ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

23-6-2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ, ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Ἰω 7, 37-52&8,12)

Κλείνει σήμερα ἡ εὐλογημένη περίοδος τοῦ Πεντηκοσταρίου, δηλαδὴ φθάσαμε ἀπὸ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου στὴν κάθοδο καὶ φανέρωσι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἔγινε τὴν πεντηκοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάστασι. Κλείνει ἐδῶ καὶ ἡ περίοδος τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου.

Ἀκοῦμε δὲ στὸ εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς ὅτι· Κατὰ τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς (τῆς σκηνοπηγίας), εἶπε φωναχτὰ ὁ Ἰησοῦς· Ἂν κάποιος διψᾶ νὰ ἔρχεται σὲ μένα νὰ ξεδιψάη. Ὅποιος πιστεύει σὲ μένα, κατὰ τὴν Γραφή, θὰ τρέξουν ἀπὸ τὴν κοιλιά του ποτάμια ζωντανοῦ νεροῦ. Τὸ εἶπε αὐτὸ γιὰ τὸ Πνεῦμα ποὺ θὰ ἔπαιρναν ὅσοι πιστεύσουν σ’ αὐτόν. Τότε τὸ Πνεῦμα ἀκόμα δὲν εἶχε ἀποκαλυφθῆ. Ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι αὐτὸς εἶναι προφήτης, καὶ ἄλλοι ὁ Χριστός, καὶ ἄλλοι ἀμφέβαλλαν ὅτι μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι ἀπὸ τὴν Γαλιλαία. Ὁ κόσμος μοιράσθηκε. Ἄλλοι μάλιστα ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὸν συλλάβουν, ἀλλὰ δὲν τολμοῦσαν. Ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι οἱ ὑπηρέτες. Καὶ ὅταν ρωτήθηκαν, γιατὶ δὲν τὸν ἔπιασαν, ἀπάντησαν ὅτι ποτὲ δὲν μίλησε ἄνθρωπος ὅπως αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. Οἱ Φαρισαῖοι τοὺς ἔλεγξαν γιὰ πλάνη, καὶ τόνισαν ὅτι κανένας ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες δὲν πίστεψε στὸν Χριστὸ παρά μόνον ὁ ὄχλος, ποὺ δὲν γνωρίζει τὸν νόμο καὶ εἶναι καταραμένοι. Παρενέβη τότε ὁ Νικόδημος, ποὺ ἐπισκέφθηκε νύκτα τὸν Κύριο, καὶ ζήτησε, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, νὰ μὴν τὸν καταδικάζουμε ἂν πρῶτα δὲν τοῦ δοθῆ ὁ λόγος. Τότε καὶ τὸν Νικόδημο κάκισαν οἱ Φαρισαῖοι τονίζοντας ὅτι ἀπὸ τὴν Γαλιλαία δὲν προέρχεται κανένας προφήτης. Καὶ τελειώνει τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου· Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ περπατήση στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὲ ἔχη τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Ὁ Κύριός μας κάνει μία πρόσκλησι, μᾶς καλεῖ νὰ τὸν προσεγγίσουμε καὶ νὰ ξεδιψάσουμε οἱ διψασμένοι. Καὶ ἀντιλαμβάνεσθε ὅλοι ὅτι ὁ Κύριος δὲν μιλάει γιὰ τὸ ὕδωρ, δὲν μοιράζει νερό. Μιλάει γιὰ δίψα ἄλλη, μιλάει γιὰ δίψα πνευματική, γιὰ ἀναζήτησι ἐσωτερική, στὴν ὁποία ἀσφαλῶς μπορεῖ νὰ ἀνταποκριθῆ ὁ Κύριος. Ἐδῶ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μία μηχανή, ποὺ κουρδίζεται γιὰ νὰ δουλέψη καὶ νὰ παράγη κάποιο ἔργο. Εἶναι λογικὸ ὂν, μὲ σῶμα καὶ ψυχή, φτιαγμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ Δημιουργό, σύνθετος ἀπὸ ὕλη καὶ πνεῦμα. Ἄλλες εἶναι οἱ ἀπαιτήσεις καὶ ἀνάγκες τοῦ σώματος καὶ ἄλλες τῆς ψυχῆς. Τὸ λέγει καθαρὰ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐν παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ». Δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ζήση δὲν ἔχει ἀνάγκη μόνο ἀπὸ ὑλικὴ τροφή, ἀλλ’ ἔχει ἀνάγκη καὶ ἀπὸ πνευματικὴ τροφή, ποὺ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὸ ψωμὶ χρειάζεται γιὰ τὸ σῶμα καὶ ὁ λόγος γιὰ τὴν ψυχή. Ὑπογραμμίζω πάλι ὅτι ἡ ψυχὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ λόγο. Προσέξτε, ὄχι ὁποιονδήποτε λόγο, ἀλλὰ λόγο Θεοῦ. Αὐτὸν τὸν λόγο μπορεῖ νὰ μᾶς τὸν δώση μόνον ὁ Χριστός. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ χορτάσωμε τὴν δίψα μας ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ ἔχει. Βεβαίως πολλοί, οἱ περισσότεροι, ποὺ πεισματικὰ ἀρνοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθειά του, νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ ξεδιψάσουν πίνοντας νερό, ὄχι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δίνει ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἀπὸ ἄλλες διάφορες πηγές. Λόγο ἔχουν καὶ οἱ διάφοροι αἱρετικοί, ἀλλ’ ὁ λόγος τους εἶναι θολὸ νερό. Καὶ τὸ θολὸ καὶ μολυσμένο νερὸ δὲν ξεδιψάει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν δηλητηριάζει. Ἡ πλανεμένη, ἡ αἱρετική, διδασκαλία νεκρώνει τὴν ψυχή. Λόγο ἔχουν καὶ τὰ διάφορα φιλοσοφικὰ συστήματα. Αὐτὸς ὁ λόγος στηρίζεται στὴν ἀνθρώπινη νόησι. Ἱκανοποιεῖ προσωρινὰ καὶ ἐπιφανειακὰ τὴν πνευματικὴ δίψα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὴν δύναμι νὰ ἀλλάξη τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν βγάλη ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδά του.

