ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (Πρξ 9,32-42)
Σήμερα εἶναι ἡ τέταρτη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα. Εἶναι γνωστὴ ὡς Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου, διότι τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στὴν θαυμαστὴ θεραπεία τοῦ Παραλύτου, τὸν ὁποῖο συνάντησε ὁ Κύριος στὴν κολυμβήθρα Βηθεσδὰ στὰ Ἰεροσόλυμα.
Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς ἡμέρας ἀναφέρονται δύο θαυμαστὰ γεγονότα, τὸ ἕνα εἶναι θεραπεία παραλύτου καὶ τὸ ἄλλο ἀνάστασις μιᾶς νεκρῆς γυναικός. Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου, ποὺ ἀναγράφεται στὸ εὐαγγέλιο, ἔγινε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο. Τὰ θαύματα ποὺ ἀναφέρονται στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τελοῦνται ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Πέτρο, ἀλλὰ στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ καὶ πρέπει νὰ τὸ δοῦμε πιὸ ἀναλυτικὰ.
Ὁ Κύριος κατὰ τὴν τρίχρονη δημόσια δρᾶσι του ἔδειξε ὅτι εἶναι ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὅτι εἶναι ὑπεράνω ἀπὸ κάθε δύναμι. Ἐξουσιάζει ὅλες τὶς σωματικὲς ἀσθένειες καὶ μπορεῖ νὰ θεραπεύη κάθε νόσο. Εἶναι πάνω καὶ ἀπὸ τὶς ψυχικὲς ἀσθένειες καὶ θεραπεύει μὲ τὸν λόγο του ὅσους ἐνοχλοῦνται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα. Τέλος νικάει καὶ τὸν “ἔσχατο ἐχθρό”, τὸν θάνατο. Τὸ ἔδειξε αὐτὸ ἀνασταίνοντας νεκροὺς καί, κυρίως, ἀνασταίνοντας τὸν ἑαυτό του. Ὅλα ὅσα κάνει ὁ Κύριος τὰ κάνει “ὡς ἐξουσίαν ἔχων”. Γιὰ νὰ κάνη κάποιο θαῦμα δὲν ἐπικαλεῖται κανέναν. Δὲν παίρνει ἄδεια ἢ δύναμι ἀπὸ κάπου γιὰ νὰ νικήση τὴν ὁποιαδήποτε ἀσθένεια. Γιὰ παράδειγμα διατάζει αὐτὸς μόνος του τὴν θάλασσα καὶ αὐτὴ γαληνεύει. Παντοδύναμος εἶναι ὁ λόγος του. Αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ αἰτία κάθε ἐξουσίας στὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ καὶ τὰ καταχθόνια. Αὐτὴν τὴν ἐξουσία, ποὺ ἔχει ὁ Κύριος ὡς Θεός, τὴν ἐκχώρησε στοὺς μαθητές του. Σημειώνει σχετικὰ ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος· “Προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν”. Τοὺς εἶπε· “Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπροὺς καθαρίζετε, νεκροὺς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε”. Μὲ αὐτὴν τὴν ἐξουσιοδότησι μποροῦν πλέον οἱ μαθητές του νὰ κάνουν ὅσα ἔκανε ὁ ἴδιος, ὄχι μόνον θεραπεῖες ἀσθενειῶν, ἀλλὰ μέχρι καὶ ἀναστάσεις νεκρῶν. Μόνο ποὺ δὲν ἔχουν ἀπὸ μόνοι τους ἐξουσία. Τὰ πάντα τοὺς τὰ ἐκχωρεῖ ὁ Κύριος. Κάνουν θαύματα, ἀλλ’ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ ἔχουν τὸ ἐπιθυμητὸ θαυμαστὸ ἀποτέλεσμα.
Στὴν περίπτωσι τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου στὴν Λύδδα, ὁ ἀπόστολος Πέτρος δὲν ἐνεργεῖ “ὡς ἐξουσία ἔχων”, ἀλλ’ ἀντλεῖ τὴν ἐξουσία ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἀπευθυνόμενος στὸ παράλυτο τοῦ λέγει· “Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη”. Δηλαδὴ ὅταν μίλησε στὸν Αἰνέα, ἔτσι λέγανε τὸν παράλυτο, δὲν τοῦ εἶπε· Σὲ κάνω καλά, σήκω πάνω. Ἀλλὰ λέγει· “Σὲ θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός”. Τὴν θεραπεία τὴν ἔκανε ὁ Κύριος, ἀλλὰ μέσω τοῦ μαθητοῦ του Πέτρου. Ὁ μαθητὴς μεταφέρει ὄχι δική του ἐξουσία, ἀλλ’ ἐπικαλεῖται τὴν δύναμι καὶ ἐξουσία ποὺ τοῦ ἔχει ἐκχωρήσει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸ τὸ ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Πέτρος ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου, ὅπου οἱ ἀρχιερεῖς τοὺς ρωτᾶνε μὲ ποιὰ δύναμι ἢ ποιὸ ὄνομα ἐπικαλοῦνται καὶ κάνουν τὰ ἔργα. Γράφει τὸ κείμενο· “Στήσαντες αὐτοὺς ἐν μέσῳ ἐπυνθάνοντο· ἐν ποίᾳ δυνάμει ἢ ποίῳ ὀνόματι ἐποιήσατε τοῦτο ὑμεῖς”; Τότε ἐνισχυμένος ὁ Πέτρος ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, ὄχι μόνο ὁμολόγησε πὼς αἴτιος τῆς θεραπείας εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ἀλλὰ καὶ τοὺς εἶπε μὲ παρρησία ὅτι εἶναι οἱ σταυρωτές. “Τότε Πέτρος πλησθεὶς Πνεύματος Ἁγίου εἶπε πρὸς αὐτούς· . . . γνωστὸν ἔστω πᾶσιν ὑμῖν καὶ παντί τῷ λαῷ Ἰσραὴλ ὅτι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὃν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, ἐν τούτῳ οὗτος παρέστηκεν ἐνώπιον ὑμῶν ὑγιής”.
Τὸ δεύτερο θαῦμα ποὺ ἀναφέρεται στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἀνάστασις νεκροῦ ἀνθρώπου. Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀμφιβάλλη γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου; Ὁ Κύριος μὲ τὴν δική του ἀνάστασι ὄχι μόνο νίκησε κατὰ κράτος “τὸν ἔσχατο ἐχθρό” τὸν θάνατο, ἀλλὰ τὸν παρέδωσε νικημένο στοὺς μαθητές του, ὥστε καὶ αὐτοὶ νὰ μποροῦν νὰ τὸν ἐμπαίζουν. Τελείωσε ἡ ἐξουσία τοῦ θανάτου. Ὅπως ὁ Κύριος στὸν τάφο τοῦ φίλου του Λαζάρου καλεῖ τὸν νεκρὸ νὰ βγῆ ἀπὸ τὸν τάφο μὲ τὴν γνωστὴ φρᾶσι· “Λάζαρε δεῦρο ἔξω”, ἔτσι καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος “θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. Ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε”. Ὁ Χριστὸς νίκησε τὸν θάνατο καὶ τὸ ἴδιο κάνουν καὶ οἱ μαθητές του. Βρεῖτε μία ἄλλη πίστι, μία ἄλλη θρησκεία ἢ βρεῖτε ἕναν ἀρχηγὸ πίστεως ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ νὰ νίκησε τὸν θάνατο, νὰ πέθανε καὶ νὰ ἀναστήθηκε. Βεβαίως δὲν θέλω νὰ τοποθετήσω στὴν ἴδια σειρὰ τὸν Χριστὸ μὲ ὁποιονδήποτε λεγόμενο ἀρχηγὸ πίστεως, διότι δὲν εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλούς, εἶναι μόνος καὶ ἀληθινός. Δὲν εἶναι ἕνας ἀπὸ τούς, ὅπως τοὺς λένε, μύστες. Εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ποὺ ἐθελουσίως ἔπαθε καὶ αὐτοδυνάμως ἀνέστη. Μόνος καὶ ἀνεπανάληπτος. Αὐτὸς εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ ὅμοιό του δὲν θὰ βρεῖτε ποτέ. Θὰ πῶ εἴτε σᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, εἴτε θέλετε νὰ πιστεύσετε εἴτε ὄχι, ἀνέστη ὁ Κύριος, ὁ μόνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο.
Στὴν δὲ ἀνάστασι τῆς Ταβιθᾶς βλέπομε τὸν ἀπόστολο Πέτρο νὰ προσεύχεται πρὶν ἀπὸ τὸ θαῦμα ἐπικαλούμενος ἔτσι τὴν βοήθεια καὶ ἐπέμβασι τοῦ Κυρίου. Στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ οἱ ἀπόστολοι τελοῦν θαύματα καὶ ἀνασταίνουν νεκρούς. Ἡ ἀνάστασις τῆς Ταβιθᾶς εἶναι ἀπόδειξις καὶ ἐπιβεβαίωσις τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, διότι μόνον ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο μπορεῖ νὰ δώση τὴν ἐξουσία κατὰ τοῦ θανάτου καὶ στοὺς μαθητές του. Ἡ ἀνάστασις τῆς Ταβιθᾶς ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Πέτρο ἐπαληθεύει τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ποὺ τοὺς εἶπε κοντὰ στὰ ἄλλα τὸ καί “νεκροὺς ἐγείρετε”. Ἐμεῖς πιστεύομε ὅτι ὅλοι οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου εἶναι ἀλήθεια. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Κυρίου ἐπιβεβαιώνεται μὲ τὸν πιὸ θαυμαστὸ τρόπο στὴν ζωὴ τῶν μαθητῶν του.
Καὶ γιὰ νὰ μὴν σᾶς κουράζω περισσότερο σημειώνω ὅτι, ὅσα τελοῦν οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ὁρατὴ συνέχεια τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου στοὺς αἰῶνες. Δὲν εἶναι ὁ Κύριος διάττοντας ἀστήρ, ποὺ ἔλαμψε στιγμιαῖα στὸν κόσμο καὶ ἔσβησε, ἀλλὰ ἡ μόνη ἀλήθεια καὶ πραγματικότητα. “Ἰδοὺ ἐγὼ εἰμὶ μεθ’ ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου