ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21.09.2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (Μρ 8,34-9,1)

«Καὶ ἀκολουθείτω μοι»

Εἶπε ὁ Κύριος˙ Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήση, ἂς ἀπαρνηθῆ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώση τὸν σταυρό του, καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήση. Διότι ὅποιος θὰ θελήσει νὰ σώση τὴν ψυχή του, θὰ τὴν χάσει. Καὶ ὅποιος θὰ χάσει τὴν ψυχή του γιὰ χάρι μου καὶ γιὰ τὸ εὐαγγέλιο, αὐτὸς θὰ τὴν σώσει. Ἀλήθεια τί θὰ ὠφελήσει ἕναν ἄνθρωπο, ἐὰν κερδήσει ὅλον τὸν κόσμο, ἀλλὰ ζημιωθῆ τὴν ψυχή του; ἢ τί ἀντάλλαγμα μπορεῖ νὰ δώση ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του;  Ἀλλὰ καὶ ὅποιος ντρέπεται γιὰ μένα καὶ τὰ λόγιά μου σὲ αὐτὴν τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴ γενεά, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, θὰ τὸν ντροπιάσει, ὅταν ἔρθη μὲ τὴν δόξα τοῦ πατέρα του καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους του. Καὶ συμπλήρωσε˙ Ἀλήθεια σᾶς λέγω ὅτι, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἐδῶ, δὲν θὰ δοκιμάσουν τὸν θάνατο, ἐὰν πρῶτα δὲν ἰδοῦν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται δυναμικά.

Σήμερα ποὺ εἶναι ἡ Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσι ἀκούσαμε ἅλλη μία εὐαγγελικὴ περικοπή, ἡ ὁποία ἀναφέρεται καὶ αὐτὴ στὸν Σταυρό. Καὶ μὲ αὐτὴ τὴν περικοπὴ κλείνει ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ σταυρός, στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, εἶναι ὁ δικός μας σταυρὸς, ὁ σταυρὸς τοῦ κάθε πιστοῦ. Θὰ δοῦμε μόνο τὴν πρώτη φρᾶσι ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τονίζεται τὸ˙ «ὅστις θέλει». Πάνω σὲ αὐτὸ ἔγιναν, γίνονται καὶ θὰ γίνωνται, ἀτελείωτες συζητήσεις, διότι εἶναι πολὺ βασικὸ θέμα ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή, ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει ὁ Κύριος νὰ κάνουμε. Θὰ τὸ ποῦμε ἁπλᾶ. Μπορεῖ ὁ Θεὸς, μὲ τὴν παντοδυναμία του, νὰ μᾶς καλέση νὰ τὸν ἀκολουθήσωμε, καὶ νὰ μὴν μπορῆ κανεὶς νὰ ἀρνηθῆ στὴν πρόσκλησί του. Νὰ μᾶς καλέση καὶ νὰ γίνη αὐτὸ ἔργο γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Νὰ γίνουμε ὅλοι τέλειοι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Ὅμως αὐτὸν τὸν τρόπο ὑπακοῆς στὸ θέλημά του, νὰ τὸν ὑπακοῦμε δηλαδὴ χωρὶς νὰ μᾶς ρωτάη καὶ νὰ μὴν ἀποφασίζωμε ἐμεῖς, ἀν θέλομε νὰ τὸν ἀκολουθήσωμε ἢ ὄχι, δὲν τὸν θέλει ὁ Θεός, διότι αὐτὸ εἶναι ἐξαναγκασμός. Καὶ ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσωμε μετὰ ἀπὸ δική μας ἐλεύθερη ἐπιλογή, χωρὶς βία καὶ ἐξαναγκασμό.

Κάνει τὴν πρόσκλησι ὁ Θεὸς καὶ ἀνταποκρίνεται ὅποιος θέλει. Κανένας δὲν ἐξαναγκάζεται. Ἀλήθεια, μᾶς ἀνάγκασε ποτέ κανένας νὰ πιστεύσωμε; Πῆρε ποτὲ ἡ Ἐκκλησία παρουσίες τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ δῆ πόσοι καὶ ποῖοι καὶ γιατὶ ἀπουσιάσαμε ἀπὸ τὸν ναό; Μήπως, γιὰ νὰ μᾶς κοινωνήση ὁ ἱερέας, μᾶς ζήτησε ποτὲ βεβαίωσι ἀπὸ τὸν πνευματικὸ ὅτι ἐξομολογηθήκαμε; Ὄχι! Ἐλεύθερα ἀποφασίζει ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀκολουθεῖ ἢ δὲν ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό. Τότε μόνον ἔχει ἀξία ἡ πίστις μας, ὅταν τὴν ἐπιλέγουμε ἐμεῖς. Καὶ τότε μόνον ἔχομε εὐθύνη, καὶ βεβαίως συνέπειες. Ἐὰν εἴμαστε ἀναγκασμένοι, δὲν ἔχομε καμμία εὐθύνη, ἀλλὰ καὶ καμμία ἀξία. Τὰ νευρόσπαστα καὶ τὰ ρομπὸτ κάνουν ὅ,τι θέλει τὸ ἀφεντικό. Ὁ ἐλεύθερος κάνει, μὲ δική του εὐθύνη, αὐτὸ ποὺ θέλει. Ἐδῶ ὅμως εἶναι καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ εἰδοποιός, ἡ οὐσιαστικὴ διαφορὰ ἀπὸ τὰ ἄλογα ζῶα, ποὺ δὲν ἔχουν δική τους βούλησι.

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐκλέγει κάποιος τὸν δρόμο νὰ ἀκολουθήση τὸν Χριστό, τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ κάνη εἶναι νὰ ἀρνηθῆ τὸν ἑαυτό του. Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ δὲν κάνει τὸ δικό του, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Δὲν ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀδελφό του, τὸν πλησίον, αὐτὸ λέγεται καὶ εἶναι αὐταπάρνησις. Νωρίτερα, ὅταν ὁ Κύριος μίλησε στοὺς μαθητές του καὶ τοὺς ἀποκάλυψε ὅτι πρέπει νὰ σταυρωθῆ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὁ Πέτρος τὸν πῆρε ἰδιαιτέρως καὶ, κατὰ κάποιο τρόπο, τοῦ ὑπέδειξε νὰ μὴν θυσιασθῆ. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Χριστὸς τὸν βαρὺ λόγο˙ «φύγε πίσω μου σατανᾶ διότι αὐτὴ ἡ σκέψις δὲν εἶναι τοῦ Θεοῦ». Καὶ ἐφ’ ὅσον ὁ Κύριος θυσιάζεται γιὰ τοὺς ἄλλους, τὸ ἴδιο πρέπει νὰ κάνουν καὶ οἱ μαθητὲς του, οἱ πιστοί του, ἐμεῖς. Κόβομε τὸ δικό μας θέλημα καὶ κάνομε μόνον τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, αὐτὸ εἶναι αὐταπάρνησις. Αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται τὸν ἑαυτό του ζεῖ γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἄλλων μὲ πλήρη ὅμως ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἀκούγεται δύσκολο αὐτό. Ναί, εἶναι δύσκολο. Γι’ αὐτὸ λέγει μετὰ ὁ Κύριος˙ «Καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ». Ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει ἕναν σταυρὸ νὰ σηκώσουμε. Σήκωσε ὁ ἴδιος τὸν δικό του. Καὶ ἐμεῖς, ὡς μαθητές του, θὰ σηκώσουμε τὸν δικό μας σταυρό. Ὅταν εἶπε ὅτι πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας δὲ ἔβαλε μέτρο. Πόσο νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας; Τελείως, ἐὰν χρειασθῆ καὶ μέχρι τὸν θάνατο θὰ φθάσουμε καὶ μάλιστα θάνατο ἀπὸ τοὺς πιὸ ὀδυνηρούς, ὅπως ὁ σταυρικός. Βεβαίως δὲν γίνεται λόγος γιὰ κάποιο ξύλινο σταυρό, ἀλλὰ γιὰ τὸ βάρος ὅλης τῆς νέας ζωῆς κάτω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πήραμε τὴν ἀπόφασι καὶ ἀφήνομε πίσω μας τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, καὶ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ συμμορφωθοῦμε μὲ τὸ ὑπόδειγμα ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος

Θλίψεις ποὺ μᾶς στέλνει ἡ Θεία Πρόνοια, θλίψεις ἀπὸ διωγμούς, ἀλλὰ καὶ κάθε στενοχώρια, ποὺ συμβαίνει στὴν ζωή μας, εἶναι ὁ σταυρός μας. Ὁ δικός μας σταυρός, ποὺ δίνεται στὸν καθένα ἀνάλογα μὲ τὸ μέτρο ποὺ δίνει ὁ Θεός. Ἐκεῖνος γνωρίζει τὴν ἀντοχή μας, ἐκεῖνος κατασκευάζει καὶ τὸν σταυρό μας. Ποτὲ δὲν ἀδικεῖ, δὲν φορτώνει κανέναν μὲ βάρος, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σηκώση. Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτρέπη ὁ Θεὸς, σημαίνει ὅτι εἶναι μετρημένο καὶ κομμένο γιὰ μᾶς, τὸ ὁποιοδήποτε κακὸ, δοκιμασία, θλῖψις ἢ πειρασμός. Ἕνας πατέρας δὲν δίνει ποτὲ δηλητήριο στὸ παιδί του, ὅμως τὸ παιδαγωγεῖ, τὸ σκληραγωγεῖ, καὶ πάντα κατὰ τέτοιο τρόπο καὶ μέτρο, ποὺ τὸ παιδί του θὰ βγῆ κερδισμένο καὶ δυνατὸ ἀπὸ τὴν δοκιμασία. Ὁ οὐράνιος πατέρας ξέρει, καὶ πρέπει νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε, καὶ σίγουροι γιὰ τὴν ἀγάπη του νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε.

Γι’ αὐτὸ λέγει στὴν συνέχεια˙ «Καὶ ἀκολουθείτω μοι». Πέρνομε τὴν ἀπόφασι ἐλεύθερα, θέλομε νὰ πᾶμε πίσω του, μαθητές του. Προχωρᾶμε στὴν αὐταπάρνηση, σηκώνουμε τὸν σταυρό μας, καὶ τὸν ἀκολουθοῦμε. Τὸν ἀκολουθοῦμε συνεχῶς, μέχρι τέλους. Δὲν ξεστρατίζομε, ἄλλοτε ἐδῶ ἄλλοτε ἐκεῖ, οὔτε δεξιὰ οὔτε ἀριστερά. Μόνον ἀκολουθοῦμε πίσω ἀπὸ τὸν Χριστό. Οὔτε πολὺ περισσότερο δὲν γυρίζομε πίσω. Ἀκολουθοῦμε σταθερά, καὶ συνέχεια μέχρι τέλους, τὸν Κύριο. Καὶ βλέπομε τὴν πορεία τοῦ Κυρίου. Σταυρώθηκε, σήκωσε τὸν σταυρό του μέχρι τέλους, ἀλλὰ μετὰ ἦρθε ἡ ἀνάστασις. Αὐτὴ ἡ ἀνάστασις φωτίζει τὸν δρόμο μας.