ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22.12.2013

ΚΥΡΙΑΚῌ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (Ἑβ 11,9-10.32-40)

Σήμερα γίνεται ἡ τελευταία Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ εἶναι ἡ Κυριακὴ πρὸ τῶν Χριστουγέννων. Γι’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἐπιλεγμένο ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, καὶ γίνεται ἀναφορὰ στὴν πίστι ποὺ ἔδειξε ὁ Ἀβραάμ στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούγεται σήμερα, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ κατὰ ἄνθρωπον, ὁ Ἀβραὰμ καταγράφεται πρῶτος στὸ γενεαλογικὸ δένδρο τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι πρόγονός του.

Ὁ Ἀβραὰμ κλήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἀφήση τὴν πατρίδα του καὶ νὰ πάη σὲ γῆ ποὺ θὰ τοῦ δείξη. Καὶ αὐτὸς πίστευσε ἀπόλυτα στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ρώτησε ποῦ θὰ τὸν πάει, τὶ θὰ κάνει στὸν νέο τόπο, γιατὶ νὰ φύγη ἀπὸ τὴν πατρίδα του. Δὲν ρώτησε τίποτε. Δέχθηκε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ πίστευσε χωρὶς δισταγμὸ καὶ καμμία ἀμφιβολία. Ὁ Θεὸς ἁπλῶς τοῦ ὑποσχέθηκε νὰ τοῦ δώση τὴν χώρα, σὲ αὐτὸν καὶ τὰ παιδιά του, τοὺς ἀπογόνους του, ποὺ θὰ γίνουν πλῆθος ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης. Μόνο μὲ τὴν πίστι στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἦρθε καὶ κατοίκησε στὴν γῆ τῆς ὑποσχέσεως, αὐτὴ εἶναι ἡ γῆς τῆς «Ἐπαγγελίας». Ἀλλ’ ἐνῶ τοῦ τὴν ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, αὐτὸς ἔμεινε στὸν νέο τόπο ὡς ξένος, ὡς περαστικός, «πάροικος ἐν γῇ ἀλλοτρίᾳ». Δὲν ἦταν περαστικὸς μόνον μὲ τὰ λόγια, ἀλλὰ τὸ ἔδειξε μὲ τὴν συμπεριφορά του. Διότι δὲν ἔκανε μόνιμη ἐγκατάστασι, γι’ αὐτὸ ἔμενε σὲ σκηνές, σὲ ἀντίσκηνα, ποὺ φανερώνουν τὴν προσωρινότητα. Στὰ ἀντίσκηνα ἔμενε ὁ ἴδιος, καὶ τὸ ἴδιο ἔκαναν ὁ υἱὸς του Ἰσαὰκ καὶ ὁ ἐγγονός του Ἰακώβ, ποὺ ἦσαν συγκληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός.

Εἶναι ἄξιον θαυμασμοῦ τὸ γεγονὸς τῆς ἀπολύτου πίστεως, ποὺ ἔδειξε ὁ Ἀβραὰμ στὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Ὁ πατριάρχης αὐτὸς θεωρεῖται ὁ πατέρας τῆς πίστεως, τέλειο πρότυπο ἀνθρώπου ποὺ ἐμπιστεύεται μὲ ὅλη τὴν καρδιά του τὸν Θεό. Μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα, καὶ ὅπως ἔχομε μάθει ἐμεῖς πάντα νὰ κάνωμε ὑπολογισμοὺς καὶ νὰ ἐμπιστευόμαστε μόνον τὶς δικές μας δυνάμεις καὶ σχέδια, ἡ πρᾶξις τοῦ ὑπακοῆς καὶ ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό, ποὺ ἔδειξε ὁ Ἀβραάμ, φαίνεται παραλογισμός, θὰ λέγαμε σήμερα «αὐτὸ εἶναι τρέλα». Καὶ ὅμως ὁ πατριάρχης, ὅπως ἔδειξε ἡ συνέχεια, δικαιώθηκε ἀπὸ τὰ πράγματα καὶ ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ εἶναι σωτήρια ἐνέργεια. Καὶ ὅταν λέμε ὅτι ὁ Ἀβραὰμ εἶναι πρότυπο πίστεως, ἐννοοῦμε ὅτι τέτοια πρέπει νὰ εἶναι ἡ πίστις ὅλων μας. Κανόνας καὶ δρόμος πίστεως ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ ἐμεῖς ποὺ λεγόμαστε πιστοὶ χριστιανοί.

Γιατὶ ὅμως ζεῖ ὁ Ἀβραάμ, παρὰ τὸν πλοῦτο του, ὡς ξένος καὶ πάροικος στὰ ἀντίσκηνα; Φανερώνει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὅτι δὲν δὲνεται μὲ τὴν γῆ, δὲν θεωρεῖ τὴν γῆ μόνιμη καὶ παντοτεινὴ κατοικία. Περιμένει κάθε στιγμὴ νὰ τοῦ δώση ὁ Θεὸς ἄλλη ἐντολή, τὴν ὁποία θὰ ἐκτελέση χωρὶς καμμία καθυστέρησι. Φανερώνει ἑτοιμότητα καὶ προθυμία ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀβραὰμ δὲν κάνει τὴν δική του ἐπιθυμία. Στὴν ζωή του ἐφαρμόζει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν τὸν ἐπέλεξε τυχαῖα νὰ τὸν κάνη πατριάρχη τοῦ ἐκλεκτοῦ λαοῦ του. Ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὴν γενεά του θὰ προέλθει ὁ Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ προσωρινότητα ποὺ ζοῦσε ὁ Ἀβραὰμ εἶχε καὶ ἄλλο, θαυμασιώτερο λόγο. Τὸν σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέγει ὅτι· «ἐξεδέχετο τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός». Δηλαδὴ πρόσμενε μὲ βεβαιότητα ἕναν ἄλλο κόσμο, μία ἄλλη πόλι ποὺ εἶναι ἀκλόνητα θεμελιωμένη, καὶ τὴν ὁποία ἔκτισε ὁ Θεός. Νὰ γιατὶ εἶναι ἀκόμα πιὸ ἄξια θαυμασμοῦ ἡ πίστις τοῦ Ἀβραάμ. Περιμένει μία πόλι γιὰ τὴν ὁποία δὲν γνωρίζει τίποτε. Καὶ ὅμως εἶναι ἀπόλυτα βέβαιος ὅτι θὰ τὴν κληρονομήσει. Τοῦ τὴν ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν Ἀβραὰμ εἶναι ὑπέρβεβαιος καὶ ἀληθινός. Τόσο βαθειὰ τόσο ἀληθινὰ πιστεύει. Τρέμω τὴν σύγκρισι. Ποιὰ εἶναι ἡ δική μας πίστις;

Τρέμω τὴν σύγκρισι, διότι πίστευε ὁ Ἀβραὰμ χωρὶς νὰ ἔχη τὴν γνῶσι καὶ ἀποκάλυψι ποὺ ἔχομε ἐμεῖς. Ἐμεῖς ζοῦμε μετὰ Χριστόν. Ὁ Χριστὸς, ὅταν ἦρθε ἐδῶ στὴν γῆ, μᾶς δίδαξε καὶ μᾶς φανέρωσε τὰ πάντα γιὰ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, γιὰ τήν «τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός». Δίδαξε πολλὲς παραβολὲς μὲ θέμα τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ στὸ σύνολό της ἡ διδασκαλία του εἶχε θέμα τὴν αἰώνια βασιλεία, τὴν οὐράνια πολιτεία, γιὰ τὴν ὁποία εἴμαστε προορισμένοι. Τότε ἀκόμα δὲν εἶχε ἀκουσθεῖ ὁ Χριστὸς νὰ λέγη· «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου». Σὲ μᾶς ὁ Χριστὸς μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὑπάρχει ἀπὸ τότε ποὺ ὑπάρχει ὁ κόσμος. Καὶ ὅμως ὁ Ἀβραὰμ τὴν πίστευε καὶ τὴν περίμενε. Ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου, ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ σκοπό ἔχει νὰ μᾶς κατευθύνη τὰ βήματα πρὸς τὴν οὐράνια βασιλεία. Γινόμαστε χριστιανοὶ γιὰ νὰ γίνωμε τελικὰ πολῖτες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Τὰ ἐπιβεβαίωσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ ἐρκεῖ μόνον ἡ μαρτυρία του, ποὺ λέγει· «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Γιὰ τὸν Ἀβραὰμ δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀποκάλυψις ποὺ ἔχομε ἐμεῖς. Δὲν ὑπῆρχε ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπῆρχαν οἱ μαρτυρίες τῶν Ἀποστόλων, δὲν ὑπῆρχε ἡ ἐπιβεβαίωσις ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὅμως ἡ πίστις του ἦταν θεμελιωμένη στὸν οὐρανό.

Πέρασε τὴν ζωὴ του στὰ ἀντίσκηνα ὡς πάροικος μὲ τὴν αἴσθησι τῆς προσωρινότητος ἐδῶ στὴν γῆ, ἀλλὰ μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα γιὰ τὴν οὐράνια πατρίδα, μὲ ἀπαρασάλευτη τὴν πίστι στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ παρὰ τὴν πίστι του, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν», δηλαδὴ δὲν πρόλαβαν τὴν πραγματοποίησι τῶν ὑποσχέσεων. Ἐμεῖς ὅμως γνωρίσαμε τὴν Γέννησι τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἑτοιμαζόμαστε σὲ λίγες ἡμέρες νὰ τὴν ἑορτάσωμε. Μυηθήκαμε στὴν διδασκαλία του. Ἔχομε στὴν διάθεσί μας ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν πλήρη ἀποκάλυψι τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ἔχομε καὶ τὴν βιωματικὴ ἐμπειρεία τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ὑπάρχει θέσις γιὰ ἀπιστία, ὀλιγοπιστία, ἀμφιβολία στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἀποδειχθῆ ἡ ἀλήθεια τοῦ λόγου του. Δὲν ἔχομε παρὰ νὰ ἀκολουθήσωμε τὸν δρόμο πίστεως ποὺ ἀκολούθησε ὁ Ἀβραάμ.