17-2-2013
ΚΥΡΙΑΚΗ
ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Μτ 15,21-28)
τῆς Χαναναίας
Μιὰ φορὰ
βγῆκε ὁ Ἰησοῦς πρὸς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ, νά, Χαναναία γυναῖκα ἀπὸ τὰ
μερη ἐκεῖνα βγῆκε φωνάζοντάς του˙ Ἐλέησέ με, Κύριε, υἱὲ τοῦ Δαβίδ, ἡ θυγατέρα
μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιο. Δὲν τῆς ἀπάντησε καθόλου. Ἦρθαν οἱ μαθητές του
καὶ τοῦ εἶπαν˙ Πὲς της κάτι νὰ φύγη, διότι φωνάζει πίσω μας. Ἀπαντώντας εἶπε˙
Δὲν στάλθηκα παρὰ μόνον γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ. Ἡ γυναῖκα ὅμως ἀφοῦ
πλησίασε τὸν προσκύνησε λέγοντας˙ Κύριε, βοήθησέ με. Καὶ τῆς ἀπάντησε˙ Δὲν
εἶναι σωστὸ νὰ παίρνω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ δίνω στὰ σκυλάκια. Καὶ αὐτὴ
εἶπε˙ Ἔχεις δίκιο, Κύριε, ὅμως καὶ τὰ σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν
ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ κυρίου τους. Τότε ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε˙ Γυναῖκα,
μεγάλη εἶναι ἡ πίστις σου! Ἂς γίνη ὅπως θέλεις. Καὶ θεραπεύθηκε ἡ θυγατέρα της
ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα.
Εἶναι
γνωστὸ ὅτι ὁ Κύριος μας δὲν βγῆκε ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς Παλαιστίνης παρὰ μόνον ὅταν
ἔφυγε νήπιο ἐξόριστος στὴν Αἴγυπτο. Στὴν συνέχεια ἡ μόνη περίπτωσις στὴν ὁπόία
γίνεται λόγος γιὰ ἔξοδο ἀπὸ τὴν χώρα εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὸ θαῦμα τῆς Χαναναίας.
Σὲ μία περίπτωσι ὁ Κύριος κινήθηκε πρὸς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Μία περιοχὴ
στὴν ὁποία κατοικοῦσαν οἱ Φοίνικες, λαὸς σφόδρα ἐχθρικὸς, ἀπὸ αἰώνων, πρὸς τοὺς
Ἰουδαίους. Καὶ στὴν περίπτωσι αὐτὴ δὲν εἶναι βεβαιωμένο ὅτι πέρασε τὰ σύνορα,
διότι τὸ κείμενο γράφει «εἰς τὰ μέρη». Καὶ ἡ φρᾶσις αὐτὴ δηλώνει κίνησι πρὸς
μία ἁπλῶς κατεύθυνσι. Πῆγε δηλαδὴ πρὸς τὴν περιοχὴ τῶν Φοινίκων. Ἐκεῖ βγῆκε καὶ
τὸν συνάντησε μία γυναῖκα τῆς περιοχῆς Χαναναία. Ἄλλος εὐαγγελιστὴς, ὁ Μᾶρκος,
γράφει· «ἡ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει». Δηλαδὴ γυναῖκα ἀπὸ λαὸ
ἔχθρικό, καὶ γυναῖκα βασανισμένη καὶ πονεμένη. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ζητάει τὸ ἔλεος
ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἀλλὰ παρὰ τὴν καταγωγή της φαίνεται νὰ εἶναι καλὰ ἐνημερωμένη
γιὰ τὸν Κύριο. Τὸ λόγια μὲ τὰ ὁποῖα τὸν προσφωνεῖ φανερώνουν ἄνθρωπο ποὺ
γνωρίζει πολλὰ γιὰ τὸν Μεσσία. Ἴσως δὲ νὰ εἶχε πλησιάσει ἀρκετὰ τὴν θρησκεία
τῶν Ἰουδαίων, νὰ ἦταν δηλαδὴ προσήλυτη. Ἐπιμένω σὲ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα, γιὰ νὰ
μπορέσωμε νὰ κατανοήσωμε καλύτερα τὴν στάσι τοῦ Κυρίου ἀπέναντί της. Βλέπομε
ὅτι ἡ γυναῖκα ἱκετεύει μὲ κραυγὴ δυνατὴ γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. Καὶ ὁ Κύριος
δὲν ἀποκρίνεται, σὲ σημεῖο ὥστε οἱ μαθητές του νὰ παρεμβαίνουν καὶ νὰ τοῦ
ζητᾶνε νὰ κάνη κάτι. Κάτι νὰ τῆς πῆ, γιὰ νὰ σταματήση καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν
ἐνόχλησι. Ὁ Κύριος μὲ τοὺς μαθητές του ἀπομακρύνθηκαν στὰ μέρη αὐτὰ, γιὰ νὰ
βροῦν λίγη ἡσυχία, καὶ λίγη εὐκαιρία γιὰ νὰ μιλήση μόνο μὲ τοὺς μαθητές του.
Καὶ ἐδῶ δὲν μπόρεσε νὰ μείνη κρυφός. Μία γυναῖκα φωνάζει. Ἑπομένως πρέπει ὅσο
γίνεται πιὸ γρήγορα νὰ ἀπαλλαγοῦν. Ἀλλὰ ὁ Κύριος κάνει πὼς δὲν ἀκούει. Δὲν
μιλάει. Ἀλλὰ καὶ ὅταν μίλησε ἀπεγοήτευσε τὴν γυναῖκα. Ἡ γυναῖκα αὐτὴ δὲν ἀνήκει
στὰ πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ, ἑπομένως δὲν δικαιοῦται ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου.
Κανονικὰ τώρα ἔπρεπε αὐτὴ νὰ φύγη ἄπρακτη. Ὅμως ὁ πόνος γιὰ τὴν δαιμονισμένη
κόρη της τὴν κρατάει ἐδῶ. Καὶ ἐπιμένει ἱκετεύοντας. Μάλιστα ὄχι ἀπὸ μακρυά, ἀλλὰ θὰ προσεγγίση καὶ θὰ πέσει
στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ λέγοντας· «Κύριε βοήθει μοι». Ὁ Κύριος θὰ κρατήσει ἀκόμα
πιὸ ἀρνηνικὴ στάσι ἀπέναντί της. Δὲν εἶναι σωστό, λέγει, νὰ πάρης τὸ ψωμὶ τῶν
παιδιῶν σου καὶ νὰ τὸ δώσης στὰ σκυλάκια. Καὶ ἐνῶ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε πλέον αὐτὴ
νὰ τὰ παρατήση καὶ νὰ φύγη ἀγανακτησμένη, γιὰ τὴν περιφρόνησι καὶ τὴν ταπείνωσι,
δὲν τὸ κάνει. Ἀντίθετα ἐπιμένει περισσότερο. Δὲν λογάριασε πόσο τὴν ταπείνωσε ὁ
Κύριος. Ἀποδέχθηκε ἀκόμα νὰ θεωρῆται ἕνα σκυλάκι, ἀρκεῖ νὰ πάρη ἕνα ψίχουλο ἀπὸ
τὸ τραπέζι τοῦ Κυρίου, ὅπως γίνεται μὲ τὰ οἰκόσιτα κυνάρια ποὺ κινοῦνται ἐλεύθερα
κάτω ἀπὸ τὰ τραπέζια τῶν πλουσίων. Αὐτὸ ἦτανε. Ἡ σκληρὴ δοκιμασία στὴν ὁποία
ὑπέβαλε τὴν Χαναναία ὁ Κύριος τελείωσε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία. Ἐπιτέλους ἡ γυναῖκα
αὐτὴ θὰ πάρει αὐτὸ ποὺ ἤθελε καὶ θὰ ἀκούσει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου τὰ λόγια·
«Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις· γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ θυγατέρα της θεραπεύθηκε. «Καὶ
ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης». Ἡ πίστις τῆς Χαναναίας στὸ πρόσωπο
τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἡ ἐπιμονή της νὰ τὸν παρακαλάη ἔκαναν τὸ θαῦμα.
Ἡ
Χαναναία ἦταν εἰδωλολάτρισσα. Ἐμεῖς εἴμαστε χριστιανοί. Καὶ ἔχομε βεβαιωμένη
τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια, πόσο ὅμως ἀπέχομε ἀπὸ
τὴν πίστι τῆς Χαναναίας; Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς ἀντέχει τέτοια δοκιμασία ποὺ ὑπέστη
αὐτή; Ἐμεῖς εἴμαστε μονίμως μὲ τὸ παράπονο ὅτι ὁ Θεός δὲν μᾶς ἀκούει. Δὲν
προλαβαίνομε νὰ τελειώσωμε τὴν προσευχή μας καὶ θέλομε ὁ Θεὸς νὰ ἀπαντήση τὴν
ἴδια στιγμή. Δὲν ἔχομε τὴν ὑπομονὴ νὰ ἐπαναλάβωμε τὴν προσευχή μας. Δὲν
ἀντέχομε νὰ περνᾶμε ἀπὸ δοκιμασίες. Πνιγόμαστε στὴν ἀπελπισία μας. Χάνομε τὸ
κουράγιο μας. Τὸ σπουδαῖο πρόσωπό μας δὲν σηκώνει ταπείνωσι. Καὶ τὸ συνηθέστερο
εἶναι, ὅτι πολὺ εὔκολα ὁδηγούμαστε στὴν ἄρνησι. Καὶ τὸ ἀκόμη χειρότερο βεβαίως
εἶναι ὅτι πολλὲς φορὲς γινόμαστε καὶ ἐχθρικοὶ ἀπέναντι τοῦ Κυρίου, γινόμαστε
πολέμιοι.
Ἀδελφοί
μου, ἡ Χαναναία εἶναι ἕνα ζύγι, γίνεται ἕνα μέτρο. Μέτρο συμπεριφορᾶς καὶ στάσεως
ἔναντι τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἔχομε μπροστά μας σὲ κάθε περίπτωσι. Χρειάζεται
ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο Ἰησοῦ. Πιστέυομε ὅτι μπορεῖ τὰ πάντα. Καὶ
ἐπιμένομε χωρὶς ὑπολογισμοὺς καὶ δισταγμούς. Δὲν λογαριάζομε τὸν χρόνο, οὔτε
τὶς δυσκολίες. Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ὅτι δὲν ἀκούει ὁ Κύριος τὶς προσευχές μας
καὶ τὰ αἰτήματά μας, ἐμεῖς θὰ ζητᾶμε, θὰ ἐπιμένομε καὶ θὰ περιμένομε. Θὰ
ἀναγνωρίσωμε καὶ θὰ ὁμολογήσωμε ὅτι δὲν εἴμαστε ἄξιοι, ὅτι ὁ Κύριος τίποτε δὲν
μᾶς χρωστάει, ὅτι ἐμεῖς τίποτε δὲν δικαιούμαστε, τίποτε δὲν ἀξίζομε. Ἐλπίζομε
ὅμως μὲ σιγουριὰ στὸ ἔλεός του καὶ γι’ αὐτὸ ζητᾶμε τὴν βοήθειά του. Καὶ ἀφοῦ πρῶτα δοκιμασθῆ ἡ
σταθερότητα τῆς πίστεως καὶ ἡ ἀντοχὴ τῆς ὑπομονῆς καὶ ἐπιμονῆς μας, τότε ὁ
Κύριος θὰ στείλη πλουσιοπάροχο τὸ ἔλεός του καὶ τὴν βοήθειά του. Σὲ καμμία
περίπτωσι ὁ Κύριος δὲν ἔδειξε τὴν θαυματουργική του δύναμι, χωρὶς πρῶτα νὰ φανῆ
ἡ πίστις τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ζητοῦσαν τὴν βοήθειά του. Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ
ἀπαιτεῖ καὶ τὴν δική μας συγκατάθεσι καὶ συναίνεσι, ζητάει τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς
μας.
Δημήτριος Π. Ρίζος
Θεολόγος-Φιλόλογος