ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Ἑβ 12,1-10)
Μετὰ ἀπὸ ἔντονο πνευματικὸ ἀγῶνα μιᾶς ἑβδομάδος φθάσαμε στὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν, κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζει ἡ πίστις ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Κύριος, εἶναι ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθοδοξία σημαίνει ὀρθὴ πίστις, ἀληθινὴ πίστις. Αὐτὴ εἶναι ἡ “ἅπαξ παραδοθεῖσα” πάνω στὴν ὁποία εἶναι θεμελιωμένη ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διασώζει αὐτὴν τὴν ἀληθινὴ πίστι, ἀφοῦ εἶναι ὁ “στύλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”. Τὴν διασώζει, ὅπως τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, χωρὶς νὰ προσθέτη ἢ νὰ ἀφαιρῆ τὸ παραμικρό. Τὴν διαφυλάττει ἀπὸ τὶς διάφορες αἱρέσεις καὶ πλανεμένες διδασκαλίες, καὶ ἔχει τὴν ὑποχρέωσι νὰ τὴν παραδίδη ἀληθινὴ ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ μέχρι τὴν συντέλεια τῶν αἰώνων.
Ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ πίστις. Πιστεύουν μὲν ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ δὲν πιστεύουν ὅλοι στὴν ἀλήθεια. Δὲν εἶναι ὅλες οἱ θρησκειακὲς διδασκαλίες ἀληθινές, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν πολλὲς ἀλήθειες, οὔτε ἀσφαλῶς πολλοὶ θεοί. Ἡ ἀλήθεια εἶναι μία καὶ αὐτὴ εἶναι ὁ Χριστός, ὄχι ὅπως τὸν ἀντιλαμβάνεται ἢ τὸν θέλει ὁ καθένας, ἀλλ’ ὅπως φανερώθηκε, ὅπως ἀποκαλύφθηκε, ὁ ἴδιος. Ἔτσι ὅπως ἡ Ἐκκλησία παρέλαβε καὶ διδάσκει τὸ πρόσωπό του. Αὐτὴ ἡ πίστις στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ εἶναι, κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, “ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον”. Καὶ αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ θρίαμβος τῆς ἀλήθειας, τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ποὺ σώζει, ἐναντίον τῆς πλάνης ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Μόνον ὅποιος δέχεται τὴν μία ἀλήθεια, μόνον ὅποιος δέχεται Θεὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ μπορεῖ νὰ ἐλπίζη στὴν σωτηρία.
Γιὰ τὴν πίστι ἔγραψε στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἕνα ἐγκώμιο, καὶ μέρος αὐτοῦ τοῦ ἐγκωμίου ἀκούγεται ὡς ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα σήμερα.
Ὅταν μιλάει ὁ ἀπόστολος γιὰ τὴν πίστι, δὲν φιλοσοφεῖ καὶ δὲν κάνει καμμία θεωρία. Δὲν προσπαθεῖ νὰ ὁρίση τὴν πίστι θεωρητικά, μὲ λόγια καὶ ἐπιχειρήματα, ἀλλ’ ἀνατρέχει σὲ ἱστορικὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὰ ὁποῖα φαίνεται πῶς ἡ θαυμαστὴ δύναμις τῆς πίστεως νικάει τὸν κόσμο. Ἀναφέρει περισσότερα ἀπὸ εἴκοσι θαυμαστὰ γεγονότα, στὰ ὁποῖα ἐνεργεῖ ἡ πίστις τὸ θαῦμα. Καὶ θὰ μποροῦσε νὰ παραθέση ἀναρίθμητα ἄλλα. Ὅμως σταματάει τὴν ἀπαρίθμησι συγκεκριμένων καὶ μεμονωμένων περιστατικῶν καὶ σημειώνει· “Καὶ τί νὰ διηγοῦμαι ἀκόμη; Θὰ σταματήσω, διότι δὲν θὰ μὲ πάρη ὁ χρόνος, νὰ διηγηθῶ γιὰ τὸν Γεδεών, τὸν Βαρὰκ καὶ τὸν Σαμψὼν καὶ τὸν Ἰεφθάε, γιὰ τὸν Δαυῒδ καὶ τὸν Σαμουὴλ καὶ τοὺς προφῆτες.” Γιὰ ποιὸν νὰ πρωτοπῶ; ποιὸν νὰ πρωτοαναφέρω; Εἶναι τόσοι πολλοὶ οἱ “μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως”, ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναφερθοῦν ὅλοι ξεχωριστὰ καὶ τὸ θαῦμα τοῦ καθενός. Γι’ αὐτὸ σταματάει τὴν ἀπαρίθμησι, γενικεύει τὸν λόγο καὶ ἀναφέρει τὰ κατορθώματα τῆς πίστεως. “Χάρι στὴν πίστι τους ἀγωνίσθηκαν καὶ κατενίκησαν βασίλεια, ἄσκησαν δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίησι τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ἔσβησαν τὴν δύναμι τῆς φωτιᾶς, σώθηκαν ἀπὸ σφαγή, νίκησαν ἀσθένειες, φάνηκαν δυνατοὶ στοὺς πολέμους, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ πολυάριθμα στρατεύματα. Μερικὲς γυναῖκες χάρι σ’ αὐτὴ τὴν πίστι πῆραν πίσω ζωντανοὺς τοὺς νεκρούς των, ἄλλοι ἀπέφυγαν τὸ τύμπανο τὸ ὄργανο βασανισμοῦ, καὶ ὅταν τοὺς πρότειναν τὴν ἐλευθερία τους, τὴν ἀρνήθηκαν, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστι τους, ἀλλὰ προτίμησαν τὸν θάνατο. Ἄλλοι πάλι ἐμπαίχθηκαν, μαστιγώθηκαν, φυλακίσθηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν γιὰ τὴν πίστι τους. Γιὰ τὴν πίστι τους περιφέρονταν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, πέρασαν πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ δοκιμασίες. Ἀντὶ γιὰ ἐνδύματα, φοροῦσαν προβειὲς καὶ γίδια δέρματα. Τέτοιους ἁγίους δὲν ἦταν ἄξιος ὁ κόσμος νὰ τοὺς ἔχη μαζί του, γι’ αὐτὸ καὶ αὐτοὶ ζοῦσαν στὶς ἐρημιές, στὰ βουνά, στὰ σπήλαια καὶ τὶς τρύπες τῆς γῆς”.
Ὁ ἀπόστολος ἐπιλεκτικὰ ἀναφέρει ἁγίους καὶ περιληπτικὰ καταγράφει τὰ κατορθώματα ἁγίων ποὺ περιέχονται στὴν ἁγία Γραφή, καὶ τὰ ὁποῖα ὀφείλονται στὴν ἀληθινὴ πίστι. Ἡ πίστις τους ἦταν ἡ ἀληθινή, ἀκλόνητη, βέβαιη, ἀταλάντευτη, σταθερή. Σὲ ἕνα τροπάριο ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ λέγει θριαμβικά· “Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα”. Καὶ ὅλη ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἱστορία τῆς ἐκκλησιστικῆς πορείας μέσα στὸν κόσμο διακρίνεται γιὰ τὰ μεγάλα κατορθώματα τῆς πίστεως. Χωρὶς τὴν ἀληθινὴ πίστι δὲν ἐξηγοῦνται τὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ βίωσε καὶ βιώνει ἡ Ἐκκλησία μας στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων της, ἀφοῦ ἡ πίστις βρίσκεται καὶ ὑπάρχει στὴν ζωὴ τῶν πιστῶν, στὴν ζωὴ τῶν ἁγίων, οἱ ἄνθρωποι τὴν ἐκφράζουν.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος σημειώνει γιὰ τοὺς ἁγίους τῆς πίστεως ὅτι εἶναι “μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως”, δηλαδὴ ἔλαβαν τὴν καλὴ καὶ τίμια μαρτυρία καὶ βεβαίωσι ὅτι εὐαρέστησαν στὸν Θεὸ χάρι στὴν πίστι τους. Οἱ ἅγιοι, ἐπειδὴ εἶχαν τὴν ἀληθινὴ πίστι στὴν ζωὴ τους, νίκησαν τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου. Ἐπειδὴ εἶχαν τὴν πίστι ἀγωνίσθηκαν πρῶτα ἐναντίον τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἀνέβηκαν ψηλὰ πρὸς τὴν τελειότητα, τὴν θέωσι. Μετά, ἔνδυναμωμένοι ἀπὸ τὴν πίστι, ἔδωσαν τὴν καλὴ μαρτυρία καὶ πρὸς τὰ ἔξω, πρὸς τὸν κόσμο, καὶ ἔτσι εὐχαρίστησαν τὸν Θεό, φάνηκαν εὐχάριστοι στὸν Θεό. Καὶ ἀσφαλῶς γι’ αὐτὸν τὸν λόγο βραβεύθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς ὅλους αὐτοὺς τούς “μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστως” ἀνθρώπους τοὺς συγκατέλεξε στὴν χορεία τῶν ἁγίων του.
Σήμερα ποὺ ἑορτάζομε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤδη ἔχομε διανύσει μία ἑβδομάδα ἀπὸ τὴν ἁγία καὶ μεγάλη τεσσαρακοστή, δηλαδὴ μία ἑβδομάδα ἔντονου πνευματικοῦ ἀγῶνος. Κάναμε μία μεγάλη προσπάθεια στὸ πνευματικὸ στάδιο, μὲ νηστεία, μετάνοια, προσευχὴ καὶ ἄλλα, ἐπὶ μία ἑβδομάδα. Ἡ προσπάθεια δὲν εἶναι εὔκολη. Ἔρχεται ὅμως ἡ ἑορτὴ τῆς πίστεως, ἡ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ μᾶς βεβαιώνει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὅτι βρισκόμαστε σὲ καλὸ δρόμο. Καὶ ἀσφαλῶς κοπιάζομε, ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ δρόμου ὑπάρχει τὸ βραβεῖο. Ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας διαλαλεῖ ὅτι ἡ νίκη ταιριάζει καὶ ἀνήκει σὲ ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται μὲ ἐφόδιο τὴν ἀληθινὴ πίστι. Θὰ συνεχίσομε τὸν δρόμο τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἀληθινὴ πίστι μέχρι τέλους. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου