ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04.08.2013

ΚΥΡΙΑΚῌ ΕΚΤῌ (Ρω 12,6-14)

Καὶ σήμερα τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, εἶναι ἐπιλεγμένο ἀπὸ τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Εἶναι ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἔχει πλούσιο δογματικὸ καὶ ἠθικὸ περιεχόμενο.

Τὸ μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου εἶναι μία ἐπανάστασις. Ἔφερε ἀνατροπὴ στὰ μέχρι τότε γνωστὰ πράγματα στὸν χῶρο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς. Οἱ ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι φορεῖς τοῦ νέου κόσμου, τῆς «καινῆς κτίσεως». Βλέπομε καὶ ἀκοῦμε καινούριες διδαχές, οἱ ὁποῖες ἀλλάζουν τὸν κόσμο, ἀλλάζουν τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ τελικὸς σκοπὸς εἶναι νὰ γίνη ἡ ἀποκατάστασις τοῦ πεσμένου ἀνθρώπου στὴν προπτωτικὴ θέσι καὶ ἀξία, αὐτὴ δηλαδὴ ποὺ εἶχε πρὶν ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Τότε ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀπολάμβανε τὴν εἰρήνη κοντά στὸν Δημιουργό του, καὶ βίωνε τὴν ἁρμονία στὶς σχέσεις του μὲ τὸν Θεό, μὲ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δημιουργία ὅλη.

Πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνσι μᾶς ὁδηγεῖ ἡ προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου, ποὺ ἀκούγεται σήμερα· «Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε».

Εὐλογῶ σημαίνει, λέγω καλὰ λόγια. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν δυνατότητα τῆς ἐπιλογῆς στὸν λόγο. Μπορεῖ νὰ λέγη λόγια καλὰ, μπορεῖ νὰ λέγη λόγια ἄσχημα, κακά. Τὸ νὰ λέμε καλὰ λόγια τὸ ἐπιβάλλει ὄχι μόνον ὁ νόμος του Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ ἐπιβάλλουν καὶ λόγοι εὐγενείας καὶ καλῆς συμπεριφορᾶς. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς τυπικότητες καὶ τὶς κοινοτυπίες, ὅλοι ξέρομε νὰ γλυκαίνομε τὴν γλῶσσα μας, ὅταν πρόκειται νὰ μιλήσουμε σὲ ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Καὶ ἐδῶ εἴμαστε εἰλικρινεῖς. Γιὰ τὰ πρόσωπα ποὺ ἀγαμᾶμε ἔχομε πάντα καλὰ λόγια νὰ ποῦμε. Καὶ βγαίνουν τὰ λόγια αὐτὰ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας ποὺ ἀγαπάει. Γιὰ τὰ δικά μας πρόσωπα κάνομε πάντα καλοὺς λογισμούς. Γινόμαστε ὅμως γελοῖοι ὅταν ἀπευθυνόμαστε σὲ πρόσωπα ποὺ ἔχουν θέσι καὶ ἀξιώματα καὶ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τοὺς ζητήσουμε κάποια ἐξυπηρέτησι, κάποια εὐκολία. Τότε ὑπερβάλλουμε σὲ καλολογία καὶ πέφτομε στὴν ὑποκρισία, τὸ ψέμμα καὶ τὴν κολακία. Καλὰ μὲν λόγια, ἀλλὰ ὑποκριτικά.

Ὅλα τὰ παραπάνω δείχνουν τὴν συνήθη ἀνθρώπινη συμπεριφορά. Ὡς πιστοὶ χριστιανοὶ τί πρέπει νὰ κάνωμε; Ὁ Κύριός μας μὲ τὴν διδασκαλία του ζητάει ἀπὸ μᾶς νὰ ξεπεράσωμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν σειρὰ τοῦ κόσμου. Εἶπε ὅτι πρέπει νὰ διαφέρωμε ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ ἀγαπάει καὶ λέγει καλὰ λόγια μόνο γιὰ ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. Τὰ ἴσα ἀνταποδίδουν ὅλοι, καὶ οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ Ἐθνικοὶ. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ δίνουμε παραπάνω. Ἡ ἀγάπη μας καὶ τὰ καλὰ λόγια πρέπει νὰ καλύπτουν ὄχι μόνο ὅσους μᾶς ἀγαπᾶνε, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐχθρούς μας. Αὐτὸ εἶναι ἐπανάστασις, εἶναι ἀνατροπὴ. Ἐδῶ γκρεμίζεται ὁ παλαιὸς κόσμος, ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ἀλλάζει. Ξεπερνάει τὸν ἑαυτό του καὶ δημιουργεῖται ἔτσι ἡ «καινὴ κτῖσις». Καμμία μέχρι τὸν Χριστὸ φωνὴ οὔτε φιλοσοφική, οὔτε θρησκευτικὴ μεγάλωσε τὴν ἀγάπη τόσο, ὥστε νὰ χωράη καὶ τοὺς ἐχθρούς. Τὸ κήρυξε ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶπε τὸ περίφημο· «Πλήν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». Ὁ λόγος ὑπῆρξε ἀντρεπτικὸς γιὰ ὅλα τὰ φιλοσοφικὰ καὶ θρησκευτικὰ καὶ κοινωνικὰ δεδομένα. ποὺ ἴσχυαν μέχρι τότε. Καινούργια συμφωνία ὑπογράφεται καὶ λέγεται Καινὴ Διαθήκη. Γκρεμίζεται τὸ μεσότοιχο τοῦ μίσους. «Πάντες ὑμεῖς εἷς ἐσταὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Αὐτὴν τὴν φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ τὴν ἐξειδικεύει ὁ Παῦλος καὶ λέγει σὲ ὕφος προστακτικό· «Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε». Ἡ φωνὴ εἶναι δεσμευτικὴ γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς. Κάνομε αὐτὴ τὴν ἐπισήμανσι διότι ἡ δική μας συμπεριφορὰ δὲν προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων. Βλέπομε μόνον ἐμεῖς τὶ πρέπει νὰ κάνωμε. Ἐμεῖς πρέπει νὰ εὐλογοῦμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς διώκουν. Διότι συνήθως γιὰ τὸν «ἄλλον» ἔχομε μόνο κατηγορίες, ψεύτικες ἢ καὶ ἀληθινὲς. Γιὰ τὸν «ἄλλον»  συκοφαντίες. Καὶ ἐπιδίωξίς μας ἡ δική μας δικαίωσις ἔναντι τοῦ «ἄλλου».

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπαναλαμβάνει τὴν προτροπή «εὐλογεῖτε». Ὅμως τὴν δεύτερη φορὰ προσθέτει τό· «καὶ μὴ καταρᾶσθε». Θὰ μποροῦσε νὰ μὴ τὸ προσθέση καθόλου. Ἂν ἰσχύει τὸ εὐλογεῖτε, δὲν περισσεύει χῶρος γιὰ τίποτε ἄλλο.  Ἀλήθεια ποῖοι εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ θὰ ἀνοίξουμε τὸ στόμα μας καὶ θὰ καταρασθοῦμε; Ἀπὸ πότε ἀποκτήσαμε τὸ δικαίωμα νὰ κρίνωμε καὶ νὰ καταδικάζωμε; Διότι ἡ κατάρα εἶναι δικαστικὴ τρόπον τινὰ ἀπόφασις καὶ κρῖσις. Τέτοιο δικαίωμα δὲν ἔχομε. Τοῦτο τὸ δικαίωμα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ἀφήνομε τὸν Θεὸ νὰ κρίνη. Αὐτὸς γνωρίζει. Αὐτὸς εἶναι ἀπόλυτα δίκαιος. Αὐτὸς ἀποφασίζει. Ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ δανείζεται λόγο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κατὰ τὸν ὁποῖο ἐπιβεβαιώνεται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. «Λέγει Κύριος· ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω». Δὲν μένει γιὰ μᾶς δικαίωμα νὰ δίνωμε κατάρες.

Ἂς ἀναλογισθοῦμε καὶ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο «πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῇ, ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει· ὅς δ’ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ρακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὅς δ’ ἂν εἴπῃ μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός». Μὲ ἁπλᾶ λόγια δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λέμε οὔτε τυχαῖα ἢ ἀστειευόμενοι ἄσχημες λέξεις καὶ προσδιορισμοὺς στοὺς συνανθρώπους μας. Ἀντίθετα ἐπιβάλλεται νὰ καλολογοῦμε καὶ μάλιστα τοὺς ἐχθρούς μας. Ὁ Χριστιανὸς κάνει ἀγῶνα. Ἀγῶνα πνευματικὸ ἐναντίον τοῦ κακοῦ. Καὶ ἐφ’ ὅσο ἡ κακολογία πρέπει νὰ εἶναι ξένη στὴν γλῶσσα τοῦ πιστοῦ, ὁ ἀγῶνας θὰ εἶναι νὰ ἐλέγξωμε τὴν γλῶσσα μας. Πόσο δύσκολο εἶναι αὐτὸ μᾶς τὸ λέγει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Ὁ ὁποῖος μὲ πολὺ παρασταστικὸ τρόπο δείχνει πόσο δύσκολα ἐλέγχεται ἡ γλῶσσα, γιὰ νὰ βγάζη λόγια καλά, καὶ νὰ μὴν κακολογῆ. Δύσκολο ἔργο, ἀλλὰ ἀξίζει τὸν κόπο, διότι ἡ ἐπιτυχία φέρνει πολλοὺς καρπούς.

Θὰ ἀλλάξη καὶ ἡ καθημερινή μας ζωή. Ἡ ἀληθινὴ γλῶσσα δὲν θὰ ψεύδεται. Θὰ εὐλογεῖ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ θὰ δοξάζει τὸν ἅγιο Θεό. Θὰ εὐλογῆ ὄχι γενικὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ εἰδικὰ τοὺς διῶκτες. Αὐτὸ εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ καὶ διακριτικὸ γνώρισμα τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Κύριος. Αὐτὸ διδάσκει καὶ ἐξειδικεύει ὁ Παῦλος. Αὐτὸ προσπαθεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ μᾶς κάνη νὰ βιώνουμε στὴν καθημερινή μας πρακτικὴ συμπεριφορά.