ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ (Ρω 13,11-14,4)
Μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ διανύσαμε τὸ πρῶτο μέρος τοῦ Τριῳδίου, τὴν προσφωνήσιμη περίοδο ὅπως λέγεται, καὶ ἤδη εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ μποῦμε στὸ δεύτερο μέρος, ποὺ εἶναι ἡ ἁγία καὶ μεγάλη τεσσαρακοστή, μέχρι τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ποοδευτικά, μετὰ τὴν πρώτη ἑβδομάδα ποὺ εἴχαμε κατάλυσι εἰς πάντα, περάσαμε καὶ τὴν δεύτερη μὲ κανονικὴ νηστεία κατὰ τὴν Τετάρτη καὶ Παρασκευή, τὴν δὲ Κυριακὴ ἀποκρέψαμε. Σήμερα λήγει ἡ τυρινὴ ἑβδομάδα κατὰ τὴν ὁποία κάναμε τὴν λευκὴ νηστεία, δηλαδὴ μὲ ψάρια καὶ γαλακτοκομικά, καὶ ἀπὸ αὔριο μπαίνομε στό “στάδιο τῶν ἀρετῶν” μὲ σύμμαχο τὴν νηστεία. Ἡ νηστεία εἶναι ἡ μάχαιρα ἡ ὁποία “ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν”. Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε χριστιανοὶ χωρὶς νὰ νηστεύωμε, χωρὶς νὰ τελοῦμε καὶ τὴν τάξι τῆς νηστείας, ὅπως αὐτὴ καθορίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας.
Γιὰ τὴν νηστεία κάναμε λόγο καὶ τὴν περασμένη Κυριακή, μὲ ἀφορμὴ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Παρουσιάσαμε τὸ θέμα ὅπως τὸ τοποθετεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ εἴπαμε ὅτι οἱ τροφὲς οὔτε αὐξάνουν οὔτε μειώνουν τὴν πνευματικότητά μας. Τὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ μὴν γίνωνται ἀφορμὴ σκανδαλισμοῦ τῶν ἀδελφῶν ποὺ ἔχουν ἀδύνατη τὴν πίστι. Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα θὰ δοῦμε ἕνα ἄλλο θέμα σημαντικό, ποὺ σχετίζεται πάλι μὲ τὴν νηστεία ἢ τὴν κατάλυσι, ὥστε διανύνοντας τὴν τεσσαρακοστὴ καὶ νηστεύοντας νὰ ἔχωμε μεγάλη πνευματικὴ ὠφέλεια.
Γράφει ὁ ἀπόστολος· “Τὸν ἀδελφὸ ποὺ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστι, αὐτὸν ποὺ προσέχει περισσότερο τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους καὶ διακρίνει τὶς τροφές, ὅπως καθόριζε ὁ μωσαϊκός Νόμος, νὰ τὸν ἀγκαλιάζετε μὲ στοργή, χωρὶς νὰ σχολιάζετε τὶς ἀντιλήψεις του. Ἄλλος ἀδελφὸς πιστεύει ὅτι ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τρώη ὅλα τὰ φαγητά, καὶ αὐτὸς ποὺ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστι τρώει λάχανα, ἐπειδὴ φοβᾶται μὴ μολυνθῆ ἀπὸ τὶς ἄλλες τροφὲς καὶ χάση τὴν ψυχή του. Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει φωτισμένη πίστι καὶ τρώει ἀπὸ ὅλα, νὰ μὴ καταφρονῆ καὶ νὰ μὴ χαρακτηρίζη ὀλιγόπιστο καὶ στενοκέφαλο τὸν ἄλλο. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν τρώει ἀπὸ ὅλα νὰ μὴ κατακρίνη τὸν ἄλλο”.
Εἶναι φανερὸ ὅτι γίνεται λόγος μόνον γιὰ τὸν τρόπο νηστείας, διότι ἡ ἐντολὴ γιὰ νηστεία καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς νηστείας εἶναι δεδομένα. Δὲν δίδεται ἐντολὴ γιὰ νηστεία, ἀλλ’ ἐξετάζεται ποιὸς εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νηστείας, αὐτὸς ποὺ ὠφελεῖ τὴν ψυχὴ τῶν πιστῶν ποὺ νηστεύουν. Οἱ χριστιανοὶ πρέπει κάποτε νὰ σταματήσωμε νὰ ἀμφισβητοῦμε τὴν νηστεία. Ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν νηστεύομε, ἢ ἐπειδὴ δὲν θέλομε νὰ νηστεύσωμε, ψάχνομε δικαιολογίες. Φρόνημο εἶναι νὰ ἀποδεχθοῦμε ὡς πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τὴν διδασκαλία της καὶ νὰ μὴν κατασκευάζομε δική μας διδασκαλία γιὰ τὴν νηστεία, νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν τάξι τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ μὴ καθορίζωμε ἐμεῖς πότε καὶ πῶς θὰ νηστεύωμε.
Ὅταν γράφει ὁ ἀπόστολος τὰ λόγια· “Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει φωτισμένη πίστι καὶ τρώει ἀπὸ ὅλα, νὰ μὴ καταφρονῆ καὶ νὰ μὴ χαρακτηρίζη ὀλιγόπιστο καὶ στενοκέφαλο τὸν ἄλλο. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν τρώει ἀπὸ ὅλα νὰ μὴ κατακρίνη τὸν ἄλλο”, μᾶς λέγει ὅτι ὑπάρχει ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας, ἡ ὁποία δὲν πρέπει νὰ ὁδηγῆ σὲ ἀλληλοκατηγορίες μεταξὺ νηστευόντων καὶ μὴ νηστευόντων. Αὐτὸς ποὺ νηστεύει δὲν ἔχει ἐξουσία νὰ κατακρίνη ἐκεῖνον ποὺ δὲν νηστεύει, ἀλλὰ οὔτε καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν νηστεύει ἔχει δικαίωμα νὰ κατακρίνη ἐκεῖνον ποὺ νηστεύει. Δὲν ἀφήνει ὁ ἀπόστολος περιθώρια γιὰ τέτοιες συμπεριφορὲς καὶ ἐνέργειες, διότι ὑπερβαίνουν τὶς δικές μας ἁρμοδιότητες. Ἡ κρίσις ἀνήκει στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Γράφει· “Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην”; Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ κρίνεις ξένον δοῦλο; Αὐτὸς μπροστὰ στὸν δικό του ἀφέντη στέκεται ἢ πέφτει. Καὶ ὁ Κύριος εἶναι σὲ θέσι νὰ κρατήση ὄρθιο τὸν ὁποιονδήποτε δοῦλο του, διότι αὐτὸς τὸν ἔχει προσκαλέσει. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅσα γράφει τὰ διδάχθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο. Πρῶτα ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε νὰ νηστεύωμε ὄχι γιὰ νὰ φανοῦμε στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ κρυφὰ καὶ νὰ μᾶς βλέπη μόνον ὁ Πατέρας, ποὺ βλέπει ὅσα γίνονται στὰ κρυφά, γιὰ νὰ μᾶς τὰ ἀνταποδώση φανερά.
Ἑπομένως ὁ κάθε πιστὸς νὰ προσπαθῆ νὰ ἐφαρμόση τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ στὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων του καὶ νὰ μὴν ἀσχολῆται μὲ τὸ τὶ κάνει ὁ ἄλλος. Αὐτὸς ὁ κανόνας ἰσχύει γιὰ κάθε μας ἐνέργεια, καὶ βεβαίως καὶ γιὰ τὴν νηστεία.
Ὅποιος νηστεύει καλὰ κάνει, καὶ ὅσο πιὸ αὐστηρή νηστεία μπορεῖ νὰ ἀσκήση, τόσο τὸ καλύτερο. Νὰ κυττάζη τὸν ἀγῶνα του. Τὸν ἄλλον ποὺ δὲν νηστεύει νὰ τὸν ἀνέχεται, νὰ μὴν τὸν περιφρονῆ καὶ νὰ μὴν τὸν κατακρίνη. Κανεὶς δὲν ἔχει αὐτὸ τὸ δικαίωμα. Ἐξ ἄλλου δὲν μποροῦμε νὰ ξέρωμε τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν νηστεύει. Μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν λόγοι ὑγείας, γιὰ παράδειγμα, ποὺ τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ καταλύη.
Σήμερα παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο νὰ ὑπάρχουν χριστιανοὶ ποὺ δὲν νηστεύουν. Δὲν ἐπιβάλλονται οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ. Ἐπαφίεται στὴν βούλησι τοῦ κάθε πιστοῦ ἡ τήρησις τοῦ θεϊκοῦ θελήματος. Αὐτὸ ἰσχύει ἀσφαλῶς καὶ γιὰ τὴν νηστεία. Καὶ ναὶ μὲν κάποιοι δὲν ἐφαρμόζουν τὴν ἐντολὴ τῆς νηστείας, ἐπὶ πλέον ὅμως στρέφονται κατὰ τῆς νηστείας καὶ τῶν νηστευόντων. Καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀναφερθοῦν οἱ χαρακτηρισμοὶ ποὺ δίνουν γιὰ τὴν νηστεία, τὴν μὴ ἀναγκαιότητά της, τὴν ἀπουσία τάχα ἐντολῆς, καὶ πολλὰ ἄλλα. Οὔτε βεβαίως θὰ ἀναφερθοῦν οἱ λοιδωρίες καὶ τὰ εἰρωνικὰ καὶ ἀρνητικὰ σχόλια ποὺ κάνουν γιὰ ὅσους νηστεύουν. Δὲν νηστεύουν; Εἶναι δικαίωμά τους. Ὅμως δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ στρέφωνται ἐναντίον τῆς θεϊκῆς νομοθεσίας τῆς νηστείας, καὶ βεβαίως οὔτε κατὰ τῶν νηστευόντων.
Εἶναι κανόνας σωστῆς, χριστιανικῆς συμπεριφορᾶς ὁ λόγος τοῦ Παύλου· “Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω”. Αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ πρέπει νὰ μᾶς συνοδεύη πάντα πολὺ περισσότερο τώρα στὸ Τριῴδιο. Ἁπλοϊκοὶ καὶ χωρίς “διακρίσεις διαλογισμῶν” θὰ μποῦμε στὴν ἁγιασμένη περίοδο τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς. Σαρακοστὴ σημαίνει νηστεία. Μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας νὰ μποῦμε στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ ὅπλο καὶ τὴν νηστεία. Ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας θὰ ἀγωνίζεται, καὶ θὰ ἀφήνει καὶ τοὺς ἄλλους νὰ πορεύωνται τὸν δικό τους ἀγῶνα. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου