ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (Φιλιπ 4,4-9)
Μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ διανύσαμε τὴν εὐλογημένη καὶ κατανυκτικὴ περίοδο τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς, καὶ ἤδη ζοῦμε τὸν θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου. Ἀνέστησε τὸν φίλο του τετραήμερο Λάζαρο, καὶ ὁ λαὸς τὸν ὑποδέχεται μὲ τιμὲς στὰ Ἰεροσόλυμα. ἡ Βαϊφόρος σηματοδοτεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ Πάθους. Ἀπὸ τώρα μπαίνομε στὴν ἁγία καὶ μεγάλη ἑβδομάδα τῶν παθῶν ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν θάνατο τοῦ θανάτου καὶ τὴν λάμψι τῆς ζωῆς, τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ.
Κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἐπιλεγμένο ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολή περιέχει στοργικὲς προτροπὲς καὶ ὁδηγίες τοῦ Παύλου. Καὶ ἐμεῖς τὶς ἀκοῦμε μὲ προσοχή.
“Χαίρετε”. Μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος νὰ χαιρώμαστε. Ἡ χαρὰ εἶναι ὄχι μόνον εὐχάριστο συναίσθημα, ἀλλὰ τὸ ζητούμενο στὴν ζωή μας. Ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται κυνηγὸς τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτὸ προσπαθεῖ μὲ μύριους τρόπους νὰ ζῆ μέσα στὴν χαρά, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέρνει. Ἐπινοεῖ διασκεδάσεις, διάφορες ἀσχολίες, καὶ μύριους τρόπους γιὰ νὰ κρατήση τὴν χαρά, καὶ πάντα ὡστόσο φαίνεται ὅτι οἱ θλίψεις κυριαρχοῦν. Καὶ πῶς ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει λέγοντας· “Νὰ χαίρεσθε πάντοτε, πάλιν σᾶς λέγω νὰ χαίρεσθε”; Διευκρινίζοντας προσθέτει· “Ἐν Κυρίῳ”. Τὴν χαρὰ δὲν θὰ τὴν βροῦμε στὸ ποτό, στὸν χορό, στὸ τραγούδι, στὸ ξενύχτι, καὶ ὅπου τέλος πάντων λανθασμένα προσπαθοῦμε νὰ τὴν βροῦμε. Χαρὰ πραγματικὴ καὶ μόνιμη ποὺ ξεκουράζει καὶ εὐφραίνει τὴν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται κοντὰ στὸν Κύριο.
“Γνωσθήτω τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν”. Ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ ἐνεξικακία, ἡ ἐπιείκεια καὶ ἡ ὑποχωρητικότητα ὄχι μόνον πρέπει νὰ διακρίνουν ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ ἀρετὲς γνωστὲς σὲ ὅλους, διότι μποροῦν νὰ διδάξουν πιστοὺς καὶ ἀπίστους.
“Μηδὲν μεριμνᾶτε”. Ἂν ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα ποὺ μᾶς βασανίζει καὶ μᾶς ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα εἶναι οἱ μέριμνες τοῦ βίου. Ἡ φροντίδα καὶ ἡ σκέψις γιὰ τὴν ἐξασφάλισι τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὴν συντήρησί μας, γιὰ τὴν ἐπιβίωσί μας, εἶναι ὁ σάρακας ποὺ δὲν ἀφήνει περιθώρια νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ πνευματικὰ καθήκοντα. Παραμελοῦμε τὴν ψυχή μας ἐπειδὴ οἱ μέριμνες ἀπαιτοῦν ὅλο τὸν χρόνο καὶ κάθε μας διάθεσι καὶ δύναμι. Ζοῦμε τὴν μεγάλη ἀπάτη ὅτι ἐμεῖς μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσωμε κάθε ἀνάγκη. Ξεχνᾶμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας ποὺ λέγει “ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν”. Θέλομε χωρὶς τὸν Κύριο νὰ λύσωμε τὰ προβλήματά μας. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ λάθος μᾶς βγάζει ὁ ἀπόστολος ὅταν λέγει· Μὴ ἀφίνετε τὸν ἑαυτό σας νὰ καταληφθῆ ἀπὸ μέριμνες καὶ φροντίδες, ἀλλὰ γιὰ κάθε τι ποὺ σᾶς χρειάζεται κάντε το γνωστὸ στὸν Θεὸ μὲ τὰ αἰτήματα τῆς προσευχῆς. Μαζὶ μὲ τὰ αἰτήματα νὰ ἐκφράζετε καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη σας στὸν Θεὸ γιὰ ὅσα μέχρι τώρα μᾶς χάρισε. Μὲ ἄλλα λόγια, γιὰ νὰ εἶναι ἀποτελεσματικὴ ἡ δική μας ἐργασία καὶ προσπάθεια πρέπει νὰ ἔχη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι μὲ ἐμπιστοσύνη ἀποθέτομε τὰ αἰτήματά μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Τὴν λύσι στὰ προβλήματά μας θὰ τὴν πάρωμε ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἐδῶ βεβαίως χρειάζεται νὰ δυναμώσωμε τὴν πίστι μας καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸν Κύριο. Ἡ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ μέσα, ποὺ ἔχομε ἀναπτύξει στὸν τομέα τῆς τεχνολογίας καὶ ἐπιστήμης γενικά, δὲν μᾶς ἀφίνουν περιθώρια ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Καὶ ὅμως μόνον ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ εἶναι αὐτὴ ποὺ φέρνει τὴν γαλήνη καὶ τὴν εἰρήνη στὴν ψυχή, διότι μόνον μὲ τὴν παντοδύναμι χάρι τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσωμε ὅλα τὰ προβλήματα, αὐτὰ ποὺ οἱ δικές μας μέριμνες καὶ φροντίδες ἀδυνατοῦν νὰ λύσουν.
“Λογίζεσθε”. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ μόνο ὂν ποὺ μπορεῖ καὶ λογίζεται, σκέπτεται, κρίνει, διότι εἶναι ὂν λογικό. Ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ βάσις τῆς ἐλευθερίας του, τοῦ αὐτεξουσίου του, διότι μπορεῖ νὰ ἐπιλέγη τοὺς λογισμούς του. Οἱ ἀσκητικοὶ πατέρες προτρέπουν νὰ κάνωμε πάντοτε καλοὺς λογισμούς. Μακρυὰ ἀπὸ ἁμαρτωλὲς φαντασίες καὶ σκέψεις ποὺ μᾶς μολύνουν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνει μία προτροπὴ καὶ λέγει· Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα εἶνα ἀληθινά ὅσα εἶναι τίμια καὶ σεβαστὰ, ὅσα εἶναι δίκαια μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ὅσα εἶναι ἀμόλυντα καὶ καθαρά, ὅσα ἀρέσουν στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ὅσα ἔχουν καὶ δίνουν καλὸ ὄνομα καὶ ὑπόληψι, κάθε ἀρετὴ καὶ κάθε τι ποὺ εἶναι ἀξιέπαινο, αὐτὰ καὶ μόνον νὰ συλλογίζεσθε.
Ἔπρεπε νὰ κάνη αὐτὴν τὴν προτροπή, διότι ἀπὸ τὸν λογισμὸ ἀρχίζει καὶ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ ἔλλειψις ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό. Οἱ μέριμνες εἶναι λογισμοί, ποὺ καὶ δὲν λύνουν τὰ προβλήματά μας καὶ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς εἰρήνης. Ὁ λογισμὸς ἐκκολάπτει καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχὴ καὶ μεγάλος ἔλεγχος γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν λογισμῶν μας. Διότι δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀσταθὲς καὶ εὐόλισθο ἀπὸ τὸν λογισμό. Ὅλοι βιώνομε τὴν ἄσχημη ἐμπειρία καὶ γνωρίζομε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας πόσο εὔκολα καὶ ἀσυναίσθητα περιπίπτο-με σὲ λογισμοὺς ἁμαρτωλούς. Θέλομε νὰ κάνωμε καλοὺς λογισμοὺς καὶ συλλαμβάνομε τὸν ἑαυτό μας νὰ βουλιάζη σὲ ἐφάμαρτες φαντασίες καὶ λογισμούς. Μὲ τὸ θέμα ἀσχολήθηκαν πολλοὶ πατέρες καὶ ἔχουν κατά-γράψει τρόπους καὶ μεθόδους ἀντιμετωπίσεως τῶν κακῶν λογισμῶν.
Ἀπὸ τοὺς πρώτους διδάξαντες εἶναι καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Διότι ἀφοῦ προέτρεψε γιὰ καλοὺς λογισμούς, σημείωσε στὴν συνέχεια· Δηλαδὴ ὅσα μάθατε καὶ παραλάβατε καὶ ἀκούσατε στὴν προφορική μου διδασκαλία, ὅσα ἐπὶ πλέον εἴδατε στὴν ὅλη μου ζωὴ καὶ συμπεριφορά, αὐτὰ καὶ σεῖς νὰ κάνετε. “Ταῦτα πράσσετε”. Ὁ ἅγιος Παῦλος δὲν ἔκαμνε διδασκαλία γιὰ νὰ μάθουν οἱ πιστοί, ἀλλὰ γιὰ νὰ πράξουν καὶ νὰ βιώσουν ὅσα δίδασκε. Δὲν εἶναι σπουδαῖο νὰ μάθωμε, ἀλλὰ νὰ τηρήσωμε τὴν διδασκαλία. Καὶ ὁ Κύριος εἶχε πεῖ· “Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες αὐτόν”.
Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας θὰ φέρει τὸ αἴσιο ἀποτέλεσμα· “Καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν”. Νωρίτερα σημείωσε ὅτι, ὅταν ἐμπιστευόμαστε στὸν Θεὸ τὰ προβλήματά μας, ἡ ἀμεριμνησία φέρνει εἰρήνη ποὺ σκεπάζει τὶς καρδιές μας. Τώρα συπληρώ-νει λέγοντας ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ φέρνει τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ τῆς εἰρήνης νὰ εἶναι μὲ ἐμᾶς. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ στόχος ὅλου τοῦ ἀγῶνος τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς. Φτάνομε στὸ τέλος ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου