ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15.12.2013

ΚΥΡΙΑΚῌ ΕΙΚΟΣΤῌ ΠΕΜΠΤῌ (Ἱερομάρτυρος) (Β΄ Τιμ 1,8-18)

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου, καὶ γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἐπιλέγεται ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν σειρὰ τοῦ Μηνολογίου καὶ ὄχι τοῦ Κυριακοδρομίου. Αὐτὰ τὰ ἔχομε ἐξηγήσει καὶ ἄλλοτε, ἀλλὰ μία ὑπόμνησις μᾶλλον ὠφελεῖ. Ὑπάρχουν λοιπὸν δύο σειρὲς ἀναγνωσμάτων. Ἡ μία καλύπτει ὅλες τὶς ἑβδομάδες μὲ ἀριθμημένες τὶς Κυριακὲς τοῦ ἔτους. Αὐτὸ εἶναι τὸ Κυριακοδρόμιο. Ἡ ἄλλη σειρὰ καλύπτει τὶς μεγάλες μόνον ἑορτὲς καὶ λέγεται Μηνολόγιο. Σήμερα λόγω τῆς μεγάλης ἑορτῆς ἔχομε τὸ κείμενο ἀπὸ τὸ Μηνολόγιο. Εἶναι ὁ ἀπόστολος τοῦ ἁγίου, καὶ θὰ ἀναφερθούμε σὲ ἕνα χωρίο. Αὐτὸ εἶναι τό·

«Ὑποτύπωσιν ἔχε ὑγιαινόντων λόγων ὧν παρ’ ἐμοῦ ἤκουσας, ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Τὸ χωρίο αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὴν δεύτερη ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν μαθητή του Τιμόθεο. Ὁ Παῦλος ἐνδιαφέρεται ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν προαγωγὴ τοῦ Τιμοθέου καὶ τοῦ δίνει σωτήριες ὁδηγίες γιὰ τὴν πνευματική του προκοπὴ καὶ πρόοδο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σωστὴ ἐπιτέλεσι τῶν ἀποστολικῶν του καθηκόντων. Ἀπὸ τὴν φρᾶσι «ὧν παρ’ ἐμοῦ ἤκουσας», συμπεραίνομε ὅτι ὁ Παῦλος, ὡς δάσκαλος τοῦ Τιμοθέου, τοῦ ἔχει διδάξει πολλά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι γραμμένα ὅλα. Τὸ πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ Τιμόθεος, πῶς νὰ λειτουργῆ ὡς ἐπίσκοπος, πῶς νὰ λύνη διάφορα προβλήματα, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ γιὰ τὴν προκοπὴ στὸν πνευματικὸ βίο, σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τοῦ τὰ ἔχει διδάξει ὁ Παῦλος. Τοῦ ἔχει ἀφήσει, κατὰ κάποιο τρόπο εἰκόνα ζωγραφισμένη μὲ ζωηρὰ καὶ ἔντονα χρώματα, μέσα στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ βρίσκη ἀπαντήσεις γιὰ ὅλα τὰ θέματα ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν.

Μὲ τὴν ἐπιστολή του τὸν παραπέμπει στὰ ὅσα τοῦ ἔχει διδάξει κατὰ τὸ παρελθόν. Αὐτὰ νὰ θυμᾶται, διότι ἀποτελοῦν καθαρὴ καὶ σωτήρια διδασκαλία. Οἱ ὑγιεῖς λόγοι τοῦ Παύλου πρέπει νὰ καθοδηγοῦν τὸν Τιμόθεο. Ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν διαγωγή του, ἀλλὰ καὶ ἡ διδασκαλία του ἀποτελοῦν ὑποδείγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν πρέπει νὰ παρεκλίνη ὁ Τιμόθεος. Τόσο στὴν πίστι ὅσο καὶ στὴν ἀγάπη ποὺ καλλιεργεῖ στὶς καρδιές μας ὁ Χριστός. Ἐδῶ ἀναφέρεται μόνον στὴν πίστι καὶ στὴν ἀγάπη, διότι στὶς δύο αὐτὲς ἔννοιες περικλείονται τὰ πάντα. Ἡ πίστις εἶναι τὸ δόγμα καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἠθική, ἡ θεωρία καὶ ἡ πρᾶξις. Ἡ ἀληθινὴ πίστις καὶ ἡ πραγματικὴ ἀγάπη.

Γιατὶ ἐπιμένει ὁ Παῦλος στοὺς ὑγιαίνοντας λόγους; Διότι θέλει νὰ προστατεύση τὸν μαθητή του ἀπὸ σοβαρότατους κινδύνους, τοὺς κινδύνους τῆς πλάνης, τῆς αἱρέσεως. Θέλει νὰ τὸν προστατεύση ἀπὸ τοὺς ψευδοδιδασκάλους, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τότε ἤδη εἶχαν ἐμφανισθεῖ καὶ δημιουργοῦσαν σοβαρά προβλήματα στὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα δὲ ἐπίσημες αἱρετικὲς ὁμάδες ὑπάρχουν ἑκατοντάδες.

Τὸ ἴδιο πρόβλημα ταλανίζει τὴν Ἐκκλησία μέχρι σήμερα, γι’ αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Παύλου παραμένει πάντοτε ἐπίκαιρος καὶ σωτήριος. Πάντοτε θὰ ὑπάρχουν οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἀρρωστημένη διδασκαλία, μὲ τὴν πλάνη τους, παρασέρνουν στὴν ἀπώλεια τὶς ψυχὲς μας. Καὶ ἐδῶ χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή. Οἱ αἱρετικοὶ λειτουργοῦν μὲ πανουργία. Ποτὲ δὲν δείχνουν τὸ πραγματικό τους πρόσωπο. Γιὰ νὰ παρασύρουν τοὺς πιστοὺς ἐμφανίζονται γλυκομίλητοι, εὐπαρουσίαστοι, ποὺ μὲ τέχνη ἐκμεταλλεύονται δύσκολες στιγμὲς ποὺ μπορεῖ νὰ περνάη κάποιος, ὅπως ἀρρώστιες, οἰκονομικὰ προβλήματα, γενικὰ δυσκολίες, καὶ μὲ ὑπουλία διαδίδουν τὶς πλανεμένες διδασκαλίες τους.

Γιὰ νὰ μὴ παρασυρθοῦμε στὶς διάφορες ἐκτὸς Ἐκκλησίας διδασκαλίες φέρνομε μπροστὰ μας τὴν ὑγιαίνουσα διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως τὴν παρέλαβαν ἀπὸ τὸν Κύριο, καὶ τὴν διέδοσαν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης οἱ μαθητές του. Καὶ ὅταν ἐμεῖς δὲν γνωρίζομε, ἀπευθυνόμαστε στοὺς ὑπευθύνους, τοὺς κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Τιμόθεος εἶχε ὡς πρότυπο τὸν Παῦλο. Καὶ ἐμεῖς ἔχομε τὸν Παῦλο, ἀλλὰ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μιμήθηκαν τὸν Παῦλο καὶ τὸν ἀντέγραψαν στὴν ζωή τους. Ἔχομε τὴν παράδοσι τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Ὑπογραμμίζομε ὅτι στὶς ἡμέρες μας ἡ προσοχή μας πρέπει νὰ εἶναι πιὸ μεγάλη, διότι ἀρρωστημένες διδασκαλίες, ποὺ δημιουργοῦν προβλήματα πίστεως καὶ ἀγάπης δὲν ἔχουν πάντα θρησκευτικὴ ἐμφάνισι. Πολλὲς αἱρέσεις ἀναπτύσονται καὶ διαδίδονται μὲ ταχύτητα ὡς κοινωνιστικὰ κινήματα, ἢ ψυχολογικὲς ἐταιρεῖες, συστήματα προερχόμενα ἀπὸ τὴν ἀνατολή, ἀλλὰ καὶ συστήματα ἐπιστημοσύνης μὲ μεταφυσικές, κατὰ κανόνα, προεκτάσεις. Κύριο γνώρισμα ὅλων εἶναι οἱ ὑποσχέσεις γιὰ λύσι θεμάτων, ποὺ σὲ δύσκολες ἐποχές, ὅπως ἡ δική μας σήμερα, βασανίζουν, προβληματίζουν καὶ πιέζουν τοὺς ἀνθρώπους. Ὅποια ὀνομασία καὶ ἂν ἔχουν, βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ἡ διδασκαλία ὅλων αὐτῶν εἶναι νοθευμένη, δὲν εἶναι ὑγιής.

Πιὸ ἐπικίνδυνοι βεβαίως εἶναι οἱ λύκοι ποὺ ἔρχονται μὲ ἐνδυμα προβάτου. Νοθευμένη διδασκαλία ἀκούγεται καὶ ἀπὸ κάποιους πού, κατὰ τεκμήριο, πρέπει νὰ ἔχουν ὑγιαίνουσα διδασκαλία. Πρόκειται γιὰ πρόσωπα ποὺ ἐνεργοῦν μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ὡς ποιμένες, εἶναι ὅμως αὐτονομημένοι καὶ δὲν ὑποτάσσονται στὸν ἐπιχώριο ἐπίσκοπο. Θεωροῦνται προοδευτικοὶ μὲ νέες, σύγχρονες ἰδέες, προσαρμοσμένοι στὰ νέα κοινωνικὰ ρεύματα καὶ δεδομένα. Ἀκόμα πιὸ ἐπικίνδυνοι εἶναι κάποιοι οἱ ὁποῖοι αὐτοανακηρύσσονται «γεροντάδες», μέ προορατικὰ ἢ προφητικά, ἀκόμα καὶ θαυματουργικά «χαρίσματα».

Καὶ οἱ μὲν ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἐκμεταλλεύονται δύσκολες καταστάσεις, ποὺ περνοῦν οἱ ἀνθρωποι, γιὰ νὰ τοὺς παρασύρουν. Οἱ προβατόσχημοι λύκοι, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, χωρὶς κανένα φόβο Θεοῦ ἐκμεταλλεύονται τὴν εὐπιστία καὶ τὴν εὐλάβεια τῶν ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὸ τὸ φαινόμενο τὸ εἶχε προβλέψει ὁ Παῦλος καὶ προειδοποίησε τοὺς πιστοὺς ἐκεῖ στὴν Μίλητο, καὶ εἶπε· «Ἀπὸ σᾶς τοὺς ἴδιους θὰ ἐμφανισθοῦν ἐγωπαθεῖς ἄνδρες ποὺ θὰ διδάσκουν διεστρμμένες καὶ ψεύτικες διδασκαλίες, γιὰ νὰ ἀποσπάσουν τοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὸν ὀρθὸ δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ νὰ τοὺς παρασύρουν μὲ τὸ μέρος τους καὶ νὰ τοὺς κάνουν ὀπαδούς τους».

Χρειάζεται προσοχὴ στὴν ὑπόδειξι τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Εἶναι γραμμένη γιὰ μᾶς, γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς. Πάντα ἐλοχεύει ὁ κίνδυνος νὰ βρεθοῦμε μπροστὰ σὲ νοθευμένη διδασκαλία. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξη.