ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Πρξ 2,1-11)
“Ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα”, δηλαδὴ μὲ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου ἀποκαλύπτεται ὁ Θεὸς Πατέρας. Μὲ τὴν γέννησι τοῦ Ἰησοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ Υἱός, καὶ κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ ἀποκαλύπτεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Κατὰ τὴν ἡμέρα ποὺ συμπληρώθηκαν οἱ πενήντα ἡμέρες ἀπὸ τὴν ἔνδοξη ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ἀποκαλύπτεται, φανερώνεται, ἐκχέεται στὸν κόσμο τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτσι ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀποκάλυψις τῆς τριαδικῆς θεότητος, καὶ πλέον δὲν περιμένομε νὰ προστεθῆ τίποτε ἄλλο στὴν πίστι μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ πίστις μας στὸν Θεό, τὴν ὁποία κατέχει, διασώζει καὶ κηρύττει ἡ Ἐκκλησία μας, ποὺ εἶναι “στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”.
Στὸ βιβλίο Πράξεις Ἀποστόλων, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, περιγράφεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, πῶς ἔγινε ἡ φανέρωσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ διήγησις εἶναι σύντομη, ἐπιγραμματική. Γράφει· “Καὶ ξαφνικὰ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἐκεῖ ποὺ ἦσαν μαζεμμένοι ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, ἕνας ἦχος σὰν ἰσχυρὴ βοὴ ἀνέμου ποὺ κινεῖται μὲ ὁρμή, καὶ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι, στὸ ὁποῖο κάθονταν οἱ ἀπόστολοι. Καὶ παρουσιάσθηκαν σὲ αὐτοὺς γλῶσσες σὰν φλόγες ἀπὸ φωτιὰ νὰ διαμοιράζωνται, καὶ κάθισε ἀπὸ μία γλῶσσα στὸν καθένα ἀπὸ αὐτούς. Καὶ γέμισαν ὅλοι ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες καὶ νὰ κηρύττουν τὶς ὑψηλὲς ἀλήθειες, ὅπως τὸ Πνεῦμα τοὺς φώτιζε καὶ τοὺς ἔδινε δύναμι νὰ μιλοῦν”. Μὲ αὐτὴν τὴν σύντομη καὶ λιτὴ ἀναφορὰ καταγράφεται ἡ φανέρωσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ φανέρωσις αὐτὴ εἶχε στοιχεῖα ποὺ τὰ ἀντιλήφθηκαν οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς αἰσθήσεις τους. Τὸ Πνεῦμα “ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας”. Ἄκουσαν ἕναν ἦχο νὰ κατεβαίνη ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ὁ ἦχος αὐτὸς ἦταν ὅμοιος μὲ βίαιη πνοή, μὲ δυνατὸ ἄνεμο. Τὸ ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι βίαιη πνοή, ἀλλὰ ἔτσι τὸ αἰσθάνθηκαν οἱ ἄνθρωποι, τονίζεται τό “ὥσπερ”, ἔτσι σάν νὰ φυσάη δυνατὸς βίαιος ἄνεμος. Ὄχι μόνον τὸ ἄκουσαν, ἀλλὰ καὶ τὸ εἶδαν, διότι “ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός”. Ἔγιναν ὁρατὲς γλῶσσες φωτεινὲς σὰν φλόγες. Πάλι θὰ ποῦμε ὅτι τὸ ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι πύρινες γλῶσσες, ἀλλὰ ἔτσι σὰν πύρινες γλῶσσες ἐμφανίσθηκε καὶ ἔγινε ὁρατό. Καὶ μάλιστα “ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν”, ἀπὸ μία πύρινη γλῶσσα κάθισε πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ καθενός.
Καὶ ἀφοῦ φανερώθηκε μὲ αὐτὰ τὰ δύο αἰσθητὰ στοιχεῖα· “ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας” καί “γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός”, δηλαδὴ μὲ ἦχο καὶ φῶς, στὴν συνέχεια “ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου”. Δὲν μπορῶ νὰ μὴν ὑπογραμμίσω αὐτὸ τὸ σημεῖο. Εἶναι ἀσύλληπτο γιὰ τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου τὸ γεγονός, ὅπου τὸ πήλινο καὶ φθαρτὸ ἀνθρώπινο σῶμα γίνεται δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει ἡ φρᾶσις· “Ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου”. Ὅπως ὁ Υἱὸς καταδέχθηκε νὰ σκηνώση μέσα σὲ ἕνα πήλινο καὶ φθαρτὸ ἀνθρώπινο σῶμα, νὰ κυοφορηθῆ ἐπὶ ἐννέα μῆνες μέσα στὸ σῶμα τῆς Θεοτόκου μέχρι νὰ γεννηθῆ, ἔτσι καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καταδέχεται νὰ σκηνώση στὰ ἀνθώπινα σώματα, ἀφοῦ “ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου”.
Εἶναι ἰδιαίτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ μπορῆ νὰ δέχεται μέσα του τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ δώση στὸν ἄνθρωπο, στὸ πλᾶσμα του, τὴν δυνατότητα νὰ ἑνωθῆ μὲ αὐτόν. Ἐξ ἄλλου ἡ “μέθεξις”, ἡ ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, εἶναι ὁ τελικὸς καὶ ἀνώτατος σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ φθάση καὶ νὰ βρῆ τὸν Θεὸ ἀπὸ μόνος του, μὲ τὶς δικὲς του δυνάμεις, ὁ Θεός, κινούμενος ἀπὸ ἀγάπη, κατέρχεται νὰ συναντήση τὸν ἄνθρωπο. Ταπεινώνεται καὶ φανερώνεται, καὶ ἀποκαλύπτεται στὸν ἄνθρωπο, ὥσπου νὰ γίνη ἡ συνάντησις Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου.
Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὄχι μόνον φανερώθηκε, ἀλλὰ καὶ σκήνωσε μέσα στὸν ἄνθρωπο. Ἐπενήργησε δὲ κατὰ τρόπο ποὺ ἄφησε ἔκπληκτα τὰ πλήθη. Διότι οἱ ἀπόστολοι, μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ξαφνικά “ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι”. Οἱ ἀπόστολοι ἦσαν ἄνθρωποι ἄσημοι, ἄγνωστοι, ἀγράμματοι καὶ ξαφνικά, ἀφοῦ γέμισαν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο, ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως τοὺς χάριζε αὐτὴν τὴν ἰκανότητα νὰ μιλοῦν τὸ Πνεῦμα. Τοὺς ἄκουγαν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔμεναν μὲ τὴν ἀπορία, “πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν”; Ἡ ἀπορία τους ἦταν πῶς ἀκοῦνε τοὺς ἀποστόλους νὰ μιλοῦν στὴν διάλεκτο ποὺ ὁ καθένας γεννήθηκε. Καὶ δὲν ἦταν λίγοι αὐτοί. “Ἦσαν δὲ ἐν Ἰερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν”, οἱ ὁποῖοι “ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν”. Στὰ Ἰεροσόλυμα κατοικοῦσαν ἄνδρες εὐλεβεῖς ἀπὸ κάθε ἔθνος, ποὺ ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ὅλοι αὐτοὶ ἄκουγαν τοὺς ἀποστόλους νὰ τοὺς μιλοῦν στοῦ καθενὸς τὴν διάλεκτο. Ἕνα πολυεθνικὸ ἀκροατήριο ἀκούει τοὺς Γαλιλαίους νὰ τοὺς μιλοῦν σὲ κάθε διάλεκτο. Τὸ πολυεθνικὸ καὶ πολύγλωσσο πλῆθος τὸ ἀποτελοῦσαν· “Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνη, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοι τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες” καὶ ὅλοι αὐτοὶ ἄκουγαν τοὺς ἀποστόλους νὰ τοὺς μιλοῦν στὶς δικές τους γλῶσσες. Αὐτὸ ἂν δὲν εἶναι θαῦμα μέσα στὸ θαῦμα τῆς φανερώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Αὐτὴ εἶναι ἡ Πεντηκοστή!
Καὶ ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἀποκαλύφθηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ ἔχομε ὁλοκληρωμένη τὴν ἀποκάλυψι τῆς θεότητος, ἔχομε καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὸν κόσμο. Ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς ἡμέρας, ὅπως τὸ ἀκούσαμε, μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ ὡς ἡ ληξιαρχικὴ πρᾶξις τῆς γεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἀπὸ τότε πορεύεται μέσα στὸν κόσμο. Ὄχι χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές του ὅτι θὰ πέμψη ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐκπορεύεται, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας. Καί “ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν”. Ἔκτοτε ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν παρουσία του ὁδηγεῖται ἀπ’ αὐτὸ καὶ ἀλάνθαστα κατέχει τὴν ἀλήθεια ποὺ σώζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου