ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 05.04.2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (Ἰω 12,1-18)

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων καλύπτει γεγονότα δύο ἡμερῶν.

Τὴν ἕκτη ἡμέρα πρὶν ἀπὸ τὸ πάσχα ἦρθε ὁ Κύριος στὴν Βηθανία καὶ παρεκάθησε σὲ δεῖπνο, στὸ ὁποῖο ἦταν παρὼν καὶ ὁ Λάζαρος τὸν ὁποῖο ἀνέστησε. Στὴν διάρκεια τοῦ δείπνου ἡ Μαρία, εὐγνωμονοῦσα γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ ἀδελφοῦ της, ἄλειψε τὸν Κύριο μὲ πολύτιμο μύρο, ἡ εὐωδία τοῦ ὁποίου γέμισε ὅλο τὸ σπίτι. Ὁ Κύριος δὲν διαμαρτυρήθηκε, οὔτε ἀπέτρεψε τὴν γυναῖκα νὰ προβῆ στὸ μύρωμα, δέχθηκε τὴν εὐγνωμοσύνη τῆς Μαρίας. Ὅμως διαμαρτυρήθηκε ὁ Ἰούδας, ποὺ σὲ λίγες ἡμέρες θὰ προδώση τὸν Κύριό του, λέγοντας· Γιατὶ νὰ μὴ εἶχε πουληθῆ τὸ μύρο γιὰ τριακόσια δηνάρια καὶ νὰ δοθοῦν στοὺς πτωχούς; Μποροῦσε νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς πτωχοὺς ὁ Ἰούδας περισσότερο ἀπὸ τὸν Κύριο; Γιατὶ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν ἐκδήλωσι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριο; Δυστυχῶς τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ἰούδα γιὰ τοὺς πτωχοὺς δὲν εἶναι εἰλικρινές. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς ἀποκαλύπτει τὸ κίνητρό του. Λέγει· Τὸ εἶπε αὐτὸ ὁ Ἰούδας, ὄχι διότι ἐνδιαφερόταν γιὰ τοὺς πτωχούς, ἀλλὰ διότι ἦταν κλέπτης. Αὐτὸς κρατοῦσε τὸ κοινὸ ταμεῖο, καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἔκλεβε. Παρεμβαίνει καὶ ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος δικαιολογεῖ τὴν Μαρία, καὶ μὲ πολὺ λεπτὸ τρόπο ἐλέγχει τὸν Ἰούδα. Ἡ Μαρία προλαμβάνει τὸν θάνατο τοῦ Κυρίου καὶ προσφέρει τὰ μύρα. Ἔτσι τὰ δέχεται ὁ Κύριος. Καὶ ὑποδεικνύει ὅτι τὸ καθῆκον πρὸς τὸν Κύριο προηγεῖται ἔναντι τῶν πτωχῶν, τοὺς ὁποίους πάντοτε θὰ ἔχετε γιὰ νὰ τοὺς φροντίζετε.

Τὰ λόγια τοῦ Ἰούδα ἀκούγονται πολὺ ὡραῖα. Καὶ εἰδικότερα σήμερα, ποὺ κυριαρχεῖ πνεῦμα ἀντιεκκλησιαστικό, ἀντικληρικό, ἀντιπνευματικό, καὶ βεβαίως λόγω τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, βρίσκουν μεγάλη ἀπήχησι. Πράγματι θὰ ἦταν πολὺ ὡραῖα, ἂν θὰ ἦταν καὶ τὸ κίνητρο εἰλικρινὲς γιὰ τοὺς πτωχούς. Ὅμως οἱ πτωχοὶ χρησιμοποιοῦνται μόνον ὡς δικαιολογία. Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τοῦ Ἰούδα ἦταν τὸ δικό του ὄφελος. Ἤθελε νὰ ὑπάρχουν χρήματα στὸ  ταμεῖο γιὰ νὰ ἔχη νὰ κλέβη. Μήπως καὶ σήμερα δὲν ἀκούγονται οἱ ἴδιες φωνές; Θέλετε παραδείγματα; Χάριν τῶν ἀκτημόνων, τουλάχιστον τρεῖς φορές στὸ νεώτερο ἐλληνικὸ κράτος, κατασχέθηκε ἐκκλησιαστικὴ περιουσία. Ἀλλὰ ἀκτήμονες πάλι ὑπάρχουν καὶ ἴσως περισσότεροι, ὅμως κάποιοι ἔγιναν πλουσιώτεροι. Πολλοὶ ἐπικαλούμενοι τοὺς πτωχούς, χωρὶς νὰ δίνουν οἱ ἴδιοι τίποτε ὑπὲρ αὐτῶν, ἐνοχλοῦνται διότι οἱ πιστοὶ προσφέρουν λατρεία στὸν Θεό. Ὁ Κύριος δέχεται τὴν εὐγνωμοσύνη, καὶ τοὺς πτωχοὺς δὲν τοὺς ἀποκλείει ἀπὸ τὴν φροντίδα.  Στὴν φαινομενικὴ σύγκρουσι καθηκόντων, ποὺ ἀναφαίνεται, προηγεῖται ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν φροντίδα τῶν πτωχῶν. Καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ κατηγορήση τὸν Κύριο ὅτι δὲν ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς πτωχούς, ἀρρώστους, ἀναξιοπαθοῦντες, ἀδυνάτους, κτλ. Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ δὲν ἐμποδίζει τὸ ἐνδιαφέρον πρὸς τοὺς πτωχούς. Ὅποιος λατρεύει τὸν Θεὸ πρῶτα, ἐκεῖνος ἔχει πραγματικὸ καὶ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον καὶ γιὰ τοὺς πτωχούς.Ἐξ ἄλλου ὅταν ὁ Κύριος ἀναφέρθηκε στὴν ἀγάπη εἶπε πρῶτα ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου, καὶ μετὰ εἶπε· Καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Πρῶτα δοξάζουμε τὸν Θεό καὶ μετὰ ἀσχολούμαστε μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ σειρὰ αὐτὴ καθόλου δὲν μειώνει τὴν φροντίδα τῶν πτωχῶν.

Τὰ γεγονότα τὴς ἑπομένης εἶναι συγκλονιστικά. Ἡ φήμη τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου ἔγινε αἰτία νὰ συγκεντρωθοῦν πολλοὶ ἄνθρωποι γιὰ νὰ τὸν δοῦν ἀναστημένο. Πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς πίστευαν στὸν Χριστό. Αὐτὸ τάραξε τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ πῆραν τὴν ἀπόφασι πιὰ νὰ θανατώσουν καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Λάζαρο. Ἀπὸ τὸ περιστατικὸ αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα ὅτι, ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι, γιὰ νὰ πιστεύσουν θέλουν νὰ δοῦνε κάποιο θαῦμα δὲν εἶναι εἰλικρινεῖς. Οἱ Ἰουδαῖοι εἶδαν τὸ θαῦμα καὶ ὄχι μόνον δὲν πίστευσαν, ἀλλὰ θέλουν νὰ θανατώσουν καὶ τὸν μάρτυρα τῆς ἀναστάσεως καὶ τὸν δημιουργὸ τοῦ θαύματος.

Ὁ ἁπλὸς ὅμως λαὸς χαίρεται καὶ ὑποδέχεται θριαμβευτικὰ αὐτὸν ποὺ ἐξουσιάζει τὰ πάντα. Αὐθόρμητα τὴν ἄλλη ἡμέρα, χωρὶς πρόγραμμα, στρώνουν τὰ ἱμάτιά τους, ἀνεμίζουν βαΐα κλάδων καὶ ψάλλουν τὸν ὕμνο ὑποδοχῆς. Εἰσέρχεται ἔτσι στὴν πόλι τῶν Ἰεροσολύμων θριαμβευτής, καὶ μὲ τὴς ἐπευφημίες τοῦ λαοῦ. «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». Τὸ γεγονὸς προφητεύθηκε καὶ τώρα βγαίνει ἡ προφητεία ἀληθινή. Ταπεινὸς καὶ πραῢς εἶναι ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ. Δὲν ἔχει βασίλειο ἐπὶ τῆς γῆς. Βασιλεύει στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν καὶ ἡ βασιλεία του εἶναι οὐράνια καὶ αἰώνια.

Θεωρῶ πολὺ σημαντικὴ τὴν σημείωσι τοῦ εὐαγγελιστοῦ κατὰ τὴν ὁποία οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου «ταῦτα οὐκ ἔγνωσαν τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα». Καὶ εἶναι σημαντικὴ διότι βεβαιώνει τὴν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου. Ὁ συγγραφέας δὲν πλάθει μία ἱστορία, ἀλλὰ καταγράφει τὰ γεγονότα. Καὶ ὁμολογεῖ, δὲν ἀποκρύπτει καὶ δὲν ντρέπεται γιὰ τὴν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν νὰ κατανοήσουν τὰ γεγονότα. Θὰ τὰ καταλάβουν μετά τὴν δόξα τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ μετὰ τὴν ἀνάστασι καὶ πεντηκοστή, καὶ ἀφοῦ φωτισθοῦν ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Συγχρόνως ὅμως δηλώνεται σὲ ἐμᾶς ὅτι πολλὰ θέματα ἐμεῖς τὰ ἀποδεχόμαστε, τὰ πιστεύομε, ἀλλὰ τὰ κατανοοῦμε ἀργότερα, σὲ κατάλληλο χρόνο. Ἔτσι λειτουργεῖ ἡ πίστις. Μάλιστα δὲ τὰ περισσότερα μυστήρια θὰ μᾶς λυθοῦν τότε καὶ ἐκεῖ, ὅταν βρεθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει· «Τώρα βλέπομε σὰν μέσα σὲ μετάλλινο θαμπὸ καθρέπτη θαμπὰ καὶ ἀκαθόριστα, ὥστε νὰ μᾶς μένουν πολλὰ ἀσαφῆ καὶ σκοτεινά, ἄλυτα προβλήματα καὶ ἀπορίες, τότε ὅμως θὰ δοῦμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο, φανερὰ καὶ καθαρά».

Τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα ἑορτάζομε τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Τὸ γεγονὸς συνέβη λίγες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος καὶ ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Λαζάρου. Τί καὶ ἂν οἱ φανατικοὶ καὶ τυπολάτρες Ἰουδαῖοι σὲ λίγο θὰ τὸν σταυρώσουν. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου. Στὸν θρίαμβό του παρουσιάζει τὸν ἀναστημένο Λάζαρο, ποὺ αὐτὸς στάθηκε ἡ αἰτία γιὰ νὰ παρακινηθῆ ὁ κόσμος στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ θρίαμβος ὅμως θὰ ὁλοκληρωθῆ μὲ τὴν δική του ἀνάστασι, ἀλλὰ μετὰ τὸ πάθος. Ἔρχεται τώρα γιὰ νὰ πάθη. Ἔρχεται μὲ τὴν θέλησί του. Τὸ πάθος εἶναι ἑκούσιο γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι δημιουργικό.