ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

30-6-2013

ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΩΤῌ,  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ἑβ 11,33-12,2)

Ἡ Κυριακὴ τῶν ἁγίων Πάντων εἶναι ἡ πρώτη κατὰ τὴν ὁποία ἀρχίζει ἡ ἀνάγνωσις ἀποστολικῶν περικοπῶν ἐπιλεγμένων ἀπὸ τὶς ἐπιστολές, πρῶτα ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις τοῦ Παύλου καὶ μετὰ ἀπὸ τὶς ἑπτὰ Καθολικὲς, ἀφοῦ βεβαίως ἀκούσαμε στὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου περικοπὲς ἀπὸ τὸ βιβλίο Πράξεις Ἀποστόλων. Σημειώνεται ἀκόμα ὅτι, γιὰ μὲν τὶς καθημερινὲς ἡ ἐπιλογὴ γίνεται μὲ τὴ σειρὰ ποὺ ἔχουν καταχωρηθῆ οἱ ἐπιστολὲς στὸν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιὰ δὲ τὶς Κυριακὲς, ἡ ἐπιλογὴ γίνεται μὲ ἄλλον τρόπο καὶ ἄλλη σειρά.

Μὲ μικρὲς προσθαφαιρέσεις χωρίων, ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀκούγεται στοὺς ναοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας περίπου δώδεκα φορὲς τὸν χρόνο. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ τὴν ἀναλύσουμε ὅλη σήμερα. Ὅσες φορὲς θὰ τὴν συναντᾶμε ὡς ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς, θὰ ἐπιλέγουμε κάποια σημεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ ὑπογραμμίζουμε.

Ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ γιὰ τὴν Κυριακὴ τῶν ἁγίων Πάντων εἶναι ἐπιλεγμένη ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ. Ἂν στὸ δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς ὑπάρχει ἕνα θαυμάσιο κείμενο, ποὺ χαρακτηρίζεται ὕμνος τῆς ἀγάπης, ἐδῶ, στὸ ἑνδέκατο κεφάλαιο ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ, ἔχομε τὸν ὕμνο τῆς πίστεως. Γιὰ νὰ πλέξη τὸ ἐγκώμιο τῆς πίστεως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀνατρέχει στὸν παρελθὸν τοῦ περιουσίου λαοῦ καὶ ἐπιλέγει πρόσωπα τὰ ὁποῖα διακρίθηκαν γιὰ τὴν μεγάλη πίστι τους. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶναι τόσα πολλά, ποὺ δὲν ἔχει χρόνο νὰ τὰ ἀναφέρη ὅλα, καὶ γι’ αὐτὸ κάνει ἐπιλογὴ ὀνομαστικὰ κάποιων προσώπων. Καὶ ὅταν σταματάει νὰ ἀναφέρη δικαίους ὀνομαστικά, τότε κάνει μὶα γενικὴ ἀναφορὰ στὸ μεγάλο πλῆθος τῶν ἁγίων.  Εἶναι δὲ τόσοι πολλοί, ὥστε τοὺς ὀνομάζει «νέφος». Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ παραλληλισμός. Διότι, ὅπως τὸ νέφος, ποὺ εἶναι στὸν οὐρανὸ καὶ φέρεται πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, ἀποτελεῖται ἀπὸ μυριάδες μόρια ὑγρασίας, ἔτσι καὶ ἐμεῖς στὴν Ἐκκλησία ἔχομε πάνω μας καὶ μᾶς συντρέχει ἡ χορεία τῶν ἁγίων μαρτύρων, ποὺ εἶναι ἀναρίθμητοι καὶ ἀποτελοῦν «νέφος». Τὸ νέφος αὐτὸ τῶν ἁγίων μαρτύρων συνεχῶς ἐμπλουτίζεται καὶ μεγαλώνει. Σκεφθεῖτε ὅτι, ὅταν γράφθηκε ἡ ἐπιστολή, δὲν εἶχαν γίνει οἱ μεγάλοι διωγμοὶ τῶν πρώτων μετὰ Χριστὸν αἰώνων, οὔτε βεβαίως οἱ διωγμοὶ τῆς εἰκονομαχίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ὑλιστικῶν-ἀθεϊστικῶν καθεστώτων τῶν τελευταίων αἰώνων.

Ἡ σκέψις τοῦ ἀποστόλου εἶναι ὅτι, ἐφ’ ὅσον ἔχομε τὸ ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν ἁγίων ποὺ προβάλλουν μπροστά μας, τότε ἔχομε ἐμεῖς τὴν ὑποχρέωσι νὰ κάνωμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα μας, ἀφοῦ προηγουμένως διώξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε ὄγκο καί, βεβαίως, τὴν εὐπερίστατη ἁμαρτία. Ὁ ἀγῶνας εἶναι προκείμενος, δηλαδὴ βρίσκεται μπροστά μας. Δὲν νοεῖται χριστιανὸς ποὺ νὰ μὴν ἀγωνίζεται. Ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει καὶ ἐλπίζει στὸν Κύριο ἔχει ἀγῶνα. Ἀντιπαλεύει μὲ τὸν παλαιό του ἄνθρωπο καὶ μὲ τὸν ἀντίδικο διάβολο καὶ μὲ τὸν κόσμο. Ἀλλ’ ὅπως ὁ κάθε ἀθλητής, ποὺ ἀγωνίζεται στὸ στάδιο, ἀποβάλλει κάθε περιττὸ πρᾶγμα ἀπὸ πάνω του καὶ μπαίνει μὲ εἰδικὴ μόνον στολὴ στὸν ἀγῶνα, ἔτσι καὶ ὁ χριστιανὸς ἀποβάλλει τὰ περιττά. Καὶ περιττὰ ἐδῶ εἶναι ὁ ὄγκος καὶ ἡ εὐπερίστατη ἁμαρτία.

Μὲ τὴν λέξι ὄγκος δηλώνεται κάθε τι ποὺ ἀπασχολεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀποσπᾶ ἀπὸ τὴν προσήλωσί του στὸν Κύριο, ὅπως οἱ μέριμνες καὶ φροντίδες, τὰ διάφορα ἐνδιαφέροντα, οἱ ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου, κτλ. Εὐπερίστατη δὲ ἁμαρτία εἶναι ἡ κάθε ἁμαρτία στὴν ὁποία πέφτει ὁ ἄνθρωπος. Λέγεται εὐπερίστατη, διότι παγιδεύει τὸν ἄνθρωπο μὲ μύριους τρόπους. Μὲ κάθε εὐκαιρία καὶ ἀφορμὴ μπορεῖ νὰ τελεσθῆ ἡ ἁμαρτία. Δὲν περιορίζεται οὐτε ἀπὸ τὸν χρόνο ἢ τὴν ἡλικία οὔτε ἀπὸ τὸν τόπο. Κάθε περίστασις εἶναι καὶ εὐκαιρία ἁμαρτίας. Οἱ πατέρες διακρίνουν τὴν ἁμαρτία σὲ προμελετημένη καὶ σέ «ἐξ ὑφ’ ἁρπαγῆς». Ἡ πρώτη εἶναι ἁμαρτία τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος σχεδιάζει καὶ στὴν κατάλληλη στιγμὴ τὴν πραγματοποιεῖ. Ἡ ἐξ ὑφ’ ἁρπαγῆς εἶναι ἁμαρτία ποὺ κάνομε χωρὶς κἄν νὰ τὴν σκεφθοῦμε καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε. Κλέβει ὁ πονηρὸς διάβολος τὴν σκέψι μας, τὸν νοῦ μας, τὴν προσοχή μας. Μᾶς ἐξαπατᾶ καὶ μᾶς παγιδεύει. Ὅμως ἡ ἀπροσεξία μας δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη. Ἡ εὐπερίστατος ἁμαρτία εἶναι ἁμαρτία γιὰ τὴν ὁποία εἴμαστε ὑπόλογοι. Βεβαίως ἡ προμελετημένη ἁμαρτία ἔχει μεγαλύτερο βάρος.

 Ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὸν ὄγκο καὶ τὴν εὐπερίστατη ἁμαρτία τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν προκείμενο ἀγῶνα. Ὑπογραμμίζω τὴν λέξι τρέχουμε διότι ὁ ἀγῶνας ὁ πνευματικὸς δὲν ἔχει ἀνάπαυλα, διακοπή, χαλάρωσι. Ἔχει ἔντασι, συνεχὴ προσπάθεια. Ὁ χρόνος μας εἶναι λίγος, περιορισμένος καὶ κυρίως ἄδηλος. Γι’ αὐτὸ τρέχουμε. Τρέχουμε ἀλλὰ καὶ μὲ ὑπομονή. Ὁ πνευματικὸς ἀγῶνας τοῦ χριστιανοῦ χρειάζεται ὑπομονή. Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ παραπονιοῦνται ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἀνάγκη τὴς ὑπομονῆς. Καὶ ὅμως εἶναι ἀπαραίτητη, διότι στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα δὲν ἔχομε ἄμεσα ἀποτελέσματα. Ἕνας ἀθλητὴς τοῦ σώματος κάνει ἀγῶνα λεπτῶν καὶ μερικὲς φορὲς ἀγῶνα δευτερολέπτων καὶ γνωρίζει τὸ ἀποτέλεσμα. Ἀντίθετα ὁ ἀθλητὴς τοῦ πνεύματος, ὁ χριστιανός, μπορεῖ νὰ ἀγωνίζεται δεκαετίες γιὰ νὰ φθάση, ἂν θὰ φθάσει, νὰ ἔχη ἀποτέλεσμα, δηλαδὴ ὁρατὸ καρπὸ τῶν κόπων του. Καὶ γι’ αὐτό, δυστυχῶς, κάποιοι διακόπτουν τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν προσπάθεια. Θὰ μᾶς πεῖ ὁ λόγος· «ὑπομονῆς ἔχετε χρείαν».

Κυρίως ὅμως δύναμι δίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μὲ τὴν χάρι του. Μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος νὰ ἔχωμε στραμένη τὴν προσοχή μας στὸν «ἀρχηγὸ τῆς πίστεως καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν». Ὅσο διαρκεῖ ὁ ἀγῶνας ὁ νοῦς μας εἶναι στὸν Χριστό. Ἡ σκέψις μας εἶναι δοσμένη στὸν Χριστό. Ὁ ἀθλητὴς σκέφτεται καὶ ἀποβλέπει στὸ βραβεῖο, στὸ ἔπαθλο. Ὁ χριστιανὸς ἀποβλέπει στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἀρχηγὸς τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ τελειωτὴς. Τὶς δικὲς μας ἀδυναμίες τὶς ἀναπληρώνει ὁ Ἰησοῦς καί, ἐνισχύει τὸν ἀδύνατο καὶ τελειοποιεῖ τὸν προχωρημένο, καὶ κατευθύνει τὸν ἀγωνιζόμενο μὲ βεβαιότητα πρὸς τὴν νίκη.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πάντες ἔβλεπαν τὴν δόξα τοῦ Κυρίου, ὅπως ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος, καὶ μὲ ὑπομονὴ περίμεναν ἀγωνιζόμενοι τὴν δόξα τοῦ Κυρίου. Καὶ περιμένουν νὰ δοῦν τὸν δικό μας ἀγῶνα.