ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ, (Πρξ 5,12-20)
Μετὰ τὴν ἀνάστασι καὶ ἀνάληψι τοῦ Κυρίου οἱ μαθητές του ἔμειναν χωρὶς τὴν προσωπικὴ παρουσία του. Ὅμως εἶναι σίγουροι καὶ βέβαιοι ὅτι ὁ διδάσκαλός τους δὲν κατοικεῖ στοὺς νεκρούς. Εἶναι ἀναστημένος. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ κηρύξουν. Ἔχουν μπροστά τους ἕνα ἔργο. Φωτισμένοι ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, κατὰ τὴν ὑπόσχεσι τοῦ Κυρίου, μποροῦν τώρα νὰ συνεχίσουν τὸ ἔργο ποὺ τοὺς ἀνέθεσε. Νὰ πορευθοῦν καὶ νὰ διδάξουν πάντα τὰ ἔθνη, νὰ γίνουν “μάρτυρές του ἔν τε Ἰερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς”.
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τοὺς βλέπομε νὰ δίνουν τὴν μαρτυρία τους στὰ Ἰεροσόλυμα. Ὡς χῶρο γιὰ τὸ ἔργο τους ἔχουν ἐπιλέξει τὸ κέντρο λατρείας τῶν Ἰουδαίων, δηλαδὴ τὸν Ναό. Εἶναι ὅλοι οἱ μαθητὲς συγκεντρωμένοι “ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος”. Χῶρος ὅπου μποροῦν νὰ προσευχηθοῦν, χῶρος ὅπου ἀκούγεται ὁ Νόμος καὶ οἱ Προφῆτες, χῶρος ὅπου συγκεντρώνεται πλῆθος πιστῶν Ἰουδαίων οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στὴν κοινὴ λατρεία. Ἐδῶ τώρα “διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά”. Οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου βρίσκονται στὸν Ναὸ καὶ ἐπιτελοῦν, ἐνεργοῦν θαύματα. Αὐτὰ εἶναι “τὰ σημεῖα καὶ τέρατα”.
Βλέπομε ὅτι τὸ πρῶτο σημαντικὸ στοιχεῖο ποὺ σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, γι’ αὐτὴν τὴν ἀρχικὴ δραστηριότητα καὶ δημόσια παρουσία τῶν ἀποστόλων, εἶναι τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔκαμναν. Οἱ ἀπόστολοι πῆραν ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν ἐξουσία τοῦ “πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ”. Τώρα βλέπουν νὰ φυγαδεύωνται ὅλες οἱ ἀσθένειες ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς πλησίαζαν ἱκετευτικὰ. “Διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων” σημαίνει ὅτι οἱ ἀπόστολοι μὲ τὰ χέρια τους ἀκουμποῦσαν πάνω στὰ σώματα τῶν ἀσθενῶν. Εἶχαν δεῖ ἤδη κατὰ τὴν τριετῆ δρᾶσι του τὸν Κύριό τους νὰ ἀκουμπάη τὸ χέρι του στὸ μάτι τοῦ τυφλοῦ ἢ στὸ αὐτὶ τοῦ κωφοῦ ἢ στὸ στόμα τοῦ μογγιλάλου, ἢ νὰ πιάνη τὸ χέρι τῆς πεθερᾶς τοῦ Πέτρου, γιὰ παράδειγμα. Κατὰ τὸν ἴδο τρόπο ἀντιμετωπίζουν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ οἱ ἴδιοι, “διὰ τῶν χειρῶν”. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ γράμμα ἢ κατὰ λέξι ἑρμηνεία. “Διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων” σημαίνει ἀκόμα ὅτι καὶ ἡ παρουσία, ἡ συμβουλή, ὁ λόγος τῶν μαθητῶν, ἐπενεργοῦσε θεραπευτικά. Τά “σημεῖα καὶ τὰ τέρατα” γίνονταν ὅσο ὑπῆρχε ἡ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο παρουσία τῶν μαθητῶν. Διότι θὰ σημειώση παρακάτω τὸ κείμενο πὼς καὶ μόνο “ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου κἂν ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν” ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ γίνη θαῦμα θεραπευτικό. Περαστικὸς ὁ Πέτρος μέσα στὸ πλῆθος, μὲ τὴν σκιὰ τοῦ σώματός του πάνω στοὺς ἀναμένοντας ἀσθενεῖς, ἐνεργοῦσε θαύματα.
Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μαθητὲς ἀποτελοῦν μία ὁμάδα. Ἐμφανίζονται στὸ Ναὸ ὅλοι μαζί. “Ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος”. Τοὺς διακρίνει ἡ σύμπνοια, ἡ ὁμαδικότητα, ἡ κοινὴ δρᾶσις. Αὐτὰ τώρα στὴν ἀρχή. Διότι σὲ λίγο θὰ γίνεται ἀνάθεσις ἔργου καὶ θὰ ἀποστέλωνται ὁ κάθε μαθητὴς σὲ διαφορετικὸ τόπο ἱεραποστολῆς.
Ἄξιο προσοχῆς εἶναι τὸ ὅτι δροῦν, τώρα στὴν ἀρχὴ τουλάχιστον, ἀνενόχλητοι. Ἡ σημείωσις “τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς” εἶναι σημαντική, διότι μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγο ζοῦσαν κάτω ἀπὸ ἕνα φόβο, τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων. Κλειδαμπαρώνανε τὼν χῶρο ὅπου ἦσαν, καὶ τώρα δημόσια δροῦν καὶ κανένας ἀπὸ τοὺς λοιποὺς δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ. “Οἱ λοιποί” εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι, τὸ σύστημα τὸ ρωμαϊκό, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ὁδήγησαν τὸν διδάσκαλό τους στὸν σταυρό. Καὶ ἡσύχασαν, ὅπως ἔκτοτε γίνεται πάντα. Πίστευσαν ὅτι σταυρώνοντας τὸν Ἰησοῦ κλείνουν μιὰ ὑπόθεσι ἐνοχλητική. Δὲν μόρεσαν οὔτε νὰ ὑποπτευθοῦν μὲ ποιὸν ἔχουν νὰ κάνουν. Ὁ Ἰησοῦν Χριστός δὲν ἦταν ἕνα ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ψευδομεσσίες καὶ σωτῆρες ποὺ ξεσήκωναν τὸν λαό σὲ κινήματα καὶ μετὰ τοὺς ἐγκατέλειπαν θύματα τῶν λεγεώνων. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἕνας καὶ μόνος Θεὸς ἀληθινός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο. Μὲ τὴν σταύρωσί του ὁλοκλήρωσε τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία του, ἀλλὰ ἄρχισε τότε νὰ ἁπλώνεται ἡ λύτρωσις σὲ ὅλο τὸ κόσμο, γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ παρουσία ὅλων τῶν μαθητῶν στὴν στοὰ Σολομῶντος καὶ ἡ ἐκεῖ δρᾶσις τους εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς καινῆς ἐποχῆς τῆς Χάριτος.
Καὶ ἐνῶ “οἱ λοιποί” δὲν τολμοῦν νὰ παρενοχλήσουν τὴν δρᾶσι τῶν ἀποστόλων, ὁ λαὸς δείχνει τὸν θαυμασμό του. Ἀποδέχεται τὸ ἔργο τους, θαυμάζει καὶ τὸ διαφημίζει. “Ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός”. Ὁ λαὸς ἐπαινεῖ τὴν δρᾶσι τῶν ἀποστόλων καὶ τὴν στηρίζει. Ἡ φήμη διαχέεται, καὶ φθάνει σὲ ὅλη τὴν χώρα ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Ἰεροσολύμων. Τὸ σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς λίγο πιὸ κάτω· “Συνήρχετο δὲ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἰερουσαλήμ, φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες”. Πλήθη λαοῦ ἀπὸ τὶς γύρω πόλεις συγκεντρώνονται στὰ Ἰεροσόλυμα φέρνοντας μαζί τους ἀρρώστους ἀλλὰ καὶ ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἐνοχλοῦσαν ἀκάθαρτα πνεύματα, καὶ ὅλοι αὐτοὶ θεραπεύονταν.
Μποροῦμε ἀσφαλῶς νὰ συμπεράνωμε καὶ νὰ δοῦμε νοερὰ νὰ προστρέχουν πλήθη πονεμένων ἀνθρώπων, ποὺ ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τῶν ἰατρικῶν δεδομένων τῆς ἐποχῆς, νὰ ἀποζητοῦν ἴασι καὶ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς ἀσθένειες τὶς σωματικές, καὶ πετυχαίνουν τὸν σκοπό τους. Τὸ δὲ θαυμασιότερο εἶναι ὅτι “ἐθεραπεύοντο ἅπαντες καὶ οἱ ὀχλούμενοι ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων”. Αὐτὲς οἰ περιπτώσεις ἔδειχναν ὅτι ἡ ἐξουσία τῶν ἀποστόλων ξεπερνοῦσε τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα. Εἶχαν ἐξουσία κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων. Καὶ ἡ ἐξουσία αὐτὴ δὲν εἶναι ἐπιστημονική, δὲν στηρίζεται σὲ γνώσεις ἢ χρῆσι φαρμάκων, ἀλλ’ εἶναι ἐξουσία θεία, προερχομένη ἄνωθεν. Βεβαίως καὶ γιὰ τὴν θεραπεία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν ἡ ἐξουσία τους εἶναι ἄνωθεν, ἀφοῦ καὶ μόνον ἡ σκιὰ τους ἐπιφέρει θεραπεία, πολὺ περισσότερο ὅμως τοῦτο ἰσχύει στὶς περιπτώσεις δαιμονοπληξίας.
Οἱ ἀπόστολοι κάνουν τὸ πρῶτο ξεκίνημα τοῦ ἔργου γιὰ τὸ ὁποῖο ἐπιλέχθηκαν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, καὶ θὰ γίνη στὴν συνέχεια καθημερινὴ ἀσχολία, ὑπεύθυνη ἀποστολὴ καὶ μαρτυρία μέσα στὸν κόσμο. Καὶ θὰ ἀπαληθευθῆ ὁ προφητικὸς λόγος· “Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου