ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29.09.2013

ΚΥΡΙΑΚῌ ΔΕΚΑΤῌ ΤΕΤΑΡΤῌ (Β΄Κορ 1,21-2,4)

Τὴν περασμένη Κυριακὴ στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὴν προτροπὴ νὰ ἀγρυπνοῦμε γιὰ τὴν πίστι, ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε καὶ δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Καὶ ὄχι μόνον νὰ μένουμε σταθεροὶ σὲ αὐτήν, ἀλλὰ καὶ συνεχῶς νὰ τὴν δυναμώνουμε μέσα μας καὶ νὰ τὴν αὐξάνουμε. Σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο πάλι γιὰ τὴν πίστι, ἀλλὰ δίνει μία ἄλλη πλευρὰ τοῦ θέματος. Πῶς εἴμαστε σίγουροι γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας; Ποιὸς μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ πίστις μας εἶναι ἀληθινή; Μᾶς ὑποσχέθηκε τόσα ὁ Θεός, ὅσα μάτι ἀνθρώπου δὲν εἶδε ποτέ, θὰ πραγματοποιηθοῦν οἱ ὑποσχέσεις; Ἐμεῖς θέλομε σιγουριά, ἐγγύησι.

Μᾶς δίνει καὶ αὐτὴν τὴν ἐγγύησι γιὰ τὴν ὁποία γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Ὁ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός». Δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ μᾶς βεβαιώνει καὶ μᾶς σιγουρεύει, ἐμᾶς μαζί μὲ σᾶς, νὰ εἴμαστε στὸν Χριστό, καὶ ποὺ μᾶς ἔχει χρίσει μὲ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Καὶ συμπληρώνει στὴν συνέχεια· «Ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Δηλαδὴ ὁ ἴδιος ἔχει βάλλει καὶ τὴν σφραγῖδα του πάνω μας, γιὰ νὰ φαινόμαστε ὅτι εἴμαστε δικοί του, καὶ ἔβαλε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στὶς καρδιές μας ὡς ἐγγύησι καὶ προκαταβολὴ, ὅλων τῶν ὑποσχέσεων.

Ὁ Κύριος μᾶς ἀποκάλυψε τὴν πίστι, καὶ ἔδωσε καὶ ὑποσχέσεις σὲ ὅσους τὸν πιστέψουν. Οἱ ὑποσχέσεις ἀναφέρονται στὰ μέλλοντα, στὴν αἰώνια ζωή, στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αὐτὰ διδάσκει καὶ ὁ ἀπόστολος, καὶ ὅλοι οἱ διάδοχοι τῶν ἀποστόλων, ἀλλὰ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ὑποσχεθῆ τίποτε. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ κάνη μόνον ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ ἐδῶ ὁ Παῦλος μᾶς θυμίζει αὐτὴν τὴν ἀλήθεια καὶ μάλιστα λέγει ὅτι τὴν ἐγγύησι γιὰ τὰ μέλλοντα τὴν ἔχει ἀνάγκη καὶ ὁ ἴδιος. Δὲν ἐξαιρεῖ τὸν ἑαυτό του. Ὁ Θεὸς μᾶς βεβαιώνει ἐμᾶς μαζὶ καὶ ἐσᾶς. Ἐμεῖς δὲν ὑποσχόμαστε οὔτε δίνομε τίποτε. Τὰ πάντα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν Θεό, αὐτὸς τὰ ὑπόσχεται, αὐτὸς τὰ δίνει. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς μᾶς βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων του. Λέγει καὶ ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος· Τὴν βεβαιότητα νὰ στέκεστε ἐσεῖς στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐγὼ ὁ διδάσκαλός σας, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μᾶς τὴν δίνει.

Αὐτὸ γίνεται συνεχῶς. Δὲν λέγει· μᾶς «βεβαίωσε», ἀλλὰ μᾶς «βεβαιώνει». Τὴν πίστι μας δὲν τὴν στηρίζομε σὲ γνώσεις, ἀλλὰ σὲ καταστάσεις, σὲ βιώματα, ὅπως λέμε. Ζοῦμε μέσα μας κάποιες μαρτυρίες ποὺ μᾶς δυναμώνουν στὴν πορεία μας. Μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχη ἀπέραντες γνώσεις, νὰ ἔχη νοῦ ὀξύτατο, ἀλλὰ ἂν δὲν μετέχει ἡ καρδιά, ἂν δὲν βιώνει καὶ δὲν νοιώθει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τὸ ὄφελος εἶναι πολὺ μικρό. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν λόγο του καὶ πιστεύσουμε, ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλὰ μᾶς δίδει συνεχῶς μαρτυρίες γιὰ τὴν ἀλήθειά του. Ἔγραψε καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν πρώτη του ἐπιστολή· «ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν». Αὐτὰ τὰ βιώματα μᾶς δίνουν δύναμι καὶ κουράγιο καὶ χαρὰ νὰ συνεχίζουμε τὴν πνευματικὴ πορεία. Τοὺς ἁγίους, τοὺς μάρτυρες, δὲν τοὺς στήριζαν οἱ γνώσεις, ἀλλὰ τὰ βιώματα. Θυμηθεῖτε τὸν ἅγιο Στέφανο. Εἶχε γνώσεις καὶ ἔπειθε τοὺς συζητητές του, ἀλλὰ ζοῦσε καὶ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ὅταν ἔλεγε· «Βλέπω ἀνοικτοὺς τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ νὰ κάθεται στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός». Αὐτὸ εἶναι βίωμα ἐσωτερικὸ καὶ προσωπικό, εἶναι καὶ μαρτυρία καὶ βεβαίωσι, εἶναι ἐγγύησι ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός. Καὶ ἐὰν ἀπὸ ἐδῶ ἀπὸ τὴν γῆ ἔβλεπε τὴν ἁγία Τριάδα, πόσα περισσότερα θὰ ἀπολάμβανε στὸν οὐρανό; Τὰ ὅσα εἶδε ἀπὸ ἐδῶ ἦταν μόνον ὁ ἀρραβῶνας τοῦ Πνεύματος στὴν καρδιά του. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ ἀπόστολος μὲ τὰ λόγια· «καὶ δοὺς τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Τὰ ὅσα ἐδῶ βιώνομε εἶναι μόνο προκαταβολὴ τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ μᾶς. Κατὰ τὸν ἅγιο Θεοφύλακτο «εἰ δὲ τὸν ἀρραβῶνα ἔδωκε, καὶ τὸ πᾶν δώσει πάντως».

Μαζὶ μὲ τό «βεβαιῶν», ποὺ γίνεται συνέχεια στὴν ζωὴ τοῦ πιστοῦ, ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος καὶ τό «χρίσας», κάτι ποὺ ἔγινε μιὰ φορά. Μὲ τὴν λέξι χρίσας μᾶς θυμίζει μία πρακτική, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸν παλαιὸ καιρὸ ἡ ἀναγόρευσις τῶν βασιλέων καὶ ἱερέων γινόταν μὲ τὴν χρῖσι ἐλαίου. Δηλαδὴ στάζανε λάδι στὸ κεφάλι καὶ ἔτσι ἀναγνωριζόταν κάποιος σὲ ἕνα ὕψιστο ἀξίωμα. Αὐτὸ ἔγινε καὶ σὲ κάθε πιστό. Μᾶς τὸ ἔκανε ὁ Θεός. Μᾶς ἔχρισε δηλαδή, τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, προφῆτες καὶ βασιλεῖς καὶ ἱερεῖς. Γράφει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος· «Τέτοιος εἶναι ὁ κάθε ἕνας ποὺ βαπτίσθηκε. Προφήτης, ἀφοῦ εἶδε ὅσα μάτι δὲν μπορεῖ νὰ δῆ καὶ αὐτὶ νὰ ἀκούση. Ἱερεύς, ἀφοῦ ὀφείλει νὰ προσφέρη τὸν ἑαυτό του θυσία ζωντανή, ἁγία καὶ ἀρεστὴ στὸν Θεό. Βασιλεύς, ἀφοῦ ἔχει γίνει υἱὸς τοῦ παμβασιλέως καὶ κληρονόμος τῆς βασιλείας, ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ὅσο ζῆ ἐξουσιάζει τοὺς λογισμούς, καὶ βρίσκεται πάνω ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο».

Μᾶς ἔχρισε, ἀλλὰ καὶ μᾶς σφράγισε. Ἔβαλε πάνω μας τὴν σφραγίδα του γιὰ νὰ δείξη ὅτι εἴμαστε δικοί του. Σημειώνει ἐδῶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος· «Ὅπως ὑπάρχει σφραγῖδα στοὺς στρατιῶτες, ἔτσι καὶ στοὺς πιστοὺς πέφτει πάνω τους τὸ Πνεῦμα. Καὶ ἕνας λειποτάκτης γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτός. Οἱ Ἰουδαῖοι σφραγῖδα εἶχαν τὴν περιτομή. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἔχομε τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος».

Ὅμως αὐτὸ τὸ τόσο μεγάλο καὶ τιμητικὸ ἀξίωμα, ἡ τόσο ὑψηλὴ θέσις στὴν ὁποία μᾶς ἀνέβασε ὁ Θεός,  κατὰ τὸν Χρυσόστομο, μᾶς δημιουργεῖ κάποιες ὑποχρεώσεις· «Ἐμεῖς ἀφοῦ γνωρίσουμε τὰ παραπάνω καὶ ἀντιληφθοῦμε τὸ μεγάλο ἀξίωμά μας, πρέπει νὰ ἐπιδείξωμε βίο ἀντάξιο τῆς χάριτος, γιὰ νὰ μπορέσωμε βεβαίως νὰ ἐπιτύχωμε καὶ τὴν οὐράνια βασιλεία. Διότι οἱ ὑποσχέσεις γιὰ τὴν σωτηρία μας πραγματοποιήθηκαν ἀσφαλῶς  μέσω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποδείχθηκαν ἀληθινές, καὶ αὐτὲς ἐμεῖς τὶς κηρύττομε γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός». Γιὰ νὰ γίνωμε μέτοχοι τῶν ὑποσχέσεων δὲν μπροῦμε νὰ παραμένωμε ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφοροι. Προσπαθοῦμε νὰ προσαρμόσωμε τὴν συμπεριφορά μας, τὴν ὅλη μας ζωή, ἔτσι ὥστε νὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τὰ ὅσα ἀναμένωμε νὰ ἀπολαύσωμε. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος, μᾶς βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, καὶ θέλει νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό. Μένει νὰ δείξωμε ὅτι καὶ ἐμεῖς θέλομε νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό, ὄχι μόνο μὲ λόγια, μὲ τὴν καύχησι ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί, ἀλλὰ Χριστιανοὶ στὴν πρᾶξι, Χριστιανοὶ τῶν ἔργων ὄχι μόνο τῶν λόγων.