου· “Καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας”. Γιὰ ποιὸν τὰ λέγει αὐτά, ποιὸς εἶναι ποὺ μακροθυμεῖ, καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ἐπαγγελία;
Πρὶν προχωρήσωμε στὴν ἀνάπτυξι τῆς περικοπῆς πρέπει νὰ τονίσωμε πάλι ὅτι στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του ὁ ἅγιος Παῦλος θέλει νὰ δείξη ὅτι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μᾶς κατευθύνει στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ αὐτὴν κατοχυρώνει. Στὴν πρὸς Γαλάτας τὸ γράφει ξεκάθαρα ὅταν λέγει· “Ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως διακαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν”. Ὁ νόμος, δηλαδή, μᾶς ὁδηγεῖ στὸν Χριστό, γιὰ νὰ σωθοῦμε με τὴν πίστι. Τώρα ποὺ βρήκαμε τὸν Χριστό, δὲν ἔχομε ἀνάγκη ἀπὸ τὸν ὁδηγό. Αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ ἔχωμε ὑπ’ ὄψι μας γιὰ νὰ κατανοοῦμε τὶς περικοπὲς ποὺ ἀκοῦμε ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ὅπως ἡ σημερινή.
Ὁ Θεὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ κάνει τὴν ἐπαγγελία. Ἐπαγγελία εἶναι ἡ ὑπόσχεσι. Διάλεξε ὁ Θεὸς ἀνάμεσα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τὸν Ἀβραὰμ γιὰ νὰ τὸν κάνη ἀρχηγέτη τοῦ περιούσιου λαοῦ. Ἑνὸς λαοῦ ποὺ θὰ διατηροῦσε τὴν πίστι καὶ τὴν ἐλπίδα στὸν ἀληθινὸ Θεό, καὶ θὰ περίμενε τὴν ἔλευσι τοῦ Μεσσία. Σὲ αὐτὸν ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ γίνη πατέρας ἀφοῦ ἡ γυναῖκα του Σάρρα θὰ γεννοῦσε υἱό, καὶ ὅτι θὰ τὸν κάνη ἀρχηγὸ ἔθνους. Ὁ Ἀβραὰμ δέχθηκε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, πίστεψε καὶ ἁπλῶς περίμενε τὴν ἐκπλήρωσι καὶ πραγματοποίησι τῆς ὑποσχέσεως. Αὐτὸ σημαίνει ἡ λέξις· “μακροθυμήσας”. Μακροθυμῶ σημαίνει ἀναμένω, ἐπιμένω. Καὶ μάλιστα δὲν ὑπάρχει χρονικὸ ὅριο στὴν ἀναμονή. Περιμένω κάτι ἀλλὰ δὲν ξέρω σὲ πόσο καιρὸ θὰ γίνη. Εἶμαι βέβαιος καὶ σίγουρος ὅτι θὰ γίνη, ἀλλὰ δὲν ξέρω τὸ πότε, οὔτε ὅμως καὶ μὲ ἐνδιαφέρει τὸ πότε. Ξέρω μόνον ὅτι θὰ γίνη. Αὐτὸ εἶναι τὸ “μακροθυμήσας”. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἐπειδὴ μακροθύμησε “ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας”. Εἶδε νὰ πραγματοποιῆται ἡ ὑπόσχεσις. Καὶ υἱὸ ἀπέκτησε, καὶ ἀρχηγὸς ἔθνους ἔγινε, καὶ ἀπὸ τὴν θέσι του στὸν οὐρανὸ εἶδε τὴν ἔλευσι τοῦ Μεσσία.
Ὁ Θεὸς ἔδωσε μία ὑπόσχεσι. Ἔδωσε τὸν λόγο του. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος μίλησε, δὲν ὑπάρχει δύναμι στὸν κόσμο ποὺ νὰ μπορῆ νὰ ἀκυρώση τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπόσχεσις ἐξάπαντος μέχρι τὴν τελευταία λεπτομέρεια θὰ πραγματοποιηθῆ. Οὔτε ὁ χρόνος μπορεῖ νὰ τὴν ἐμποδίση, διότι καὶ τὸ χρονικὸ ὅριο τὸ θέτει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Τὸ χρονικὸ ὅριο βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία του. Δὲν δεσμεύεται ἀπὸ τίποτε ὁ Θεός, παρὰ μόνον ἀπὸ τὸν λόγο του. Εἶπε καὶ δὲν παίρνει πίσω τὸν λόγο του. Ὁ ἄνθρωπος ἁπλῶς πρέπει νὰ περιμένει, πρέπει νὰ “μακροθυμῆ” μὲ ὑπομονή.
Τί ὅμως περιμένομε; Περιμένομε τὶς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ. Ἡ μία ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀφορᾶ στὴν δεύτερη παρουσία του. Τὸν περιμένομε “Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος”, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ σύμβολο τῆς πίστεως. Πότε ἔρχεται κανεὶς δὲν ξέρει. Τὸ γνωρίζει μόνον ὁ Πατέρας. Ὅπωσδήποτε ὅμως θὰ γίνει ἡ ἀπόδοσις τῆς δικαιοσύνης. Γιὰ τοὺς πιστοὺς εἶναι γεγονὸς τόσο βέβαιο, ὥστε τὴν Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω “Μνείαν ποιούμεθα τῆς Δευτέρας καὶ ἀδεκάστου Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”. Δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία θυμᾶται τὸ γεγονὸς σὰν νὰ ἔχει ἤδη πραγματοποιηθῆ. Μένει ἐμεῖς νὰ περιμένωμε μὲ ὑπομονὴ νὰ πραγματοποιηθῆ καὶ αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου. Καὶ ἑπομένως ἡ δική μας ὑποχρέωσις εἶναι νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὸν ὑποδεχθοῦμε.
Μία ἄλλη ὑπόσχεσις τοῦ Κυρίου ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι· “Καὶ ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ. ἐάν τι αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ποιήσω”. Ἡ ὑπόσχεσις αὐτὴ εἶναι ἄκρως ἐνισχυτικὴ καὶ παρηγορητικὴ γιὰ μᾶς τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπους, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ κάνωμε τίποτε ἀπὸ μόνοι μας, ἂν δὲν ἔχομε μαζί μας τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ὑπόσχεσι αὐτὴ ὁ Κύριος μᾶς δίδει τὴν βέβαιη ἐλπίδα ὅτι γιὰ τὶς ἀνάγκες μας μποροῦμε νὰ ἀπευθυνώμαστε σὲ αὐτὸν καὶ νὰ ζητᾶμε τὴν βοήθειά του. Ὁ ἴδιος θὰ δίδει τὴν ἀπάντησι καὶ τὴν ἱκανοποίησι στὰ αἰτήματά μας.
Καταλαβαίνετε ὅλοι ὅτι ἐδῶ γίνεται λόγος γιὰ τὴν προσευχή. Ἐμεῖς πιστεύομε στὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς ὑπόσχεται νὰ καλύπτη τὶς ἀνάγκες μας. Τὶς ἀνάγκες μας τὶς ὑποβάλλωμε μὲ τὴν προσευχή καὶ περιμένομε τὴν ἐκπλήρωσι. Δὲν ἔβαλε κανένα περιορισμό, ὅσο ἀφορᾶ στὸ πλῆθος τῶν αἰτημάτων ἢ τὴν βαρύτητά τους. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀνακύπτει τὸ πρόβλημα τοῦ χρόνου. Πότε θὰ ἀπαντήσει ὁ Θεός; Ἐμεῖς θέλομε ἄμεση ἀπάντησι. Ὁ Θεὸς ὅμως ἀπαντάει ὄχι κατὰ τὸ θέλημα καὶ τὴν ἐπιθυμία μας, ἀλλὰ μὲ ἕνα δικό του κριτήριο. Ἀδυνατοῦμε δὲ παντελῶς νὰ διερευνήσωμε καὶ νὰ κατανοήσωμε τὴν βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Ἕνα μόνο γνωρίζομε μὲ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπάει, θὰ ἀπαντήσει κατὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας, τὸ ὁποῖο γνωρίζει καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς. Ἐμεῖς κάνομε καὶ πολλὰ σφάλματα μὲ τὰ διάφορα αἰτήματα ποὺ βάζομε στὶς προσευχές μας, διότι δὲν εἶναι πάντα ὅλα ὅσα ζητᾶμε πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Πολλὰ αἰτήματά μας ἔρχονται καὶ σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, στὰ ὁποῖα ἀσφαλῶς δὲν πρέπει νὰ περεμένωμε ἀπάντησι. Ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ὑποβάλλομε τὰ αἰτήματά μας δὲν εἶναι πάντα ὁ σωστός. Σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος· “Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς ὑμῶν δαπανήσητε”. Χρειάζεται λοιπὸν καὶ σωστὸς τρόπος γιὰ νὰ φθάση ἡ προσευχή μας στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Καὶ μετὰ θὰ περιμένωμε.
Ἐδῶ γίνεται λόγος γιὰ τὴν μακροθυμία, γιὰ τὴν προσμονὴ, καὶ τὸ κουράγιο ποὺ πρέπει νὰ ἔχωμε περιμένοντας. Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς λείπει, ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἴδια αὐτὴ ἐπιστολὴ σημειώνει σὲ ἄλλο σημεῖο· “Ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν”. Ἔχετε, μᾶς λέγει, ἀνάγκη ἀπὸ ὑπομονή. Ὑπομονὴ δὲν ἔχετε, ἀπὸ αὐτὴν χρειάζεσθε, ἔτσι ὥστε, ἀφοῦ τηρήσετε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσετε τὴν πραγματοποίησι τῶν ὑποσχέσεων. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος εἶπε· “Μακροθυμήσατε, ἀδελφοί, μέχρι τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου… μακροθυμήσατε καὶ στηρίξατε τὰς καρδίας ὑμῶν ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἤγγικε”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου