ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21.07.2013

ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΕΤΑΡΤῌ (Ρω 6,18-23)

Ἀκούσαμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο σήμερα, τέταρτη Κυριακὴ τῶν ἐπιστολῶν, νὰ λέγη· «Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον».

Κατὰ γράμμα ἡ λέξις «νυνί» σημαίνει «τώρα δά», «τώρα ἀκριβῶς». Μικρὴ λέξις, ἀλλὰ μὲ μεγάλη σημασία. Ἐξ ἄλλου, γνωρίζομε ὅτι, στὸ ἁγιογραφικὸ κείμενο τίποτε δὲν εἶναι χωρὶς σημασία. Καὶ ἡ πιὸ μικρὴ λέξις ἔχει τὴν θέσι της καὶ τὴν ἀξία της. Ἐδῶ δηλώνεται ἕνας σταθμὸς στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων μὲ τό «νυνί». Εἶναι ἡ μεγάλη ὥρα τῆς ἀλλαγῆς, τῆς μετανοίας, τῆς μεταστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀφήνει καὶ ἐγκαταλείπει ὁριστικὰ τὴν παλαιὰ κατάστασι τῆς ζωῆς μακριὰ καὶ χωρὶς Χριστό, χωρὶς ἀλήθεια, χωρὶς φῶς. Εἶναι ἡ εἴσοδος στὸν νέο κόσμο, στὴν νέα κατάστασι ποὺ ἔφερε στὴν γῆ ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ εἴσοδος στὴν ζωὴ τῆς χάριτος εἶναι ἡ εὐλογημένη ὥρα ποὺ συναντάει ὁ ἄνθρωπος τὸν Χριστό, ἀφήνει τὸ σκοτάδι καὶ χαίρεται τὸ φῶς τὸ ἀληθινό.

Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης, ἀλλὰ καὶ ὁ κάθε χριστιανός, πρὶν γνωρίσουν τὴν ἀληθινὴ πίστι ζοῦσαν μέσα στὴν πλάνη, δούλευαν στὴν ἁμαρτία, δηλαδὴ ἦταν ὑποδουλωμένοι στὴν ἁμαρτία. Ἡ ὑποδούλωσις στὴν ἁμαρτία εἶναι τὸ μεγαλύτερο κακὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, διότι τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ αἰώνιος θάνατος καὶ ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς του. Τὸν θάνατο τὸν νίκησε μόνον ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἦρθε στὸν κόσμο ἀκριβῶς γιὰ νὰ νικήση τὸν θάνατο καὶ νὰ χαρίση στὸν ἄνθρωπο τὴν αἰώνιο ζωή. Ὁ πιστὸς στὸν Χριστὸ ἄνθρωπος ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἁγιάζεται καὶ σώζεται.

Ὅταν γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς χριστιανοὺς τῆς Ρώμης, «τώρα ἀκριβῶς ποὺ ἐλευθερωθήκατε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία», τοὺς θυμίζει τὴν νέα κατάστασι στὴν ὁποία βρέθηκαν μετὰ τὴν εἴσοδό τους στὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ γνώρισαν τὸν Χριστό. Ἡ γνωριμία μὲ τὸν Χριστό εἶναι ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία, μία ζωὴ χωρὶς τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ λόγος δὲν εἶναι φιλοσοφικός, δὲν εἶναι μία θεωρία, ἀλλὰ μία πραγματικότητα τὴν ὁποία ζοῦν καὶ βιώνουν οἱ πιστοί, καὶ ἑπομένως γωρίζουν πολὺ καλὰ τὶ σημαίνει ἀπελευθέρωσι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γνωρίζουν ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τους τὶ σημαίνουν τὰ λόγια τοῦ Παύλου. Θέλει ὅμως νὰ τοὺς στηρίξη νὰ μείνουν σταθεροὶ στὴν νέα κατάστασι. Γι’ αὐτὸ ἀναφέρεται στὴν συνέχεια καὶ κάνει λόγο γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Τοὺς λέγει ὅτι ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία προοδεύετε, ἔχετε προκοπὴ στὸν ἁγιασμό, μὲ τελικὸ στόχο καὶ σκοπὸ τὴν αἰώνιο ζωή.

Ποιὸς ὅμως τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; Στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ, καὶ γενικότερα στὴν ἀρχαιότητα ποὺ ὑπῆρχε δουλεία, μποροῦσε κάποιος νὰ ἀγοράση δούλους, ὅπως ἀγοράζομε σήμερα ζῶα ἢ μηχανήματα, καὶ νὰ τοὺς βάλη νὰ δουλεύουν σὲ δικές του ἐργασίες. Μποροῦσε ὅμως καὶ νὰ ἐξαγοράση κάποιος δούλους καὶ νὰ τοὺς ἀφήση ἐλεύθερους, νὰ τοὺς χαρίση δηλαδὴ τὴν ἐλευθερία. Αὐτοὶ λέγονταν ἀπελεύθεροι, καὶ συνήθως δίπλα στὸ ἀπελεύθεροι ἔμπαινε καὶ τὸ ὄνομα τοῦ κυρίου ποὺ τοὺς ἐξαγόραζε. Ἔτσι ὅσοι ἐπέστρεφαν ἀπὸ τὴν πλάνη τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἢ τῆς εἰδωλολατρείας ἦσαν ἀπελεύθεροι τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐδωσε τὸ αἷμα του γιὰ τὴν ἐξαγορὰ τῶν δούλων τῆς ἁμαρτίας γιὰ νὰ τοὺς χαρίση τὴν ἐλευθερία. Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Καὶ λύτρα εἶναι τὰ χρήματα ποὺ δίνονται γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι δούλων καὶ σκλάβων καὶ αἰχμαλώτων.

Ὅλοι οἱ πιστοὶ εἴμαστε ἀπελεύθεροι τοῦ Χριστοῦ. Ἀναγνωρίζομε ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς ἐξαγόρασε. Ψάλλει δὲ ἡ Ἐκκλησία σὲ ἕνα τροπάριο τῶν Παθῶν· «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι, τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθεὶς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις…». Καὶ ἐμεῖς ἀποδεχθήκαμε τὴν προσφορὰ τοῦ Κυρίου καὶ μὲ τὴν θέλησί μας τὸν ἀκολουθήσαμε. Ὁ Κύριος ἔδωσε τὸ αἷμα του καὶ ἐμεῖς ἀναθέτομε τὴν ζωή μας στὰ χέρια τοῦ. Αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει ὁ λόγος τοῦ Παύλου· «δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ». Ὁ Θεὸς δὲν θέλει δούλους, δὲν κάμνει σκλάβους, χαρίζει ἐλευθερία, μᾶς ἀπαλλάσσει καὶ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μὲ τὸ αἷμα του. Ἐμεῖς μὲ τὴν θέλησί μας τὸν ἀκολουθοῦμε, χωρὶς κανένας νὰ μᾶς ἐξαναγκάζει. Τὸ ὑπογραμμίζομε αὐτό, διότι, ὅ,τι γίνεται μὲ τὴν θέλησί μας, εἶναι ἡ ἐπιλογή μας. Τὴν δουλεία κανεὶς δὲν τὴν ἐπιλέγει. Ἡ δουλεία ἐπιβάλλεται καὶ εἶναι ἀναγκαστική, γίνεται παρὰ τὴν θέλησί μας.

Ἔτσι «ἀπελευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ» σημαίνει ὅτι χαιρόμαστε ποὺ ἐλευθερωθήκαμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ ἀπὸ καρδιᾶς θέλομε νὰ ζοῦμε κάτω ἀπὸ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἐπιλέγομε μόνοι μας, μὲ τὴν θέλησί μας, νὰ κάνωμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας. Γινόμαστε ἔτσι θεληματικά «δοῦλοι τοῦ Θεοῦ», μὲ τελικὸ στόχο τὴν αἰώνιο ζωή. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ χαρακτηρισμός «δοῦλος Θεοῦ», εἶναι ὄχι ὑποτιμητικὸς ἀλλὰ τιμητικός. Ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος χαρακτηρίζει μὲ καμάρι τὸν ἑαυτό του, δοῦλο τοῦ Θεοῦ, ὡς πρῶτο τίτλο, δίπλα στὸ ὄνομά του, στὶς πρὸς Ρωμαίους, πρὸς Φιλιππησίους καὶ πρὸς Τίτο ἐπιστολές του. Στὴν δὲ πρὸς Φιλήμονα αὐτοχαρακτηρίζεται «δέσμιος τοῦ Χριστοῦ».

Κάποιοι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν λέξι «δοῦλος». Θεωροῦν ἀπαράδεκτο τὸν χαρακτηρισμό, καὶ δυσκολεύονται νὰ συμφωνήσουν μὲ τὴν ἁγία Γραφή. Πῶς εἶναι δυνατόν, λένε, νὰ εἴμαστε δοῦλοι; Νομίζω ὅτι ἐξηγήθηκε ἡ ἔννοια. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ μὲ τὴν θέλησί μας ἐπιλέγομε νὰ ἀκολουθήσωμε τὸν Χριστό, αὐτομάτως ἀποδεχόμαστε τὸ θέλημά του καὶ συμφωνοῦμε νὰ κάνωμε, ὄχι τὸ θέλημά μας ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ καὶ τῆς εὐθύνης. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει τιμὴ καὶ βραβεῖο. Ἡ Ἐκκλησία λέγει· «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ…», ἢ «χρίεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ…», ἢ «στέφεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ…» κατὰ τὴν τέλεσι τῶν μυστηρίων, ὅπου ἡ συμμετοχὴ εἶναι ἀπόλυτα ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θέλει νὰ σωθῆ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία ἁμαρτία ὁδηγεῖ στὸν θάνατο. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐπιλέγει τὸν Θεὸ γιὰ νὰ σωθῆ, διότι μόνον ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τῆς ἐλευθερίας τὸν ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία. «Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον».