ΠΑΣΧΑ  ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ

Πάσχα εἶναι ἡ διάβασις, τὸ πέρασμα. Τὸ πέρασμα τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης ἀπὸ τὸν περιούσιο λαό ἔμεινε ὡς προτύπωσις τῆς διαβάσεως ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ζωή, ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό, τελικὰ προτύπωνε τὴν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἐφ ’ὅσον, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πιστεύομε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη, ἔτσι ὁ Θεὸς καὶ τοὺς κοιμηθέντας, διὰ τοῦ Ἰησοῦ, θὰ τοὺς πάρη πάρη μαζί του. Καταλαβαίνομε ὅτι μᾶς περιμένει ὅλους μία ἀνάστασις, ἕνα πέρασμα ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς φθορᾶς στὸν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας καὶ αἰωνίου ζωῆς.

Τὸ Γένος μας ζυμωμένο μὲ τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως, ἀνέδειξε τὸ Πάσχα πηγὴ δυνάμεως σὲ ὅλες τὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς πολυτάραχης πορείας του. Καὶ πάντα, ἀπόδειξις τὸ ὅτι ὑπάρχομε ἀκόμα, ἔκαμνε τὴν διάβασι, τὸ πέρασμα, καὶ ξεπερνοῦσε τὰ δύσκολα. Στηριγμένο στὴν στέρεη πέτρα τῆς πίστεως στὸν Χριστό, νικοῦσε τὴν φθορὰ καὶ συνέχιζε τὴν ἱστορικὴ πορεία στὸν κόσμο. Πάντα ἔκαμνε Πάσχα. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, τὸ Πάσχα τὸ θρησκευτικό, γινόταν Πάσχα τοῦ Ἔθνους, Πάσχα τὸ Ἑλληνικόν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐξακολουθεῖ τὸ Πάσχα νὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἑορτὴ τῶν Ἑλλήνων, ἔστω καὶ ἂν τὸ θρησκευτικὸ μέρος τῆς ἑορτῆς εἶναι ἀπομειωμένο σήμερα.

Οἱ τουρκοπατημένοι ραγιάδες ἔδιναν καὶ ἔπαιρναν τὴν εὐχή «Καλὴ Ἀνάστασι», ἢ «Καλὸ Πάσχα». Τὴν ἄκουγαν οἱ κατακτητὲς καὶ τὴν ἀνέχονταν ὡς θρησκευτική. Ὅμως οἱ Ἕλληνες ἐννοοῦσαν τὴν ἀνάστασι τοῦ Γένους, ἔδιναν ἐθνικὸ νόημα καὶ περιεχόμενο στὴν πασχαλιάτικη εὐχή. Τὸ Πάσχα γιὰ τοὺς Ἕλληνες, σήμαινε τὴν ἀνάστασι τοῦ Γένους, σήμαινε τὴν Ἐθνεγερσία, τὴν ὁποία καὶ ὁ Πατροκοσμᾶς τὴν συνέδεσε μὲ δύο Πασχαλιές.

Τότε ποιός «λογικός» ἄνθρωπος στηριγμένος στους ἀριθμοὺς καὶ ὅλα τὰ δεδομένα, μποροῦσε νὰ περιμένη τὴν ἐξανάστασι τοῦ Γένους; Καὶ ὅμως οἱ πρόγονοί μας ἔκαναν τὸ θαῦμα, διότι θαῦμα εἶναι ἡ ὑπέρβασι τῶν φυσικῶν δεδομένων γιὰ μιὰ στιγμή, χωρὶς αὐτὰ νὰ καταργοῦνται. Αὐτὸ τὸ θαῦμα δὲν ἦταν τὸ πρῶτο. Οἱ Ἕλληνες τὸ ἔζησαν πολλὲς φορὲς στὸ παρελθόν. Θέλω νὰ πῶ ὅτι καὶ τώρα τὸ θαῦμα θὰ ξαναγίνη σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν δαιμόνων τῆς κολάσεως. Κόντρα σὲ τόκους καὶ δανειστὲς καὶ ἀγορές. Οἱ Ἕλληνες μπορεῖ νὰ εἴμαστε «ἀνάδελφο γένος», δηλαδὴ μπορεῖ νὰ μὴν ἔχωμε ἀνθρώπους για στήριγμα, ἀλλὰ ἔχομε τὸν «Κύριο τῶν δυνάμεων» μαζί μας. Καί «εἰ ὁ Κύριος μεθ’ ἡμῶν οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν». Μὲ τὸν Κύριο μαζί μας, Πάσχα θὰ κάνωμε πάλι.

Πάσχα θὰ κάμνωμε πάντα, ὅσο ὁ Κύριος θὰ εἶναι μαζί μας, ποὺ σημαίνει ὅσο ἐμεῖς θὰ στηριζόμαστε στὸν Κύριο. Θεμέλιο σταθερὸ εἶναι μόνον ὁ Χριστός, ὁ μόνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο καὶ τὴν φθορά, ὁ μόνος ποὺ δίνει βέβαιη ἐλπίδα στὸν ἄνθρωπο. Καὶ μᾶς προειδοποιεῖ μὲ τὸν ἀδιάψευστο λόγο του· «Μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία».

Στὸν νικητὴ τοῦ θανάτου ἀποθέτομε τὶς ἐλπίδες μας. Σὲ αὐτὸν στρεφόμαστε, μετανοημένοι γιὰ τὴν ἀσέβειά μας, καὶ περιμένομε μὲ τὴν παντοδύναμη δεξιά του νὰ περάσωμε τὴν θάλασσα τῶν δυσκολιῶν, καὶ νὰ συνεχίσωμε τὴν ἱστορικὴ πορεία μας.   Καλό Πάσχα Ἑλληνικό!

(Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ "ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ")