ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Πρξ 11,19-30)
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα θίγονται πολλὰ θέματα. Μερικὰ θὰ δοῦμε συνοπτικά, μιὰ καὶ δὲν ἔχομε χρόνο νὰ τὰ ἀναλύσωμε ὅλα.
Μετὰ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ Στεφάνου ἔγινε διωγμὸς ἐναντίον τῶν πιστῶν, μὲ συνέπεια νὰ διασκορπισθοῦν αὐτοὶ καὶ νὰ φθάσουν μέχρι τὴν Φοινίκη, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Ἀντιόχεια, δηλαδὴ σὲ περιοχὲς μακρυὰ ἀπὸ τὸ κέντρο τῶν Ἰουδαίων, ποὺ ἦταν τὰ Ἰεροσόλυμα. Ἡ διασπορά, ἡ ἐξορία, ἔγινε “ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ”. Οἱ πιστοὶ τῶν Ἰεροσολύμων, καὶ στερήθηκαν τὴν παρουσία καὶ τὸ ἔργο τοῦ Στεφάνου, καὶ ἀναγκάσθηκαν νὰ διασπαροῦν. Αὐτὴ ἦταν ἡ μεγάλη θλῖψις. Οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων λιθοβόλησαν τὸν Στέφανο, καὶ τοὺς πιστοὺς τοὺς ἐδίωξαν, διότι πίστευαν ὅτι ἔτσι θὰ ἀπαλλαγοῦν ὁριστικὰ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ τὸ κήρυγμα γιὰ τὸν ἀναστημένο Ἰησοῦ. Ὅμως στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ βάζουν ἐμπόδια. Ἐκεῖ ποὺ νομίζουν ὅτι ἐνεργοῦν δυναμικὰ καὶ θλίβουν τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖ αὐτὴ θριαμβεύει, ἐκεῖ καταφαίνεται ὅτι καὶ ὁ διωγμὸς συνεργεῖ στὴν ἐκπλήρωσι τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ. Διότι οἱ διασπαρέντες δὲν ἔκλεισαν τὰ στόματά τους, ἀλλὰ διέδοσαν τὸν λόγο καὶ ἐξω ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα. Ἐνῶ περίμεναν νὰ κλείση ἡ ὑπόθεσις μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν ἀνάστασί του, ἀντίθετα ἐπισπεύθηκε ἡ διάδοσις τοῦ λόγου μακρυὰ καὶ σὲ σύντομο διάστημα. Οἱ διασπαρέντες ἦσαν “λαλοῦντες τὸν λόγον”, καὶ γίνονται μάρτυρες τῆς ἀληθείας καὶ κηρύττουν τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου. Σὲ ποιοὺς ὅμως κηρύττουν τὸν λόγο; Τὸ κείμενο σημειώνει ὅτι ἦσαν “μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις”.
Τώρα στὴν ἀρχὴ μιλᾶνε μόνον στοὺς Ἰουδαίους. Αὐτὴ ἡ φρᾶσις· “εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις” ὑποδηλώνει ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἀπασχόλησε ζωηρὰ τὴν πρώτη Ἐκκλησία. Τὸ πρόβλημα ἦταν ἂν τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ ἀπευθύνεται μόνον στοὺς Ἰουδαίους ἢ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; Μποροῦν οἱ μὴ Ἰουδαῖοι νὰ γίνουν χριστιανοί; Γεννήθηκε ἕνα πρόβλημα ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό “εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν”, δὲν ὑπάρχουν ἄλυτα προβλήματα. Μὲ πάμπολλους τρόπους ἔδειξε ὁ Θεὸς ὅτι τὸ κήρυγμα ἀπευθύνεται σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Καὶ βεβαίως τώρα στὴν ἀρχὴ ἀπευθύνονται οἱ ἀπόστολοι μόνον στοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ πολὺ σύντομα θὰ γίνουν ἀπόστολοι καὶ τῶν ἐθνικῶν. Οἱ ἴδιοι οἱ διασπαρέντες θὰ ἀνοίξουν τὸν δρόμο καὶ στοὺς ἐθνικούς.
Ἀκούσαμε σήμερα ὅτι “Ἦσαν δὲ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν”. Ἔκαναν τὸ ἄνοιγμα τοῦ λόγου πρὸς τοὺς μὴ Ἰουδαίους, καὶ ἐκεῖ φάνηκε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, διότι λέγει τὸ κείμενο· “Καὶ ἦν χείρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ Κύριον”. Οἱ μαθητὲς κήρυξαν σὲ μὴ Ἰουδαίους καὶ αὐτοὶ ὄχι μόνον ἄκουσαν, δέχθηκαν τὸν λόγο, ἀλλὰ καὶ ἀφοῦ πίστευσαν, ἐπέστρεψαν στὸν Κύριο.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν θέλω νὰ παρακάμψω μία κατὰ τὰ φαινόμενα λεπτομέρεια καὶ νὰ μὴν τονίσω τὴν σημασία τῆς φράσεως “πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον”. Πολλοὶ ἦσαν αὐτοὶ ἀπὸ τοὺς ἐθνικοὺς ποὺ ἐπέστρεψαν. Πότε ὅμως ἀπομακρύνθηκαν, ὥστε τώρα νὰ ἐπιστρέφουν; Θὰ τὸ ποῦμε ἐδῶ, ὅτι τὸ ἀνθρώπινο γένος στὸ πρόσωπο τοῦ προπάτορος Ἀδὰμ ἔκανε τὴν ἀποστασία, ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Δημιουργό του. Ὁ Δημιουργὸς ὅμως, ἐπειδὴ ἀγαπάει τὸ πλᾶσμα του καὶ “θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν”, δὲν τὸ ἐγκαταλείπει. Γι’ αὐτό, ὅπως σημειώνεται στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή, “ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, ὅτι δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα”. Ἦλθε ὁ Κύριος καὶ μᾶς κάλεσε ὅλους. Οἱ “ἐγγύς” εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ οἱ “μακράν” εἶναι οἱ ἐθνικοί. Ἀλλ’ ἀμφότεροι καλούμαστε μὲ τὸν ἴδιο ἅγιο Πνεῦμα πρὸς τὸν Πατέρα. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιστροφή. Ἀκοῦνε τὸ κήρυγμα οἱ “μακράν” καὶ ἐπιστρέφουν πρὸς τὸν Κύριο, ὅπως ἀκοῦνε τὸ κήρυγμα οἱ “ἐγγύς” καὶ ἐπιστρέφουν πρὸς τὸν Κύριο. Ἑπομένως ὁ Κύριος ἦρθε γιὰ ὅλα τὰ ἔθνη, γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος θὰ πῆ· “Ἐπ’ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ’ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι”. Ἀπὸ κάθε ἔθνος ὅποιος φοβᾶται τὸν Θεὸ καὶ ἐφαρμόζει τὸν νόμο του εἶναι δεκτός. Ὁριστικὰ βεβαίως τὸ πρόβλημα τῆς εἰσδοχῆς στὴν Ἐκκλησία γιὰ τοὺς ἐθνικοὺς θὰ τὸ λύσει ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος.
Σίγουρα ἡ εἴδησις, ὅτι πολὺς ἀριθμὸς Ἑλληνιστῶν ἐπέστρεψε, ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἰεροσολύμων, καὶ ἔστειλαν τὸν Βαρνάβα, ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς εἶδε τὴν κατάστασι καὶ στήριξε τὴν ὅλη προσπάθεια. Βρῆκε καὶ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ μαζί του γιὰ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο “ἐγένετο συναχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ διδάξαι ὄχλον ἱκανόν, χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς”. Παῦλος καὶ Βαρνάβας στηρίζουν τοὺς πιστοὺς στὴν Ἀντιόχεια γιὰ ἕνα χρόνο, καὶ εἶναι ἑπόμενο νὰ αὐξηθῆ ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν τόσο, ὥστε στὴν πόλι τῆς Ἀντιοχείας νὰ ὀνομασθοῦν οἱ μαθητὲς Χριστιανοί. Πρῶτα ὅσοι πίστευαν στὸν Χριστὸ ἔπαιρναν τὸ χαρακτηριστικὸ ὄνομα “Μαθητές”. Εἶχαν καὶ ἄλλα ὀνόματα, ὅπως “Ἅγιοι”, “Ἀδελφοί”, “Οἱ τῆς ὁδοῦ”, καὶ ἄλλοτε, κυρίως κοροϊδευτικά, τοὺς ἔλεγαν “οἱ Γαλιλαῖοι”. Στὴν Ἀντιόχεια ὅμως μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο διακονίας τοῦ Παύλου καὶ Βαρνάβα, καὶ ἀφοῦ πλήθυναν οἱ μαθητές, τότε γιὰ πρώτη φορὰ χρησιμοποιήθηκε τὸ ὄνομα “Χριστιανοί” μὲ τὸ ὁποῖο δηλώνονται πλέον οἱ πιστεύοντες στὸν Χριστό.
Εἶναι εὐλογία καὶ μεγάλη καύχησις νὰ εἶναι κάποιος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φέρη τὸ ὄνομά του. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ ἅγιο αὐτὸ ὄνομα εἶναι μεγάλη. Λεγόμαστε Χριστιανοί, καὶ πρέπει ὁ βίος μας, ἡ ζωή μας, νὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ βαρὺ αὐτὸ ὄνομα. Τὸ ἴδιο τὸ ὄνομα, καὶ μόνο αὐτό, εἶναι ὁμολογία πίστεως. Πόσο ὅμως φέρομε τὸ ὄνομα ἀξίως; Πόσο καὶ πόσοι μποροῦμε νὰ λέμε “εἶμαι Χριστιανός”, καὶ αὐτό, ὄχι νὰ ἀκούγεται μόνο ὡς χαρακτηριστικὸ ὄνομα, ἀλλὰ νὰ φαίνεται στὴν ζωή μας; Νὰ μᾶς βλέπη ἕνα ἄπιστος καὶ νὰ θέλη καὶ αὐτὸς νὰ γίνη Χριστιανός; Αὐτὸ ἐξ ἄλλου τὸ ἀπαιτεῖ ὁ Κύριος ὅταν μᾶς λέγει· “Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου