ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18.08.2013

ΚΥΡΙΑΚῌ ΟΓΔΟῌ (Α΄Κορ 1,10-17) 

Εὐλογημένοι χριστιανοί, ὅσοι πιστεύομε στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν ἀκολουθοῦμε μὲ συνέπεια ἀποτελοῦμε τὴν Ἐκκλησία. Ἡ λέξις Ἐκκλησία δηλώνει ἀπὸ μόνη της ἑνότητα. Βασικὸ καὶ οὐσιῶδες χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἑνότητα. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας, μία εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ὅπως ἐπίσης μία εἶναι καὶ ἡ ἀλήθεια τὴν ὁποία ἐφανέρωσε, ἀπεκάλυψε, ὁ Χριστός. Καὶ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, τὴν κατέχει ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ἑπομένως, ἀφοῦ εἶναι μία ἡ ἀλήθεια, μία εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ὁ «στύλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας». Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει καὶ ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι μία ἰδέα, μία ἀφηρημένη ἔννοια, ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή».

Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, τὸ σῶμα της ὅμως τὸ συγκροτοῦμε ἐμεῖς οἱ πιστοί. Ἐκκλησία εἴμαστε τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἔχομε τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη μας. Οἱ ἄνθρωποι εὔκολα γινόμαστε ὄργανα τοῦ πλάνου καὶ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Εἶναι εὔκολο νὰ ἀνακύψουν στὴν πορεία μέσα στὴν ἱστορία προβλήματα στὴν ἑνότητα. Εἶναι εὔκολο, καὶ ἴσως καὶ φυσικό, νὰ ὑπάρξουν διαφορετικὲς γνῶμες καὶ ἀντιλήψεις, κάποιες ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν μία ἀλήθεια. Καταφαίνεται ἔτσι ὅτι ἡ ἑνότητα εἶναι πολὺ σοβαρὴ καὶ λεπτὴ ὑπόθεσις. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει κανένας ἐξαναγκασμός, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη ἐπιβολὴ ἄνωθεν στὰ θέματα τῆς πίστεως, τελικὰ εἶναι πολὺ εὔθραυστη ἡ ἑνότητα.

Στὴν Κόρινθο, καὶ στὰ χρόνια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἐμφανίσθηκαν κάποια φαινόμενα ποὺ ἀπείλησαν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὴν κατάστασι ἐνημερώθηκε ὁ ἀπόστολος, ἐνῶ βρισκόταν στὴν Ἔφεσο. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἔγραψε μία ἐπιστολή, τὴν γνωστὴ σὲ ἐμᾶς ὡς Πρώτη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα θέματα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ ἐπιστολὴ εἶναι ἀκριβῶς τὸ πολὺ σοβαρὸ θέμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος γράφει· «Παρακαλῶ ὑμᾶς διὰ τοὺ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾗ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ». Πιὸ ἁπλᾶ· «Σᾶς παρακαλῶ δέ, ἀδελφοί μου στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ εἶσθε ὅλοι ὁμόφωνοι καὶ νὰ λέγετε ἀπὸ μιὰ καρδιά, τὴν ἴδια ὁμολογία τῆς πίστεώς σας καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα καὶ διαιρέσεις, ἀλλὰ νὰ εἶσθε συγκροτημένοι, κατηρτισμένοι καὶ ἑνωμένοι μεταξύ σας μὲ τὰ αὐτὰ φρονήματα καὶ τὴν αὐτὴ γνώμη».

Τὸ πόσο σοβαρὸ εἶναι τὸ θέμα φαίνεται μόνο καὶ μόνο ἀπὸ τὸ «παρακαλῶ», ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπόστολος. Δὲν ἐπικαλεῖται τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμά του γιὰ νὰ δώση κάποια ἐντολή, ἢ προσταγή. Θὰ μποροῦσε νὰ επικαλεσθῆ τὴν ἀποστολικὴ ἐξουσία, ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, καὶ ἐξουσιαστικὰ νὰ ἐπιβάλη τὴν ἑνότητα. Ἀντί τοῦτου παρακαλεῖ καὶ ἱκετεύει τοῦ Κορινθίους. Ἀποτελεσματικότερα μέσα θεωροῦνται ἡ παράκλησις καὶ τὸ ἱκετευτικὸ ὕφος, ἀπὸ τὴν διαταγή. Μὰ τὸ κυριώτερο εἶναι ὅτι μὲ τὴν παράκλησι καλοῦνται νὰ συμφωνήσουν μὲ τὴν θέλησί τους ἐλεύθερα. Καὶ ἡ ἐλευθερία γιὰ τὴν πίστι εἶναι ἀσάλευτη βάσις καὶ θεμέλιο. Κανεὶς καὶ μὲ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβάλη τὴν πίστι, οὔτε, βεβαίως, καὶ νὰ τὴν ἀφαιρέση. Ἀπὸ τοὺς ἁγίους Μάρτυρες ἀφαιροῦσαν τὴν ζωή τους, ἀλλὰ ποτὲ τὴν πίστι στὸν Χριστό.

Μαζὶ μὲ τό «παρακαλῶ», καὶ ἀμέσως μετά, ὁ Παῦλος φέρνει μπροστά τὸ ὄνομα τοῦ  Χριστοῦ. Στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἡ παράκλησίς του. Χάριν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ χρειάζεται ἡ ἑνότητα. Τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μᾶς καλεῖ στὴν εὐλογημὲνη ἑνότητα. Λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας· «Εἶναι ἀναγκαῖο καὶ σοφὸ ὅτι, γιὰ τὸ ὄνομα τὸ Δεσποτικὸ πρέπει νὰ ὑπάρχη καύχησις, ὅπως λέγει ὁ προφήτης (Ἡσαΐας)· ‘Σὲ αὐτοὺς ποὺ μὲ ὑπηρετοῦν θὰ δοθῆ καινούργιο ὄνομα, ποὺ θὰ εἶναι εὐλογημένο πάνω στὴν γῆ’, δηλαδὴ Χριστιανοὶ ἔχομε ὀνομασθῆ καὶ στολισθήκαμε μὲ καινούριο ὄνομα, τὸ ὁποῖο κάποιοι τὸ στερήθηκαν ἄδικα, ὅταν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν ὀρθότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀκολούθησαν πνεύματα πλανεμένα καὶ τὶς παραξενιὲς ἀνοσίων ψευδοδιδασκάλων. Αὐτῶν τῶν ψευδοδιδασκάλων πῆραν τὸ ὄνομα, ὅπως εἶναι φυσικό. Δὲν εἶναι πλέον τοῦ Χριστοῦ, σχίσθηκαν σὲ διάφορες γνῶμες καὶ ἄλλα πιστεύω, παρ’ ὅλο ποὺ εἰρηνικὰ τοὺς κάλεσε καὶ αὐτοὺς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καὶ αὐτὸς εἶναι ἕνας καὶ δὲν μερίζεται, καὶ ἐμεῖς ὅλοι ἕνα εἴμαστε, ἑνωμένοι μαζί του μὲ ἕνα νοῦ καὶ μία γνώμη, ποὺ μᾶς συνδέει σὲ ὁμοψυχία καὶ ἕνωσι πνευματική».

Τὰ παραπάνω δὲν σημαίνουν ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἄβουλα ὄντα καὶ λειτουργοῦν σὰν μηχανές. Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως δὲν ἐμποδίζει κανέναν νὰ ἀναπτύξη τὴν προσωπικότητά του. Πειστικότερο παράδειγμα ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἁγίους Πατέρες δὲν ὑπάρχει. Παίρνομε μόνο τοὺς τρεῖς Ἱεράρχες μπροστά μας. Τρία πρόσωπα μὲ ἀπόλυτα ταυτισμένη μία πίστι. Τρία πόσωπα ὅμως μὲ διαφορετικοὺς χαρακτῆρες, διαφορετικοὺς τρόπους δράσεως, διαφορετικὲς νοοτροπίες καὶ τακτικὲς στὴν ἄσκησι τῆς ποιμαντικῆς ἐξουσίας. Τό «ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες» ἀναφέρεται στὴ πίστι, αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι μία. Ἡ διαφοροποίησις στὴν πίστι δημιουργεῖ σχίσματα. Ἡ ἀπόκλισις ἀπὸ τὴν ὀρθότητα τῆς μιᾶς πίστεως δημιουργεῖ αἵρεσι καὶ σχίζει τὸν ἄραφο χιτῶνα τοῦ Κυρίου.

Ἡ παράκλησις τοῦ ἀποστόλου τότε ἦταν ἄμεση ἀπάντησι γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθῆ ὁ κίνδυνος τοῦ σχίσματος στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου. Σᾶς παρακαλῶ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νὰ λέτε ὅλοι τὸ ἴδιο πρᾶγμα καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν σχίσματα. Ἡ ἔκκλησις αὐτὴ εἶναι καὶ σήμερα, καὶ πάντα, ἐπίκαιρη. Ἴσως μάλιστα σήμερα νὰ εἶναι ἀκόμα πιὸ ἐπίκαιρη καὶ ἀναγκαία. Τὰ μέσα ποὺ ἔχει σήμερα ὁ ἄνθρωπος στὰ χέρια του δημιουργοῦν προϋποθέσεις γιὰ εὔκολη διάδοσι καὶ ἐπικράτησι διαφόρων νέων ἰδεῶν καὶ τάσεων. Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος δὲν ἀποδέχεται τὴν αὐθεντία, οὔτε τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ τὸν ἀπορρίπτει. Ἔτσι δύσκολα ἀκούγεται ἡ παράκλησις καὶ ἱκεσία τοῦ Παύλου. Δύσκολα γίνονται τὰ πράγματα γιὰ τὴν ἐνότητα τῆς πίστεως, καὶ ὁ κίνδυνος σχισμάτων δὲν εἶναι μακρυνός, ἀλλὰ ὑπαρκτός.

Στῶμεν καλῶς! Πιστοὶ στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι σχίσματα.