Ὅποιος ἀναζητεῖ, γιὰ παράδειγμα, τὴν ἀλήθεια, θὰ τὴν βρῆ μόνον στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἀλήθεια ὄχι ὡς θεωρία, ἀλλ’ ὡς ὑπόστασι. Μόνον ὁ Χριστὸς μπόρεσε νὰ πῆ· «Ἐγὼ εἶναι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». Οἱ ἀλήθειες τῶν ἀνθρώπων βελτιώνονται, μεταβάλλονται, ἀλλάζουν, ἀναιροῦνται, καταργοῦνται. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μένει ἀμετακίνητη καὶ ἀναλλοίωτη στὸν αἰῶνα. Νά, τὶ εἶπε ὁ ἴδιος· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι». Ἀπὸ τέτοιο λόγο αἰώνιο καὶ ἀληθινὸ ἔχομε ἀνάγκη. Αὐτὸς μόνον μπορεῖ νὰ μᾶς ξεδιψάση. Ὅποιος ἐμπιστεύεται τὸν Χριστὸ καὶ τὸν λόγο του, κατὰ τὴν γραφή, «ποταμοὶ ἐκ τὴς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος». Καὶ ἐπεξηγεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς ὅτι μὲ τὸν λόγο αὐτὸ ἐννοεῖ ὅτι θὰ λάβουν Πνεῦμα ἅγιο.

Ὁ λόγος αὐτὸς τῆς Γραφῆς εἴδαμε νὰ πραγματοποιεῖται τὴν ἡμερα τῆς Πεντηκοστῆς. Τότε ποὺ οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, καὶ ὅσοι ἄλλοι πίστευσαν στὸν Χριστό, δέχθηκαν τὴν ἐπιφοίτησι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ πραγματικὰ ἔρρευσαν «ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας των». Ἄνθωποι ἄσημοι, ἀγράμματοι, περιφρονημένοι, διὰ μιᾶς ἔγιναν φωτιστὲς τῆς οἰκουμένης. Αὐτοὶ ποὺ ἦταν κρυμμένοι, «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ἔγιναν ξαφνικὰ λιοντάρια, ἔγιναν «λέοντες πῦρ πνέοντες». Βγῆκαν στὸν κόσμο νὰ κηρύξουν τὸν ἀναστάντα Κύριο, νὰ ἐλέγξουν τοὺς Ἰουδαίους, νὰ καλέσουν τὸν λαὸ σὲ μετάνοια καὶ σωτηρία. Ξεδίψασαν οἱ ἴδιοι καὶ τώρα ὑποδεικνύουν στὸν κόσμο ὅλο τὴν πηγὴ τοῦ ζῶντος ὔδατος, γιὰ νὰ ξεδιψάσουν πραγματικὰ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἡ Πεντηκοστὴ, δηλαδὴ ἡ κάθοδος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, δὲν εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία μία στιγμή μόνον. Τότε ἔγινε ἡ ἀποκάλυψις τοῦ τρίτου προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος, τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἦταν μόνον ἡ ἀρχή. Ἀπὸ τὸτε ξεκίνησε ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴ ἱστορία τοῦ κόσμου. Καὶ εἶναι ἡ Πεντηκοστὴ ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, διότι ὁλοκληρώθηκε τότε, μὲ τὴν φανέρωσι τοῦ ἁγίου Πνεύατος, ἡ πλήρης ἀποκάλυψις τῆς τριαδικῆς Θεότητος. Ἔχομε δηλαδὴ ὅλη τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν Θεό, καὶ γι’ αὐτὸ ἀπὸ τότε μπορεῖ νὰ ὑπάρχη ἡ Ἐκκλησία, ποὺ αὐτὴ εἶναι ὁ «στύλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας». Ξεκίνησε τότε ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ συνεχίζεται ἡ φανέρωσις τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὴν ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ποὺ πιστεύει στὸν Χριστό. Ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος δὲν εἶναι μία στιγμιαία κίνησις, ἀλλὰ συνεχὴς παρουσία στὸν κόσμο, στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν ζωὴ τοῦ κάθε πιστοῦ.

Καὶ ὅσο θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι θὰ ἀκούγεται ἡ πρόσκλησις τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ τὸν πλησιάσουμε καὶ νὰ ξεδιψάσουμε. Δόξα τῷ Θεῷ, προσφέρεται ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ δοῦμε τὴν μόνη ἀλήθεια καὶ τὴν αἰώνιο ζωή.