ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ (Ἑβ 4,14-5,6)
Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς τρίτης Κυριακῆς τῶν νηστειῶν, γνωστῆς ὡς Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, εἶναι ἐπιλεγμένο ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή. Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ ὁ ἀπόστολος κάνει μία ἀντιπαραβολὴ μεταξὺ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ. Καὶ ἀσφαλῶς καταδεικνύεται ὅτι τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπείρως ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς προφῆτες, καὶ ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτὰ σὲ πολὺ ἀδρὲς γραμμὲς πρέπει νὰ μᾶς εἶναι γνωστά, γιὰ νὰ μπορέσωμε νὰ κατανοήσωμε τὴν ὅποια μικρὴ περικοπὴ τῆς ἐπιστολῆς. Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις μποροῦμε τώρα νὰ δοῦμε δύο στίχους ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Γράφει ὁ ἀπόστολος·
“Ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας”. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἔχομε τώρα τὸν δικό μας μεγάλο ἀρχιερέα. Ἕναν ἀρχιερέα ποὺ ἔχει διαβῆ τοὺς οὐρανούς, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ Ἰησοῦς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας στὸ πρόσωπό του πρέπει νὰ κρατᾶμε σταθερὰ καὶ σφικτά. Γιὰ τὸν Ἰησοῦ γνωρίζομε ὅτι ὡς θεάνθρωπος εἶχε τρία ἀξιώματα. Τὸ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι τὸ ἀρχιερατικό. Ὡς ἀρχιερέας, μὲ τὴν ἐθελούσια θυσία του, ἁγιάζει τοὺς πιστούς. Εἶχαν ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Ἰουδαῖοι. Ἀλλ’ οἱ ἀρχιερεῖς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἦσαν ἄνθρωποι, κοινοὶ θνητοὶ καὶ μὲ ἀδυναμίες. Εἶναι ἀρχιερέας καὶ ὁ Ἰησοῦς, ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ ὁποῖος, μετὰ τὴν θυσία του, πέρασε τοὺς οὐρανοὺς καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ. Μιὰ φορὰ ἔγινε αὐτό. Ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ποτὲ κανένας πρὶν δὲν διέσχισε τοὺς οὐρανοὺς καὶ κανένας δὲν κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ.
Τὸ ἀρχιερατικὸ ἔργο τοῦ Κυρίου μας εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο. Τοῦτο ἀποτελεῖ καὶ μέρος τῆς πίστεώς μας τὴν ὁποία πρέπει νὰ κρατᾶμε σφικτά. Λέγει, καὶ αὐτὸ τὸ ὑπογραμμίζει ὁ ἀπόστολος· “Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας”. Πιστεύομε καὶ ὁμολογοῦμε τὴν πίστι μας ὅτι, ὁ Ἰησοῦς ὡς ἀρχιερέας ξεπέρασε τοὺς οὐρανοὺς καὶ βρέθηκε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός. Καὶ πῶς δὲν θὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστι μας αὐτή, ποὺ εἶναι καύχημά μας; Βλέπομε τὴν διαφορά. Βλέπομε πόσο ὑστεροῦν οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων. Ἡ ἀνωτερότητα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐμφανέστατη. Αὐτὸ πιστεύομε καὶ αὐτὸ σταθερὰ τὸ ὁμολογοῦμε. Καὶ ὁ ἀπόστολος αὐτὸ μᾶς συνιστᾶ νὰ κάνωμε. Δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ὁμολογοῦμε τὸ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο ἀρχιερατικὸ ἔργο τοῦ Κυρίου μας, τὸ ὁποῖο καὶ ὡς ἄρθρο ἔχει συμπεριληφθῆ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ὁμολογοῦμε στὸ Πιστεύω καὶ λέμε· “Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός”. Μὲ τὴν φρᾶσι “διεληλυθότα τοῦς οὐρανοὺς” καταδεικνύεται ὅτι οἱ οὐρανοὶ ἄνοιξαν καὶ παραμέρισαν γιὰ νὰ κατέβη στὴν γῆ καὶ νὰ σαρκωθῆ, νὰ γίνη ἄνθρωπος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἴδιο ἄνοιξαν καὶ ὅταν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς μετὰ τὴν ἀνάστασί του. Ὁ προφήτης Δαυὶδ εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸ ἀναγγέλλει. Τὸ φωνάζει προφητικὰ ὅταν λέγει· “Ἄρατε πύλας οἱ ἔρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης”. Καὶ στὸ ἐρώτημα· “Τίς ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης;” ἡ πληροφορία εἶναι· “Κύριος τῶν δυνάμεων, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης”. Αὐτὰ τὰ λόγια καὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ μόνον στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἁρμόζουν.
Ἡ μοναδικότητα καὶ ἀνωτερότητα τοῦ Ἰησοῦ ἔναντι τῶν ἀριχερέων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ δὲν βρίσκεται μόνον στό “διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς”. Ὑπάρχει καὶ ἄλλο σημεῖο ὑπεροχῆς τοῦ Κυρίου μας. Ὁ ἀρχιερέας τῶν πιστῶν ἐπειδὴ ἔχει δοκιμασθῆ καὶ ἔχει πειρασθῆ σὲ ὅσα μπορεῖ νὰ πειρασθῆ ἡ ἀνθρώπινη φύσις, εἶναι σὲ θέσι νὰ μᾶς συμπαθῆ ὅταν ἐμεῖς πέφτομε σὲ πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς ἀδυναμίες, χωρὶς ὁ ἴδιος βεβαίως νὰ ἔχη παρασυρθῆ σὲ καμμία ἀπολύτως ἁμαρτία. Ὡς Θεὸς γνωρίζει πολὺ καλὰ τὶ συμβαίνει μέσα μας, καὶ ἔχει πεῖρα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύσι. Καὶ τὸ σημαντικότερο εἶναι ὅτι, δείχνει κατανόησι καὶ συμπάθεια πρὸς αὐτὴν καὶ τὶς ἀσθένειες καὶ ἀδυναμίες της.
Τὸ σημαντικὸ καὶ παρήγορο γιὰ μᾶς εἶναι ὅτι ἡ συμπάθεια καὶ κατανόησι ποὺ δείχνει δὲν εἶναι ἔνδειξις ἀδυναμίας ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἰσχύος καὶ ἐξουσίας. Κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο ὁ Κύριος εἶχε ἐξουσία νὰ διδάσκει καὶ σημειώνει· “Ἦν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων, καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς”, ὅπου εἶναι ὁλοφάνερη πιὰ ἡ ἀνωτερότητα τοῦ Κυρίου ἔναντι τῶν Ἰουδαίων. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐξουσία νὰ διδάσκη εἶχε καὶ τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρῆ ἁμαρτίες. Σημειώνει ὁ ἴδιος εὐαγγελιστὴς ὅτι, στὶς πονηρὲς σκέψεις καὶ ἀμφισβητήσεις τῶν Ἰουδαίων ὅταν ὁ Κύριος εἶπε στὸν παραλυτικὸ τὸν θεραπευτικὸ καὶ λυτρωτικὸ λόγο· “Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι”, ὁ Κύριος ἀπάντησε ἐξουσιαστικά· “Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας-τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου”. Μὲ ἄλλα λόγια τοὺς λέγει· Δυσπιστεῖτε καὶ δὲν θέλετε νὰ μὲ ἀποδεχθῆτε; Λοιπὸν θὰ σᾶς ἀποδείξω ὅτι ἔχω τὴν ἐξουσία. Θὰ δεῖτε καὶ θὰ καταλάβετε. Καὶ πραγματικὰ φάνηκε ἡ ἐξουσία τοῦ Κυρίου μὲ τὰ ἔργα. Μόνο μὲ τὴν διαταγὴ τοῦ Κυρίου ὁ παραλυτικὸς θεραπεύθηκε ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ σήκωσε μάλιστα καὶ τὴν κλίνη του. Τὸ θαῦμα τὸ εἶδαν ὅλοι, ἡ θεραπεία ἔγινε ἐπειδὴ ὁ Κύριος ἔδωσε ἄφεσι στὶς ἁμαρτίες. Γίνεται κατανοητὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν δείχνει μόνον συμπάθεια μὲ τὰ λόγια, ἀλλ’ ἔχει καὶ τὴν ἐξουσία νὰ θεραπεύη τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν διαφορὰ καὶ ἀνωτερότητα τοῦ Κυρίου τὴν βεβαιώνει ὁ λαός. Σημειώνει πάλι ὁ εὐαγγελιστής· “Ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις”. Ἀσφαλῶς θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι, διότι τέτοια ἔργα δὲν εἶδαν ποτὲ ἄλλοτε νὰ γίνωνται. Σὲ ὅλο τὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τοῦ ἰουδαϊσμοῦ δὲν εἶχαν γίνει ποτὲ αὐτὰ ποὺ πραγματώνει τώρα ὁ Κύριος μπροστὰ στὰ μάτια τους.
Τὰ ἀκοῦμε καὶ ἐμεῖς ὅλα αὐτὰ γιὰ τὸν μόνο Κύριο, τώρα ποὺ φθάσαμε στὸ μέσον τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ συνεχίζωμε τὸν πνευματικὸ ἀγώνα μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι “ἔχομε ἀρχιερέα μέγαν”, ποὺ μπορεῖ ὄχι μόνον νὰ δείχνη συμπάθεια στὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες καὶ ἀσθένειές μας, ἀλλὰ καὶ νὰ τὶς θεραπεύη παντελῶς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου