ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25.05.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Προδρόμου Β΄ Κορ 4,6-15)

Σήμερα εἶναι ἡ ἕκτη Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα γνωστὴ ὡς Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ, διότι τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στὸν ἐκ γενετῆς τυφλό, τὸν ὁποῖο θεράπευσε ὁ Κύριος. Γίνεται ὅμως φέτος, μαζὶ μὲ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ, καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς τρίτης εὑρέσεως τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Καὶ ἀκριβῶς λόγω αὐτῆς τῆς ἑορτῆς τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἐπιλεγμένο γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου, καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν σειρὰ τῶν Πράξεων. Τὸ ἀποστολικὸ αὐτὸ κείμενο τὸ ἀκοῦμε καὶ κατὰ τὴν δεκάτη πέμπτη Κυριακὴ τῆς σειρᾶς μετὰ τὴν Πεντηκοστή.  

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν δεύτερη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του δίνει τὶς διαστάσεις τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος, τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου, τῆς ἀποστολικῆς εὐθύνης. Μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφει· “Ἐμεῖς, ποὺ ζοῦμε γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου, πάντοτε παραδινόμαστε στὸν θάνατο γιὰ τὴν δόξα τοῦ Ἰησοῦ, ὥστε νὰ φανῆ ἡ ζωὴ καὶ δύναμις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸ θνητὸ σῶμά μας, τὸ ὁποῖο ὁ Κύριος μὲ θαυμαστοὺς τρόπους τὸ σώζει”. Τὸ νὰ εἶναι κάποιος ἀπόστολος εἶναι ὕψιστη τιμή, καὶ πολὺ μεγάλη εὐθύνη. Κυρίως ὅμως ἐνέχει πολλοὺς κινδύνους γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κινδύνους μέχρι θανάτου, τοὺς ὁποίους περιφέρουν μαζί τους οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἀναρωτιέται λέγοντας· “Καὶ τί ἐστιν ἡ νέκρωσις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἣν περιφέρομεν”; Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ νέκρωσις τοῦ Ἰησοῦ ποὺ φέρνομε μαζί μας; Καὶ ἀπαντάει ὁ ἴδιος· “Εἶναι οἱ καθημερινοὶ θάνατοι”. Βεβαίως δὲν πρόκειται γιὰ τὸ γνωστὸ τέλος τοῦ βίου, ἀλλὰ γιὰ τὶς καθημερινὲς δοκιμασίες, ὅπως τὶς περιέγραψε παραπάνω μὲ τὶς λέξεις· “Ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἀπολλύμενοι”. Θὰ λέγαμε, μὲ σημερινὸ λεξιλόγιο, πραγματικὰ ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι παντοῦ καὶ πάντοτε θλιβόμαστε, ὅμως δὲν φθάνομε σὲ ἀδιέξοδο καὶ καταθλιπτικὴ στενοχώρια. Πέφτομε σὲ ἀπορία καὶ ἀμηχανία, καὶ τότε ὄχι μόνον δὲν ἀποθαρρυνόμαστε ἀλλὰ καὶ πάντοτε βρίσκομε ἀπάντησι στὶς ἀπορίες μας. Διωκόμαστε ἀπὸ ἀπίστους καὶ ἀπὸ ψευδαδέλφους, ἀλλὰ δὲν ἐγκαταλειπόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό. Μερικὲς φορὲς φαίνεται ὅτι πέφτομε κάτω σὰν νικημένοι ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μας, ἀλλὰ δὲν χανόμαστε. Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐξηγήσεις καταλαβαίνομε τὸ νόημα τῶν λόγων τοῦ Παύλου· “Πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ”. Ἡ νέκρωσις τοῦ Ἰησοῦ στὸ σῶμα μας δηλώνεται μὲ τό· “Θλιβόμενοι”, “ἀπορούμενοι”, “διωκόμενοι”, “καταβαλλόμενοι”. Ἡ δὲ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ στὸ σῶμα μας δηλώνεται, κατὰ ἀντιστοιχία, μὲ τό· “Οὐ στενοχωρούμενοι”, “οὐκ ἐξαπορούμενοι”, “οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι”, “οὐκ ἀπολλύμενοι”. Πάντοτε φέρομε μαζί μας τοὺς καθημερινοὺς θανάτους, μὲ τοὺς ὁποίου ὅμως φανερώνεται ἡ ἀνάστασις. Μάλιστα δὲ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ὅτι ἐὰν κάποιος ἀπιστεῖ γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασι τοῦ Ἰησοῦ, βλέποντας ἐμᾶς ποὺ κάθε μέρα πεθαίνομε καὶ ἀνασταινόμαστε, ἂς πιστεύσῃ στὴν ἀνάστασι.

Εἶναι ἀρκετοὶ ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θέτουν τὸ ἐρώτημα ἢ τὴν ἀπορία· Γιατὶ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τόσες δοκιμασίες στοὺς ἀποστόλους, στοὺς δικούς του ἀνθρώπους, στοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι τρέχουν καὶ διαθέτουν τὸν ἑαυτό τους γιὰ τὴν δόξα του;

Πάλι ἀκοῦμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο νὰ ἀπαντᾶ στὴν ἀπορία καὶ νὰ λέγη· “Εἰς γυμνασίαν γὰρ ἡμῶν ταῦτα, οὐκ εἰς ἧτταν συγκεχώρηται παρὰ τοῦ Θεοῦ”, δηλαδὴ τὰ ἐπιτρέπει αὐτὰ ὁ Θεός, διότι θέλει νὰ μᾶς ἐκπαιδεύη καὶ νὰ μᾶς ἐξασκῆ, ὄχι γιὰ νὰ μᾶς καταβάλη, ὄχι γιὰ νὰ νικηθοῦμε. Καὶ βεβαίως πάντοτε γίνονται οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ δοκιμασίες, ὅμως δὲν ἐπέρχεται ἡ συνέπεια τῶν πειρασμῶν, οἱ πειρασμοὶ ἐμφανίζονται ἀτελέσφοροι. Ἕνα πρᾶγμα ἀποδεικνύεται πάντοτε, καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ χάρις καὶ ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Πέρα ἀπὸ τὴν ἀνάδειξι τῆς χάριτος καὶ δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ δοκιμασίες ἐπιτρέπονται ἀπὸ τὸν Θεό καὶ γιὰ ἄλλους λόγους.

Ἐπιτρέπονται ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη τῶν ἰδίων. Θυμηθεῖτε τὴν περίπτωσι τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Λέγει γιὰ τὴν δική του περίπτωσι· “Ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι”. Γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύεται, ἀλλὰ νὰ ταπεινοφονῇ, τοῦ δόθηκε σωματικὴ ἀρρώστια. Καὶ ἀλλοῦ σημειώνει πάλι· “Ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖς”. Δὲν πρέπει νὰ στηριζώμαστε καὶ νὰ ἔχωμε ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό μας, ἀλλ’ ὅλες μας τὶς ἐλπίδες πρέπει νὰ τὶς ἀποθέτωμε στὴν χάρι καὶ δύναμι τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ πρέπει νὰ ἀναδεικνύεται, νὰ προβάλλεται.

Ἐπιτρέπονται ἀπὸ τὸν Θεὸ οἱ πειρασμοὶ γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν ἄλλων. Σημειώνει ὁ Παῦλος καὶ λέγει· “Ἵνα μή τις λογίσηται εἰς ἐμὲ ὑπὲρ ὃ βλέπει, καὶ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ”, δηλαδὴ μοῦ στέλνει ὁ Θεὸς τοὺς πειρασμοὺς γιὰ νὰ μὴ νομίζη κανεὶς ὅτι εἶμαι κάτι παραπάνω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ βλέπει ἢ ἀκούει ἀπὸ ἐμένα. Καὶ οἱ ἀπόστολοι, οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι θνητοὶ καὶ ὄχι γιὰ ὑπερφυσικὰ ὄντα. Καὶ πάλι πίσω ἀπὸ τοὺς θνητοὺς ἀνθρώπους ἐνεργεῖ καὶ ἀναδεικνύεται ἡ χάρις καὶ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Στὸν δοκιμαζόμενο ἀπὸ τὴν σωματικὴ ἀσθένεια Παῦλο τοῦ ἔδωσε μία ἀξιοπρόσεκτη ἀπάντησι. Ὅταν ἐκεῖνος τοῦ ζήτησε νὰ τὸν ἀπαλλάξη, τότε ὁ Θεὸς δὲν τὸν θεράπευσε, ἀλλὰ τοῦ εἶπε· “ Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου”. Εἶναι τόση ἡ χάρις καὶ ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ ἀσθένεια δὲν εἶναι σὲ θέσι νὰ ἀκυρώση τὸ ἀποστολικὸ ἔργο, ποὺ ὁ Θεὸς ἀνέθεσε στὸν Παῦλο. Παρὰ τὴν σωματικὴ ἀσθένεια ὁ Παῦλος ὡς ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν περιοδεύει δυναμικὰ καὶ ἀσταμάτητα σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο.

Ἀπὸ αὐτὸ τὸ τελευταῖο φαίνεται νὰ ὑπάρχη καὶ ἕνας ἄλλος λόγος γιὰ τὶς δοκιμασίες ποὺ περνᾶνε οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Γίνονται καρτερικοί. Ὁ Θεὸς τοὺς ἐκπαιδεύει καὶ τοὺς ἀτσαλώνει στὴν ὑπομονὴ καὶ καρτερία.

Οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ μόνοι μας δὲν κάνομε τίποτε. Τὰ πάντα ἐνεργεῖ ἡ χάρις καὶ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς κάνει μία μεγάλη τιμή. Χρησιμοποιεῖ ἐμᾶς τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπους στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου του γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μᾶς θέλει συνεργούς του. Μᾶς ἐμπιστεύεται καὶ μᾶς ἐξαποστέλλει “εἰς τὴν ὑπ’ οὐρανόν”, γιὰ νὰ μεταφέρωμε τὸ μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου, τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας. Τὸ ἐργο τὸ ἀναλαμβάνομε μὲ γνῶσι τῶν κινδύνων, στηριζόμενοι στὴν χάρι Του.