ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

21-4-2013

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΠΕΜΠΤΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 

ή ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ (Μρ 10,32-45) 

 

Εἴμαστε πρὸς τὸ τέλος τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς, καὶ στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς πέμπτης Κυριακῆς, ἀκοῦμε τὸν Κύριο νὰ ἐνημερώνη λεπτομερῶς τοὺς μαθητές του γιὰ τὸ ἐπερχόμενο πάθος του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀνάστασί του.

Τότε ἀκριβῶς τὸν πλησίασαν ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς ἔχει σὲ τιμητικὴ θέσι, τὸν ἕναν δεξιὰ καὶ τὸν ἄλλο ἀριστερά του. Στὸ αἴτημα αὐτὸ ἀπάντησε ὁ Κύριος καὶ ἔγινε ἀκόμα πιὸ ἀποκαλυπτικός. Πρῶτα μὲ λεπτότητα τοὺς ἐλέγχει, ὅτι δὲν ξέρουν τὶ ζητᾶνε, καὶ μετὰ τοὺς ρωτάει ἂν μπροροῦν νὰ πιοῦν τὸ ποτήρι ποὺ θὰ πιῆ καὶ νὰ βαπτισθοῦν στὸ βάπτισμα ποὺ θὰ βαπτισθῆ. Έκεῖνοι ἀπάντησαν θετικά, καὶ ὁ Ἰησοῦς τοὺς βεβαιώνει ὅτι πράγματι θὰ πιοῦν τὸ ποτήρι του καὶ θὰ βαπτισθοῦν ὅπως καὶ ἐκεῖνος, ἀλλὰ τὶς θέσεις νὰ καθίσουν δεξιά του καὶ ἀριστερά, δὲν τὶς δίνει αὐτός, ἀλλὰ δίνονται αὐτὲς, σὲ ἐκείνους γιὰ τοὺς ὁποίους εἶναι ἑτοιμασμένες. Τὸ  αἴτημα ὅμως τῶν δύο ἀδελφῶν προκάλεσε τὴν διαμαρτυρία τῶν ἄλλων δέκα μαθητῶν. Καὶ τότε ὁ Κύριος τοὺς κάλεσε κοντά του καὶ τοὺς εἶπε· Γνωρίζετε ὅτι αὐτοὶ ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν, συμπεριφέρονται σὰν κυρίαρχοί τους. Καὶ ὅσοι ἔχουν μεγάλα ἀξιώματα γίνονται δυνάστες. Δεν θὰ εἶναι ἔτσι σὲ σᾶς, διότι ἂν κάποιος θέλει νὰ γίνη μεγάλος ἀνάμεσά σας, θὰ εἶναι ὑπηρέτης σας, καὶ ὅποιος θέλει νὰ εἶναι πρῶτος, θὰ εἶναι δοῦλος ὅλων. Καὶ τοῦτο διότι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦλθε γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπηρετήση, καὶ νὰ δώση τὴν ζωή του λύτρο καὶ ἀντάλλαγμα, γιὰ τὴν σωτηρία τῶν πολλῶν.

Ἔχομε ἐδῶ τὴν εὐκαιρία νὰ χαρακτηρίσωμε τὴν θυσία τοῦ Ἰησοῦ. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος, ἐνῶ γνωρίζει τὶ πρόκειται νὰ συμβῆ στὰ Ἰεροσόλυμα, ὅπου πορεύονται, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ θυσία τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐθελούσια. Διότι θὰ μποροῦσε ἄνετα νὰ μὴ πάη στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ νὰ ἀποφύγη τὸ μαρτυρικὸ τέλος. Ἀντίθετα ἔχει σταθερὴ τὴν ἀπόφασι νὰ πορευθῆ στὸ πάθος μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν ἀποφεύγει τὸ μαρτύριο. Ἡ θυσία του πρέπει νὰ γίνη, σύμφωνα μὲ τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴν θέλησί του πορεύεται πρὸς τὸ σωτήριο, γιὰ τὸν ἄνθρωπο, πάθος.

Στὴν κρίσιμη αὐτὴ στιγμὴ ἐκδηλώνεται μία ἀπρόσμενη ἐνέργεια τῶν δύο ἀδελφῶν Ἰωάννου καὶ Ἰακώβου. Ζητοῦν πρωτοκαθεδρίες τώρα ποὺ νομίζουν ὅτι ἔρχεται ἡ ὥρα ποὺ ὁ Κύριος θὰ ἐγκαθιδρύση τὴν βασιλεία του. Ὡς ἄνθρωποι, ποὺ ἀκόμα δὲν ἔχουν δεχθῆ τὸν φωτισμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, σκέφτονται κοσμικά, καὶ περιμένουν τὴν ἐγκόσμια ἀποκατάστασι τοὺ Ἰσραήλ. Ἐλπίζουν καὶ προσδοκοῦν ἕνα κοσμικὸ καὶ ἐπίγειο βασίλειο, στὸ ὁποῖο διεκδικοῦν θέσεις καὶ ἀξιώματα. Ἀπὸ τὴν πλάνη τους, ὄχι μόνον θὰ τοὺς ἀπαλλάξη ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς προετοιμάση γιὰ τὸ δικό τους μαρτύριο. Θὰ πιοῦν καὶ αὐτοὶ τὸ ποτήριο τοῦ μαρτυρίου καὶ θὰ βαπτισθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸ βάπτισμα τῆς θυσίας, στὸ ὁποῖο φαίνεται ὅτι, ἄθελά τους, συμφώνησαν, ἀφοῦ ἀπάντησαν θετικὰ στὸν Κύριο, ὅταν τοὺς ρώτησε, ἂν μποροῦν νὰ πιοῦν τὸ ποτήρι του καὶ νὰ βαπτισθοῦν στὸ βάπτισμά του. Ἐπὶ πλέον ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει ὅτι οἱ θέσεις κοντά του δὲν χαρίζονται ἀπὸ αὐτὸν, ἀλλὰ κερδίζονται ἀπὸ ὅσους εἶναι πρόθυμοι καὶ προετοιμασμένοι, νὰ πιοῦν τὸ ποτήρι τοῦ Κυρίου καὶ νὰ βαπτισμοῦν στὸν βάπτισμά του. Βλέπετε ὁ Κύριος δὲν ἐξυπηρετεῖ «ἡμετέρους», δὲν χαρίζεται σὲ κανέναν. «Ἡ δικαιοσύνη του μένει εἰς τὸν αἰῶνα». Ὅποιος τὸ ἀξίζει, ἐκεῖνος θὰ πάρη τὸ βραβεῖο, τὴν θέσι κοντά του στὴν βασιλεία του.

Ἡ δυσφορία τώρα τῶν ὑπολοίπων μαθητῶν γίνεται ἀφορμή, γιὰ νὰ προσδιορίση ὁ Κύριος τὴν ἀποστολὴ καὶ τὸ ἔργο τῶν μαθητῶν του. Οἱ κοσμικοὶ ἄρχοντες γίνονται τύραννοι καὶ ἐξουσιαστές. Ἀντίθετα οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ γίνουν μεγάλοι πρέπει νὰ γίνουν πρῶτα διάκονοι τῶν ἄλλων, καὶ γιὰ νὰ γίνουν πρῶτοι πρέπει πρῶτα νὰ γίνουν ὑπηρέτες τῶν ἄλλων. Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας εἶναι πολὺ ὡραῖα, καὶ εἶναι κυρίως ἀληθινά, διότι πρῶτος τὰ ἐφαρμόζει ὁ ἴδιος. Δὲν μένουν μιὰ ὡραία διδασκαλία, ἀλλὰ γίνονται ἔργο καὶ ἐφαρμόζονται ἀπὸ τὸν ἴδιο. Δὲν ἦρθε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὐπηρετήση τοὺς ἀνθρώπους. Ὑπηρέτησε τὸν πεσμένο γιὰ νὰ ἀνασηκωθῆ, τὸν παράλυτο γιὰ νὰ σταθῆ στὰ πόδια του, τὸν τυφλὸ γιὰ νὰ δῆ τὸν κόσμο, τὸν λεπρὸ γιὰ νὸ μπορέση νὰ ζήση μέσα στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία, τὸν δαιμονισμένο γιὰ νὰ κινῆται καὶ νὰ μιλάη ὅπως αὐτὸς θέλει καὶ ὄχι ὡς ὄργανο τοῦ διαβόλου. Ὁ Δάσκαλος ὑπηρέτησε τοὺς μαθητές του, καὶ μάλιστα τοὺς ἔπλυνε καὶ τὰ πόδια. Θυσιάζεται γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ αἷμα του γίνεται λύτρο, γίνεται ἀνταλλακτήριο τῆς ἐλευθερίας τους. Λύτρα εἶναι τὰ χρήματα ποὺ δίδονται γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι δούλων. Τὸ αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ λύτρο τῆς ἐλευθερίας μας.

Θὰ πρέπει νὰ κατάλαβαν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου, καὶ ἐμεῖς σήμερα, ὅτι ὁ Κύριος ἔκανε μία ἐπανάστασι. Ἀντέστρεψε τοὺς ὅρους τοῦ κόσμου, τῆς δεδομένης λογικῆς. Κήρυξε παραλογισμό. Γιὰ νὰ γίνης μεγάλος πρέπει νὰ γίνης ὑπηρέτης. Γιὰ νὰ γίνης πρῶτος πρέπει νὰ γίνης διάκονος τῶν ἄλλων. Ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου φέρνει ἕναν ἄλλο κόσμο καὶ ἄλλη κλίμακα ἀξιῶν. Φέρνει ἕναν καινούριο κόσμο. «Ἰδοὺ τὰ πάντα γέγονε καινά». Στὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχουν πρωτοκαθεδρίες, ἀλλὰ θυσία καὶ προσφορά. Δὲν ὑπάρχει ἐξουσία καὶ τυραννία, ἀλλὰ διακονία.

Μετὰ ἀπὸ ὅσα εἶπε ὁ Κύριος, φαίνεται ὅτι δὲν ὑπῆρξε συνέχεια οὔτε στὸ αἴτημα τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου, οὔτε καὶ στὴν δυσφορία, τήν «ἀγανάκτησι», τῶν λοιπῶν δέκα μαθητῶν. Πῆραν ὅλοι τὸ μάθημά τους, τὸ ὁποῖο θὰ ἐπισφραγισθῆ μὲ τὴν μοναδικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ πάνω στὸν Γολγοθᾶ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν θριαμβευτικὴ ἀνάστασι, ποὺ θὰ ἀκολουθήση τὴν σταύρωσι καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου.

Μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα θὰ ξεκινήσουν οἱ Ἀπόστολοι τὸ ἔργο στὸν κόσμο. Δὲν διαθέτουν κοσμικὴ ἐξουσία. Δὲν κατακυριεύουν τὸν κόσμο. Δὲν βλέπουν τοὺς ἄλλους ὡς δούλους. Προσφέρουν καὶ προσφέρονται. Γίνονται διάκονοι καὶ διακονοῦν τὸν ἄνθρωπο. Γίνονται δοῦλοι καὶ ὑπηρέτες τῆς ἀγάπης. Δὲν θέλουν νὰ γίνουν «πρῶτοι», ἀλλὰ κυκλοφοροῦν «ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου». Θυσιαστικὰ ὑπηρετοῦν τὸν ἄνθρωπο, καὶ τελικὰ γίνονται οἱ πρωτοπόροι τοῦ νέου κόσμου.