ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15.03.2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ἢ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ (Μρ 8,34-9,1)

«Ὃς ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς λόγους μου ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων»

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως τὸ ἀκούσαμε τὸ ἴδιο καὶ τὴν Κυριακὴ τὴν μετὰ τὴν Ὕψωσι τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Καὶ τότε, ἀναφερθήκαμε στὸν προσωπικὸ σταυρό, ποὺ ὁ Θεὸς δίδει στὸν καθένα μας. Τὸ συνδυάσαμε δὲ καὶ μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησί μας, καὶ τὴν εὐθύνη μας. Τώρα θὰ ἑστιάσωμε τὴν προσοχή μας σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς περικοπῆς.

Ὁ Ἰησοῦς ἦρθε ἐδῶ στὴν γῆ ταπεινός, πτωχός, μεγαλωμένος σὲ χωριὸ, ὄχι ἁπλῶς ἄσημο ἀλλὰ κακόφημο, τὴν Ναζαρέτ. Αὐτὰ τὰ στοιχεῖα δὲν ἀφήνουν περιθώρια γιὰ θαυμασμό. Ὅμως παρὰ τὴν ταπεινὴ καταγωγή, ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεός. Θὰ ἔπρεπε οἱ ἄνθρωποι νὰ τὸν διακρίνουν καὶ νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν. Ὅπως τὸν διέκρινε καὶ τὸν ἀνεγνώρισε ὁ Φίλιππος, ὁ ὁποῖος εἶπε στὸν φίλο του Ναθαναὴλ· «Ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ». Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τὸ πρόσωπο ποὺ συγκέντρωνε πάνω του ὅλες τὶς προφητεῖες γιὰ τὸν Μεσσία, τὸν Λυτρωτή. Αὐτὸς εἶναι ἡ «προσδοκία τῶν ἐθνῶν». Δὲν μπόρεσαν ὅμως ὅλοι νὰ τὸν διακρίνουν. Δὲν τὸν διέκριναν καὶ δὲν τὸν κατενόησαν στὴν ἀρχὴ οὔτε αὐτὰ τὰ παιδιὰ τοῦ Ἰωσήφ, μὲ τὰ ὁποῖα μεγάλωσε. Καὶ σὲ μία περίπτωσι, ποὺ ὁ Ἰησοῦς ἀφοσιωμένος στὴν διδασκαλία δὲν εἶχε καιρὸ οὔτε νὰ φάη, πῆγαν νὰ τὸν πιάσουν, διότι νόμιζαν ὅτι ἔχασε τὰ μυαλά του· «Ἔλεγον γὰρ ὅτι ἐξέστη». Οἱ δὲ γραμματεῖς, ὡς καὶ συνεργὸ τοῦ Βελζεβουούλ τὸν χαρακτήρισαν. Δὲν εἶχαν ὅλοι τὴν διάκρισι ποὺ ἔδειξε ὁ Φίλιππος.

Εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους κρατάει μία θέσι ἔναντι τοῦ Ἰησοῦ. Ἔτσι ἄλλοι τὸν ἀναγνωρίζουν Θεὸ καὶ λυτρωτή, καὶ ἄλλοι τὸν ἀρνοῦνται, τὸν συκοφαντοῦν, τὸν βλασφημοῦν, ἢ τὸν θεωροῦν ἕναν ἀκόμη μύστη. Ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό, ἀλλὰ ντρέπονται νὰ τὸν ὁμολογήσουν δημόσια, φωναχτά. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ δὲν τὸν ἀναγνωρίζουν καὶ δὲν τὸν ὁμολογοῦν λέγει ὁ Κύριος· Ὅποιος ντρέπεται γιὰ μένα καὶ γιὰ τὰ λόγια μου σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο τὸν ἄστατο καὶ ἁμαρτωλό, θὰ ντροπιασθῆ ἀπὸ τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου ὅταν θὰ ἔρθη μὲ τὴν δόξα τοῦ πατέρα του συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους. Δηλαδὴ ὁ Κύριος δὲν θὰ ἀναγνωρίση ὡς δικό του, καὶ ἑπομένως δὲν θὰ τὸν κρίνει ἄξιο γιὰ σωτηρία, ἐκεῖνον ποὺ ντρέπεται νὰ τὸν ὁμολογήση Θεό. Ποὺ ντρέπεται ὄχι μόνον γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὴν ζωή του, ἀλλὰ καὶ τοὺς λόγους του, τὴν διδασκαλία του. Τὸ διασαφηνίζει αὐτὸ ὁ Κύριος καὶ λέγει· «Ὃς ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς λόγους μου». Καὶ ἐπειδὴ εἶναι προσωπικὴ ἡ εὐθύνη μας, καλόν εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τί συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν μαθητὴ του Τιμόθεο, ὅταν τοῦ λέγει· «Μὴ ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν». Τιμόθεε, λέγει, μὴ δειλιάσης ποτέ καὶ μὴ ἐντραπῆς, νὰ ὁμολογῆς τὴν καλή μαρτυρία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ συμβουλὴ πρὸς τὸν Τιμόθεο εἶναι συμβουλὴ καὶ γιὰ ἐμᾶς, ποὺ ζοῦμε καὶ ἐμεῖς, «ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ». Ὀνομάζει τὴν γενεὰ μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλή, διότι, κατὰ τὸν Ζιγαβηνό, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ σπέρνει εὐσέβεια, καὶ ἀκολουθεῖ τὸν δαίμονα ποὺ σπέρνει τὴν ἀσέβεια καὶ τὴν κακία. Διότι, κατὰ τὸν Θεοφύλακτο, ἐγκατέλειψε τὸν ἀληθινὸ νυμφίο, καὶ στράφηκε πρὸς ἄλλον, ἀπὸ τὸν ὁποῖο δέχεται σπέρματα ἀσεβείας. Ὁ χριστιανὸς ποὺ ξεχνάει τὸν ἀληθινὸ Θεό, στὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου εἶναι βαπτισμένος, καὶ παρασύρεται σὲ πλανεμένες διδασκαλίες ἢ σὲ ἄλλες θρησκεῖες, διαπράττει πνευματικὴ μοιχεία. Μὲ αὐτὸ τὸ νόημα συναντᾶμε στὰ κείμενα τῆς ἁγίας Γραφῆς τὶς λέξεις «μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες». Μὲ ἄλλα λόγια, τό, «γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη», σημαίνει γενέα τῆς ἀποστασίας, γενεὰ ἡ ὁποία ἐγκατέλειψε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἀκολούθησε δικό της δρόμο, ἔξω ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Μᾶς ζητάει ὁ Κύριος, ἐνῶ ζοῦμε μέσα σὲ μια τέτοια γενεὰ, νὰ τὸν ὁμολογοῦμε δημοσίως. Σὲ μιὰ γενεὰ ποὺ ἀρνεῖται ἢ περιφρονεῖ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ἀξίζει νὰ ἐμμένωμε σταθεροὶ στὴν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας.

Βεβαίως τώρα τὸν βλέπομε ταπεινὸ καὶ περιφρονημένο τόσο, ποὺ ὅπως λέγει ὁ προφήτης, ἔγινε «σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουθένημα λαοῦ», ἔφθασε στὴν «ἄκρα ταπείνωσι». Αὐτὸ ἴσως ἀποθαρρύνει τοὺς πιὸ ἀδύνατους μαθητές. Μᾶς κάνει διστακτικούς, ἴσως καὶ φοβισμένους. Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις χρειαζόμαστε ἐνίσχυσι καὶ κουράγιο. Λοιπὸν ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Κύριος ἔχει καὶ ἄλλη εἰκόνα. Εἰκόνα δυνατοῦ καὶ ἐνδόξου. Ἀρκεῖ μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως νὰ φθάσωμε μέχρι τὴν Δευτέρα Παρουσία. Ἐκεῖ τὸν βλέπομε μέσα στὴν μεγάλη τοῦ δόξα νὰ τὸν συνοδεύουν ἅγιοι ἄγγελοι, καὶ μπροστά του νὰ παρίσταται ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, γιὰ νὰ ἀποδώση τὴν δικαιοσύνη. Αὐτὴ ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου μᾶς ἐμψυχώνει. Μᾶς δίνει τὴν δύναμι νὰ μή λογαριάζομε τὸ βάρος ἀπὸ ὅσα παθήματα μπορεῖ νὰ περάσωμε γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ταπεινώθηκε γιὰ τὴν σωτηρία μας, ἀλλὰ δὲν ἔχασε τίποτε ἀπὸ τὴν θεϊκὴ παντοδυναμία του, ἀπὸ τὴν δόξα του, ἀπὸ τὴν ἐξουσία του. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει· «ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον», καὶ τὸ κάνει αὐτὸ σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ σταύρωσις ἦταν ὁ ἀτιμοτικώτερος τρόπος θανατώσεως τῶν κακούργων. Ὑπερασπιζόταν καὶ κήρυττε τὴν ἀλήθεια χωρὶς νὰ ντρέπεται γιὰ τὸν σταυρικὸ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ. Τὸ ἔκαμνε αὐτὸ διότι ἤξερε ὅτι ὁ Σταυρὸς ἦταν ταπείνωσι, ἀλλὰ τὸν Σταυρὸ ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις καὶ ὁ θρίαμβος τοῦ Ἰησοῦ.

Δυστυχῶς καὶ ἐμεῖς, σήμερα ἀκόμη περισσότερο, ἐλεγχόμαστε γιὰ δειλία. Διότι ἐνῶ κατέχει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁμολογουμένως, τὴν «ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια», εἴμαστε πολὺ διστακτικοὶ στὴν ὁμολογία της. Μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὁμοπίστους μας ἀκόμα, κομπιάζομε καὶ δὲν ἀναφερόμαστε στὴν πίστι μας. Καὶ ὅμως ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως εἶναι βασικὴ ὑποχρέωσίς μας, ἀναγκαία γιὰ τὴν σωτηρία μας. Οἱ ἅγιοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως στεφανώθηκαν. Δὲν ντράπηκαν, γιὰ τὴν πίστι τους στὸν Ἰησοῦ Χριστό, μπροστὰ σὲ μαινόμενα πλήθη, μπροστὰ στὶς ἀπειλὲς τῶν βασάνων, μπροστὰ στὴν ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ ἀφθαιρεσία τῶν τυράννων. Ὑπερασπίσθηκαν μέχρι τέλους καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίσθηκαν ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα Ἅγιοι.