ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Πρξ 20,16-18.28-36)
Μέσα στὴν χαρμόσυνη περίοδο τοῦ “Τριῳδίου τῶν Ρόδων”, ὅπως λέγεται ἀλλοιῶς τὸ Πεντηκοστάριο, ἔχει ὁρισθῆ νὰ γίνεται μία Κυριακὴ ἀφιερωμένη στοὺς Πατέρες. Ὄχι γενικὰ καὶ ἀόριστα στοὺς Πατέρες, ἀλλὰ στοὺς τριακοσίους δέκα καὶ ὀκτώ Πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συγκροτήθηκε στὴν Νίκαια.
Καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα καταγράφεται μέρος ἀπὸ τὴν τρίτη περιοδεία τοῦ Παύλου. Ἐπιστρέφοντας πρὸς τὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ ὅταν ἐφθασε στὴν Μίλητο, συγκάλεσε, θὰ λέγαμε σήμερα, ἱερατικὸ συνέδριο. Στὴν σύναξι ἀσφαλῶς μίλησε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἀπὸ τὸν λόγο του, ποὺ ἐκφώνησε, ἀκούσαμε μόνο ἕνα μέρος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Ἐπειδὴ δὲν ἔχομε χρόνο νὰ δοῦμε ἀναλυτικὰ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ λόγου, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀκούσωμε τὰ σωτήρια μηνύματα ἐπιγραμματικὰ καὶ μὲ συντομία.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἱδρυμένη καὶ καθαγιασμένη μὲ τὸ αἷμα του. Τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἐπιλέγει καὶ καθορίζει τὰ πρόσωπα ποὺ τὴν διαποιμαίνουν. Σὲ αὐτὰ τὰ πρόσωπα ἀπευθύνεται ὁ Παῦλος καὶ ἐφιστᾶ τὴν προσοχή τους στὸ ὑπεύθυνο ἔργο ποὺ τοὺς ἀνέθεσε τὸ ἅγιο Πνεῦμα. “Προσέχετε”, λέγει, “ ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῶ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοὺ ἰδίου αἵματος”. Ἐπίσκοπος εἶναι αὐτὸς ποὺ στέκεται ψηλὰ καὶ βλέπει, ἐποπτεύει, παρακολουθεῖ καὶ ἐλέγχει. Εἶναι ὅπως ὁ σκοπὸς ποὺ στὴν σκοπιά του, ὁ ἴδιος βρίσκεται μόνιμα σὲ ἐγρήγορσι καὶ ἔχει ἀνοικτὰ τὰ μάτια του, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφορῆ, δὲν πρέπει νὰ ἀσχολῆται μὲ τίποτε ἄλλο, γιὰ νὰ προλαμβάνη ἔτσι ὁποιαδήποτε ἐχθρικὴ ἐνέργεια. Ἀκριβῶς ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνδρα ὅπου γιὰ τὴν ἀσφάλεια τοῦ ποιμνίου ἀγρυπνοῦν οἱ ποιμένες.
Τὴν προσοχὴ τῶν ποιμένων ζητάει ὁ Παῦλος, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ διορατικὸ του πνεῦμα διαβλέπει τοὺς ἐπερχομένους κινδύνους, τοὺς ὁποίους καὶ ἀποκάλυψε λέγοντας· “Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ πομνίου”. Εἶπε, θὰ φύγω ἐγὼ καὶ θὰ πέσουν πάνω σας λύκοι βαρεῖς ποὺ δὲν θὰ λυπηθοῦν τὸ ποίμνιο. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν χρησιμοποιεῖ γλῶσσα διπλωματική. Λέγει τὰ πράγματα μὲ τὸ πραγματικό τους ὄνομα. Οἱ αἱρετικοὶ δὲν εἶναι φίλοι ἢ ἀδελφοί, εἶναι λύκοι βαρεῖς. Κανένας τσομπὰνος δὲν βάζει στὸ μαντρί του λύκο, διότι ἀπλούστατα δὲν ὑπάρχει λύκος φιλικός, λύκος ποὺ νὰ λυπᾶται ἢ νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν πρόοδο τῶν προβάτων. Ὁ λύκος ξέρει μόνον νὰ κατασπαράζη τὰ πρόβατα. Καὶ γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν προβάτων ἀγρυπνεῖ ὁ ποιμένας, κτίζει μαντρί, ὅπου ἀσφαλίζει κατὰ τὴν νύκτα τὸ ποίμνιό του, συντηρεῖ τὰ σκυλιά, ποὺ προειδοποιοῦν γιὰ τὴν ἐπέλασι τῶν λύκων. Κάνει τὰ πάντα ὥστε κανένας λύκος νὰ μὴν προσεγγίση στὸ μαντρί, καὶ πολὺ περισσότερο νὰ μὴν περάση μέσα. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη εὐθύνη τῶν ποιμένων.
Στὴν συνέχεια ὁ Παῦλος φανερώνει ἀπὸ ποῦ θὰ προέλθουν οἱ λύκοι, ὥστε νὰ προστατευθῆ τὸ ποίμνιο. “Καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν”. Τὸ χειρότερο καὶ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶναι ὅτι οἱ ἄνδρες ποὺ θὰ διδάξουν διεστραμμένες διδασκαλίες, θὰ ἀναδειχνοῦν ἀπὸ σᾶς τοὺς ἴδιους, καὶ θὰ παρασύρουν τοὺς πιστοὺς στὴν πλάνη τους.
Οἱ αἱρετικοὶ εἶναι ἐσωτερικός, κατὰ κανόνα, ἐχθρός, καὶ πολλὲς φορὲς δύσκολα διακρίνονται καὶ ξεχωρίζουν. Χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχὴ γιὰ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσωμε. Αὐτὴν τὴν ἰδιαίτερη προσοχὴ μᾶς ἐφιστᾶ καὶ ὁ Κύριος ὅταν λέγει· “Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσι λύκοι ἅρπαγες”. Δὲν τοὺς διακρίνομε εὔκολα διότι εἶναι ἀπὸ μέσα. Εἶναι “ἐξ ὑμῶν αὐτῶν”, ὅπως λέγει ὁ Παῦλος. Ἐξωτερικὰ φαίνονται νὰ εἶναι ἀπὸ τὸ ποίμνιο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι λύκοι μὲ ἔνδυμα προβάτου. Ὁ Κύριος λέγει ὅτι εἶναι λύκοι ἅρπαγες καὶ ὁ Παῦλος λέγει ὅτι εἶναι λύκοι βαρεῖς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος καὶ ὁ Παῦλος προστάζουν καὶ μᾶς λένε· Προσέχετε, προσέχετε! Οἱ αἱρετικοὶ εἶναι προβατόσχημοι λύκοι.
Πρέπει νὰ προσέχωμε, ἀλλὰ πῶς; Μὲ ποιὸ τρόπο μποροῦμε νὰ διακρίνωμε τὸν προβατόσχημο λύκο ἀπὸ τὸν γνήσιο, τὸν κανονικό, ποιμένα, γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦμε στὴν πλάνη τῆς αἱρέσεως; Θὰ προσθέσει ὁ Παῦλος· “Διό γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον”. Δηλαδὴ μὴν ξεχνᾶτε πόσο σᾶς φρόντισα, πόσο σᾶς νουθέτησα νύκτα καὶ ἡμέρα τὸν καθένα σας μὲ προσευχὴ καὶ δάκρυα. Ἑπομένως ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐργάζεται ὁ ποιμένας ἀποτελεῖ μέτρο γνησιότητος. Οἱ πιστοὶ βλέπουν καὶ ἀξιολογοῦν τὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο γίνεται κριτήριο ἀλάνθαστο.
Ἐπειδὴ ὅμως ὡς ἄνθρωποι ποὺ εἴμαστε μπορεῖ νὰ κάνωμε λάθος ἢ νὰ παρασυρθοῦμε ἀπὸ λόγους συναισθηματικοὺς, ἢ δεσμοὺς φιλίας ὁ ἀπόστολος Παῦλος ξεπερνάει τὰ ἄνθρώπινα καὶ ἐμπιστεύεται τὸν ἅγιο Θεό. Γιὰ τὸν πιστὸ ἡ σιγουριὰ καὶ ἡ ἀσφάλεια εἶναι μόνον ὁ Θεός. Καὶ ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς τοὺς ἐμπιστεύεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Λέγει· “Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν”. Δηλαδὴ σᾶς ἐμπιστεύομαι τώρα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν διδασκαλία τῆς χάριτος του, ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς οἰκοδομήση στὴν κατὰ Χριστό ζωή καὶ νὰ σᾶς δώση κληρονομιὰ μεταξὺ ὅλων ἐκείνων ποὺ μὲ τὴν χάρι τοῦ Χριστοῦ προχώρησαν στὸν ἁγιασμό. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λόγος του τελικὰ σώζουν τὸν ἄνθρωπο. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λόγος του ἀσφαλίζουν τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸν ὕπουλο κίνδυνο τῶν προβατόσχημων λύκων.
Ὁ Κύριος ὁ ἴδιος, καὶ μέσω τοῦ ἀποστόλου του, μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ τὸν κίνδυνο τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, καὶ μᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχή. Ἐμεῖς πρέπει νὰ προσέχωμε καὶ νὰ μένωμε μακρυὰ ἀπὸ τοὺς “βαρεῖς λύκους”. Ἔχομε τοὺς ποιμένες μας, καὶ μένωμε κοντά τους. Ὁ ἀπόστολος μᾶς ὑποδεικνύει πῶς νὰ τοὺς διακρίνωμε καὶ πῶς νὰ ἀποφεύγωμε τοὺς προβατόσχημους λύκους. Καὶ τελικὰ ἐπιζητοῦμε νὰ μᾶς καλύπτη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, καὶ στηριζόμαστε τὸν λόγο του, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ἐποικοδομήση καὶ νὰ μᾶς χαρίση ὡς κληρονομιὰ θέσι ἀνάμεσα σὲ ἐκείνους, ποὺ ἤδη κατατάχθηκαν μεταξὺ τῶν ἁγιασμένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου