ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (4,18-23)
Σήμερα τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀρχίζει μὲ τὴν φρᾶσι, «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ…», καὶ ἑπομένως ἔχομε περικοπὴ ποὺ διηγεῖται κάποιο γεγονὸς ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Κυρίου μας.
Πραγματικά, ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος καταγράφει τὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διάλεξε καὶ κάλεσε τοὺς πρώτους Μαθητές του.
Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ ποῦμε πρῶτα ὅτι ἔπρεπε ὁ Κύριός μας νὰ συγκροτήση μιὰ ὁμάδα μαθητῶν, ποὺ θὰ ἀκούση τὴν διασκαλία του, θὰ ἰδῆ τὰ θαύματά του, θὰ μαθητεύση κοντά του, καὶ, ὅταν θὰ ἔρθη ὁ καιρὸς, αὐτοὶ οἱ μαθητὲς θὰ γίνουν οἱ ἀπόστολοι, ποὺ θὰ συνεχίσουν τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, καὶ θὰ συνεχίζεται αὐτὸ, μὲ τοὺς διαδόχους τους, δηλ. τοὺς κληρικοὺς, ἀσταμάτητα στοὺς αἰῶνες.
Τὴν ἐκλογὴ τῶν μαθητῶν του δὲν τὴν ἔκανε ἀπὸ σπουδαίους, μορφωμένους, πλουσίους, πτυχιούχους, ὀνομαστούς. Τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι ἀνθρώπινο, οὔτε στηρίζεται σὲ ἀνθρώπινα δεδομένα καὶ δυνατότητες κοσμικές. Ἡ σωτηρία εἶναι ἔργο τῆς χάριτος. Ἑπομένως αὐτοὶ ποὺ θὰ ἐργασθοῦν, πρέπει νὰ εἶναι δοχεῖα τῆς χάριτος, ἐργαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Τὰ κριτήρια εἶναι οὐράνια, πνευματικά, ἐσωτερικά, τῆς καρδιᾶς.
Καθὼς λοιπὸν περπατοῦσε ὁ Ἰησοῦς στὴν παραλία τῆς Γαλιλαίας, μὲ τὸ θεϊκὸ του βλέμμα διέκρινε τὰ πρόσωπα, ποὺ ἦταν κατάλληλα προετοιμασμένα, γιὰ νὰ δεχθοῦν τὴν οὐράνια κλῆσι. Θυμηθεῖτε τὴν ἐκλογὴ καὶ κλῆσι τοῦ προφήτου Δαβίδ. Σὲ ἀντικατάστασι τοῦ βασιλιᾶ Σαούλ, λέγει˙ «Ζητήσει Κύριος ἑαυτῷ ἄνθρωπον κατὰ τὴν καρδίαν αὐτοῦ»(Α΄Βασ. 13,14). Δηλ. Θὰ ἀναζητήση ὁ Κύριος γιὰ τὸν ἑαυτόν του ἄνθρωπο κατὰ τὴν δική του θέλησι, ποὺ θὰ ἀναλάβει τὰ βασιλικὰ καθήκοντα.
Ἔτσι «εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ», ποὺ ἦταν «κατὰ τὴν καρδίαν αὐτοῦ». Αὐτοὶ ἦταν οἱ κατάλληλοι, καὶ ἂς ἦταν ἁπλοὶ ψαράδες καὶ ἄσημοι καὶ ἀγράμματοι. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώθηκε ἀμέσως, διότι μόλις τοὺς εἶπε˙ «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», αὐτοὶ ἄφησαν τὰ δίκτυα, τὴν δουλειά τους, τὸ ἐπάγγελμά τους, καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Τὸν ἀκολούθησαν μὲ ἀπέραντη ἐμπιστοσύνη. Δὲν τοὺς ὑποσχέθηκε τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὁρίζουν τὰ δεδομένα τοὺ ἀνθρωπίνου βίου. Καὶ ἀλήθεια, τί πάει νὰ πῆ ὁ λόγος˙ «Ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»; Τί ὑπόσχεσι καὶ τί κίνητρο εἶναι αὐτό, ἀλήθεια; Καὶ ὅμως τὸν ἀκολούθησαν. Τὸν ἀκολούθησαν διότι ἦσαν «κατὰ τὴν καρδίαν Του».
Ἐμεῖς βλέπομε σήμερα πῶς ἐνεργοῦσε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀποροῦμε, ἢ καλύτερα θαυμάζομε. Εἶναι θαυμαστὴ ἡ ἐπιλογὴ τῶν πρώτων μαθητῶν. Τὸ ἴδιο καὶ θαυμαστότερο εἶναι καὶ ἡ κλῆσις τῶν ἑπομένων δύο μαθητῶν, τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰωάννου, ποὺ εἶναι παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, διότι αὐτοὶ καὶ ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως στὴν πρόσκλησι τοῦ Κυρίου καὶ ἐγκατέλειψαν, ὄχι μόνον τὰ δίκτυα, ἀλλὰ καὶ τὸν πατέρα τους.
Βεβαίως δὲν ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ οἱ ψαράδες αὐτοὶ τῆς Γαλιλαίας ἔβλεπαν τὸν Χριστό. Ἦταν πρῶτα ἀκροατὲς καὶ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Δηλ. εἶχαν θρησκευτικὰ ἐνδιαφέροντα. Τοὺς ἀπασχολοῦσαν τὰ θέματα τῆς πίστεως, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ νόμου, τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὁ Πρόδρομος ὑπέδειξε τὸν Χριστὸ στὸν Ἀνδρέα καὶ τὸν Ἰωάννη, ὅταν εἶπε τὸ˙ «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Καὶ αὐτοὶ τὸν ἀκολούθησαν, καὶ ἕνα ὁλόκληρο ἀπόγευμα συζητοῦσαν μαζί του. Ἔτσι τὸν γνώρισαν καὶ σαγηνεύθηκαν. Γι’ αὐτό, ὅταν τοὺς κάλεσε ἀνταποκρίθηκαν ἄμεσα. Τὸ ἤθελαν καί, μᾶλλον, τὸ περίμεναν. Εἶχαν ἀνοικτὴ τὴν καρδιά τους στὸν οὐρανό. Περίμεναν τὴν πραγματοποίησι τῶν προφητειῶν γιὰ τὸν Μεσσία, τὸν Ἐρχόμενο, τὸν Λυτρωτή καὶ Σωτῆρα. Περίμεναν τὸν Χριστό. Αὐτὸ φαίνεται στὰ λόγια τῶν δύο ἑπόμενων μαθητῶν, δηλ. τοῦ Φιλίππου καὶ τοῦ Ναθαναήλ. Ο Φίλιππος εἶπε˙ «Ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ». Δηλ. αὐτὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ἔγραψε ὁ Μωϋσῆς στὸν νόμο καὶ οἱ προφῆτες, τὸν βρήκαμε, εἶναι ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ. Φαίνεται ὅτι μελετοῦσαν τὸν νόμο καὶ τοὺς προφῆτες, καὶ περίμεναν τὴν ἐκπλήρωσι τους.
Ἔτσι συναντήθηκαν ἡ δική τους θέλησι, ἡ κλίσις, μὲ τὴν πρόσκλησι, τὴν κλῆσι, ποὺ τοὺς ἔκανε ὁ Θεός. Τοὺς κάλεσε καὶ αὐτοὶ ἀπάντησαν.
Ὁ Κύριος δὲν ἐξαναγκάζει, δὲν ἐξαπατᾶ, δὲν παρασύρει κανέναν μὲ ὑποσχέσεις. Ἁπλᾶ καλεῖ καὶ περιμένει τὴν δική μας ἀνταπόκρισι. Ἂν ἐμεῖς δὲν θέλομε, καὶ παραμένομε ἀσυγκίνητοι στὴν παρουσία του, θὰ μᾶς ἀφήση καὶ θὰ καλέση ἄλλους. Εἶναι κρίσιμο νὰ ἀναγνωρίσουμε πότε καὶ πῶς μᾶς καλεῖ. Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ πάντα καὶ συνεχῶς, γιὰ νὰ γίνουμε μαθητές του, καὶ μᾶς καλεῖ μὲ πολλοὺς τρόπους. Σὲ ἐμᾶς μένει νὰ τὸν διακρίνουμε, νὰ κάνουμε τὸ δικό μας βῆμα καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε.
Τὰ βήματα τῶν ἀποστόλων ἀκολούθησαν ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ θαυμαστὴ πρόσκλησις τοῦ Κυρίου καὶ ἀπάντησις τῶν μαθητῶν του, δὲν ἦταν ἕνα γεγονὸς γιὰ τότε ἢ ποὺ ἔγινε μιὰ φορά. Συνεχίζεται ἐπαναλαμβανόμενο μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ θὰ γίνεται αὐτὸ μέχρι τὴν συντέλεια τῶν αἰώνων. Μέχρι τὴν συντέλεια τῶν αἰώνων ἄνθρωποι θὰ ἀκοῦνε τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου καὶ θὰ τὸν ἀκολουθοῦν. Θὰ τὸν ἀκολουθοῦν ἐγκαταλείποντας ὅ,τι τοὺς δένει μὲ τὸν κόσμο, πάντα τὰ ὑλικά, διότι ὁ Χριστὸς εἶναι τὰ πάντα, αὐτὸς εἶναι τὸ πᾶν.
Ἄμποτε αὐτὸ νὰ τὸ καταλάβωμε ὅλοι. Καὶ ὅλοι νὰ ἀκούσωμε τὴν φωνή του καὶ ὅλοι νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴν πρόσκλησί του. Καὶ γιατὶ μόνο οἱ ἄλλοι, οἱ ἀναρίθμητοι ἅγιοι, καὶ ὄχι καὶ ἐμεῖς;
Πέρνομε τώρα τὴν σταθερὴ ἀπόφασι καὶ γινόμαστε μαθητές του. Καὶ δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ καλῆται νὰ γίνη μαθητὴς Ἐκείνου, τοῦ μόνου διδασκάλου, τοῦ διδασκάλου ποὺ διδάσκει καὶ χαρίζει τὴν σωτηρία. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου