ΚΥΡΙΑΚῌ ΕΒΔΟΜῌ (Ρω 15,1-7)
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος καταγράφει μία ὀφειλή, ἕνα χρέος, τὸ ὁποῖο ἔχομε πρὸς στοὺς ἀδελφούς μας, καὶ μάλιστα τοὺς ἀδύνατους ἀδελφούς.
Γιὰ τὸν ἀπόστολο ἀδύνατοι ἀδελφοὶ εἶναι οἱ νέοι χριστιανοί, οἱ νεοφώτιστοι, ὅσοι προσῆλθαν πρόσφατα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ καὶ δὲν γνωρίζουν ἀκόμα καλὰ τὰ τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχουν δοκιμασθῆ στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα. Εἶναι ἀρχάριοι. Καὶ ὡς ἀρχάριοι ἔχουν ἀδύνατα σημεῖα, ἐλλείψεις, κενά. Καὶ τὸ χειρότερο, δὲν ἔχουν ἀποκοπεῖ τελείως ἀπὸ τὴν προτέρα ζωὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς φθορᾶς. Οἱ μνῆμες εἶναι ζωντανὲς ἀκόμα καὶ δύσκολα διαγράφονται. Εἶναι ἑπόμενο νὰ ὑστεροῦν ἔναντι ἄλλων, οἱ ὁποῖοι χρόνια ἀγωνίζονται καὶ ἔχουν καταγράψει πρόοδο πνευματικὴ.
Αὐτοὶ οἱ παλαιοὶ καὶ ἔμπειροι, μὲ ἔντονα τὰ βιώματα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ὅταν βλέπουν τοὺς ἀπείρους καὶ ἀρχαρίους στενοχωροῦνται, γιὰ τὴν ἄγνοια τῶν νέων χριστιανῶν, ἢ τῶν χριστιανῶν ποὺ δὲν εἶναι νέοι στὴν πίστι, ἀλλὰ ἔδειξαν χρόνια καὶ παρατεταμένη ἀμέλεια καὶ ἀδιαφορία. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀποξένωσι καὶ μὴ συνεπὴς συμμετοχὴ στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας δημιουργεῖ ἐπίσης κενά, καὶ κυρίως ἐμφανίζονται οἱ χριστιανοὶ μὲ ἀσθενήματα, μὲ σφάλματα. Ἔναντι αὐτῶν τῶν ἀδύναμων πνευματικὰ χριστιανῶν ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τῶν προχωρημένων ἢ δυνατῶν χριστιανῶν;
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει· «Ὀφείλομε ἐμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα, τὰ κενὰ καὶ τὰ μεῖον τῶν ἀδυνάτων, νὰ τὰ βαστάζουμε, ἐμεῖς νὰ τὰ σηκώνουμε, γιὰ νὰ τοὺς ἐλαφρύνουμε, καὶ νὰ μὴ φροντίζομε μόνο στὸν ἑαυτό μας νὰ εἴμαστε καλά». Καὶ τὰ γράφει αὐτὰ διότι ὑπάρχει πάντα ὁ μεγάλος κίνδυνος, ἐμεῖς «οἱ δυνατοί», νὰ ὑποπέσωμε στὴν οἴησι, τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὸν ἐγωϊσμό. Νὰ βλέπωμε δὲ τοὺς ἀδύνατους ἀδελφοὺς μας, μὲ τὰ ἀσθενήματά τους, καὶ μὲ εὐκολία νὰ τοὺς καταδικάζουμε καὶ νὰ τοὺς κατακρίνουμε. Νὰ θεωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ἁγίους καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀξίους τῆς καταδίκης. Αὐτὴν τὴν κατάστασι τὴν γνωρίζει ὁ ἀπόστολος ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τῶν ὁμοεθνῶν καὶ ὁμοθρήσκων του Φαρισαίων. Θυμηθεῖτε πῶς βλέπανε καὶ πῶς χαρακτηρίζανε ἐκείνους ποὺ ἀκολουθούσανε τὸν Χριστό; Ποῖοι ἀκολουθοῦσαν τὸν Χριστό; Λέγανε οἱ Ἐβραῖοι ὅτι ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό· «Ὁ λαὸς οὗτος ὁ μὴ εἰδὼς τὸν νόμο, ἐπικατάρατοι εἰσί». Κατὰ τοὺς Ἐβραίους αὐτοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν καὶ πιστεύουν στὸν Χριστὸ εἶναι ὁ ἀγράμματος λαός, ποὺ δὲν γνωρίζει τὸν νόμο, καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἐπικατάρατοι. Γιὰ νὰ μὴ πέσουν καὶ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ στὸ ἴδιο λάθος τῶν Φαρισαίων, ὁ ἀπόστολος κάνει ὑποχρέωσί μας, ὄχι μόνο νὰ βλέπωμε τοὺς ἀδύνατους ἀδελφοὺς μὲ συμπάθεια καὶ ἐπιείκεια, ἀλλὰ ἐνεργά νὰ σηκώνουμε τὸ βάρος τους, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ συνεχίζουν τὸν ἀγῶνα καὶ νὰ προκόπτουν πνευματικὰ.
Δικαίωμα νὰ καταδικάζωμε δὲν ἔχομε. Δὲν μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος τέτοιο δικαίωμα καὶ προνόμιο. Μᾶς ὑποχρεώνει ἀντίθετα, μπροστὰ στὰ σφάλματα τῶν ἄλλων, νὰ στρέφωμε τὴν προσοχή μας στὰ δικά μας σφάλματα, καὶ στὶς δικὲς μας ἀδυναμίες καὶ ἀσθενήματα. Κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν εἶναι τέλειος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ φθάση στὴν ἀπόλυτη τελειότητα καὶ καθαρότητα. Ὡστόσο παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς δικές μας ἀτέλειες, ὅταν ἀντιλαμβανόμαστε τὰ ἀσθενήματα τοῦ ἀδύναμου ἀδελφοῦ, βοηθᾶμε νὰ τὰ διορθώση καὶ νὰ τὰ ξεπεράση. Τὸ πρόβλημα τοῦ ἀδελφοῦ τὸ κάνουμε δικό μας. Αὐτὸ σημαίνει ὁ λόγος· «βαστάζομε τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων». Καὶ ἡ συμπεριφορά μας αὐτὴ δημιουργεῖ στὴν καρδιά μας ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἱκανοποίησι. Ἐπὶ πλέον αὐτὴ ἡ συναίσθησις ὅτι δὲν εἴμαστε τέλειοι, μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὸν κίνδυνο νὰ αὐτοδικαιώνωμε τὸν ἑαυτό μας. Ἀλλὰ ταπεινά, καὶ ἕνα βῆμα νὰ νομίζωμε ὅτι εἴμαστε μπροστὰ, καλὸ εἶναι νὰ βοηθήσωμε τὸν ἀδελφό μας νὰ μᾶς φθάση. Ἀντίθετα, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ παράδοξο, ὅταν φροντίζομε νὰ ἀρέσωμε στὸν ἑαυτό μας, ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς νὰ νοιώθουμε πλήρεις, τότε στεγνώνομε ἀπὸ ἀγάπη καὶ ζοῦμε τὴν ἀπομόνωσι καὶ τὴν ἔλλειψι τῆς πληρότητος. Εἴμαστε δυστυχεῖς.
Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος· «Νοιώθεις δυνατός; Δὲν παθαίνεις τίποτε ἐὰν λίγο κατεβεῖς χαμηλά. Ἀντίθετα ὁ ἀδύναμος ἀδελφός σου, ἂν δὲν στηριχθῆ, κινδυνεύει νὰ χαθῆ». Ὁ ἴδιος ἅγιος πατέρας ἐπεκτείνει τὴν σημασία τοῦ ἀποστολικοῦ λόγου πέρα ἀπὸ τὰ πνευματικά, ἐπειδὴ ἡ βοήθεια πρὸς τὸν ἀδύνατο γίνεται «πρὸς οἰκοδομήν» καὶ μάλιστα «ἐν Χριστῷ». Λέγει· «Ὥστε κἂν πλουτῇς, κἂν ἐν δυναστείᾳ ᾗς, μὴ σεαυτῷ, ἀλλὰ τῷ πένητι καὶ τῷ δεομένῳ ἄρεσκε· οὕτω γὰρ καὶ δόξης ἀπολαύσῃ τῆς ἀληθοῦς, καὶ ὠφέλειαν ἐργάσῃ πολλήν». Μὲ ἁπλᾶ λόγια· Συμπερασματικά, ἐὰν εἶσαι πλούσιος, ἐὰν ἔχεις στὰ χέρια σου δύναμι καὶ ἐξουσία, νὰ μὴν ἀρέσης στὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ στὸν πτωχὸ καὶ σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀνάγκη. Διότι ἔτσι καὶ τὴν ἀληθινὴ δόξα θὰ ἀπολαύσεις καὶ μεγάλη ὠφέλεια θὰ κερδίσεις.
Καὶ ἐπὶ πλέον ὁ ἴδιος τονίζει ὅτι ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου ἀπευθύνεται σὲ ὅλους, καὶ ὅλοι καλούμαστε νὰ σηκώσωμε τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων. «Διὸ παρὰ πάντων τοῦτο ἀπαιτεῖ· οὐ γὰρ ὁ δεῖνα καὶ ὁ δεῖνα, ἀλλ’ «Ἕκαστος ὑμῶν». Ὁ καθένας μας πρέπει καὶ μπορεῖ νὰ σηκώνη τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν, εἴτε αὐτὰ εἶναι πνευματικά, εἴτε εἶναι βιωτικὰ καὶ ὑλικά. Ἡ χήρα ἐκείνη, πτωχὴ ἦταν, ἀλλὰ ἐλεημοσύνη ἔκανε γιὰ νὰ βοηθηθοῦν οἱ ἄλλοι πτωχοί. Ἡ χήρα σήκωσε τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων. Ἐμεῖς μὲ ποιὰ δικαιολογία θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν εὐθύνη μας, ποὺ θέλομε νὰ μένωμε ἄπρακτοι, ποὺ θέλομε νὰ ἀρέσωμε στὸν ἑαυτό μας; Καιρὸς εἶναι νὰ ἁπλώσωμε τὰ χέρια μας καὶ νὰ δώσωμε χέρι βοηθείας στὸν ἀδύναμο ἀδελφό, καὶ νὰ τὸν βοηθήσωμε νὰ σταθῆ στὴν πίστι στέρεα, νὰ προκόψη πνευματικά, νὰ ἐνσωματωθῆ στὴν οἰκοδομή, «πρὸς οἰκοδομήν εἰς τὸ ἀγαθόν», λέγει ὁ Παῦλος. Νὰ ἁπλώσωμε τὰ χέρια μας καὶ νὰ σηκώσωμε τὸ βάρος τοῦ ἀδύναμου ἀδελφοῦ καὶ νὰ τοῦ ἁπαλύνουμε τὸ φορτίο, καὶ νὰ μπορέση νὰ συμπορεύεται μαζί μας στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἁπλώσωμε τὰ πλήρη χέρια μας στὰ ἄδεια χέρια τῶν ἀδύναμων ἀδελφῶν, καὶ νὰ τοὺς μειώσωμε τὴν πεῖνα καὶ δυστυχία, «πρὸς οἰκοδομήν εἰς τὸ ἀγαθόν».
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπέδειξε τὸ χρέος μας καὶ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῶν ἀδύναμων ἀδελφῶν. Ἐμεῖς ἂς πράξωμε τὸ κατὰ δύναμιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου