ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Γαλ. 6,11-18)
Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως σήμερα. Δὲν κουράζομαι νὰ κάνω ἐπαναλήψεις γιὰ μερικὰ θέματα. Διότι νομίζω πὼς πρέπει καὶ ζητήματα τυπικῶν διατάξεων νὰ ἀκούγωνται, ὥστε οἱ πιστοὶ νὰ γνωρίζωμε τὶ γίνεται καὶ τὶ λέγεται στὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι, ἂς εἶναι γνωστὸ ὅτι, τρεῖς μεγάλες ἑορτὲς περικλείονται σὲ Κυριακὲς πρὸ καὶ μετὰ τὴν ἑορτή, τὰ Χριστούγεννα, τὰ Φῶτα καὶ ἡ Ὕψωσις τοῦ Σταυροῦ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό ἐπιμυκήνεται ἡ ἑορτὴ μὲ ἐπίκαιρη ὑμνολογία, ἀλλὰ καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἑορτὴ ἀποστολικὰ καὶ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα πληθύνονται. Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα, ποὺ εἶναι Κυριακὴ πρὸς τὴς Ὑψώσεως, ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε εἶναι ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου, καὶ βεβαίως γίνεται λόγος γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος πάντα μᾶς ἐκπλήσσει. Μᾶς ἐκπλήσσει καὶ ὅταν γράφει· «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Μᾶς ἐκπλήσσει διότι ἡ ὅποια καύχησις εἶναι μακρυὰ ἀπὸ τὸν Παῦλο. Εἶχε μύριους πραγματικοὺς καὶ ἀληθινοὺς λόγους νὰ καυχᾶται, καὶ ὅμως δὲν τὸ κάνει. Τὰ πάντα τὰ ἀναγνωρίζει ὡς δῶρα καὶ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, τίποτε δὲν θεωρεῖ δικό του κατόρθωμα. Καὶ ἐδῶ ξαφνικὰ ἐκφράζει μία καύχησι, καὶ αὐτὴ εἶναι ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου. Ἡ ἔκπληξις μας εἶναι μεγάλη διότι τολμάει νὰ καυχᾶται γιὰ τὸν σταυρό. Στὴν ἐποχή του ὁ σταυρός, ἡ σταύρωσις, ὡς τρόπος θανατώσεως προοριζόταν γιὰ τοὺς σκληροὺς παραβάτες τοῦ νόμου, τοὺς κακούργους. Στὴν συνείδησι τοῦ κόσμου ἦταν ὁ πιὸ ἄτιμος θάνατος, καὶ συγχρόνως ὁ πλέον βασανιστικός. Στοὺς κακούργους τέτοιος βασανιστικὸς θάνατος ταίριαζε. Ἔρχεται λοιπὸν ὁ Παῦλος καὶ καυχᾶται γιὰ τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καὶ θέλει νὰ τὸν πιστέψουν, καὶ περιμένει νὰ τὸν ἀκολουθήσουν οἱ ἄνθρωποι. Παραμερίζει τὴν λογικὴ καὶ τὶς συνθῆκες τοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς του, καὶ κάμνει τὸ ἄτιμο ὄργανο θανατώσεως ἔμβλημα καὶ σημαία τοῦ κηρύγματός του, καὶ λόγο καυχήσεώς του. Καλεῖ τὸν κόσμο τῶν ἐθνῶν νὰ γίνη ὁπαδὸς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ πέθανε πάνω στὸν σταυρό! Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ἔκπληξις, εἶναι ἡ ἐπανάστασις ἐναντίον τοῦ κατεστημένου.
Ὁ Παῦλος κηρύτττει τὴν δύναμι τοῦ σταυροῦ. Τὸ ὄργανο ἀτιμίας γίνεται ὄργανο δόξης καὶ σωτηρίας. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀνέβηκε πάνω στὸν σταυρὸ ὁ Κύριος ἔπαψε νὰ εἶναι ἄτιμος. Ὁ Κύριος τὸν ἔκανε Τίμιο. Ὁ σταυρός, τὸ ξύλο τῆς κατάρας, ἔγινε, μετὰ τὴν σταύρωσι τοῦ Κυρίου, ξύλο εὐλογίας. Πάνω στὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου φορτώθηκαν οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου, καὶ αὐτὲς τὶς ἁμαρτίες τὶς ἔσβησε τὸ πανάχραντο αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ποὺ χύθηκε πάνω του. Τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου μετέβαλε τὸν ἀτιμωτικὸ σταυρικὸ θάνατο, σὲ λυτρωτικὸ γιὰ τὸν πεσόντα ἄνθρωπο, σὲ ὄργανο σωτηρίας τῶν παιδιῶν, τῶν ἀπογόνων, τοῦ Ἀδάμ. Αὐτὸν τὸν σταυρό ἔχει γιὰ καύχημα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ βεβαίως αὐτὸν τὸν σταυρὸ πρέπει νὰ ἔχη καύχημα καὶ ὁ κάθε πιστός, ὁ κάθε χριστιανός.
Μᾶς ἀποκαλύπτει ἐσωτερικό του βίωμα, πῶς δηλαδὴ ἐπηρεάσθηκε ὁ ἴδιος ἀπὸ τὸν Σταυρό τοῦ Κυρίου, πῶς λειτούργησε πάνω του ὁ Σταυρὸς τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ ἀποκάλυψις εἶναι στὴν σύντομη φρᾶσι· «Δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ». Σχολιάζοντας αὐτὸ τὸν λόγο ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει· «Τὸν κόσμον φησὶ νῦν, οὐ τὸν οὐρανὸν οὐδὲ τὴν γῆν, ἀλλὰ τὰ βιωτικὰ πράγματα, τὸν ἔπαινον τὸν παρὰ τῶν ἀνθρώπων, τὴν δορυφορίαν, τὴν δόξαν, τὸν πλοῦτον, τὰ τοιαῦτα ἅπαντα τὰ δοκοῦντα εἶναι λαμπρά. Ταῦτα γὰρ μοι νεκρά γέγονε». Μὲ πιὸ ἀπλᾶ λόγια· Ὅταν ἀναφέρει ἐδῶ τὸν κόσμο δὲν ἐννοεῖ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ, ἀλλὰ τὰ βιωτικὰ πράγματα, τὰ ἐπαινετικὰ λόγια τῶν ἀνθρώπων, τὴν ὅλη συμπεριφορὰ καὶ τὸ ὄνομα τὸ σπουδαῖο, τὴν δόξα, τὰ πλούτη, ὅλα ὅσα θωροῦνται στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων λαμπρά, ὅλα αὐτὰ πέθαναν, σταυρώθηκαν, χάθηκαν γιὰ μένα. Ἔτσι μένει γιὰ τὸν μέγα ἀπόστολο λόγος καυχήσεως μόνον ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν θέλει νὰ καυχηθῆ, τοῦ φθάνει ὁ Σταυρός. Ὅλα τὰ θεωρούμενα σπουδαῖα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸν Παῦλο ἔχασαν πιὰ κάθε ἀξία. Πρὶν νὰ τὸν καλέση ὁ Κύριος ἐξω ἀπὸ τὴν Δαμασκό, ἦταν μέγας στὸν Ἰουδαϊσμό. Εἶχε μορφωθῆ στὶς καλύτερες σχολὲς καὶ ἦταν κάτοχος τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας. Καὶ ἦταν ρωμαῖος πολίτης. Αὐτὰ ἦταν γιὰ τὴν ἐποχή του γνωρίσματα σπουδαίων ἀνθρώπων. Ὅμως γιὰ τὸν Παῦλο, μπροστὰ στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ὅλα αὐτὰ τὰ σπουδαῖα «σταυρώθηκαν» καὶ χάθηκαν. Ἀλήθεια τὶ μπορεῖ νὰ σταθῆ δίπλα ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου; Ὅλα μηδενίζονται καὶ χάνουν κάθε νόημα καὶ ἀξία. Μένει ἐκεῖνος μόνον. Καὶ μένει ἐκεῖνος μόνον, ὄχι μόνον γιὰ τὸν Παῦλο, ἀλλὰ τὸ ἴδιο πρέπει νὰ ἰσχύη καὶ γιὰ ἐμᾶς. Τὸ ἴδιο πρέπει νὰ φρονοῦμε ὅλοι οἱ πιστοί. Γιὰ ὅλους μας τὸ τιμιώτερο καὶ ἱερώτερο πρέπει νὰ εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Συμβουλεύει καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγοντας· «Τέτοιος πρέπει νὰ εἶναι ὁ κάθε χριστιανός, τέτοια πάντοτε λόγια νὰ λέγη, δηλαδὴ τὴν καύχησι τοῦ Παύλου».
Νεκρὰ εἶναι ὅλα γιὰ τὸν Παῦλο, ἀλλὰ λέγει στὴν συνέχεια· «κἀγὼ τῷ κόσμῳ», δηλαδὴ καὶ ἐγὼ εἶμαι νεκρὸς γιὰ τὸν κόσμο. Γιὰ αὐτὰ θὰ πῆ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· «Καὶ ἐκεῖνα ἐμοὶ νεκρά, καὶ ἐγὼ ἐκείνοις, καὶ οὔτε αὐτὰ ἑλεῖν με δύναται καὶ χειρώσασθαι· νεκρὰ γὰρ ἐστιν ἅπαξ· οὔτε ἐγὼ ἐπιθυμῆσαι αὐτῶν· νεκρὸς γὰρ αὐτοῖς εἰμι καὶ ἐγώ». Δηλαδὴ καὶ ἐκεῖνα, τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, γιὰ μένα εἶναι νεκρά, καὶ ἐγὼ γιὰ ἐκεῖνα, ἀφοῦ αὐτὰ δὲν μποροῦν νὰ μὲ προτιμήσουν καὶ νὰ μὲ ἐπηρεάσουν, διότι εἶναι μιὰ φορὰ πεθαμένα. Οὔτε ἐγὼ νὰ τὰ ἐπιθυμήσω αὐτά, διότι ἐγὼ εἶμαι νεκρὸς γιὰ αὐτά.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ἔβγαλε τὸν Παῦλο ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου καὶ τὸν ὁδήγησε στὸν κόσμο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας. Τοῦ μένει ἀδιάφορος ὁ κόσμος τῆς ὕλης. Τὸν κάνει νὰ βλέπη κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του τὸν κόσμο χωρὶς καμμία ἀξία, καὶ νὰ ἀνοίγεται πάνω του τὸ μεγαλεῖο τοῦ οὐρανοῦ.
Ὁ λόγος τοῦ Παύλου ὁδήγησε τὸν Χρυσόστομο νὰ θαυμάση λέγοντας· «Εἶδες σταυροῦ δύναμιν, εἰς ὅσον ὕψος ἀνήγαγεν; Οὐ γὰρ δὴ μόνον τὰ τοῦ κόσμοῦ πράγματα ἐνέκρωσεν αὐτῷ πάντα, ἀλλὰ καὶ τῆς πολιτείας τῆς παλαιᾶς ἀνώτερον πολλῷ κατέστησε. Τὶ ταύτης τῆς ἰσχύος ἴσον;»
Εἶδες ποῦ τὸν ἀνύψωσε ἡ δύναμις τοῦ σταυροῦ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου