ΚΥΡΙΑΚῌ ΕΝΑΤῌ (Α΄Κορ 3,9-17)
Κλείσαμε τὴν παρουσίασι τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς περασμένης Κυριακῆς μὲ τὴν φρᾶσι· «Στῶμεν καλῶς! Πιστοὶ στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι σχίσματα». Ἐπιμένομε ὅτι τὸ σχῖσμα εἶναι ἡ χειρότερη ἐξέλιξις ποὺ μπορεῖ νὰ ζήση ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ὁ ἀπόστολος ἐπιμένει καὶ ἀσχολεῖται ἀκόμα μὲ τὸ θέμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκοῦμε καὶ σήμερα τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέγη· «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε».
Ἔχομε τρία χαρακτηριστικὰ ὀνόματα, μὲ τὰ ὁποῖα ὑποδηλώνεται ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν, ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Εἴμαστε συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ! Μεγάλη τιμὴ γιὰ τοὺς πιστοὺς. Διότι τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων τὸ ἀνέθεσε σὲ ἀνθρώπους. Σὲ ἀνθρώπους εἶπε τό· «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη». Πρῶτα οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ στὴν συνέχεια οἱ διάδοχοί τους, οἱ Κληρικοί μας, πῆραν τὴν ἐντολὴ νὰ εὐαγγελίζωνται στὸν κόσμο τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας. Τὸ ἔργο, ποὺ ἔκανε πάνω στὴ γῆ ὁ Χριστός, τὸ συνεχίζουν στὴν γῆ ἄνθρωποι ὡς συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ. Δὲν κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο οἱ ἄγγελοι, δὲν γίνονται οἱ ἄγγελοι ἱεραπόστολοι. Εὐαγγελιστὲς καὶ ἱεραπόστολοι γίνονται οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἄγγελοι ἔχουν τὸ ἔργο τους, ἔργο ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ διάδοσις τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος ὅμως εἶναι ἔργο καὶ εὐθύνη τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι ὁ Δημιουργὸς τιμάει τὰ πλάσματά του, ὅταν ἀναθέτει σὲ αὐτὰ τὸ ἔργο καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ εὐαγγελισμοῦ. Συνεργοὶ δὲ ὄχι μόνον στὸν εὐαγγελισμό, ἀλλὰ καὶ στὸν ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν. Τὴν τέλεσι τῶν μυστηρίων δὲν τὴν ἀνέθεσε στοὺς ἁγίους Ἀγγέλους, ποὺ εἶναι ἀπαλλαγμένοι καὶ ἀπὸ κάθε ρύπο, ἀλλὰ σὲ ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν ἀδυναμίες καὶ πάθη. Μάλιστα σὲ μία εὐχὴ τῆς θείας λειτουργίας λέγει ὁ ἱερέας ὅτι, παρ’ ὅλο ποὺ παραστέκονται στὸν Θεὸ μυριάδες ἄγγελοι, ἀνέθεσε τὴν τέλεσι τῆς θείας καὶ ἀναιμάκτου θυσίας στοὺς ἱερεῖς, ποὺ εἶναι ἄνθρωποι. Ὡς συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ συνεχίζουν ἄνθρωποι τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ. Δηλαδὴ ἡ κλῆσις τῶν ἀνθρώπων νὰ γνωρίσουν τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό, γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν σωτηρία. Ἡ κλῆσις τῶν ἀνθρώπων στὴν ἑνότητα τῆς πίστεως. Ὁ Θεοφύλακτος γράφει· «Οἱ διδάσκοντες, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί, τῷ σκοπῷ τοῦ Θεοῦ συμπράττοντες, σώζειν θέλοντος· οὐχὶ αὐτοὶ τῆς σωτηρίας ὄντες αὐτουργοί, ἢ δοτῆρες. Οὔτε οὖν καταφρονεῖσθαι ἄξιοι· Θεοῦ γὰς ἐσμεν συνεργοί, οὔτε ἐπαίρεσθαι· Θεοῦ γὰρ τὸ πᾶν». Δηλαδὴ ὅσοι διδάσκομε συνεργαζόμαστε μὲ τὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὸν σκοπὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ θέλει τὴν σωτηρία. Δὲν κάνωμε ἐμεῖς τὴν σωτηρία οὔτε τὴν δίνομε, ἀλλὰ καὶ δὲν εἴμαστε γιὰ περιφρόνησι. Εἴμαστε συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔχομε περιθώρια οὔτε νὰ καυχώμαστε, διότι τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ πᾶν. Καὶ πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνσι ὁδηγεῖ τοὺς Κορινθίους ὁ Παῦλος, καὶ κατ’ ἐπέκτασι ἀσφαλῶς ὅλους τοὺς πιστούς, ὅταν λέγει· «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί». Νὰ συνεχίζουμε μὲ ζῆλο τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς σημειώνει ὅτι μὲ τὴν φρᾶσι αὐτή· «εἰς πόθον τοῦ ἐργάσασθαι ἀνήγαγεν», δηλαδὴ μᾶς ὤθησε νὰ δουλέψουμε ἀκόμα περισσότερο στὸ ἐργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ. Μπορεῖ ἡ ἐπιστολὴ νὰ εἶναι σταλμένη στοὺς Κορινθίους, ἀλλὰ τὸ περιεχόμενο ἀπευθύνεται καὶ σὲ μᾶς, καὶ στοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἀλλοῦ ὁ Παῦλος θὰ πῆ· «Εἶναι ἀνάγκη νὰ εὐαγγελίζωμαι. Καὶ ἀλλοίμονό μου ἐὰν δὲν εὐαγγελίζομαι».
«Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε». Γεώργιον εἶναι τὸ χωράφι, εἶναι τὸ μέρος τῆς γῆς ποὺ καλλιεργεῖται. Ξέρομε δὲ ὅτι τὸ χωράφι δὲν ἀνήκει σὲ ἐκεῖνον ποὺ τὸ δουλεύει, ἀλλὰ ἀνήκει στὸν κύριό του. Οἱ πιστοὶ δὲν ἀνήκομε σὲ ἐκεῖνον ποὺ μᾶς εὐαγγελίζεται, ποὺ μᾶς διδάσκει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ. Οὔτε ἔχομε τὸ ὄνομά του. Οἱ πιστοί, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ποιὸν κατηχηθήκαμε, ἀπὸ ποιὸν ὁδηγηθήκαμε καὶ γνωρίσαμε τὸν Χριστό, ἀνήκομε στὸν Χριστό, καὶ ὄχι στὸ διδάσκαλο ἢ κατηχητή. Πάλι φέρνω, μεταφρασμένο, μπροστὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, ποὺ λέγει· «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πέρνωμε τὸ ὄνομα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μᾶς καλλιεργοῦν, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Διότι οὔτε ὁ ἀγρὸς λέγεται τοῦ γεωργοῦ ἀλλὰ τοῦ οἰκοδεσπότου. Καὶ ἄναφερόμενοι στὴν οἰκοδομὴ λέμε ὅτι δὲν εἶναι τοῦ μάστορα ἀλλὰ τοῦ κυρίου, τοῦ οἰκοδεσπότου. Ἀλλὰ ἐὰν εἶστε οἰκοδομὴ δὲν μπορεῖτε νὰ διασπᾶσθε, διότι τότε δὲν θὰ εἴσαστε οἰκοδομή. Καὶ ἐὰν εἶστε χωράφι, δὲν πρέπει νὰ διαιρεῖσθε, ἀλλὰ μὲ ἕνα φράχτη, αὐτὸν τῆς ὁμονοίας, νὰ ἀσφαλίζεσθε». Ἀργότερα θὰ γράψη καὶ ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας· «Ὡς γεώργιον οὖν, ἑνὶ φραγμῷ τῷ τῆς ὁμονοίας ὀφείλετε τειχίζεσθαι· ὡς οἰκοδομὴ δὲ ἡνῶσθαι, ἀλλ’ οὐχὶ διεσπᾶσθαι».
Οἱ Εὐαγγελιστές, οἱ διδάσκαλοι, οἱ κατηχητές, δὲν ἐργάζονται σὲ δικό τους γεώργιο, ἀλλὰ στὸ γεώργιο τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι μαζί, διδάσκαλοι καὶ διδασκόμενοι, εὐαγγελιστὲς καὶ εὐγγελιζόμενοι ἀνήκομε στὸν Θεό, ἀφοῦ μᾶς ἑνώνει ἡ κοινὴ πίστις στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως αὐτὴ διασώζεται στὴν Ἐκκλησία.
Ὡς χωράφι τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ μᾶς ἀσφαλίζη, νὰ μᾶς περιφρουρῆ, ἡ ὁμόνοια. Ὁμόνοια κατὰ λέξι σημαίνει, ἴδιος, ἕνας νοῦς, μία σκέψις. Καὶ ἐφ’ ὅσον ἀναφερόμαστε στὴν πίστι, σημαίνει μία πίστις. Ἡ μία καὶ κοινὴ πίστις ἑνώνει τὸ γεώργιο, τοὺς πιστούς, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία, τοῦ Θεοῦ.
Ὡς οἰκοδομὴ δὲ τοῦ Θεοῦ ποὺ εἴμαστε, δὲ πρέπει νὰ γίνεται διάσπασις, διότι τότε δὲν θὰ εἴμαστε οἰκοδομή, ἀλλὰ ἐρείπιο. Τὴν οἰκοδομὴ τὴν συγκροτοῦν, τὴν σχηματίζουν διάφορα ὑλικὰ ἑνωμένα μεταξύ τους. Διάφορα ὑλικὰ χωρὶς συνδετικὸ μέσον εἶναι σωρὸς ἀσχημάτιστος, δὲν εἶναι οἰκοδομή. Τὰ διάφορα ὑλικὰ συναρμολογημένα μποροῦν νὰ γίνουν οἰκοδομή. Ἀπαιτοῦνται δὲ γιὰ τὴν οἰκοδομὴ καὶ ξύλα καὶ πέτρες καὶ θεμέλια καὶ ἄχυρα, πολύτιμα ὑλικὰ καὶ μή, ἀλλὰ ὅλα μὲ τάξι βαλμένα καὶ μεταξύ τους ἑνωμένα.
Ἀδελφοί, «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε». Μᾶς ἔκανε μεγάλη τιμὴ ὁ Κύριος ποὺ μᾶς κάλεσε συνεργάτες του στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Δὲν πρέπει νὰ περιφρονήσωμε τὴν μεγάλη αὐτὴ πρόσκλησι τοῦ Θεοῦ. Μὲ ζῆλο πρέπει νὰ ἐργασθοῦμε στὸν σκοπὸ αὐτό, ἀλλὰ καὶ μὲ μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὴν διασφάλισι τῆς ἑνότητος. Ἐμεῖς ταπεινοὶ ἐργάτες εἴμαστε. Δὲν δίνομε οὔτε τὸ ὄνομα οὔτε τὴν σωτηρία, ἀφοῦ τὸ πᾶν εἶναι τοῦ Θεοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου