ΚΥΡΙΑΚῌ ΔΕΚΑΤῌ ΤΡΙΤῌ (Α΄Κορ 16,13-24)
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λίγο πρὶν κλείσει τὴν πρώτη ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ἀπὸ τὴν Ἔφεσο στοὺς Κορινθίους, δίνει ἐπιγραμματικὲς ὁδηγίες γιὰ τὴν ὅλη συμπεριφορὰ τῶν πιστῶν. Καὶ βεβαίως δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ γιὰ τὴν κοινωνικὴ συμπεριφορά, ἀλλ’ ἀναφέρεται κυρίως στὴν πίστι.
Τὰ παραγγέλματά του εἶναι σχεδὸν μονολεκτικά· «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε». Σήμερα θὰ ἔγραφε· Μένετε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί, σταθῆτε στέρεοι καὶ ἀκλόνητοι στὴν πίστι, νὰ φανῆτε γενναῖοι ἄνδρες, νὰ πάρετε δύναμι καὶ ἰσχύ. Ὅλα ὅσα λέγετε καὶ κάνετε νὰ γίνωνται μὲ ἀγάπη. Αὐτὲς τὶς παραγγελίες ἢ ὁδηγίες, ποὺ εἶναι βασικὲς καὶ οὐσιαστικὲς γιὰ τὴν σωστὴ πνευματικὴ πορεία μας, πρέπει νὰ τὶς δοῦμε μὲ ἰδιαίτερη προσοχή.
Γιὰ νὰ καταλάβωμε καλύτερα τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μποροῦμε νὰ πάρωμε κάποιες εἰκόνες ἀπὸ τὴν στρατιωτικὴ ζωή. Τὶ κάνει ὁ στρατὸς ὅταν ἀναλαμβάνει τὸ ἔργο νὰ φυλάξη τὰ σύνορα; Τοποθετεῖ σὲ καίρια σημεῖα σκοπιές, καὶ οἱ φρουροὶ δὲν σταματοῦν οὔτε γιὰ ἕνα λεπτό, μέρα καὶ νύκτα, νὰ παρατηροῦν καὶ νὰ ἐλέγχουν κάθε κίνησι, ἕτοιμοι νὰ σημάνουν συναγερμὸ σὲ περίπτωσι ὑπόπτων κινήσεων τοῦ ἐχθροῦ. Καὶ ἀλλοίμονο ἂν οἱ σκοποὶ ἀποκοιμηθοῦν καὶ δώσουν τὴν εὐκαιρία νὰ κινηθῆ ἐλεύθερα ὁ ἐχθρός. Μεταφέρει αὐτὴν τὴν εἰκόνα ὁ ἀπόστολος στὴν πνευματικὴ ζωή. Οἱ πιστοί βρισκόμαστε μονίμως σὲ ἐμπόλεμη κατάστασι μὲ τὸν ἀρχαίκακο διάβολο. Αὐτὸς κινεῖται ὕπουλα, στήνει παγίδες καὶ προσπαθεῖ ἀδιαλείπτως νὰ μᾶς ὑποτάξη. Ἐμεῖς πρέπει νὰ βρισκόμαστε συνεχῶς, μέρα καὶ νύκτα, σὲ ἐγρήγορσι, νὰ τὸν παρακολουθοῦμε, καί, ἐὰν χρειασθῆ, νὰ ἀποτρέπωμε κάθε δόλια κίνησί του. Κάθε ἀμέλεια ἢ ὀλιγωρία, κάθε νυσταγμὸς ἢ ἀδιαφορία μπορεῖ νὰ ἀποβῆ καταστροφικὴ γιὰ τὴν ψυχή μας. Ἡ ἐντολὴ «γρηγορεῖτε» γίνεται ἔτσι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ὅταν ὁ Κύριος βρισκόταν στὸν κῆπο τῶν ἐλαιῶν, μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, ζήτησε ἀπὸ τοὺς μαθητές του αὐτὸ ἀκριβῶς. Ἐπὶ πλέον πρόσθεσε τό· «καὶ προσεύχεσθε». Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε ἀποτελεσματικὰ χωρὶς τὴν ἄνωθεν βοήθεια καὶ συνδρομή. Μὲ τὴν προσευχὴ ὁ πιστὸς δέχεται τὴν θεϊκὴ βοήθεια γιὰ νὰ εἶναι ἀποτελεσματικὸ τὸ ἔργο του. Καὶ στὴν συνέχεια ὁ Κύριος δικαιολόγησε τό «γρηγορεῖτε» λέγοντας· «ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Ὁ πειρασμὸς εἶναι ὁ μεγάλος κίνδυνος. Ὁ πειρασμὸς εἶναι ἔργο, εἶναι παγίδα, τοῦ διαβόλου. Θὰ τὴν ἀποφύγωμε ὅταν ἔχωμε ἀνοικτὰ τὰ μάτια μας, ὅταν βρισκόμαστε σὲ ἐγρήγορσι. Νὰ γιατὶ ὁ ἀπόστολος παραγγέλλει λέγοντας· «Γρηγορεῖτε».
«Στήκετε ἐν τῇ πίστει». Ὁ στρατὸς ἔχει χρέος, ὄχι μόνον νὰ παρακολουθεῖ ἀδιαλείπτως τὶς κινήσεις τοῦ ἐχθροῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν ὑποχωρῆ ἀπὸ τὶς θέσεις του. Δὲν παραδίδει οὔτε σπιθαμὴ τοῦ πατρίου ἐδάφους. Μένει στὶς θέσεις του μέχρι θανάτου. Παρομοίως καὶ ὁ πιστὸς, γρηγορεῖ ἀλλὰ καὶ μένει σταθερὸς στὴν πίστι του. Δὲν ὑποχωρεῖ οὔτε κατὰ κεραία στὰ θέματα τῆς πίστεως. Δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐξαιρέση ἀπὸ τὴν πίστι κανένα ἄρθρο. Δὲν μπορεῖ νὰ προσθέση κανένα ἄρθρο, οὔτε ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ διορθώση κανένα ἄρθρο τῆς πίστεως. Ὅσα δίδαξε καὶ μᾶς φανέρωσε, καὶ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριος, αὐτὰ μένουν στὸν αἰῶνα ἀμετάβλητα, ἀκαινοτόμητα. Σὲ αὐτὰ μένουμε πιστοὶ καὶ ἀμετακίνητοι μέχρι θανάτου.
Στὸν στρατὸ δὲν πηγαίνουν μικρά παιδιὰ, ἀλλὰ ὅταν ἔρχονται σὲ κατάλληλη ἡλικία, καὶ νὰ καταλαβαίνουν καὶ νὰ μποροῦν νὰ ἀσκήσουν τὸ στρατιωτικὸ ἔργο. Ἔτσι καὶ γιὰ τὴν πίστι ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ δειχθῆ, νὰ φανῆ ἄνδρας ὥριμος. Ἡ πίστις ἀποκαλύφθηκε ἅπαξ ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀλλὰ δὲν χορηγεῖται στὸν ἄνθρωπο ἐφάπαξ. Ἡ πίστις εἶναι σωρευτική, προσθετική. Θυμηθεῖτε ἐκεῖνον τὸν πατέρα ποὺ ἔφερε τὸ παιδί του στὸν Κύριο γιὰ θεραπεία. Ὅταν ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἐὰν πιστεύει, ἐκεῖνος παρακάλεσε λέγοντας «πρόσθες ἡμῖν πίστιν». Προστίθεται καὶ στερεώνεται συνεχῶς ἡ πίστις. Ὁ ἄνθρωπος δὲν γεννᾶται ἐνήλικας, ἀλλὰ βρέφος τὸ ὁποῖο βαθμιαία μεγαλώνει καὶ ἀνδρίζεται. Ὅταν εἶναι νήπιο τρέφεται θηλάζοντας γάλα καὶ ὅταν μεγαλώσει τρέφεται μὲ στερεὰ τροφή. Ἔτσι ἐπειδὴ καὶ ἡ πίστις συνεχῶς αὐξάνει λέγει ὁ ἀπόστολος «ἀνδρίζεσθε». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς τοὺς ἔγραψε ὅτι δὲν μπόρεσε στὴν ἀρχὴ νὰ μιλήση μαζί τους ὡς νὰ ἦταν ὥριμοι, γι’ αὐτὸ «γάλα ἐπότισα ὑμᾶς καὶ οὐ βρῶμα». Δὲν σᾶς τάϊσα μὲ ξηρὰ τροφή, ἀλλὰ σᾶς πότισα μὲ γάλα, ἀφοῦ εἴσασταν ἀκόμα νήπιοι. Καὶ ἐδῶ ἀνακύπτει καὶ ἡ εὐθύνη μας. Ἐμεῖς πρέπει νὰ καλλιεργοῦμε καὶ νὰ αὐξάνωμε τὴν πίστι μας καθημερινά. Τό «ἀνδρίζεσθε» δηλώνει μία, ὄχι στιγμιαία, ἀλλὰ συνεχιζόμενη ἐνέργεια.
Ἡ πίστις συνεχῶς αὐξάνει, ἀλλὰ καὶ συνεχῶς ἐπίσης στερεώνεται καὶ γιγαντώνει. Ἡ προτροπὴ «κραταιοῦσθε» ἔρχεται σὰν συνέπεια τῆς ἄλλης προτροπῆς. Ἡ κατάταξις κάποιου στὸν στρατὸ δὲν τὸν κάνει αὐτομάτως στρατιώτη. Γιὰ νὰ γίνη ἐμπόλεμος γυμνάζεται, ἀσκεῖται, ἐκπαιδεύεται συνεχῶς, διότι ἔτσι καθίσταται κατάλληλος καὶ ἱκανός. Ὅσο αὐξάνει καὶ μεγαλώνει ἡ πίστις τόσο γίνεται καὶ πιὸ στέρεη καὶ δυνατὴ. Ἕνα βῆμα μπροστὰ εἶναι καὶ ἕνα σκαλοπάτι πιὸ ψηλά. Ὅσο βεβαιώνεται μέσα στὸν ἄνθρωπο ἡ πίστις γιὰ τὴν ἀλήθεια τόσο καὶ πιὸ σταθερὴ γίνεται. Μεγαλώνει καὶ στερεώνεται τὸ οἰκοδόμημα τῆς πίστεως συνεχῶς.
Μᾶς καλεῖ ὁ ἀπόστολος σὲ ἐπιστράτευσι καὶ δίνει τὶς κατάλληλες διαταγές. Αὐτὲς εἶναι: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε». Ὡς χριστιανοὶ ἀποδεχόμαστε τὶς ἐντολὲς καὶ ἀποφασίζομε νὰ τὶς ἐκτελέσωμε. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσωμε ὅτι στὸ σημεῖο αὐτὸ ὑστεροῦμε πάρα πολὺ. Δυστυχῶς δείχνομε μεγάλη ἀδιαφορία στὰ θέματα τῆς πίστεως. Τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ νὰ αὐξήσωμε τὴν πίστι μας εἶναι μηδαμινό. Τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἐχθρός μας διάβολος κινεῖται ὡς λιοντάρι ποὺ ζητάει ποιὸν νὰ καταπίη, ἐμεῖς ἀμελοῦμε γιὰ τὴν σωτηρία μας. Δὲν εἶναι ἀπορίας ἄξιον, γιατὶ γινόμαστε ἔτσι εὔκολα θύματα αἱρετικῶν κινήσεων. Γιὰ τὴν σωτηρία μας, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο, χρειάζεται ἐγρήγορσις, χρειάζεται σταθερότητα στὴν πίστι, ἀφοῦ ὅμως πρῶτα τὴν γνωρίσωμε, ἀφοῦ κατηχηθοῦμε. Καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως ἀκολούθως θὰ ἀνδριθοῦμε καὶ θὰ παραμείνωμε στέρεοι. Μέχρι ποιὸ σημεῖο; Σὲ μία προσευχὴ λέγει ἡ Ἐκκλησία μέχρι νά· «καταντήσωμεν εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀποσίτου σου δόξης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου